Morgunblaðið - 18.05.1985, Síða 39

MORGUNBLAÐID, LAUGARDAGUR 18. MAl 1985
39
Minning:
Guðmundur Þ.
Hjálmarsson
Fæddur 18. september 1944
Dáinn 11. maí 1985
Svo alltof fljótt er komin
kveðjustund. Svipmyndir leiftra
og líða um hugann. Hress og kátur
sveinn á skólabekk austur á Búð-
um með lífsfjörið og gáskann sem
fasta förunauta. Hreinlyndur og
heiðbjartur á svipinn. Sú mynd er
máske ríkust í dag á kveðjustund.
Æskunnar yndistíð með ævintýri
sín alls staðar, sem ungur drengur
tók af hrifnæmi hugans fagnandi í
glöðum félagahópi.
Dagarnir líða og árin hverfa eitt
af öðru í mistri og móðu — en einn
dag erum við samferða á ný — á
Reykjalundi liggja saman leiðir
okkar og enn er heiðríkja í svipn-
um þrátt fyrir þjáninguna, enn
hljómar hinn létti hlátur og gleð-
ur alla, sem nærri eru.
Og aldrei er æðrast, alltaf er
allt á góðum batavegi, trúin á lifið
og framtíðina á sterkust tök í
huga hans, það er hugað að námi
til að verða fullgildur í iðn strax
og heilsa og geta leyfir slíkt. Hlut-
verk hans er sem fyrr að bera
brosið sitt inn í annarra veröld og
verma umhverfið með glaðværð og
gáskanum, sem er þó eðlilega ekki
jafnléttur og fyrr á yndisstundum
blíðrar bernsku.
Og nú er svo sviplega sköpum
skipt og Guðmundur Hjálmarsson
er horfinn af sviði og eftir situr
minningin ein, sem glitrar í gró-
anda hins vaknandi lífs á nýju
vori.
Guðmundur fæddurist 18. sept-
ember 1944 á Búðum í Fáskrúðs-
firði. Foreldrar hans eru hjónin
Svanhvít Guðmundsdóttir hús-
móðir og Hjálmar Guðjónsson
vélgæzlumaður. Þar fara sönn
heiðurshjón, sem gott er að eiga
að vinum. Svanhvít átti nú fyrir
skömmu á bak að sjá tengdasyni
sínum, öðlingsmanninum Jakob
Jóhannessyni, en ég veit frá fyrri
tíð að reisn þessarar höfðingskonu
er slík að hvergi mun æðrast, þó
áföllin séu stór og þungbær. Svo
mun um Hjálmar einnig.
Guðmundur ólst upp á Búðum
og var tápmikill og greindur hið
bezta, hvers manns hugljúfi og
hjálpsemi hans við alla ævinlega
einn af helztu eðliskostum hans.
Ég rek ekki æviferil Guðmund-
ar, en ungur kvæntist hann ágætri
konu, Hrönn Benónýsdóttur frá
Hömrum í Reykjadal. Þau bjuggu
um langt skeið á Breiðumýri í
Reykjadal og eignuðust 5 börn og
afabörnin voru orðin tvö. Þar var
auðna hans og auður. Hrönn og
Guðmundur slitu samvistum.
Guðmundur vann fyrst að ýmsu er
til féll, en starfsvettvangur hans
allt þar til heilsan brast var hjá
Jarðborunum ríkisins og þar skil-
aði hann mörgu góðu dagsverki,
enda verklaginn og samviskusam-
ur. — Og svo kom heilsuleysið,
sjúkrahúsvist og aðgerðir til sög-
unnar, en að hverri lotu lokinni
var lífsgleðin í öndvegi á ný og á
dögunum sagði hann mér að nú
hefði allt heppnast svo vel og
batahorfurnar betri en nokkru
sinni.
Og svo sortnar yfir sviðinu, svo
alltof fljótt, í svo skjótri andrá er
á æviþráðinn klippt. Örlögin eru
ekki aðeins undarleg, óvægin og
hörð eru þau oft svo mann setur
hljóðan í hryggð og undran. Á
burtu er horfinn sá bjartleiti og
ljúfi vinur, sem margir áttu í Guð-
mundi Hjálmarssyni.
Þökk er mér efst í huga fyrir að
fá að kynnast mínum gamla nem-
anda á ný og mega finna sama
hjartahlýja drenginn og ég kenndi
forðum tíð. Mér er hugumkær
myndin af bjartsýni og lífsgleði
þessa látna vinar míns, brosi hans
og bliki augnanna sem yljuðu öll-
um. sem urðu á vegi hans.
Ástvinum hans öllum eru send-
ar einlægar samúðarkveðjur.
Blessuð sé minning Guðmundar
Hjálmarssonar.
Helgi Seljan
Hve sæl, ó, hve sæl er hver leikandi lund
en lofaðu engan dag fyrir sólarlags lund
Matthías Jochumsson
Hann Guðmundur okkar er dá-
inn.
Er þessi sorgarfregn barst um
heimilið hér á Reykjalundi urðu
allir harmi lostnir og við horfðum
hvert á annað tárvotum augum,
öll spyrjandi í hjörtum okkar,
hvers vegna hann?
Á Reykjalundi er lítið samfélag.
Fólk á öllum aldri dvelur hér um
lengri eða skemmri tíma í leit að
bættri heilsu. Við vinnum hér
saman, tengjumst vináttuböndum,
deilum sorg og gleði, heilsumst og
kveðjumst og óskum hvert öðru
alls hins besta að dvöl lokinni.
Nú kveðjum við einn besta vin
okkar hér hinstu kveðju, hann sem
í blóma lífsins var kallaður svo
óvænt frá okkur, í byrjun fagurs
vors. Hvern hefði grunað, er við að
lokinni starfsviku hér óskuðum
hvert öðru góðrar helgar að Guð-
mundur, glaður og hress að vanda,
yrði fyrir óvæntum sjúkdómi
næstu nótt og þrátt fyrir að allt
væri gert til að bjarga lífi hans, þá
lést hann fáeinum stundum síðar.
Skarðið er stórt. Guðmundur
var þannig skapi farinn að hann
átti afar auðvelt með að umgang-
ast fóik. Hann átti hug og hjörtu
fólks á öllum aldri hér á Reykja-
lundi. Fasið var hressilegt, lundin
létt og ósjálfrátt hresstust allir í
návist Guðmundar. Greiðvikinn
og hjálpsamur var hann, lá aldrei
á liði sínu ef einhver var í vand-
ræðum.
Um leið og við vottum börnum
Guðmundar, foreldrum og öðrum
aðstandendum okkar dýpstu sam-
úð, þökkum við af alhug þessum
góða dreng einstaklega ánægju-
lega viðkynningu og samfylgd hér
á Reykjalundi. Blessuð sé minning
hans.
Vinir á Reykjalundi
Sverrir Matthíasson
Keflavík - Minning
Fæddur 14. aprfl 1912
Dáinn 30. aprfl 1985
Þann 30. apríl sl. varð Sverrir
Matthíasson bráðkvaddur að
heimili sínu i Keflavík. Hann
hafði verið heilsugóður, ef frá er
talin sjóndepra, er hrjáði hann
síðustu æviárin. Það þarf engum
að koma á óvart að maður, sem
kominn er á áttræðisaldur, falli
skyndilega frá. Slíkt kemur fyrir
menn á besta aldri. En söknuður
ættingja og vina er engu minni
fyrir því.
Útför Sverris heitins fór fram
frá Keflavíkurkirkju laugardag-
inn 11. maí sl.
Sverrir Matthíasson fæddist í
Reykjavík 14. apríl 1912. Foreldr-
ar hans voru merkishjónin frú
Sigríður Guðmundsdóttir frá
Lambhúsum á Akranesi og
Matthías Þórðarson frá Móum á
Kjalarnesi. Matthías var þjóð-
kunnur athafnamaður á sinni tíð.
Merkir stofnar stóðu að Sverri í
báðar ættir.
Sverrir hlaut gott uppeldi í for-
eldrahúsum ásamt systkinum sín-
um. Á bernskuárum Sverris heit-
ins flutti fjölskyldan til útlanda,
fyrst til Liverpool og síðar til
Kaupmannahafnar. Var þetta á
stríðsárunum fyrri og stóð það í
sambandi við störf föður hans,
sem lét til sín taka á mörgum svið-
um. M.a. var hann lengi ritstjóri i
Kaupmannahöfn, skrifaði gagn-
merkar bækur um sjávarútvegs-
mál og fleiri efni, sem snertu
framfaramál íslenzku þjóðarinn-
ar.
Vegna búsetu sinnar í Dan-
mörku stundaði Sverrir nám við
danska skóla og öðlaðist þar hald-
góða verzlunarmenntun. Síðar
hlaut hann góða undirstöðuþekk-
ingu í lagmetisiðnaðinum, aðal-
lega í Þýzkalandi.
Sverrir heitinn var ákaflega
duglegur maður og hugmyndarík-
ur. Kreppuárin fyrir seinna
heimsstrfð gáfu slíkum mönnum
þó ekki mikið svigrúm. Sverrir
starfaði um árabil í Vestmanna-
eyjum, ýmist við verzlunarstörf
eða útgerð, sem vegna kreppunnar
var ekki sérdeilis fýsilegur kostur.
Hvarf hann því aftur til Dan-
merkur og var mest öll strfðsárin
þar og einnig um tíma í Þýzka-
landi, þar sem hann starfaði með-
al annars við niðursuðuverksmiðj-
ur og kynntist vel öllu, sem snerti
lagmetisiðnaðinn og kom það hon-
um að góðu haldi heima á íslandi
síðar.
Úti í Danmörku gekk Sverrir að
eiga unnustu sína, Fjólu Snæ-
björnsdóttur, ættaðri frá Hafnar-
firði, sem hann hafði kynnzt áður
heima á íslandi. Fjóla er látin
fyrir nokkrum árum — hin mæt-
asta kona. Úti f Kaupmannahöfn
fæddist þeim sonur, Thor. Það var
árið 1944. Thor er vélstjóri að
mennt, kvæntur og á tvær dætur
og starfar við Hitaveitu Suður-
nesja.
Þegar strfðinu lauk 1945 flutt-
ust frú Fjóla og Sverrir heim til
íslands og settust að á Bíldudal,
þar sem Sverrir fékk fram-
kvæmdastjórastöðu við niður-
suðuverksmiðju Gísla Jónssonar.
Þar eignuðust þau annað barn
sitt, son, Frey að nafni, sem fórst
af slysaskoti á fermingaraldri,
hinn mesti efnispiltur.
Eins og við var að búast sat
Sverrir ekki auðum höndum á
Bíldudal. Fór svo að hann keypti
niðursuðuverksmiðjuna af Gisla í
félagi við annan aðila úr Reykja-
vík. Gerðu þeir út 3 báta til rækju-
veiða og frystu rækjuna, sem var
nýjung hér á landi. Gekk starf-
semin vel framan af, en svo fór þó
af óviðráðanlegum ástæðum, að
fyrirtækið lagðist niður og flutti
Sverrir heitinn þá með fjölskyld-
una til Keflavíkur. Þar starfaði
hann hjá Sjöstjörnunni sem bók-
ari og rak jafnframt litla niður-
suðuverksmiðju á meðan heilsan
leyfði. Og eftir að sjóndepran
ágerðist hætti hann störfum og
hefur síðustu árin verið eftir-
launamaður.
Eiginkonu sína missti Sverrir
1981 og hefur síðan búið einn,
fyrst í fallegu einbýlishúsi við
Birkiteig 18, en það hús seldi hann
fyrir rúmi ári svo og verksmiðjuna
og keypti 2ja herbergja þjónustu-
íbúð við Birkiteig 6. Ibúð þessi var
mátulega stór fyrir hann. Falleg
og haglega innréttuð.
Flestir verða fyrir einhverjum
áföllum á lifsleiðinni. Sverrir heit-
inn fór ekki varhluta af því, frem-
ur en margir aðrir. En þrátt fyrir
það má hiklaust fullyrða, að hann
hafi verið gæfumaður. Hann eign-
aðist góða konu, myndarleg bðrn
og barnabörn. Hann var íhugull og
ákaflega fróðleiksfús. Sjóndepran
angraði hann mjög því að hann
gat ekki lengur sinnt einu aðal-
;
áhugamáli sínu frá því á árum
fyrr, að lesa innlendar og erlendar
fróðleiksbækur um ýmis efni.
Hann bætti sér það upp að hluta
til með því að hlusta á segul-
bandsspólur frá Blindrafélaginu,
en það gat auðvitað aldrei fylli-
lega komið í staðinn fyrir bækurn-
ar. Hann ferðaðist töluvert til út-
landa, einnig eftir að hann varð
ekkill. Hann hafði einmitt ráðgert
að fara til útlanda í sumar.
Thor, sonur hans, tengdadóttir-
in, frú Hulda Gunnarsdóttir, svo
og sonardæturnar voru honum
mikill gleðigjafi. Frú Áslaug, dótt-
ir hans, sem hann átti áður en
hann kynntist Fjólu, og dótturson-
ur hans juku einnig á lifsfyllingu
hans. Karitas, systir Sverris, en
þau voru mjög samrýnd og Friðrik
bróðir hans ásamt fjölskyldu létu
sér mjög annt um hann. Það er
nefnilega ekki auðvelt fyrir mann,
sem lifað hefur sæll í faðmi fjöl-
skyldu sinnar mestalla ævina, að
fara skyndilega að búa einn. Þetta
vildi hann þó sjálfur eftir að hann
missti eiginkonu sína og vandist
því sæmilega, eftir því sem bezt er
vitað. En hann naut einnig ástrík-
is sinna nánustu og það kunni
hann Vel að meta.
Sverrir var drengur góður.
Hann var hrókur alls fagnaðar í
góðra vina hópi. En einnig alvöru-
gefinn og dulur, þegar því var að
skipta. Það, sem ég dáðist þó mest
að í fari hans, var æðruleysi hans
og rósemi þegar erfiðleikar steðj-
uðu að.
Sverri heitnum Matthíassyni á
ég mikið að þakka. Ég votta börn-
um hans, barnabörnum, systkin-
um og ðllum aðstandendum inni-
lega samúð. Með virðingu og
þakklæti kveð ég þennan trygga
vin. Minning hans lifir.
Magnús Guðbjörnsson
Minning:
Aðalsteinn Einars-
son frá Eyrarlandi
Fæddur 2. maí 1906
Dáinn 8. maí 1985
Við erum ekki allir hér
sumir eru farnir.
En við höldum áfram og áfram.
Mc. Guffey
Við sem áfram höldum verðum
að lifa meðan líf með okkur bær-
ist. Lífið er ekki alltaf hamingja,
þótt það ætti ef til vill að vera það
og dauðinn er ekki hamingja af
þvi að við leyfum honum ekki að
vera það. En þrátt fyrir trega og
tár gleðst ég þó í hjarta mínu yfir
hægu andláti tengdaföður mins og
afa litlu barnanna minna. Þann
sama morgun hafði hann komið
litlu hjóli á bíl suður, sem átti að
berast Sólveigu Kristu 5 ára svo
hún gæti hjólað af hjartans lyst í
vorinu. Ég minnist þess þegar við
komum með hana nýfædda til
ömmu og afa í fyrsta sinn. Áhugi
Aðalsteins á litlu manneskjunni
var svo sýnilegur og síðar þegar
honum fannst hún skríða of lengi,
rétti hann hana upp og sagði
henni að hætta nú þessu og fara
að ganga, hún gæti það vel og það
gerði hún upp frá því.
Það sem ég vildi svo gjarnan
segja er það að Aðalsteinn lét sér
annt um afkomendur sína og
börnin okkar elskuðu „Afastein" á
Akureyri, en svo kallaði Einar
Hlér, bráðum þriggja ára, afa
sinn. Þegar þau voru skírð settist
afi við orgeiið og spilaði sálmana
eftir nótum upp á gamla móðinn,
stillilegur og fallegur að vanda.
Með þessum orðum sem segja þó
of lítið eins og orð svo oft gera, vil
ég minnast „Afasteins". Hans sem
ATHYGLl skal vakin á því, aö
afmælis- og minningargreinar
verða að berast blaðinu með góð-
um fyrirvara. Þannig verður
grein, sem birtast á í miðviku-
dagsblaði, að berast í síðasta lagi
fyrir hádegi á mánudag og hlið-
stætt með greinar aðra daga. {
minningargreinum skal hinn
látni ekki ávarpaður. Þess skal
einnig getið, af marggefnu til-
efni, að frumort Ijóð um hinn
látna eru ekki birt á minningar-
orðasíðum Morgunblaðsins.
Handrit þurfa að vera vélrituð og
með góðu línubili.
átti Grænuhlíð og reitinn sem i
mínum augum er stór skógur.
Hans sem fylgdist með fjármála-
legum framkvæmdum okkar
barnafólksins sem besti ráðgjafi
og studdi ásamt ólöfu ömmu á
þann hátt sem aldrei verður full-
þakkað. Það sem við gerum nú er
að haida áfram, áfram að lifa,
vera eilítið hamingjusöm og reyna
að vera sátt við almættið. „Hann
afi minn er dáinn,“ segir lítill
drengur og stoltið skín úr skærum
augum.
Anna Svanhildur Björnsdóttir
Blomastofa
fnójinm
Suöurtandsbraut 10
108 Reykjavík. Sími 31099
Opið öll kvöld
til kl. 22,- einnig um helgar.
Skreytingar við öil tilefni.
Gjafavörur.