Morgunblaðið - 11.01.1984, Síða 36

36
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 11. JANÚAR 1984
qo&i, þú he-fuir efcki
drukkið jcxlrwb p\it!''
Ást er ...
* o * O O
u\ o o
I °
\úf-C) 2-Z0
... aö bera hana út í
bílinn á köldum vetr-
armorgni.
Með
morgxinkaffimi
Ég verð nú að segja það eins og
það er, nú er leiðir skilur: Ég mun
sakna þín sem sonur minn væri:
Uppástöndugur og tilætlunarsam-
ur!
HÖGNI HREKKVÍSI
/,6(5 V/ll- Dl AE> HANW H/ETTl At>
MOTA H/tRBLÁ5AC?AKJW / ”
Kveðum niður þessi illu öfl
Ómar S. Gíslason skrifar:
„Kæri Velvakandi.
Nú á tímum, þegar hið neikvæða
og illa, hefur náð rótfestu í hjört-
um manna, endurspeglast það i
gerðum þeirra og verkum. Mun
það valda fleirum og fleirum gráti
og gnistran tanna. Keðjuverkandi
hringrás hins illa mun verða
stærri og stærri. Og fólk sér ekki
náunga sinn fyrir hatri og af-
brýðisemi; sál þess minnkar því
meira og glatast að lokum. Lítið i
kringum ykkur hér á jörð, t.d. á
Libanon eða Afganistan, austan
hafs eða vestan. Og meira að segja
ykkar eigið land er þyrnum stráð.
Hið illa hefur sáð vondum ávöxum
sínum i hjörtum mannanna, svo
að hjarta þeirra getur ekki séð né
heyrt, og augu þeirra eru lokuð.
Þessir blindu menn eru nú að
reyna að leiða hina með sér og
segja: „Ég hef loksins fundið minn
veg.“ En vegur þessi er ekki vegur
Drottins heldur vegur hins illa og
hann verður snauður i næsta lifi.
Gegn þessum neikvæðu öflum
og hinu illa er til hjálp sem nú-
tímamaðurinn hefur gleymt. Það
er Drottinn. Hann er frumlind og
„Lítið í kringum ykkur hér á jörð, t.d. í Líbanon eða Afganistan, austan hafs
eða vestan. Og meira að segja ykkar eigið land er þyrnum stráð.“
uppspretta. Hann er hinn skap-
andi máttur, sem allt kemur frá
og mun að lokum fara til. Allir
geta slökkt á kertaljósinu, en hinn
eilífa eld Drottins, kærleikann, er
ekki hægt að slökkva. Þennan eld
getur þú kveikt i hjarta þínu.
Opnaðu augu þín og leitaðu i
hjarta þínu, hvað finnurðu þar?
Ekki óhreiknar það manninn sem
ofan í hann fer, heldur orð þin og
athöfn því það kemur frá hjart-
anu.
Margir fara í friðargöngu, en
Ég fæddist upp til fjalla
Guðmundur Guðmundsson skólaskáld; vatnslindamynd eftir Eirkík Smith.
Á föstudag var spurt um höfund
og framhald kvæðis og tilgreind
Ijóðlínan sem er yfirskrift þessara
orða. Kvæðið heitir Dulce Domum!
og er eftir Guðmund Guðmundsson;
birtist í Ljóðasafni, fyrra bindi. Rvk.
1954.
Dulce Domum!
Eg fæddist upp til fjalla
í fornfálegum bæ;
í vetrum sást hann varla,
þá var hann hulinn snæ, —
þar gróf hann pabbi göng
í skaflinn, þegar þrumdi
á þaki hríðin ströng.
Og oft var eg þar svangur
og oft á höndum kalt,
og það var þungur gangur,
er þrumdi élið svalt,
að sjá um fé og fjós, —
og hátta úti’ í horni
við hálfdautt grútarljós.
En þegar sumarsólin
svo saklaus, björt og hrein
á hlaðvarpann og hólinn
í heiði bláu skein
og grasið gróið var,
þá glóðu glitklædd túnin,
og gleðin ríkti þar.
Þá beitti’ eg bjarta Ijánum
og balann græna sló;
eg hljóp á eftir ánum,
er aftanroða dró
um fjöllin brjósta ber;
eg sleikti froðu’ á stöðli,
og stökk og flýtti mér.
Við bæinn þar und barði
er bundin minning trygg,
þar fyrst í föðurgarði
mér fiskur óx um hrygg, —
þar fékk ég þrek og þrótt,
við barning harðan hef ég
þar happadrætti sótt.
Og þegar eg var ungur
og æskufjörsins naut,
um bratta kletta’ og klungur
eg komst sem slétta laut,
og elfur djúpar óð.
Og þyngstu björgin bar eg,
er bæinn minn eg hlóð.
En glöggt eg man hve grét eg,
er gamla bæinn minn
í rústir lagðan lét eg, —
er leit eg hinzta sinn
þann stað þar mamma mín
mig hafði látið hvfla
við hlýju brjóstin sín.
Eg vildi bæinn vanda,
þar var ei sparað til;
þar serðu stofu standa
með stórt og fallegt þil,
og gluggann glampar á,
svo fagran, feikistóran,
þar forðum þaut í skjá.
Og sterkur enn hann stendur,
þótt storma dynji sköll;
þar haldast enn í hendur
in himingnæfu fjöll
og harðbrýnd halda vörð
um blettinn eina’, er ann eg
á okkar fósturjörð.
Nú er eg orðinn þreyttur
og ellin þyngir spor.
Hve orðinn er eg breyttur,
og óðum dvínar þor, —
það skyggir, vinur skjótt!
að kumli köldu geng eg,
úr kroppnum dregur þrótt.
En hérna skulu heima
mín hvfla lúin bein,
og hér skal sál mín sveima
við sjálfs mín bautastein:
þann bæ, sem eg hef byggt,
því guð og himin hérna
mitt hjarta finnur tryggt.
Hér skulu fjöll mér skýla
og skyggja’ á grafarsvörð;
eg hirði’ ekk’ um að hvfla
í „helgri“, vígðri jörð, —
eg blunda’ ei betur þar,
þó klukkan „dinglum-dangli“
á degi útfarar.
En húskveðjuna halda
hinn hái fossinn skal,
er geislar gylltir tjalda
minn gamla fjallasal
og annað allt er hljótt,
og fjallablærinn blíði
mér býður góða nótt.