Morgunblaðið - 08.07.1984, Blaðsíða 4

Morgunblaðið - 08.07.1984, Blaðsíða 4
32? MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 8. JÚLl 1984 „Nú er einn í orðinn hreinr Um vísur og gamanmál með Birni á Sveinsstöðum „Þig langar að heyra um það þegar ég sveik Skagfirðinga á Laugum,“ sagði Björn Egilsson frá Sveinsstöðum í Lýtingsstaðarhreppi í Skagafirði, eða bara Bjössi á Sveinsstöðum, og hló kampakátur og snýtti sér í eldrauðan tóbaksklútinn. Við höfðum mælt okkur mót á Héraðsskjalasafninu á Sauðárkróki en þar hafði Björn verið að vinna undanfarið. Ofangreint atvik átti sér stað á Laugum í Reykjadal í Þingeyjasýslu árið 1981. Þá var þar haldinn Aðalfundur Stéttarsambands bænda og Björn fylgdist vel með málum. í einu kaffihléinu stóð hann upp og hélt þakkarræðu fyrir sig. Hann talaði nokkuð um gáfnafarið í Þingeyjarsýslu og í Skagafirði og komu Skagfirðingar heldur illa út úr þeim samaburði hjá Birni. Ræðan var fjörug og skemmtileg og það var mikið hlegið og Ioks klappað í ræðulok og ekki minnist ég þess að Skagfirðingar meðal áheyrenda hefðu tekið orðum Björns sér- staklega illa. „Nú ég varð að þakka fyrir mig,“ sagði hann þar sem við sátum á Héraðsskjalasafninu. „Ég var í boði hjá Þingeyingum og það var gert vel við mig. Ég fékk miklar skammir frá Hann- esi Péturssyni skáldi, sem las ræðuna og sagði að það væri tóm vitleysa þetta með fyrir- mennsku Þingeyinga alla tíð. Eitthvað minntist ég á að góðar gáfur væru fastar í mörgum þingeyskum ættum en í færri skagfirskum. En Skagfirðingar eru gott fólk. Þeir eru ekki miklir bænd- ur. Þá skortir fjármálavitið en þeir eiga sína merkismenn eins og Björn á Skarðsá og Jón á Reynistað þótt langt sé á milli þeirra í árum. Svo druslast Skagfirðingar með Stephan G. alla tíð en um skáldskap hans sagði Matthías Jochumson eftir að þeir hittust 1917, að hann væri eins og storknað hraun. En það er þetta með montið í Skagfirðingum og Þingeyingum. Skagfirðingar eru öðruvísi montnir. Það er erfitt að lýsa því. Það var ágætt svarið hjá Hriflu-Jónasi þegar hann var einu sinni spurður að því hvorir honum þóttu montnari Þingey- ingar eða húnvetningar og hann svaraði: „Skagfirðingar." Jónas var einn af áhrifamestu stjórn- málaskörungum fyrri hluta þessarar aldar. En skapið var víst óskaplegt og mér hefur ver- ið sagt að hann hafi einu sinni hent blekbyttu í menn þegar honum mislíkaði eitthvað." „Ég veit að þú kannt hafsjó af vísum en yrkir þú nokkurntím- ann sjálfur, Björn?" „Nei, ég geri nú ekkert af því. Menn voru hagmæltir hér áður fyrr. Það voru í minni sveit heill hópur hagyrðinga eins og Jó- hann og Þorsteinn Magnússynir, Jóhannes Örn og Hálfdán Jón- asson á Giljum. Hálfdán orti einu sinni um Kúa-Geira, sem leiddi oft kýr á milli sveita hér fyrir löngu og einu sinni rak ung stúlka á eftir honum en þannig varð það oft að vera. Þau voru þar sem heitir Bleikidalur. Vís- an er svona: Gullhlaðseykin greini ég rétt gekk ósmeyk með halnum. Síðan leikinn lambanett léku í Bleikidalnum Þegar Hálfdán var um fermingu orti hann eitt sinn þegar rigndi mikið en Þórey Jónasdóttir móðir hans sagði mér vísuna: Alltaf rignir er það víst óðum dygnar hjörðin. Ollu hnignar að mér líst undir svignar jörðin. Það er líka alkunn vísan eftir Þorstein Magnússon í Gilhaga sem hann orti þegar Jóhann bróð- ir hans flutti sjóinn f sfldartunnu heim í Lýtingsstaðarhrepp árið 11920. Það var mikill harðindavet- ur og Jóhann ætlaði að flytja síld utan úr Króknum og hugðist gefa gripum hana með heyjum. Það var hið erfiðasta verk að koma síldar- tunnunni frameftir en þegar hann náði loks heim kom í ljós að tunn- an var full af sjó. Hann hafði verið gabbaður. Þorsteinn orti: Hafa þó að bregðist beit, bændur nóg af ráðum: Þeir flytja sjóinn fram í sveit og fara að róa bráðum. Þeir voru samtíða Jóhann örn í Árnesi og Þorsteinn og Jóhann i Gilhaga. Svo kom út ljóðabók eftir Jóhann Örn og ein ljóðlínan í henni var svona: „Því fær ekkert engu sinni breytt." Og Þorsteinn gat ekki stillt sig um að yrkja: Því fær ekkert engu sinni breytt Að Örninn verður frægur ljóðasmiður. Því hjá honum finnst aldrei ekki neitt sem orðsnilld hans og gáfum þrykkir niður. Sigurður bróðir minn orti af- mælisvísu til Jóhanns Magnússon- ar, sem var mikill framsóknar- maður en þorði ekki að senda hana i skeyti vegna þess að hann hélt að hún myndi ruglast eitthvað á leið- Björn Egilsson á Sreinsstöðum í fullum herklæðum. Morgunblaðið/ ai okkar borg um nefíð“ inni. Jóhann vann þá suður á Velli. Vísan er svona: Heill þér vinur nú hylli ég þig sem hörpunnar lékst á strengi. Þó Pramsókn veltist um veraldarstig og vonlaust sé hennar gengi. Einu sinni hætti ég að taka í nefið og Rósberg G. Snædal á Sauðárkróki frétti af þvf og orti: Nú er einn í okkar borg orðinn hreinn um nefið. Varla neinn við tíkartorg tekur beinna skrefið. „Finnst þér þeim hafa farið fækkandi hagyrðingunum?" „Já, mér finnst eins og þeir séu færri núna þótt það séu alltaf til menn, sem kunna að yrkja." Björn á Sveinsstöðum er fæddur árið 1905 og vantar því eitt ár í áttrætt. Hann er alltaf vel hress og kjaftaglaður. „Ég ætla mér að verða 100 ára,“ sagði hann, „og deyja rikur, því það er svo ómögu- legt að deyja í fátækt." „Og hvernig ætlar þú að verða ríkur?“ „Ég safna þangað til,“ svaraði Björn. „Annars hefur það legið fyrir mér frá barnæsku að vera fátækur. Þannig var að föðurbróð- ir móður minnar, Björn Þor- steinsson af Svaðastaðaætt átti peningakistil, sem mér var gefinn af því að ég var látinn heita eftir Birni, en þessi kistill fór f bruna á Mælifelli árið 1921 þegar ég var 16 ára og þess vegna hef ég aldrei getað eignast neitt. En það er langt þangað til ég verð 100 ára og ég get grætt mikið þangað til. Séra Halldór Kolbeinsson hafði gott ráð handa gömlu fólki og það var að setja á minnið hvenær það væri fætt þvf þá gætu aðrir reikn- að það út hvað það væri orðið gamalt. Séra Halldór var prestur á Mælifelli og einhverntfma vor- um við báðir f staddir í Reykjavík og ég hitti hann á Lækjartorgi einn daginn og við fórum að tala um unga fólkið, sem við sáum ganga framhjá og hann sagði að það væri gott fólk, hreint og bjart með góðan svip og sagði það vera breytingu frá þvf sem var einu sinni þegar það var „harðsvíraðir fjárglæframenn og ófyrirleitnir kvennamenn“.“ Og talandi um presta. „Ein- hverju sinni,“ sagði Björn, „voru tveir prestar, sem voru sýslu- nefndarmenn eins og prestar oft voru þvf ekki var til svo mikið af menntuðum mönnum. Þeir hétu Arnór Árnason í Hvammi og Hall- grímur í Glaumbæ Thorlacius. Eina nótt drukku þeir saman eitthvað og daginn eftir þegar þeir voru á sýslunefndarfundi, dottaði séra Arnór fram á borðið. Svo allt f einu spratt hann upp og þá spurði séra Hallgrímur: „Og hvað dreymdi prestinn?" Og séra Arnór svaraði: „Mig dreymdi að séra Zophanías væri ekki enn kominn til himnaríkis." En séra Hallgrím- ur hafði þá nýverið flutt minn- ingaræðu um séra Zophanías þar sem hann sagði að ef hann færi ekki til himnaríkis þá færi þangað enginn. Það hafa oft verið merkilegir prestar í Skagafirði og gamansög- ur eru til af þeim ýmsum. Þetta var nú eiginlega yfirstétt alveg fram til aldamóta en nú er allt orðið slétt og fellt. Það er öldin önnur.“ „Um hvað ert þú annars að hugsa þessa dagana, Björn?" „Ég hugsa aldrei neitt. Ekki að gagni. Ég er líka ákaflega óviss í guðstrúnni. Það er ekki hægt að sanna með tækni efnisheimsins að guð sér til eða að snjór sé hvítur. Mér finnst að það ætti að breyta upphafsorðunum í ritningunni, sem hljóða svo: „í upphafi var orð- ið.“ Það ætti að vera: „Orðið var og orðið er og orðið verður,“ því allt sem hefur upphaf hefur endi.“ „Hvað er þá guð í þfnum huga?“ „Það er þetta allt sem maður skynjar í kringum sig, vorið góða grænt og hlýtt, stormurinn og náttúran. Annars er ég blandinn í trúnni... og þó ekki. Ég gæti vel stuðst við Búddha, en Kristur er okkar vesturlandamanna. Annars eru öll trúarbrögð afskaplega ofnotuð." „En trúir þú þá á lífið eftir dauðann?" „Ég hef aldrei farið á miðils- fund, hef ekki haft þörf fyrir það því ég hef verið sannfærður um líf eftir dauðann frá barnæsku. Fólk- ið er þarna hinumegin. Það er al- veg órökrétt að lífið sé bara þessi stutta mannsæfi. Ég trúi ekki á fyrirgefningu syndanna en ég trúi á refsinguna. Maður lærir af reynslunni eins og barn sem brennur sig forðast eld- inn. Fyrirgefning syndanna á sunnudegi hefur ekki mikið að segja." — ai.

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.