Morgunblaðið - 12.12.1980, Blaðsíða 30

30
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 12. DESEMBER 1980
Þóra Eiðsdóttir
Minning:
Stefnir Guðlaugs-
son frá Siglufirði
Bjarman
Fædd 6. mars 1924.
Dáin 3. desember 1980.
Vinkona mín, Þóra Eiðsdóttir
Bjarman, var fædd 6. mars 1924 í
Pálsgerði í Grýtubakkahreppi.
Foreldrar hennar, Eiður Árnason
og Birna Guðnadóttir, bjuggu
lengst af á Svalbarðseyri. Faðir
hennar varð úti rétt fyrir jólin
1935. Stóð þá Birna móðir hennar
ein uppi með 5 ung börn og það
sjötta rétt ófætt. Birna sýndi
fádæma elju við að koma börnum
sínum til manns, og hygg ég, að
einkunnarorð hennar hafi verið
heiðarleiki, iðjusemi og nægju-
semi. Framan af vann hún fyrir
heimilinu með því að sauma fyrir
verkstæði á Akureyri og fékk
verkefnin send til sín yfir fjörð-
inn. Birna fluttist síðan til Akur-
eyrar og vann alla tíð fyrir sér við
sauma og var komin á áttræðis-
aldur, þegar hún hætti að vinna
úti. Hún lifir dóttur sína og býr á
Akureyri og annast heimili sitt
háöldruð og fellur sjaldan verk úr
hendi.
- Minning
Þóra fór ung að vinna fyrir sér á
Akureyri og fljótlega kynntist hún
þar föðurbróður mínum, Stefáni
Bjarman, en þau borðuðu bæði í
mötuneyti, sem frænka hennar
rak.
Það mun hafa verið haustið
1949 er þau stofnuðu heimili í
húsinu Sunnuhvoli á Dalvík en
fluttust til Akureyrar um 1960.
Eftir það skildu þau ekki fyrr en
Stefán andaðist seint í desember
1974. Hjónaband Stefáns og Þóru
var ævintýri likast. Stefán var
rúmlega fimmtugur, þegar þau
stofnuðu heimili. Lífið hafði ekki
alltaf verið honum auðvelt, og
heimili hafði hann ekki átt árum
saman. Hann miðlaði henni af
þekkingu sinni og reynslu og
eignaðist æskufjör hennar, kátinu
og trúnaðartraust. Gagnkvæm ást
og virðing einkenndi samband
þeirra. Heimili þeirra varð höll, og
allir, sem til þeirra komu, fengu
að taka þátt í gleði þeirra yfir því,
að þau höfðu fundið hvort annað.
Eg var í fyrsta skipti gestur
þeirra á Sunnuhvoli um hvíta-
sunnu 1950. Þetta voru dýrlegir
veisludagar og eftir það átti ég
marga daga með þeim á Dalvík og
dvaldist þar iðulega í fríum. Alltaf
var sama veislan, og held ég, að
allir, sem til þeirra komu, hafi
fundið þetta sama og ég, og ætla
ég það af því, hve kunningjar,
frændur og vinir voru iðnir að
koma til þeirra og þaulsætnir. Það
skipti ekki máli, þótt ónæðið væri
stundum meira en góðu hófi
gegndi, alltaf tóku þau á móti fólki
fagnandi eins og löngu þráðum
gesti, og ekkert var of gott handa
gestinum. Hjá þeim var alltaf
setin veisla. Þóra bar krásir á
borð, Stefán skemmti gestum með
gáfum og andríki, en Þóra krydd-
aði talið með hnyttnum athuga-
semdum og dillandi hlátri. Okkur
bróðurbörnum Stefáns og skyldu-
liði öllu varð hún sem besta systir,
raungóð, hlý og skilningsrík, og
held ég, að fólkið hennar geti sagt
það sama um Stefán.
Ég held, að þau hafi enga gleði
átt meiri en að geta glatt hvort
annað, og sæmd hvors um sig var
hinu heilagt mál. Þessum elsku-
legu hjónum var tími samverunn-
ar dýrmætur, og þau nutu hans
svo ríkulega, að þau áttu alltaf
nóg til að miðla þeim, sem að
garði bar. Þess vegna var sífellt
setin veisla, og ég held, að allir,
sem kvöddu þau úti á hlaði, hvort
heldur var á Dalvík eða Akureyri,
hafi hugsað það sama — dæma-
laust var þetta ánægjuleg stund
og mikið tilhlökkunarefni að hitt-
ast aftur.
Ég kvaddi þau bæði saman í
síðasta sinn á hlaðinu á Ásvegi
haustið 1974. Það liðu þrjú ár,
þangað til ég kom næst til Akur-
eyrar. Stefán var þá allur, en ég
lagði fljótlega leið mína á Ásveg-
inn til Þóru. Hún var sama
tryggðatröllið og áður, og mér
fannst andi Stefáns svífa yfir
vötnunum, en töluvert var Þóru
brugðið, þó að viðmótið og viðtök-
urnar væru enn í fullu gildi.
Fyrir tveimur árum tók Þóra
þann sjúkdóm, sem dró hana til
dauða. Hún barðist hetjulegri
baráttu, gerði gys að veikindum
sínum og kom okkur til að hlæja,
þegar við heimsóttum hana á
sjúkrahús. Hún var afskaplega
þakklát öllu því fólki, sem stund-
aði hana í veikindunum — lækn-
um og hjúkrunarkonum og einnig
þeim, sem heimsóttu hana. Hún
baðst ekki vægðar og kveinkaði
sér ekki og var heldur ekki gefið
um mærðarfulla meðaumkun.
Meðan hún hafði nokkra meðvit-
und, var alltaf stutt í spaugsyrðin,
og hún gladdist síðustu dagana
yfir því, að þýðing Stefáns á
skáldsögunni „Hverjum klukkan
glymur" eftir Hemingway var að
koma út í nýrri útgáfu með því
heiti, sem Stefán hafði valið
henni.
Ég veit, að andlát Þóru hefur
verið mikið reiðarslag móður
hennar, systkinum og öðrum ætt-
mennum og vinum. Þeir hafa
áreiðanlega haldið, aö hún myndi
sigra í þessari síðustu raun, því að
á henni voru engin uppgjafar-
merki. En það er trú mín, að
endurminningin um allar þær
gleðistundir, sem þessi góða kona
veitti okkur, deyfi söknuðinn og
sorgina. Ég veit, að stór faðmur
Stefáns hefur beðið hennar, og hjá
þeim heldur veislan áfram.
Stcinunn Bjarman
Laugardaginn 6. desember sl.
lést að heimili sínu Álfhólsvegi 29
í Kópavogi Stefnir Guðlaugsson
frá Siglufirði. Stefnir var fæddur
á Siglufirði 20. júlí árið 1933. Þar
ólst hann upp yngstur þriggja
systkina í húsi foreldra sinna
Hverfisgötu 22. Foreldrar hans
voru hjónin Sigurbjörg Jakobs-
dóttir ættuð úr Þingeyjarsýslu og
Guðlaugur Sigurðsson ættaður frá
Svarfaðardal í Eyjafirði. Föður
sinn missti Stefnir er hann var
barn að aldri og þótti mikill
sjónarsviptir við fráfall svo glæsi-
legs og velgerðs manns sem Guð-
laugur var. Það mun hafa verið
Sigurbjörgu mikið áfall að missa
mann sinn í blóma lífsins frá
þremur ungum börnum. Þar að
auki var hún með sjúk gamal-
menni í heimili, en Sigurbjörg var
dugleg og mikilhæf kona sem
tókst að koma börnum sínum vel
til manns, hún bjó í stóru húsi á
þeirra tíma mælikvarða og gat
leigt út frá sér og haft af því smá
tekjur utan þess að hún vann í
síldarsöltun á sumrin. Sigurbjörg
er látin fyrir allnokkrum árum
eftir langa sjúkdómslegu.
Það kom mér mjög á óvart er
mágur Stefnis hringdi til mín
laugardaginn 6. desember sl. og
tjáði mér að hann hefði látist
snögglega um morguninn, mér
varð orðvant því ég hafði fáum
dögum áður komið inn á heimili
þeirra hjóna og gat ekki merkt
það að hann væri öðruvísi en hann
átti að sér. Ég spurði hann um
heilsufarið því hann hafði hrasað
við vinnu sína og brákast á öxl, og
var búinn að vera frá vinnu um
nokkurra vikna skeið, hann svar-
aði því til að hann væri hálf
slappur ennþá, annars flíkaði
hann því ekki þótt hann væri
veikur. Stefnir hafði veikst hast-
arlega fyrir ári eða svo og var
hann þá skorinn upp og gerð mikil
aðgerð á honum, var honum vart
hugað líf um tíma. Við sem
þekktum hann héldum að hann
hefði náð sér eftir það áfall, þess
vegna kom hið sorglega fráfall
hans okkur öllum á óvart.
Snemma kom dugnaður Stefnis
í ljós, því hann var ekki margra
ára gamall þegar hann var farinn
að vinna á söltunarplani í heima-
bæ sínum við að færa síldarstúlk-
um tómar tunnur og hringi. Síðar
Gunnar Þorsteinsson var fædd-
ur 10. september 1909 að Köldu-
kinn, Holtahreppi, Rangárvalla-
sýslu, sonur hjónanna sem þar
bjuggu, Guðrúnar Þórðardóttur og
Þorsteins Einarssonar.
Gunnar ólst upp í Köldukinn og
fór ungur að árum að vinna að
bústörfum hjá foreldrum sínum.
Systkini Gunnars urðu sex og var
hann næst elstur af fyrri konu
börnum, en þrjú urðu hálfsystkini
Gunnars, en faðir hans var tvígift-
ur og hét seinni kona Þorsteins
Guðrún Guðjónsdóttir.
Snemma beygðist hugur hans að
fara til vinnu utan heimilis til að
afla sér fjár og frama, og fór hann
ungur að árum til sjóróðra í
Vestmannaeyjum og þótti traust-
ur sjómaður. Eftir nokkrar vertíð-
ar í Vestmannaeyjum fór hann til
Reykjavíkur og réðist á togarann
Otur sem þá var gerður út frá
Reykjavík og var hann þar með
góðum félögum, en skipstjórinn og
aflamaðurinn á þessu skipi var
Nikulás Jónsson, all þekktur skip-
stjóri í þá daga.
Upp frá þessu eða 1941 fluttist
Gunnar úr sveitinni og fór að
vinna hjá breska hernum sem hér
vann Stefnir í mörg ár hjá Síldar-
verksmiðjum ríkisins á Siglufirði,
einnig var hann í mörg ár á
togurum Siglufjarðar, vann aðal-
lega í vél. Það þótti ætíð vel skipað
rúm þar sem hann var, hann vann
öll sín störf af mikilli samvisku-
semi og óaðfinnanlega.
Stefnir var sérlega handlaginn
maður og hafði gaman að grúska í
vélum og öllu því sem að þeim
laut, og þekkti vel inn á það
starfssvið. Þá var han vel inni í
öllum olíukynditækjum og fær
viðgerðarmaður 4 því sviði, það
virðist allt leika í höndum hans.
27.júní 1956 gekk Stefnir að eiga
konu sína Guðnýju Garðarsdóttur
frá Dalvík, glæsilega og góða konu
sem var manni sínum samhent í
öllu. Þau bjuggu lengst búskapar-
ára sinna á Siglufirði, áttu þar
íbúð að Eyrargötu 22. Frá Siglu-
firði fluttu þau til Kópavogs fyrir
8 árum síðan og festu síðar kaup á
einbýlishúsi við Álfhólsveg 29 sem
þau hafa fegrað mikið innan sem
utan. Til dæmis var Stefnir nýlega
búinn að klæða allt húsið að utan
og naut til þess góðrar aðstoðar
sonar þeirra hjóna Auðuns, sem
ætíð var tilbúinn að rétta fram
hjálparhönd. Stefnir var góður
eiginmaður og faðir, sem fyrst og
fremst hugsaði um heimili sitt,
konu og börn, ég held að einkunn-
arorð hans hafi verið, heimilið og
fjölskyldan fyrir öllu. Síðustu ævi-
ár sín vann Stefnir hjá álverinu í
Straumsvík, fyrst og lengst sem
vaktmaður en síðasta árið mun
hann hafa verið dagmaður.
Fyrir ekki löngu síðan sátum
við Stefnir á tali sem oftar, þá
verður hann hugsi augnablik og
segir siðan, mikið getur nú Guð
lagt á sumt fólk. Ég hváði og þá
segir hann, ég var að hugsa um
hana elskulegu einkasystur mína,
hvað hún hefur mátt þola mikil
veikindi í öll þessi ár og allar
sjúkrahúslegur hennar um dag-
ana, en bætir síðan við, það er þó
mikil bót að hún á gðan eiginmann
og syni sem allt vilja fyrir hana
gera, það er mikill styrkur fyrir
hana. Stefnir var systkinum sín-
um góður bróðir, ekki siður en
hann var góður eiginmaður og
faðir. Það er sorglegt og mikið
áfall þegar fólk á besta aldri
hverfur svo fljótt af sjónarsviðinu,
það mun verða tómlegra eftir.
dvaldist þá. Eftir nokkur ár hjá
hernum réðist Gunnar til Vatns-
veitu Reykjavíkurborgar og vann
þar til sjötugs.
Hamingjudagur í lífi hans var
21. júní 1946, er hann gekk að eiga
eftirlifandi konu sína, Ingibjörgu
Guðlaugsdóttur. Þau eignuðust
fimm mannvænleg börn, fjögur
búa í Reykjavík og eitt býr í
Bandaríkjunum.
Á árinu 1939 tengdist sá er
þetta ritar fjölskyldu Gunnars og
tókust þá kynni og vinátta milli
okkar Gunnars sem héldust upp
frá því; sá ég þá að mikið bjó í
þessum manni. Hann var glaðleg-
ur og hrókur alls fagnaðar á góðri
stund og notaði þá óspart sína
góðu söngrödd sem var honum
meðfædd. Um árabil söng hann
með Karlakór alþýðu og þjálfaði
hann rödd sína þar sem hann
síðan bjó að. Hann hélt mikið upp
á gömul og góð íslensk lög og söng
þau oft.
Fyrir nokkrum árum fékk hann
sjúkdóm þann sem dró hann til
dauða og læknavísindin ráða lítið
við. Oft var kann þjáður, en bar
sínar þjáningar af karlmennsku.
Ég veit að allir samferðamenn
+
Móöir mín,
ÓLAFÍA EYJÓLFSDÓTTIR,
Hausastööum, Garöabæ,
sem andaöist á Borgarspítalanum, 5. des. verður jarösungin frá
Garöakirkju, laugardaginn 13. desember kl. 1.30.
Fyrir hönd vandamanna,
Höröur Sigurvinsson.
t Móðir okkar.
GUDRUN JÓNSDÓTTIR
frá Skaftafelli, Hverageróí,
veröur jarösungin frá Kotstrandarkirkju í Olfusi, laugardaginn 13.
þessa mánaöar kl. 1 e.h.
Börnin.
t
Faöir okkar, tengdafaöir, afi og langafi,
ERLENDURJONSSON,
Keflavík,
veröur jarösunginn frá Keflavíkurkirkju, laugardaginn 13. desem-
ber kl. 14.
Börn, tengdabörn, barnabörn og barnabarnabörn.
t
Útför móöur okkar og tengdamóöur,
ÓLÍNU ÓLAFSDÓTTUR,
sem lést aö Hrafnistu 9. desember, fer fram frá Laugarneskirkju,
laugardaginn 13. desember kl. 10 árdegis.
Ólafur Elíasson, Jóna Viktorsdóttir,
Benedikt Elíasson, |nga pétursdóttir,
Ólöf Booras, Pete Booras,
Björn Ágústsson,
Þórhalla Gunnlaugsdóttir.
t
Eiginmaöur minn, faöir okkar, tengdafaðir og afi,
STEFNIR GUÐLAUGSSON,
lést aö heimili sínu, laugardaginn 6. desember sl. Útförin veröur
gerö frá Fossvogskirkju í dag, föstudaginn 12. desember kl. 3 e.h.
Guöný Garöarsdóttir,
Guóný Þórey Stefnisdóttir,
Auöunn Stefnisson, Katrín Stefnisdóttir,
Steingrímur Stefnísson, Sigríöur Samsonardóttir,
og barnabörn.
t
Móöir okkar oa tengdamóöir,
OLÖF GUDRUN GUÐMUNDSDÓTTIR,
Bókhlöóustig 2, Stykkishólmi,
veröur jarösungin frá Stykkishólmskirkju, laugardaginn 13.
desember kl. 2.
Níels B. Bæringsson, Kristín Bæringsdóttir,
Guömundur Ó. Bæringsson, Kristbjörg Hermannsdóttir,
Bjarni Bæringsson, Kristbjörg Guóbjörnsdóttir,
Sæmundur Bæringsson, Kristín Hermannsdóttír,
Valdimar Bæringsson, Bryndís Jóhannsdóttir.
Gunnar G. Þorsteins-
son — Minningarorð