Morgunblaðið - 25.11.1984, Qupperneq 26

fc'*
90
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 25. NÓVEMBER 1984
Félag guðfræðinema
Hugvekja
Síðasti sunnudagur e. þrenningarhátíð
Lúkas 9:28—36
Guð staðfestir þá í trú sinni sem
treysta honura og trúa á hann. Það
fékk Pétur að reyna. Átta dögum
eftir að hann játaði í votta viður-
vist að Jesús væri Kristur Guðs,
þ.e. allt það sem líf manns getur
snúist um, staðfesti Guð hann í
trúnni.
Reynsla er þekking — trú er
vissa.
Pétur talaði siðar um þessa
reynslu sem honum hafði hlotn-
ast: „ ... vorum vér sjónarvottar
að hátign hans. Því að hann
meðtók af Guði föður heiður og
dýrð, þá er raust barst honum
... Þessa raust heyrðum vér
sjálfir koma frá himni, þá er vér
vorum með honum á fjallinu
helga." (2. Pét. 1 16nn.)
Þetta var yndisleg reynsla,
enda vildi hann staldra við hana
þegar hann var uppi á fjallinu.
En núna gerir hann það ekki,
hann lærði af þessari reynslu.
„Enn áreiðanlegra er oss því hið
spámannlega orð ..." (2. Pét. 1,
19.)
Hið spámannlega orð, ritning-
in, varð honum bréf, stílað til
hans frá vini. Hann bar meira
traust til þess nú. Hann talar um
fyrirheit sem okkur öllum eru
veitt í ritningunni, og veita
okkur það sem þarf til að lifa
góðu og guðrækilegu lífi.
Hversu mikið þráum við ekki
sjálf að lifa guðrækilegu lifi,
þótt við eigum það til að efast
um Guð?
Hversu fegins hendi gripum
við ekki flest okkar Jesúm ef
hann gengi fram hjá okkur, og
bæðum hann um að sýna okkur
hvernig við getum lifað í sátt við
Guð og tilveruna alla?
Ef þessar tvær spurningar
eiga við okkur, er óhætt að segja
að Guð svari okkur með þessum
orðum:
Ég þekki væntingar þínar, ég
þekki trú þína. Ég skal staðfesta
þig í trú þinni. Og ég hef þegar
gefið þér það sem þú þarft til
lífsins með mér!
„Kallaðu á mig og ég mun
svara þér.“ (Jer. 33, 3.)
Áramót
Nú er kirkjuárið liðið í aldanna skaut. Það kemur aldrei aftur til baka,
frekar en önnur ár. Það hófst á síðustu aðventu. Mikið er nú annars
tíminn fljótur að líða. Aðventan I nánd svo að við getum að gamni
skyggnst til baka, hvert fyrir sig, um eitt ár. Hvernig var aðventan fyrir
árí? Undirbjuggum við jólin eins og okkur langaði? Verið gæti að í ár
tækist okkur betur upp. Núna komum við kannski öll þvf í verk sem
fyrirfórst í fyrra. Það getur nefnilega kostað talsverða fyrirhöfn að gleðja
sjálfan sig og aðra. Við verðum bara að reyna aftur.
Hvað fórum við oft í kirkju á er hollt að muna að þótt oft hafi
síðastliðinni aðventu? Hugsum
okkur ef við hefðum nú gefið
okkur tíma til að fara við og við
í kirkju og syngja sálma, hlusta
á Guðs orð og leyfa friði Guðs og
jólatilhlökkuninni að seytla inn í
hjarta okkar. Þetta væri athug-
andi á aðventunni i ár.
gengið á ýmsu, hjálpaði Guð
okkur alltaf, oft gaf hann okkur
miklu meira en við báðum um.
Skyldi þá ekki Guð halda áfram
að leiða okkur á næsta kirkjári?
Þetta á eftir að verða gott ár.
Aðventan líður, að því er sumum
finnst alltof hægt. Svo koma jól,
„Kötturinn hlæjandi“
Þegar Guð bjó til manninn gaf
hann honum líka hláturinn. Oll
dýrin öfunduðu manninn út af því.
Þau hefðu gjarnan viljað hlæja
Uka.
Hundarnir og páfagaukarnir
sem höfðu mest samskipti við
mennina gerðu tilraunir til að
hlæja. En hundunum tókst það
ekki, hlátur þeirra hljómaði eins
og venjulegt gelt, og hlátur fugl-
anna eins og skrækur, en það
gerði bæði dýrin og mennina
ergilega. Það var nefnilega eng-
inn hlátur.
Þá sögðu dýrin: „Við skulum
stela hlátrinum, mennirnir nota
hann hvort sem er svo sjaldan.
Þeir hafa örugglega falið hann
einhversstaðar."
Hundurinn leitaði fyrst í
skrifborðinu heima, þar voru all-
ir dýrmætu hlutirnir sem mað-
urinn átti. En hláturinn var ekki
í skúffunum. Hann var svosem
ekki heldur í andliti mannsins,
maðurinn var alltaf svo dapur og
alvarlegur.
Kötturinn var heppnari. Hon-
um þótti gott að lúra í ruslakörf-
unni. Eitt kvöld varð hann var
við að mamman á heimilinu
hafði tekið til og óvart hent
hlátrinum ( ruslakörfuna. Kött-
urinn át hláturinn strax upp til
agna, læddist inn í baðherbergi
og horfði í stóra spegilinn. Fyrst
prófaði hann að hlæja ofurlágt.
Ofboðslega leist honum vel á sig
núna, svo vel að hann að gat
bara ekki hætt að hlæja. Hann
horfði á sig, hlæjandi kött í
speglinum og hló hrossahlátri:
„Ha, ha, ha, ha...! “
Fjölskyldan vaknaði, allir
spruttu upp og spurðu: „Hver
hló?“ Þegar þau sáu köttinn
hlæjandi í baðinu brá þeim alveg
rosalega og þau veinuðu upp:
„Hlæjandi köttur!“ Þau skriðu
upp í rúm, breiddu upp yfir haus
og skulfu af hreiðslu.
Kötturinn reyndi þá bara að
hlæja (öðrum húsum, hann vildi
jú bara gleðja fólkið. Hann sett-
ist undir gluggann ( húsi ná-
grannanna og hló hátt og snjallt.
En enginn mannanna hló með
kettinum. Allir voru hræddir.
Þá sagði Guð við köttinn:
„Láttu fólkið hafa hláturinn
sinn aftur. Bráðum á pabbinn
heima hjá þér afmæli, og þá eiga
þau ekki að vera döpur lengur."
Þetta leist kettinum vel á.
Hann lét hláturinn undir kodd-
ann í rúmi foreldranna, og þegar
þau vöknuðu hlógu þau og döns-
uðu um alla íbúðina. Þau döns-
uðu og trölluðu svo mikið að
krakkarnir vöknuðu og smit-
uðust af hlátrinum, þannig að
brátt var öll fjölskyldan farin að
dansa og hlæja. Þetta varð upp-
hafið af dásamlega skemmtileg-
um afmælisdegi.
Kötturinn lá hinsvegar i
ruslakörfunni og malaði. Hann
hafði skilað hlátrinum. En eng-
inn kunni að mala nema hann!
Annars eru áramót stundum
dálítið sorgleg. Við horfum um
öxl og hrökkvum strax í kút yfir
öllu því sem við munum eftir að
við hefðum átt að láta ógert eða
gera betur. En svo munum við
líka sem betur fer þetta góða,
skemmtilega og fyndna sem
gerðist Iíka. Þá horfum við fram
á við, stundum með tilhlökkun,
stundum með blendnum tilfinn-
ingum. Verða nú þáttaskil?
Skyldi Guði finnast við eiga nú
að byrja upp á nýtt? í rauninni
þyrftum við nefnilega að ger-
breytast til að komast eitthvað
nærri því sem Guð skapaði
okkur til. Við megum ekki láta
áramót draga úr okkur kjark.
Við megum læra af mistökum,
en ekki yfirbugast af þeim. Eins
áramót, fasta, páskar, uppstign-
ingardagur, hvítasunna og
þrenningarhátíð eins og vana-
lega. Þótt árið verði sjálfsagt
gott, má þó lengi gott bæta, svo
að við ættum strax að fara að
æfa okkur. Við skulum biðja Guð
að slást í lið með okkur. Kannski
ráðleggur Guð okkur að skjóta
inn í kirkjuferð við og við, en það
er ekki allt. Okkur reiknast til að
á hverju ári séu 52 sunnudagar,
52 helgar. Nokkrar þeirra gæt-
um við undirbúið af sérstakri
natni og vanið okkur og aðra á
að gera sér dagamun og þakka
Guði fyrir starf og hvíld.
Svo er kannski einhver sem
við þekkjum sem á að skíra eða
ferma, einhver ætlar kannski að
gifta sig á árinu. Þetta allt kem-
ur okkur sem kirkju við. Við er-
um vottar að því að börn eru
skírð og fermd og öll eigum við
að bera umhyggju hvert fyrir
öðru og ala hvert annað upp (
trúnni á Guð.
Ýmislegt annað bendir Guð
okkur eflaust á á komandi
kirkjuári. Við þurfum að læra að
lesa meira i Biblíunni og taka
meira tillit til náunga okkar. Við
þurfum að læra að nota hvern
dag til þjónustu við Drottin.
Verkefnin eru óþrjótandi. Sem
betur fer ætlast enginn til að við
breytumst á einni nóttu. Guð
hjálpar okkur, er þá nokkuð að
óttast?
Guð blessi okkur kirkjuárið
sem senn lýkur, svo og það nýja
sem byrjar næsta sunnudag.
Biblíulestur vikuna 25. nóv.—l. des.
Guð staðfestir
leyndardóma trúarinnar
Sunnud. 25. nóv. 5. M6s. 18 15—19 Guð uppvekur
spámann.
Mánud. 26. nóv. 2. Pét. 1, 12—18 Sjónarrottar að
hátign Jesú Krísts.
Þriðjud. 27. nóv. Matt. 17,1—9 Þessi er minn elsk-
aði sonur.
Miðvikud. 28. nóv. Sálm. 89, 2—9 Um náðarrerk
Drottins vil ég syngja að eilífu.
Fimmtud. 29. nóv. 5. Mós. 31, 30—32 Trúfastur Guð
og tállaus, réttlátur og réttrís er
hann.
Föstud. 30. nóv. 2. Kor. 3, 12—42 Þegar einbver
snýr sér til Drottins, verður skýlan
burtu tekin.
Laugard. 1. des. 2. Kor. 4, 3—6 Kristur, ímynd
Guðs.
Ný hárgreiðslu- og snyrti-
stofa í Garðabæ opnuð
Andrómeda heitir ný hár-
greiðslu- og snyrtistofa, sem
opnuð hefur verið i Iðnbúð 4
Garðabæ. Þar er boðið upp á alla
almenna hár- og snyrtiþjónustu
„ug. ewfreny^r. fótaaðgerðir. Kig-
endur eru Fanney Davíðsdóttir,
Guðrún Ásta Björgvinsdóttir og
Elísabet Rafnsdóttir. Á myndinni
eru Fanney, Guðrún og Elísabet (
nýju hárgreiðslustofunni.
•j. '