Morgunblaðið - 09.08.1981, Qupperneq 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 9. ÁGÚST 1981
Aldrað fólk í
Reykjavík heimsótt
„Mér orðið stirt um stef,
og stílvopn laust í höndum,
í langnættinu lítið sef,
ljós í myrkri ekkert hef,
kaldur titra, krepptur gigtarböndum.
Húmar að mitt hinzta kvöld,
horfi ég fram á veginn.
Gröfin móti gapir köld,
gref ég á minn vonarskjöld
rúnir þær, sem ráðast hinum megin“.
Svo kvað Bólu-Hjálmar í kvæði sínu Feigur Fallandason.
Það er eitt sem við eigum flest sameiginlegt, að eldast og
verða gömul. Það eru margir sem leiða ekki hugann svo oft að
ellinni, en hvernig skyldi gamla fólkinu líða, hvað hugsar það
og hvernig er það að eldast, finna sjónina sína daprast,
heyrnina minnka, giktina gera vart við sig og fæturna svíkja
sig. Blm. fór i heimsókn til fólks sem komið var á
níræðisaldurinn og spjállaði við það um aðbúnað og líðan.
Gíslína Magnúsdóttir
Maður verður
að vera léttur
í anda
Ég get nú ekki sagt að ég sé upp með
mér af því að búa hér, en mér líður mjög
vel. Það er hún Gíslína Magnúsdóttir
fædd 18. janúar árið 1889 sem segir frá.
Ég er alltaf sívinnandi og svo er ég mjög
léttlynd að eðlisfari, sagði hún. Ég
prjóna mikið og sel vöruna síðan úti í bæ,
það er enginn „buisness" í að selja það
hérna. Nú elskan mín, svo spila ég vist
tvo tíma á dag og oftast er ég í gróða.
Mér hefur alltaf þótt svo gaman að spila.
Ég var sköpuð til að vinna.
Aðspurð hvernig ellin virkaði á hana
sagðist hún vera svo ung ennþá að hún
hefði ekki hugmynd um það hvernig það
væri að vera gömul. Það er reglusemin
sem gildir vinan, þegar um heilsuna er að
ræða. Ég legg mig alltaf á mínútunni tíu
mínútur fyrir eitt og er komin á ról aftur
tíu mínútur fyrir tvö. Síðan fer ég alltaf
á sama tíma að sofa. Nú svo var ég að
koma af ættarmóti og mér finnst ég vera
miklu léttari eftir þá ferð. Ég fékk svo
mikla hreyfingu og víðáttan var svo
mikil. Maður verur að vera léttur í anda
vinan. Annars geturðu nú ekki farið að
skrifa þetta bull, þá fara allir að hlæja.
Annars er þá markinu náð ef fólk getur
hlegið, þá hlæ ég bara með. Ég hef fengið
mesta auðinn sem nokkur getur fengið,
góða heilsu og eignast yndisleg börn. En
góða, förum nú að hætta þessu og fáum
okkur heldur kaffisopa.
Sigurjón Snjólfsson
Stórkostlegt
að vera
hér
Á Minni-Grund býr maður að nafni
Sigurjón Snjólfsson, fædduf 8. mars árið
1889. Ég hef verið hér í sex ár, og það er
alveg stórkostlegt að vera hér og maður
fær allt sem mann vanhagar um, sagði
Sigurjón aðspurður. Ég hugsa að það sé
hvergi hugsað betur um gamalt fólk. Það
er hver dagur öðrum betri hérna.
— Hvað gerir þú á daginn?
— Ég las nú mikið áður fyrr og skrifaði
líka mikið. Núna skrifa ég aðallega
sendibréf en les lítið. „Nú, svo geng ég
um það bil klukkustund á dag og ég hef
alltaf haldið því fram að það væri best að
búa á íslandi fyrir jafnt unga sem aldna.
Það er ekki erfitt að vera gamall í dag.
Ég er fyllilega sáttur við lífið og
tilveruna. Við gamla fólkið getum ekki
sífellt verið að gera kröfur því við höfum
allt sem við þörfnumst hérna á Minni-
Grund. Hér eru margar skemmtanir
fyrir okkur og messur eru einnig. Trygg-
ingaféð mitt nægir mér alveg og þetta er
allt alveg ágætt. Maturinn hérna er
virkilega fínn og ég hef aldrei átt betra
að venjast.
Ragnheiður J. Árnadóttir
Það er erfitt
að vera upp á
aðra komin
Ég veit að það þýðir ekkert að vera að
kvarta, sagði Ragnheiður J. Árnadóttir
frá Tröllatungu fædd 25. júní árið 1890 er
blm. hitti hana að máli að Hrafnistu einn
sólskinsdag fyrir skömmu. Hér hef ég
verið í sex ár núna og veit alveg hvað ég
er að segja.
— Líkar þer vel að búa hér?
— Ég kom hingað af spítala og hef
verið mikið lasin. Helst vildi ég ekki vera
hér. Það þýðir lítið að tala um hvernig
mér líður. Síðan ég hresstist hef ég
dundað mér við að sauma og svo eiga að
vera hérna skemmtanir á fimmtudögum
og stundum koma einhverjir klúbbar og
sjá um skemmtiatriði. Það er eitt sem má
gjarnan koma fram, að starfsfólkið er
alveg dásamlegt og maður verður að
þakka Guði fyrir að maður sér, heyrir og
getur klætt sig sjálfur. En það er
óskaplega erfitt að vera upp á aðra
komin.
Aðbúnaðurinn hér er í sjálfu sér
ágætur, en t.d. þegar ég kom hingað fyrst
var ég í þakherbergi á fjórðu hæð. Þar er
engin bjalla svo ég gat ekki látið vita af
mér hefði ég skyndilega orðið alvarlega
veik. En síðan var ég flutt hingað niður
og það er allt annað. Annars er margt
sem bæta mætti fyrir okkur gamla
fólkið. Ellilaunin eru t.d. tekin upp í
elliheimiliskostnaðinn og þá er lítið eftir.
Þetta mætti gjarnan lagfæra svo gamla
fólkið gæti veitt sér eitthvað.
Kristinn Jóhannesson
Það var
hrikalegast að
þurfa að hætta
að vinna
Kristinn Jóhannesson og eig-
inkona hans, Anna Sigrún Jóns-
dóttir, leigja hjá öryrkjabanda-
laginu að Hátúni 10B. Þau eru
fædd árið 1904. Blm. hitti þau
hjón að máli og spurði hvað gert
væri fyrir gamla fólkið sem byggi
þarna.
— Það er nú lítið. Hér er bara
hver í sinni íbúð og fólk hefur
lítil samskipti sín á milli. Annars
fer konan mín á dagspítalann
hérna tvisvar í viku þar sem hún
er mikill sjúklingur. Hér gekk
undirskriftalisti um sjúkradeild
sem íbúar hér vildu fá að fara á
ef einhver veiktist, en enn hefur
ekkert komið út úr því. Einnig
vildi ég gjarna mega leita til
læknanna hér í húsinu, en þeir
segjast ekki mega sinna okkur.