Morgunblaðið - 16.11.1982, Síða 25

MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 16. NÓVEMBER 1982 33
Ingunn Hildur Unn-
steinsdóttir - Minning
Fædd 14. október 1967
Dáin 5. nóvember 1982
Sú harmafregn, að Ingunn Hild-
ur Unnsteinsdóttir, nemandi í 9.
bekk Austurbæjarskólans, hefði
látist í umferðarslysi að kvöldi
föstudagsins 5. nóvember, lagðist
eins og myrkt ský yfir skólann.
Skólasystkinin og kennararnir
standa felmtri slegin og örðugt
reynist að festa hönd á verki. Það
var hljóður hópur nemenda og
kennara elstu bekkjanna sem
minntist kærrar skólasystur með
stuttri athöfn í Hallgrímskirkju
sl. mánudagsmorgun. Séra Karl
Sigurbjörnsson las huggunarorð
úr Biblíunni og flutti bæn sem
náði til hjartnanna. Ingunn Hild-
ur var fædd 14. október 1967. Hún
var einkabarn hjónanna Lilju
Kristiansen og Unnsteins Guðna
Jóhannssonar. Ingunn heitin hóf
skólagöngu sína í Austurbæjar-
skólanum og kaus að halda þar
áfram er fjölskyldan fluttist að
Dalseli 33. Eflaust hafa vináttu-
bönd átt þar stærstan þáttinn. Ég
minnist hennar sem ljúfrar, dag-
farsprúðrar stúlku sem bauð
ávallt af sér góðan þokka. Það
leyndi sér ekki að með geðprýði og
ljúfmennsku ávann hún sér traust
og vináttu skólasystkinanna. Við
söknum hennar sárt úr hópnum og
það hvílir skuggi sorgar yfir skól-
anum.
Sárastur harmur er kveðinn að
eftirlifandi foreldrum og þeim
votta ég mína dýpstu samúð og bið
algóðan Guð að styrkja þau og
aðra aðstandendur á stund sorgar-
innar. Hafi hún þökk fyrir sam-
fylgdina.
Fari hún í friði.
Alfreð Kyjólfsson
Á dimmum nóvembermorgni
berst okkur harmafregn. — Hún
Inga er dáin.
Ingunn Hildur Unnsteinsdóttir
var einkabarn hjónanna Lilju
Kristensen og Unnsteins Jó-
hannssonar. Hún var aðeins 15
ára gömul og hverfur því héðan í
æskublóma lífsins.
Við höfðum á undanförnum ár-
um fylgst með hvernig Inga þrosk-
aðist úr indælu barni í góðan og
geðþekkan ungling.
Hvern hefði órað fyrir að
þroskaskeið hennar og lífsferill
endaði svo snöggt? ,
I slíkum tilfellum verður til-
gangur lífsins óskiljanlegur og
huggunarorð fátækleg.
Börnin hér í húsinu sakna Ingu
sárt. Hún var þeirra elst og hafði
af hjálpfýsi sinni gætt þeirra
meira og minna.
Þau trúa og vita að henni líður
vel þar sem hún er núna.
Elsku Lilja og Unnsteinn. Við
vottum ykkur okkar dýpstu samúð
og viljum gera orð skáldsins í ljóð-
inu hér á eftir að okkar:
Kjí vildi óg gæli andaÁ yl
inn í þig, vinur minn.
Kg vildi ég gæli klappaó og kysNt
kjark í svipinn þinn.
Kg vildi ég gæti sungid sól
í særda hjarlaé þitt,
sem aft gæti gefié þér
guédómsaflié sitt.
Kg vildi ég gæti vakið upp
vonir í þinni sál,
og látió óma, enn á ný,
allt þitt hjartans mál.
Kg vildi ég gæti gert þig barn,
sem gréti brot sín lágt,
og vaggad þér í væran svefn,
— ég veit, hvað þú átt bágt.
Á meðan gæti ég sagt sér sögu,
— en sagan er á þá leið,
að til er sá guð, sem gleymir engum,
en gætir vor best í neyð.
(Jóh. úr Kötlum).
Guð gefi ykkur styrk.
Fyrrverandi og núverandi
íbúar Dalseli 33.
Enn er komið skammdegi og
sumarblómin orðin hélu að bráð.
Á þessu hausti, eins og svo oft áð-
ur með sól lágt á lofti og langan
tíma myrkurs, höfum við orðið að
umbera að missa hvert ungmennið
á fætur öðru í umferðarslysum.
Ungt fólk, sem var að hefja sinn
starfsdag þrungið áhuga og eftir-
væntingu um hvað lífið hefur upp
á að bjóða, hefur látist á sviplegan
hátt. Eftir stöndurn við hnípin í
skammdegishúminu með trega í
hjarta og spyrjum vanrnáttug
meðal svo margra annarra: því
hefur farið sem fór?
Það setti að mér myrkur, þegar
ég frétti að Ingunn Hildur Unn-
steinsdóttir hefði látist í enn einu
umferðarslysinu sem yfir hefur
dunið. Ég vissi svo vel að hún bjó
yfir lífsfjöri og vilja til að lifa og
starfa. Hún var einkabarn for-
eldra sinna, sem kappkostuðu að
gefa henni allt hið besta sem völ
er á. Og hún var augasteinn ömmu
sinnar, vinkonu minnar, falleg og
gjörvileg, og seint fáum við sætt
okkur við að henni skyldu búin
þau forlög að hverfa frá okkur svo
snemma á æviskeiði.
Við unnum saman um tíu ára
skeið, ég og amma hennar og
nafna, Ingunn Kristensen, við
barnagæslu á róluvelli í borginni.
Um það leyti annaðist hún Ingu
litlu og tók hana með sér á rólu-
völlinn ásamt yngstu dóttur sinni,
Hönnu Mörtu. Þar léku þær sér
um árabil með syni mínum á sama
reki og æ síðan hafa vinaböndin
haldist fast hnýtt. Hanna Marta
sem var eilítið yngri en frænka
hennar verður nú á viðkvæmum
aldri að horfast í augu við mikla
sorg.
Dýpstu samúðarkveðjur sendir
mín fjölskylda öll Lilju, Unnsteini,
Ingu og Friðrik og öllum þeim sem
harma Ingunni Hildi. Við tökum
djúpan þátt í sorg þeirra. Megi
þeim verða til huggunar minning-
in um ljúfa stúlku handan við þá
bólstra sem byrgja alla útsýn við
átakanlegan missi.
Guð blessi minningu Ingu litlu.
Hildur Olafsdóttir
„lx*gg ég nú bæði líf og önd,
Ijúfí Jcsú, í þína hönd,
síðast þegar ég sofna fer
sitji («uðs englar yfír mér.“
(H. Pétursson)
Ung stúlka fer með skólafélög-
um sínum í skólann, til að gleðjast
saman, eiga þar ánægjukvöld-
stund. Hvað er fegurra en æskan í
dag, svo falleg, svo frjáls?
Heim er snúið, heim var aldrei
komið. Henni var ætluð önnur og
lengri ferð, ferðin sem við öll för-
um að lokum. Sumir fara ungir,
aðrir fara aldnir. Hver skilur til-
gang hans sem öllu ræður? Þeir
deyja ungir sem guðirnir elska, en
minningin lifir að eilífu. Aðeins 15
ára er hún kölluð frá foreldrum
sínum, einkabarn hjónanna Lilju
Kristensen og Unnsteins Jó-
hannssonar.
Elskulegu hjón, engin orð
megna að sefa harm ykkar, en
góður Guð sem öllu ræður er
nálægur, sefar og huggar. Einhver
tilgangur er með för hennar héð-
an, hann sem öllu ræður hefur
þarfnast hennar til æðri starfa.
Megi algóður Guð styrkja ungl-
ingana sem með henni voru þetta
örlagaríka kvöld, og veita þeim
frið.
Góði Guð, þú sem tókst hana til
þín svo unga og ljúfa, gefðu þeim
von sem eftir lifa, trú til að byggja
á og ást til að græða þau sár sem í
huga og hjarta þeirra búa.
Innilega samúð til foreldra og
annarra aðstandenda. Gefðu dán-
um ró, hinum líkn sem lifa.
„Láttu nú Ijósið þitt
loga við rúmið mitt.
Ilafðu þar sess oj» sæti
sij»naði Jesú mæti.“
(Höf. ók.)
Sonja, Jón og börn.
Ingunn Hildur Unnsteinsdóttir
var fædd 14. október 1967 en lést í
hörmulegu umferðarslysi, í Kópa-
vogi, föstudagskvöldið 5. nóvem-
ber. Hún var dóttir hjónanna Lilju
Kristiansen og Unnsteins Guðna
Jóhannssonar. Hún var einkabarn
þeirra hjóna.
Ingunn hóf skólanám sitt í
Austurbæjarskóla og var þar
nemandi, þar til hún lést. Haustið
1977 kenndi ég 4. bekk ÞP. í Aust-
urbæjarskóla. Mér er enn þá
minnisstæður morguninn 19. sept-
ember 1977 er barið var létt á
dyrnar í stofu 3 og við dyrnar stóð
kona með litla, feimna en bros-
hýra stúlku. Þar var móðir Ing-
unnar með telpuna sína. Það kom
þá í ljós, að ég hafði kennt móður
Ingunnar fyrir mörgum árum.
Ingunn var svo hjá mér í bekk
næstu þrjú árin. Þetta var fjöl-
mennur bekkur 27—28 nemendur
og sömu börnin ár eftir ár. Börnin
voru samhent og mifli þeirra
tengdust vináttubönd, sem héldu
áfram allt upp í 9. bekk og alltaf
líkaði mér betur og betur við þessi
ágætu börn. Ingunn var vinsæl í
bekknum og allstaðar þar sem hún
var stafaði frá henni hlýlegt við-
mót, góðvild ásamt prúðri fram-
komu.
Ingunn flutti í Breiðholtið, en
vildi aldrei fara í annan skóla.
Hún hafði tekið tryggð við sinn
gamla skóla og vini sína og félaga
í bekknum. Þegar ég fletti upp í
gömlum bekkjarbókum sé ég að
Ingunn hefur mætt hvern einasta
dag og aldrei komið of seint í
þessa þrjá vetur sem ég kenndi
henni, þrátt fyrir að hún þurfti að
sækja skóla svo langa leið í mis-
jöfnum vetrarveðrum. Þessi at-
riði, sem ég hef nefnt, segja meira
en mörg orð hvernig Ingunn var.
Hún var trygg, samviskusöm og
sérstaklega vinsæl af félögum sín-
um og kennurum. Hún var skóla
sínum til sóma. Við sem höfum
kynnst Ingunni söknum hennar
sárt, en sárastur er þó söknuður
foreldra hennar og ástvina. Ég
votta þeim dýpstu samúð mína.
Þórður Pálsson
Sigurbergur Hjalta-
son - Minningarorö
Fæddur 10. nóvember 1910
Dáinn 6. nóvember 1982
I gær, mánudaginn 15. nóvem-
ber, var til moldar borinn Sigur-
bergur Hjaltason. Hann var fædd-
ur 10. nóvember 1910 á Folafæti í
Súðavíkurhreppi, Norður-ísa-
fjarðarsýslu, sonur hjónanna Sig-
urborgar Þórðardóttur og Hjalta
Einarssonar bónda þar. Hann var
yngstur sex systkina, en móðir
hans lést skömmu eftir fæðingu
hans. í þá daga var ekki margt til
ráða í tilvikum sem þessum. En
eitthvað varð að gera og börnun-
um sex var komið í fóstur á nær-
liggjandi bæjum og ólust því ekki
upp saman og þekktust þar af leið-
andi lítið í bernsku.
Fljótlega eftir fæðingu var hon-
um komið í fóstur hjá föðurbróður
sínum, Hálfdáni Einarssyni
bónda, og konu hans, Daðey Daða-
dóttur, á Hesti í Hestfirði. Þegar
systkinin voru orðin fullorðin og
samgöngur betri varð kunnings-
skapurinn meiri og vinátta systk-
inanna styrktist eftir því sem árin
liðu.
Hann fór ungur að vinna fyrir
sér, fyrst við sveitastörf og síðan
til sjós. Við sjómennsku var hann
þar til framkvæmdir hófust við
Áburðarverksmiðju ríkisins í
Gufunesi. Þar réðst hann til
vinnu, fyrst við bygginguna, síðan
vann hann á vöktum í verksmiðj-
unni til ársins 1981 að hann hætti
vegna aldurs. Hann hafði alltaf
tíma til alls, var boðinn og búinn
ef rétta þurfti hjálparhönd, bæði
vinum og skyldmennum. Þessu
kynntist ég vel sem tengdadóttir
og afa-börnin missa mikið því
barngóður var hann og vildi alltaf
hafa eitthvað af barnabörnum
sínum með eða helst öll ef eitthvað
var farið eða gert.
Hann kvæntist eftirlifandi eig-
inkonu sinni, Ingveldi Guðmunds-
dóttur frá Vífilsmýrum í
Önundarfirði, 17. október 1939.
Þau eignuðust fjóra syni, Val, f. 5.
maí ’40, kvæntur Hólmfríði Guð-
jónsdóttur úr Reykjavík, Theódór,
f. 19. maí ’43, hann var kvæntur
Maritu Hansen frá Færeyjum,
Hjalta, f. 21. nóvember ’44, unn-
usta hans var Kristín Þórodds-
dóttir frá Akureyri, tveir þeir síð-
astnefndu eru iátnir. Yngstur er
Örn, f. 13. desember ’50, kvæntur
Kristínu Jónsdóttur frá Blöndu-
ósi. Barnabörnin eru sjö.
Þungur harmur mun þetta
verða fyrir eftirlifandi eiginkonu.
Hún hefir misst svo mikið, þau
voru alltaf saman hvað sem gera
þurfti eða fara. Hún hefur áður
stigið þung spor, maðurinn með
Ijáinn hefur gert vart við sig fyrr.
Árið 1971, í febrúar, gerðist sá
mikli harmleikur í okkar fjöl-
skyldu að þau hjónin misstu tvo
syni sína á sama sólarhringnum.
Slíkt virðist manni þannig að eigi
verði undir staðið. Þetta var
þungbær raun fyrir hjónin og
bræðurna tvo sem eftir voru. En
tíminn læknar sár.
Sigurbergur var mjög vinnu-
samur og geymdi aldrei til morg-
uns það sem hægt var að gera í
dag. Það sannaðist best á því að
hann ætlaði að Ijúka vinnu sinni
þennan dag, þegar hann hneig
niður og var fluttur á sjúkrahús,
örendur var hann þegar þangað
var komið. Já, skjótt breytist
gleðistund í sorgarstund. Það var
einmitt á þessu laugardagskvöldi
6. nóvember, þegar elsta barna-
barnið hans, dóttir mín, átti af-
mæli og fjölskyldan ætlaði að
koma saman og gleðjast yfir kaffi-
bolla á heimili okkar í tilefni af-
mælisins, þegar síminn hringdi og
okkur var tilkynnt að afi væri
veikur. Skyndilega dró ský fyrir
sólu. Hann afi er dáinn. Kaffið var
ekki drukkið að þessu sinni.
Ég rek hér ekki ítarlega ættar-
tölu eða ævisögu, þetta eiga aðeins
að vera nokkur kveðjuorð frá mér
og börnum mínum í þakklætis-
skyni fyrir það sem við áttum
saman.
Far þú í friði. Hafðu þökk fyrir
allt og allt.
Hólmfríður Guðjónsdóttir
SVAR
MITT
eftir Billy Graham
Súrdeigið
Ég er kristinn maður og reyni að koma einhverju góðu til
leiðar í kringum mig. En ég verð ekki var við nein súrdeigs-
áhrif af starfi mínu.
Jesús sagði: „Líkt erhimnaríki súrdeigi, er kona
tók og faldi í þrem mælum mjöls, unz það sýrðist allt
saman." (Matt. 13, 33.)
„Súrdeigið" veit ekki af krafti sínum. Hann er
hljóðlátur, hefur ekki hátt. Súrdeigið leggur ekkert á
sig til þess að láta brauðið lyftast. í því er einhver
leyndardómsfullur kraftur, sem verkar svo að um
munar.
Eins er um kristinn mann, sem gerir gagn. Hann
tekur sig ekki á til að hafa góð áhrif á fólk í þágu
Guðs. I honum er afl, sem gerir hann gagnlegan og
áhrifamikinn.
Þér segið: „Eg reyni að koma einhverju góðu til
leiðar í kringum mig.“ Hættið að reyna og verjið
lengri tíma í einrúmi með Guði, lengri tíma til að
lesa ritningarnar, lengri tíma til íhugunar og bænar
— og þér komizt að raun um, að fyrir áhrif yðar fer
fólk að leita Guðs og vilja hans.
Fólk hrífst ekki eins af orðum yðar og af atferli
yðar og kristilegri helgun.
Langar yður til, að „súrdeigskraftur" yðar aukist?
Nálgizt þá hann — hann sem er uppspretta kraftar
og máttar, sem kristnum mönnum fellur í skaut.