Morgunblaðið - 31.03.1983, Blaðsíða 7

MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 31. MARZ 1983
87
alla leið til Taipei og bað nú um að
hún færi ekki með Thai-vélinni.
Stúlkan, sem hafði tekið þennan
græningja að sér, brá skjótt við og
tilkynnti eftir dágóða stund að
taskan hefði verið stöðvuð. Síðan
kallaði hún til fylgdarsvein til
þess að koma mér formlega inn í
landið og nálgast eigur mínar.
Eftir vegabréfsskoðun fórum
við inn í geymslu þar sem töskur
svo tugum skipti lágu í hrúgu.
Ekki var mín meðal þeirra, enda
ekki von, þar sem þessar voru
farnar að rykfalla. Höfðu sýnilega
verið þarna lengi, orðið viðskila
við eigendur sína og dagað uppi.
Augljóst að líka eru til tösku-
kirkjugarðar.
Enn fórum við inn í annan sal.
„Hús meðfram öllum götum í röð-
um liggja," kveður Tómas, en hér
lágu töskur meðfram öllum veggj-
um. Sennilega í biðstöðu áður en
þær fylltu flokk hinna „glötuðu".
En mín var þar ekki. Var ég farinn
að kveðja hana í huganum, þegar
vagn birtist í dyrunum út að
flugvélastæðinu, og efst á honum
trónaði taskan mín.
„Hefurdu komið til
Meginlandsins?“
Nú var ekki um annað að gera
en hafa sig í bæinn. Fylgdarsveinn
minn valdi úr hópi leigubílstjóra
lipran strák, sem kunni nokkuð
fyrir sér í ensku.
Rétt reyndist að leiðin var löng,
en loks stönsuðum við fyrir fram-
an mikla byggingu, nýja verslun-
ar- og skrifstofumiðstöð og hið
mesta völundarhús. Eftir allmikil
hlaup þar um ganga og sali, upp
og niður rúllustiga fundum við að-
setur verslunarfulltrúans, sem í
raun er óopinber sendiherra Tai-
wans í Thailandi.
Ég bar upp erindi mitt, þyrfti að
fá vegabréfsáritun. Stúlka rétti
mér eyðublað og að því útfylltu
sagði hún mér að koma aftur eftir
tvo daga og hafa þá meðferðis
tvær passamyndir. Ég sagði að
það gagnaði mér ekki, ég þyrfti að
ná hádegisfluginu til Taipei og
sýndi henni nú telex-skeytið þar
sem skýrt var frá hinum áríðandi
fundi klukkan 9 morguninn eftir.
Þá bað hún um vegabréf mitt —
^ og var fljót að reka augun í vega-
bréfsáritun frá kínverska sendi-
ráðinu í Reykjavík og kínverska
stimpla í passanum. „Hvað, hef-
urðu komið til Meginlandsins?"
Undrunin leyndi sér ekki.
Ég gat ekki neitað því, og sá nú
eftir að hafa ekki farið að ráðum
vina minna hér heima að fá mér
nýtt vegabréf, þar sem mér yrði
aldrei hleypt inn í Taiwan með
slíkan „komma-stimpil“ í passan-
um.
Skarpskyggn stúlka
En hvað sem því leið jókst nú
áhugi stúlkunnar á persónu minni
til muna. Hún vildi fá að vita allt
um það ferðalag, hvernig það var
tilkomið, hvert ég hefði farið og
hvernig mér hefði litist á. Síðan
skoðaði hún enn telex-skeytið, leit
upp og sagði: „Ja, þú hlýtur að
vera mjög mikilvægur maður."
Það var kominn tími til að ein-
hver sæi það, hugsaði ég, og undr-
aðist mjög skarpskyggni þessarar
kínversku stúlku. Reyndi ég að
setja upp sem mestan virðuleika-
svip og kinkaði kolli. Ekki vildi ég
að stúlkan skipti um skoðun. Hún
mældi mig út með augunum góða
stund, en sagði síðan: „Þú getur
fengið vegabréfsáritun strax, en
tvær myndir af þér þarf ég að fá,
að minnsta kosti eina.“
Nú versnaði í því, ég hafði ekki
búið mig út að heiman með ljós-
myndir af sjálfum mér, þær yrði
ég að fá teknar hér í Bangkok. Bíl-
stjórinn kom til hjálpar. Hann
kvaðst vita um ljósmyndara, sem
tæki skyndimyndir — og við af
stað.
Umferðarþunginn var mikill
þarna í miðborg Bangkok og
spottinn, sem við þurftum að aka
þar, reyndist langur í mínútum.
Þetta hafðist þó að lokum og
klukkan rúmlega 11 var ég kominn
með minn stimpil. Næst lá svo
leiðin í skrifstofu China Airlines,
sem er á neðstu hæð í þessari
sömu byggingu, til þess að athuga
með farið.
Því miður, allt fullbókað og
langur biðlisti. Hvort ekki fyndist
nokkur smuga? Nei, þeim fannst
ótrúlegt að svo margir hefðu helst
úr lestinni að einhver von væri til
þess að ég kæmist með. Auk þess
væri tíminn orðinn svo naumur,
að ég næði varla út á flugvöll í
tæka tíð fyrir brottför.
Fullur sjálfstrausts eftir að
hafa kríað út vegabréfsáritun á
mettíma vildi ég ekki gefast upp
þarna á stundinni og hélt út með
bílstjórann á hælunum.
Ein hindrun enn
Þegar við vorum sestir í bílinn
að nýju, bað ég bílstjórann að
hraða för sem mest hann mætti.
Hann kvaðst fús til þess, en um-
ferðin væri svo mikil að hann
fengi ekki ráðið hraðanum nema
þá með því að fara út á hraðbraut-
ina, og það kostaði aukapening.
Snögglega var samið um auka-
sporslu honum til handa.
Þetta tókst. Rúmar 25 mínútur
voru til stefnu, þegar á flugvöllinn
var komið, og viti menn, laust sæti
var í vélinni. En þá kom skyndi-
lega babb í bátinn. Farseðillinn
var gefinn út af Icelandair (Flug-
leiðum) og China Airlines hafði
engan samning við það flugfélag.
„Thai Airways hefur pantað þenn-
an farseðil, farðu í flugvallar-
skrifstofu Thai og fáðu þar gefinn
út nýian."
Ég þaut þangað og skýrði mála-
vexti. „Hvaða vitleysa er þetta,“
var svarið. „Við höfum að vísu
pantað þennan farseðil, en það
hefur verið gert að ósk China Air-
lines og þeir hafa borgað hann.“
Þá vissi ég það. Síðan var mér
5ent á hvar það var tíundað á seðl-
inum. Hélt ég nú aftur að fyrra
afgreiðsluborði og hljóp við fót.
„Nei, Tahi verður að gefa út nýjan
farseðil."
Hér dugði engin röksemda-
færsla, hvort þeir vildu ekki held-
ur sjálfir flytja þá farþega, sem
þeir hefðu borgað fyrir en greiða
öðrum flugfélögum fyrir það. Nei,
engu varð umþokað.
Á biðlista
Þannig lauk þessari baráttu
með ósigri. Klukkan hafði tifað
jafnt og þétt og enginn tími til
frekari umsvifa. Lúpulegur hélt ég
til skrifstofu Thai Airways til þess
að tryggja mér far með flugi fé-
lagsins næsta morgun. En þá var
allt fullbókað og ég settur á bið-
lista. „Eina von þín til þess að
komast með er að mæta tímanlega
í fyrramálið, helst klukkan hálf
átta.“
Mér var nú farið að leiðast þetta
þóf og ákvað, ef ég yrði stranda-
glópur öðru sinni, að snúa heim,
því þarnæsta dag var einnig full-
bókað. Ég vildi þó ekki í fullri al-
vöru reikna með þeim möguleika,
leitaði uppi símstöðina á vellinum
og sendi telexinu í Taipei skilaboð
um að mér seinkaði til morguns.
Best að þykjast
hagvanur
Þeytingur minn þarna fram og
aftur í flugstöðinni hafði ekki far-
ið framhjá fránum augum
náunga, sem þyrptust að og buðu
aðstoð sína við að útvega mér
leigubíl, hótel o.s.frv. Sérstaklega
jókst atgangur þeirra, þegar ég
glopraði því út úr mér að þetta
væri í fyrsta sinn, sem ég væri
hér. Það skyldi enginn gera. Best
er að þykjast vera hagvanur.
Á leiðinni inn í borgina um
morguninn hafði ég tekið eftir því
að skammt frá flugstöðvarbygg-
Á gangstéttunum f
Bangkok var víða vart
þverfótað fyrir fólki,
sem sat þar við
matseld. Viðskiptavinir
fengu síðan allt
afgreitt í plastpokum,
súpugutl jafnt sem
skelfisk eða kjúklingalæri.
ingunni var stórt og mikið hótel,
Airport Hotel. Þangað ætlaði ég.
Á bílaafgreiðslunni var mér
hinsvegar tjáð, að það væri ekki
enn tekið til starfa. Bað ég þá um
að mér yrði ekið á næsta hótel við
flugvöllinn, því ég vildi ekki eiga
langa ferð fyrir höndum morgun-
inn eftir. Sagt var að það væri
stuttur akstur.
Ekki leist mér þó á blikuna, þeg-
ar bílstjórinn keyrði framhjá ein-
um þremur hótelum og beygði loks
inn í öngstræti í hverfi, sem vel
var hægt að ímynda sér að væri
gamall miðbær. Stansaði hann þar
fyrir framan hótel, sem muna má
sinn fífil fegri. Hefur það ein-
hverntíma í fyrndinni verið hið
glæsilegasta, en var nú í niður-
níðslu. Þar fagnaði bílstjórinn
sýnilega vinum og var nú að gera
þeim kunningjagreiða.
Eftir að hafa athugað herbergið
og gengið úr skugga um að þar var
loftkæling og. rúmfatnaður allur
hvítþveginn samþykkti ég að vera
um kyrrt, en þó með því skilyrði
að ég yrði vakinn klukkan 6 morg-
uninn eftir og fengi morgunmat
eigi síðar en 6.30.
Þjónusta boðin
Ekkert vantaði upp á að mér
væri tekið þarna með kostum og
kynjum. Tveir vikapiltar settust
bókstaflega að mér. Annar, sem
kvaðst heita Kiss, elti mig inn á
herbergi og fór ekkert dult með
hvaða þjónustu hann vildi veita.
Loks gafst hann þó upp á að bjóða
sjalfan sig og bauðst til að útvega
mér kvenmann. Þegar hann svo
yfirgaf herbergið hefur hann ör-
ugglega verið sannfærður um að
þessi gamli fauskur væri með öllu
náttúrulaus.
Síðar um daginn, þegar ég kom
úr „rannsóknarleiðangri" um
nágrennið, bauðst stúlkan í lykla-
afgreiðslunni til þess að leiða mig
í allan sannleika um næturlíf
Bangkok-borgar og gerast fylgd-
armær mín um þau herlegheit. En
einmitt þá var mér ljóst orðið hve
þreyttur ég var og vansvefta, hafði
raunar glatað heilli nótt vegna
tímamismunarins. Allt slíkt hafði
gleymst í strögglinu fyrri hluta
dagsins. Ég sá mér því ekki annað
fært en hafna þessu ágæta boði.
Auk þess kunni ég illa hinu heita,
rakamettaða lofti, sem á götunum
blandaðist lykt af matseld á
gangstéttunum og reykútblæstri
bílanna.
Vafalaust hefði ég sofið vel af
um nóttina, ef ég hefði ekki hrokk-
ið upp hvað eftir annað við ógur-
legar þrumur og eldingar og rign-
ingu, sem líktist helst steypibaði.
Loks rofaði til
Matsalurinn var lokaður, þegar
ég kom niður í býti morguninn eft-
ir. Var það ekki fyrr en ég hermdi
upp á vaktmanninn loforðið frá
deginum áður að kokkurinn var
ræstur. En hann var ekki sá eini,
sem varð fyrir ónæði, því í mat-
salnum sváfu einir þrír eða fjórir
á bekkjum með brekán yfir sér.
Þeir litu gestinn heldur óhýru
auga, en létu þar við sitja.
Á leiðinni út á flugvöll trúði ég
vart mínum eigin augum, þegar
við komum að stöðuvatni þar sem
áður var vegur. En við hverju
mátti ekki búast eftir allan þann
vatnsflaum, sem fallið hafði af
himni um nóttina. Bílstjórinn
bjargaði málum með því að keyra
upp á gangstétt, og þar ók hann
eftir minni, því gangstéttirnar
voru einnig á kafi. Hann skilaði
mér þó á réttum tíma, og gott ef
ég var ekki fyrsti maðurinn, sem
afgreiddur var með Thai-fluginu
til Taipei þann morguninn. Losn-
aði ég blessunarlega við allt það
stapp, sem ég hafði búið mig und-
ir. Loks var farið að rofa til.
Telexið fær mál
Greiðlega gekk að komast í
gegnum vegabréfsskoðun og toll á
Chiang Kai-shek-flugvellinum á
Taiwan, en þegar ég fór að svipast
um eftir „móttökunefndinni" gaf
enginn sig fram við þessa „mikil-
vægu persónu" frá íslandi. Leitaði
ég þá til upplýsingaskrifstofunn-
ar, sýndi telexið góða og bað um
að haft yrði upp á náunga þeim,
sem hefði telex-númerið, sem þar
er getið um. Ég var kominn til
landsins í boði hans.
Stúlkan, sem afgreiddi mig,
fékk ekki leynt undrunarsvip sín-
um, tók samt við skeytinu og
hvarf með það í höndum. Þegar
hún kom aftur brosti hún blítt.
„Þetta er telex-númerið hjá upp-
lýsingaþjónustu ríkisins," til-
kynnti hún.
Þangað var hringt, og mikið
rétt, allt stóð heima nema hvað
búist hafði verið við mér degi fyrr.
En skeytið frá Bangkok? Það
höfðu þeir aldrei fengið, sagði
röddin, en allt var nú gott fyrst
glataði sonurinn var fundinn. Og
fyrir mig var það stór stund, þeg-
ar í ljós kom að telexið í Taipei
hafði mál og var farið að persónu-
gerast.
Ég átti að búa á Grand Hotel, og
taka næsta áætlunarbíl, sem
þangað færi frá flugvellinum.
Stúlkan í upplýsingunum kallaði á
vikapilt og fól honum að koma
mér í réttan vagn.
Hvað með skakkt hótel?
Við vorum þrír í vagninum, auk
mín tveir Þjóðverjar. Leiðin var
lengri en ég hugði, en loks blasti
Taipei við. Sérstaka athygli mína
vakti fögur hallarbygging í kín-
verskum stíl í hlíðunum rétt utan
við borgina. Inni í miðborginni var
iðandi líf og allt með miklu þekki-
legri blæ en í Bangkok.
Loks var stansað fyrir utan hót-
el. Þjóðverjarnir þustu út úr bíln-
um og ég á eftir. Ég bjost við að
þarna yrði tekið á móti mér, en
svo var ekki. Þá snéri ég mér að
gestamóttökunni. Nafn mitt
fannst hvergi meðal þeirra, sem
áttu pöntuð herbergi. „Hvað, er
þetta ekki Grand Hotel?,“ stamaði
ég loks.
„Grand Hotel? Nei, þetta er
ekki Grand Hotel."
Mér létti. Það voru hreinir smá-
munir, eftir það sem á undan var
gengið, þótt ég villtist inn á
skakkt hótel.
En nú voru gefin þarna snögg
fyrirmæli, og áður en varði var ég
kominn upp í leigubíl og bílstjór-
anum sagt hvert aka skyldi. Mér
til furðu keyrði hann í átt út úr
borginni, og undrun mín varð enn
meiri, er hann ók inn um skraut-
legt hliðið fyrir framan höllina
miklu í fjallshlíðinni. Svo stansaði
hann við hallardyrnar og borða-
lagður dyravörður opnaði bílhurð-
ina með bugti og beygjum. Þetta
var þá Grand Hotel.
„No problem“
Herbergi stóð mér til reiðu, og í
glæsilegri vistarveru hef ég ekki
gist, en ég varð ekki enn var við
gestgjafa mína. Ákvað ég nú að
hafa ekki frekari tilburði í frammi
við að hafa upp á þeim, sem leynd-
ust á bakvið telexið í Taipei, en
skildi eftir skilaboð í afgreiðslunni
með upplýsingum um hvar mig
væri að finna. Það var auðvelt að
láta sér líða vel á þessum stað.
Klukkan 11 um kvöldið var bar-
ið að dyrum- og inn kom, ungur
brosmildur maður, en nokkuð
taugaspenntur. Hann kvaðst því
miður ekki hafa haft tíma til að
líta inn til mín fyrr, um 200 er-
lendir blaðamenn væru í héim-
sókn og í mörgu að snúast. Síðan
kynnti hann mér dagskrá morg-
undagsins, sem var þjóðhátíðar-
dagur Lýðveldisins Kína. „Og svo
ef þig vanhagar um eitthvað, þá
bara að nefna það,“ sagði hann.
Ég var með „opinn“ farseðil
heim, og eftir reynsluna í Bangkok
fannst mér hyggilegast að fá strax
bókað með ákveðnu flugi. Hvort
hann gæti séð um það fyrir mig.
„No problem," sagði hann og
brosti.
Þau orð áttu oft eftir að hljóma
í eyrum mínum og annarra þann
tíma, sem ég var á Taiwan. Öll
„vandamál" heyrðu fortíðinni til.