Morgunblaðið - 28.07.1985, Side 27

hvetjandi. Mér finnst það stund-
um hlálegt þegar listamenn sem
hljóta viðurkenningu eru bara
með derring og láta sér fátt um
finnast."
— Hvernig ætlarðu að verja
styrknum?
„Ég ætla í endurhæfingu í
Lundúnum. Brezka leikarafélagið
er með slíka endurhæfingu á sín-
um vegum og ég var svo heppin að
fá að taka þátt í henni. Þetta er
ekki skóli í eiginlegum skilningi,
heldur stofnun sem lætur í té
margvíslega þjálfun fyrir starf-
andi leikara. Aðsókn er þátttak-
endum í sjálfsvald sett, en ég er
einstaklega heppin að hafa fengið
inngöngu og þurfti undanþágu til,
því að þessi endurhæfing er aðeins
ætluð félögum í brezka leikarafé-
laginu. En ég er staðráðin í að
nota þann tíma sem ég hef til um-
ráða eins vel og kostur er. Ég hef
fengið leyfi hjá Leikfélagi Akur-
eyrar og verð ekki með í fyrsta
verkefni næsta leikárs. Auk þess
að fara til Lundúna langar mig
mjög mikið til að komast til Ber-
ínar, en þar er mikið um að vera í
leikhúslífi. Ég finn það að ég hef
þörf fyrir að komast út fyrir
landsteinana, sjá eitthvað nýtt,
komast í annað andrúmsloft og
bæta við mig, og hefði ég ekki
fengið leiklistarstyrkinn og lista-
mannalaunin hefði ég aldrei drifið
mig.“
— Þú trúir á spákonur, en ertu
hjátrúarfull?
„Nei, ég er ekki hjátrúarfull, en
ég hef það alltaf á tilfinningunni
að amma mín sé með mér þegar ég
er að leika. Þegar ég er illa haldin
fyrir sýningar fer ég út í horn dá-
litla stund og tala við hana nokkur
vel valin orð. Mér finnst það veita
mér styrk og hef raunar marg-
sinnis orðið þess vör að það gerir
það. I Þjóðleikhúsinu vann eitt
sinn með mér manneskja sem er
rammskyggn. Hún sagði mér einu
sinni, að hún sæi alltaf með mér
konu sem hún lýsti nákvæmlega.
Fremur lágaxin var hún og með
óskaplega mikið og fallegt hár. Ég
sýndi henni mynd af ömmu minni
og spurði hvort þessi kona liktist
henni. „Það er hún,“ var svarið.
Einu sinni kom ég út af sviðinu og
þá veltist þessi sama manneskja
um af hlátri. „Fannstu ekki til?“
spurði hún svo. Ég spurði hvað
hún væri eiginlega að tala um. „Þú
hefðir átt að sjá þegar hún var að
koma þér inn á sviðið," sagði hún.
„Hún sparkaði í rassinn á þér,
enda var víst ekki vanþðrf á því.“
Svo vildi nefnilega til að í þetta
sinn var ég venju fremur tauga-
óstyrk. Nú orðið reiði ég mig á
hana ömmu mína. Ég hef það á
tilfinningunni að hún fylgi mér
alltaf. Ég á marga hluti sem voru
í eigu hennar. Áður en Þóra
frænka mín lézt sagðist hún vilja
að ég fengi eftir sig ýmsa muni
fjölskyldunnar sem tengjast leik-
list. Amma mín saumaði sjálf alla
sína leikbúninga og skreytti þá.
Hún og frænkur mínar áttu líka
alls kyns hluti sem tengdust leik-
listarstarfinu, perlur, pallíettur,
blúndur, grímur, blævængi og
skartgripi. Þessu hefur öllu verið
haldið til haga og nú kemur það í
minn hlut að varðveita þessar ger-
semar. Þær koma mér líka að góð-
um notum. T.d. á ég flesta þá
skartgripi sem amma mín bar,
þegar hún lék Kamilíufrúna. Ég á
líka óskaplega fallegan jakka sem
amma saumaði. Hann er úr ljós-
grænu flaueli, alsettur perlu-
saumi. Því miður veit ég ekki
hvaða hlutverk hún lék í þessum
jakka. Mér þykir óumræðilega
vænt um þessa hluti og lít á það
sem ljúft skyldustarf að gæta þess
að þeir haldist í fjölskyldunni.
Maðurinn minn, Þengill Valdi-
marsson, er smiður og hann er að
búa sig undir að smíða sérstaka
hirzlu til að geyma þessa muni i.
Með því að varðveita þá eins vel og
kostur er, ætla ég að viðhalda fjöl-
skylduhefðinni. Fyrir mér eru þeir
táknrænir, tákn um rætur mínar
og þá þjónustu við leiklistina sem
ég hef tekið í arf.“
VIÐTAL: ÁSLAUG RAGNARS
MYNDIR: FRIÐÞJÓFUR
JA,
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 28. JÚLÍ l9fe
27
„Einangrun utan
frá sparar rúm
— segir Richard Briem arkitekt
Morgunblaðið/Bjarni
Við Suðurgötu 33 er verið að reisa nýtt parhús og er þaó einangrað utan
frá, en venjan er að einangra hús innan frá hér á landi. Sögðu eigendur
að einangrun utan frá sparaði mikið pláss og einnig væri hún vörn gegn
veðri og alkalískemmdum.
PARHÚS er í byggingu við Suður-
götu 33 í Reykjavík og eru þar að
verki tveir arkitektar, sem eru að
byggja yfir sig og fjölskyldur sín-
ar, þeir Richard Briem og Sigurð-
ur Björgúlfsson. Þeir nota fremur
nýstárlega aðferð, einangra hús
sín utan frá, en hér á landi er hin
hefðbundna aðferð að einangra
innan frá og tekur það gjarnan
upp mikið pláss, u.þ.b. 10 cm.
„Venjulega eru veggirnir ein-
angraðir að innan með plastein-
angrun og síðan er múrað á þá,“
sagði Richard í samtali við Mbl.
„í seinni tíð hefur færst í vöxt
að einangra að utan. Flest hús
sem einangruð hafa verið að
utan hafa verið klædd svo hægt
sé að lofta með klæðningunni.
Síðan hefur verið brugðið á að
pússa á einangrunina, annað-
hvort með akrýl-múr eða með
venjulegri biöndu, sementi og
sandi, eins og við höfum gert
hér. Þá erum við með 70 mm
polyurithan-einangrun. Síðan
kemur sterkt net sem fæst með
sérstökum nöglum og töppum
sem festir eru inn í vegginn. Síð-
ast er múrað á. Netið er öflug-
ara en gengur og gerist og meiri
festing er í því. Veður eru mjög
breytileg og er þetta því góð veð-
urhlíf um leið.
Við gerum þetta fyrst og
fremst til að verja steinsteyp-
una betur en hægt væri með
hinni hefðbundnu aðferð, ein-
angrun innan frá. Burðarvirkið
verður því ekki fyrir barðinu á
veðurbreytingum, þenslu vegna
hitabreytinga og regni. Einnig
er þetta vörn gegn alkalí-
skemmdum.
Einangrunarkröfurnar hafa
aukist svo gífurlega á seinni ár-
um og er ómögulegt að hafa alla
þessa einangrun innan í húsinu
því það tekur upp mikið pláss.
Maður þyrfti a.m.k. að gera ráð
fyrir tíu cm á hverjum vegg ef
maður myndi einangra innan
frá. Ég geri ráð fyrir að kostn-
aðurinn og tíminn, sem fer í
verkið, sé hinn sami og ef við
hefðum einangrað innan frá.“
VTÐ TRUUM ÞVIEKKI
E
>s
(D
Viö trúum þvíekki að þú viljir bíða mánuðum saman
eftir hœstu ávöxtun sparifjár þíns.
Þess vegna bjóðum við hœstu vexti Innlánsreiknings
með Ábót strax á fimmtudaginn á alltþað fésem
þú leggur inn fyrir mánaðamót.
Að hika er sama og að tapa.
Á VAXTATINDINN MEÐ OKKUR
ÚTVEGSBANKINN
RÁÐGJAFINN VÍSAR VEGINN