Morgunblaðið - 20.03.1983, Blaðsíða 40

40
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 20. MARZ 1983
+ Eiginmaöur minn, TORFI GUÐBJÖRNSSON, Barmahlfö 40, andaöist í Borgarspítalanum þann 18. mars. Rósa Jónatanadóttir.

t Eiginmaöur minn, VALTÝR BJARNASON, fyrrv. yfirlæknir, Stigahlfö 85, veröur jarösunginn frá Dómkirkjunni miövikudaginn 23. mars kl. 13.30 e.h. Þeir sem vildu minnast hans eru beönir að láta Kapellu Landspítalans njóta þess. F.h. barna og annarra aðstandenda, Sigrföur Jóhannedóttir.

+ Útför mannsins míns og fööur okkar, ÞORKELSJÓNASSONAR, Áavallagötu 12, veröur gerö frá Fossvogskapellu þriöjudaginn 22. mars kl. 13.30. Guörún S. Siguröardóttir og synir.

+ Móöir okkar, RÓSA ÁRNADÓTTIR, veröur jarösungin frá Fossvogskapellu mánudaginn 21. mars kl. 10.30 f.h. Fyrir hönd aðstandenda Árni Björnsson, Mekkinó Björnsson, Sif Þórarinsdóttir.

+ Þökkum hjartanlega auðsýnda samúö og vinarhug við andlát og útför móður okkar, tengdamóöur og ömmu, HELGU INGIBJARGAR KRISTJÁNSDÓTTUR. Kristján Guölaugsson, Ástríöur Ólafsdóttir, Ásmundur Guðlaugsson, Ingibjörg Kristjónsdóttir, Aöalsteinn Guölaugsson, Eygló Viktorsdóttir, Jóhanna S. Guölaugsdóttir, Guömundur V. Jósefsson, og barnabörn.

+ Þökkum innilega auðsýnda samúö viö andlát og útför GUORÚNAR M. GUDJÓNSDÓTTUR, frá Framnesi Vestmannaeyjum, Sporðagrunni 4, Reykjavík. Einnig þökkum viö læknum, hjúkrunarkonum og starfsfólki öllu á Landspítaladeildinni aö Hátúni 10B, einstaklega góöa umönnun og hlýhug í veikindum hennar. Þóröur Guöbrandsson og börnin.

+ Þökkum innilega samúö og hlýhug viö andlát og jaröarför elsku- legrar móöur, stjúpmóöur, ömmu og langömmu, KRISTJÖNU GUOJÓNSDÓTTUR frá Patreksfiröi. Ragna Magnúsdóttir, Þórir Magnússon, Hrefna Magnúsdóttir, Jón Tryggvason, Sigríður Magnúsdóttir, Jóhann Árnason, Sveinn Magnússon, Kristjana Indriöadóttir, Soffía Magnúsdóttir, Helgi Kristjánsson, Karl Magnússon, Björg Bjarnadóttir, barnabörn og barnabarnabörn.

+ Hugheilar þakkir færum viö ættingjum, vinum og öllum þeim er sýndu okkur samúö og vinarhug við andlát og útför ástkærs eiginmanns míns, sonar, fööur okkar, tengdaföður, bróöur og afa, HELGA T.K. ÞORVALDSSONAR, skósmföameistara, Langageröi 54. Ólafía Hrafnhildur Bjarnadóttir, Kristín Súsanna Elíasdóttir, Elín Kristín Helgadóttir, Benedikt Garöarsson, Anna Svandía Helgadóttir, Snæbjörn Stefánsson, Erla Hrönn Hetgadóttir, Margrát Helgadóttir, Erla Þorvaldsdóttir, Birgir Þorvaldsson, og barnabörn.
In Memoriam:
Ingibjörg Sigurðar-
dóttir Magnússon
Ég vildi, að hvert tárið mitt v*ri ordid steinn
sem vatnsperla silfurhrein,
þá skyldi ég flétta þér fagran krans
fegurri en kórónu nokkurs manns.
Hann skyldi ég hnýta í hárið þitt svarta
og horfa á þá fegurð er vorsólin bjarta
léti sín geislabörn leika þar dans.
(„Til móður skáldsins“ eftir Jóh. Sigurjónsson.)
Frú Ingibjörg Sigurðardóttir
Magnússon var fædd 3. júlí 1905,
dóttir Sigurðar Björnssonar,
brunamálastjóra í Reykjavík og
Snjólaugar Sigurjónsdóttur frá
Laxamýri, systur Jóhanns skálds
Sigurjónssonar. Afi Ingibjargar,
Sigurjón Jóhannesson á Laxa-
mýri, var þjóðkunnur héraðshöfð-
ingi, Snjólaug Guðrún Þorvalds-
dóttir, kona hans, var ein af mörg-
um dætrum Þorvaldar á Krossum
við Eyjafjörð, af hinni kunnu
Krossaætt.
Hinn 12. febrúar 1927 giftist
Ingibjörg Sigursteini Magnússyni
frá Akureyri, síðast aðalræð-
ismanni í Edinborg.
Fyrstu búskaparárin bjuggu
þau hjón í Reykavík, þar sem Sig-
ursteinn var starfsmaður Sam-
bands íslenzkra samvinnufélaga.
Um 1930 varð Sigursteinn fram-
kvæmdastjóri skrifstofu Sam-
bandsins í Leith og síðan voru þau
búsett í Edinborg.
Kynni okkar Ingibjargar hófust
síðla árs 1943 er við nokkrir skóla-
piltar hófum nám við háskólann í
Edinborg.
Eftir viku siglingu frá Reykja-
vík með brezku kaupfari á úrgum
og nöprum haustdögum var komið
til Leith í Skotlandi.
Við höfðum naumast stigið af
skipsfjöl er okkur var boðið á hlý-
legt og fallegt heimili Ingibjargar
og Sigursteins Magnússonar, ræð-
ismanns, í Lygon Road í Edinborg.
Þar var okkur tekið forkunnar vel
af hinni alkunnu rausn og gest-
risni húsráðenda.
Frá þeim degi átti ég vináttu
þeirra heiðurshjóna beggja, Ingi-
bjargar og Sigursteins og óiofa
tryggð í 40 ár.
A þeim árum var skammtað
naumt í Bretlandi og námsmenn
fóru heldur ekki heim til íslands í
fríum sínum, svo sem nú tíðkast,
enda ekki hægt um vik. Heimilið í
Lygon Road varð því smám saman
okkar griðastaður og skjól. Þar
biðu okkar ævinlega opnar dyr.
Við vorum fáir námsmennirnir í
Edinborg í þá daga, en héldum
hópinn, svo sem títt er. í þeim
góða hóp varð Sigursteinn Magn-
ússon strax einn af okkur, ávallt
hrókur alls fagnaðar „Primus Int-
er Pares".
Löngu síðar, er ég hafði eignast
mitt eigið heimili og fjölskyldu,
undraðist ég oft, er mér varð
hugsað til Edinborgaráranna,
hversu óumræðilegt umburðar-
lyndi og takmarkalausa gestrisni,
þau hjón, Ingibjörg og Sigur-
steinn, sýndu okkur stúdentunum.
Við áttum það til að taka hús á
þeim á hinum ólíklegustu tímum,
oft seint að kveldi þegar allt
skikkanlegt fólk var gengið til
náða, stundum um nætur, ef svo
bar undir.
Við röskuðum ró og friðhelgi
heimilisins, en alltaf vorum við
velkomnir, alltaf mætti okkur
sama alúðin, hlýja viðmótið og
gestrisnin, rausn og gleði.
Man ég glöggt orð Ingibjargar
oftsinnis er við kvöddum óvænt
dyra: „Sigursteinn minn, dreng-
irnir okkar eru komnir."
Síðan skemmtu menn sér við
gamanmál, söng og sitthvað fleira.
Hver man ekki sönggleði húsbónd-
ans?
Ég hef orð kunnugra fyrir því,
að ung að árum hafi Ingibjörg
þótt allra kvenna vænst og for-
kunnarfríð.
Er kynni okkar hófust 1943 var
hún gullfalleg, glæsileg, gædd
óvenjulegum persónutöfrum, ynd-
isleik og ljúfu viðmóti.
Fyrir um þrem árum bar fund-
um okkar saman í hinsta sinn.
Blóminn frá ungum dögum hafði
þá kannski fölnað eilftið, en
„sjarminn" var enn hinn sami,
hennar dýrasta djásn.
Þessum fáu línum fylgja inni-
legar samúðarkveðjur frá okkur
hjónum til Margrétar, Snjólaugar,
Sigurðar og Magnúsar og annarra
ástvina. Við gamlir Edinborgarar,
„drengirnir hennar Ingibjargar",
minnumst hennar með virðingu og
þökk.
Hún var glitrandi perla.
Friðrik Þorvaldsson,
Akureyri.
Minningarorð um hjónin
Ingibjörgu og Sigurstein Magnússon
Fædd 3. júlí 1905
Dáin 12. marz 1983
Fæddur 24. desember 1899
Dáinn 20. desember 1982
Það er ungum manni mikið
happ, þegar hann heldur í fyrsta
sinn út í hinn stóra heim til náms,
að kynnast góðu fólki, sem fagnar
honum og fleirum vel, greiðir göt-
una og er sá bakhjarl, er leita má
til, ef eitthvað bjátar á. Þegar
þetta fólk er líka glaðvært og kátt
og hefur ekki á móti því, að heill
hópur ungra manna „detti inn“ úr
dyrunum tl að taka lagið og
skeggræða, og getur jafnvel lagt
til ágæta undirleikara, þá er
óhjákvæmilegt, að nokkur brestur
verði í hjartanu, þegar þetta
ágæta fólk deyr, þótt í allhárri elli
sé, að maður harmi að hafa ekki
sýnt þá ræktarsemi, er vert var.
Þegar ég skrifa þessar línur um
mína ágætu velgjörða- og vinkonu,
Ingibjörgu Sigurðardóttur, finn
ég, að þau hjónin, hún og Sigur-
steinn Magnússon, aðalræðismað-
ur í Edinborg, sem hún lifði aðeins
rúma tvo mánuði, eru svo sam-
antvinnuð í huga mér, að ég hlýt
að minnast þeirra beggja í einu.
Frú Ingibjörg lézt í Landspítal-
anum laugardaginn 12. marz og
verður jarðsungin á morgun,
mánudaginn 21. marz. Eftir rúm-
lega 50 ára búsetu í Skotlandi er
hún alkomin heim, en þrátt fyrir
þessa löngu búsetu erlendis varð
maður þess alltaf var, að þar fór
hreinn og ósvikinn fslendingur,
sem Ingibjörg var, og hið sama
var að segja um Sigurstein.
Ingibjörg fæddist í Reykjavík 3.
júlí 1905, dóttir Sigurðar Björns-
sonar brunamálastjóra, Sigurðs-
sonar, frá Tjörn í Vindhælishreppi
á SKaga, af Hafnarætt, og konu
hans, Snjólaugar Sigurjónsdóttur
frá Laxamýri, af Laxamýrar- og
Krossaætt, systur Jóhanns skalds.
Hún ólst upp í Reykjavík, gekk í
Kvennaskólann og var einn vetur
á skólanum í Sorö í Danmörku.
Hún starfaði síðan í Verzlun Har-
aldar Árnasonar, en árið 1927
giftist hún Sigursteini Magnús-
syni, Jónssonar, ökumanns og
bónda í Garði á Akureyri, og
Margrétar Sigurðardóttur. Hann
t
Þökkum innilega auösýnda samúö og hlýhug vlö andlát og jaröar-
för
BRYNJARS ÞÓRS INGASONAR,
Hátúni 32,
Keflavík.
Guömunda og Charles Shaelford,
Viktoría Sigurjónsdóttir, Díana Eirfksdóttir,
Þorleifur Gestsson, Debbý Shaelford,
Sigurður Þorleifsson.
hafði hafið störf hjá KEA að
loknu gagnfræðaprófi, en hélt síð-
an til Kaupmannahafnar og lauk
þar prófi frá Niels Brocks Hand-
elsskole 1922. Hann hóf síðan
störf hjá Sambandi islenzkra sam-
vinnufélaga í Reykjavík.
Árið 1930 tók Sigursteinn við
skrifstofu Sambandsins í Leith og
fluttust þau hjón þá til Edinborg-
ar með þrjú elztu börn sín, Sigurð,
nú yfirlækni og prófessor við Há-
skóla íslands, Margréti, húsmóður
í Edinborg, og Magnús, rithöfund
og sjónvarpsmann, en yngsta
barnið, Snjólaug, húsmóðir og
vararæðismaður, fæddist í Edin-
borg. Barnabörnin eru orðin 16 og
eitt barnabarnabarn.
Fyrstu árin bjuggu þau Ingi-
björg og Sigursteinn á tveimur
stöðum í Edinborg, í Craigmillar
og Portobello, en árið 1935 fluttust
þau í 5 Lygon Road og bjuggu þar
fram um 1960, er húsið var orðið
of stórt, börnin farin að heiman.
Þau fluttust þá í Orchard Brae, og
stóð heimili þeirra þar síðan.
Þetta er í stórum dráttum
æviskeið Ingibjargar, en eins og
oft vill verða, tekst illa að tjá í
slíkri upptalningu þá þýðingu,
sem góð kona hefur fyrir umhverfi
sitt, eiginmann, börn og gestkom-
endur, áhrif, sem aldrei verða að
fullu skýrð eða til fullnustu metin.
Þegar ég kynntist Ingibjörgu og
Sigursteini fyrst, haustið 1945,
nýkominn til náms í Edinborg,
fannst mér þau í fyrstu allólík:
Hún var falleg og glöð og tók
manni eins og eigin syni, hann var
mikilúðlegur og töluvert strangur
á svip, skorinorður og afdráttar-
laus, ekki laust við að maður hefði
af honum nokkurn beyg í fyrstu.
En þegar umgengnin jókst og
maður tók að kynnast þeim hjón-
um betur, kom sannarlega í ljós,
að allur beygur var ástæðulaus,
þetta var yndislegt fólk, hjálp-
samt, glaðvært og gott og höfð-
ingjar heim að sækja. Kannski var
hrjúfleiki Sigursteins sá skrápur,
sem eðlisfeimnir menn stundum
brynja sig með.
Það kom I ljós, að þau hjón
höfðu mikið yndi af söng og mús-
ík, og þegar við strákarnir reynd-
umst hafa gaman af að syngja og
raddir okkar féllu þar að auki vel
hver að annarri í rödduðum söng,
var ekki að sökum að spyrja, við
vorum alltaf velkomnir I Lygon
Road. Ekkert ríkti nema gleði,
glaðværð og gæzka, þegar lagið
var tekið og Didda eða Lóló spil-
uðu undir. Svo mikils mátum við
Sigurstein, að við tókum okkur
leyfi til að útnefna hann heið-
ursstúdent á fundi í stúdentafé-
laginu í Ye Olde Sheip’s Heid Inn
árið 1946. Og svo vel fannst hon-
um við syngja, að hann fékk einn
fremsta söngvara i Edinborg,
Philip Morrison að nafni, til að
þjálfa kvartettinn okkar.
Lengi mætti halda áfram að
rifja upp endurminningar um
Ingibjörgu og Sigurstein frá þess-
um árum, en hér skal látið staðar
numið.
Með þeim hjónum eru gengnir
tveir góðir Islendingar af hinni
traustu aldamótakynslóð, sem
unnið hefur svo mörg þrekvirki
fyrir þessa þjóð. Þeirra og jafn-
aldra þeirra verður lengi minnzt í
þjóðarsögunni, en mér er efst í
huga að hylla peráonulegan vel-
gjörðarmann, þakka honum allt
gamalt og gott og síðast, en ekki
sízt, Ingibjörgu, hve hún var hon-
um og okkur góð.
Guðni Guðmundsson