Morgunblaðið - 19.11.1985, Síða 46

46
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR19. NÓVEMBER1985
„HérrvaJ 5ljÖrr\uspáin þ'in segirab
í dag se, uppiapi: cut> s'mna smá,-
vcrkefnum heima, Sern pu hcfur
LÁb'iS ðibja, á, haKanurrt-"
Hulda segist sjaldnast fá sæti þegar hún tekur leið 13 í skólann, og mtelir með því að vögnum verði fjölgað i
þessari leið.
áster....
?x
|íXo
.. að sjá enga
nema hana.
TM Reo U.S. Pal Off.—all rights reserved
C1983 Los Angeles Times Syndicate
Með
morgnnkaffinu
Já, þetta er læknirinn:
Segðu aahh!
HÖGNI HREKKVÍSI
„ P4P EK BKK&IZT AÐSKOTTIMU A HONO/Vt "
Of troðið er í strætis-
vögnum borgarinar
Hulda Óskarsdóttir skrifar:
Á fimmtudaginn í síðustu viku
var ég að hlusta á rás 2 á þátt
Ragnheiðar Davíðsdóttur „Gesta-
gang“. Langar mig að þakka fyrir
góða þætti og sérstaklega þáttinn
með Hemma Gunn. En Hemmi
hefur einstakt lag á því að koma
fólki í gott skap og sakna ég hans
mjög mikið frá útvarpinu. Alltaf
beið maður eftir þættinum hans
tilbúinn að kveikja og komst
maður alltaf í gott skap. Með von
um að fá að heyra meira frá
Hemma í útvarpinu.
En vendum kvæðinu í kross. Ég
er ein af mörgum sem nota strætó
og fer allra minna ferða með þeim
og hef verið ánægð með þá þjón-
ustu sem þeir veita. En ég get ekki
lengur orða bundist. Ég bý í Breið-
holtinu og tek ævinlega leið 13 í
skólann. Vagninn er yfirleitt svo
troðinn að maður hefur oft á tíðum
engan fastan punkt til að halda
sér í nema þá næsta mann, maður
hendist fram og til baka í beygjum
og einnig þegar hemlað er.
Ein spurning: Hver er hámarks-
fjöldi í strætisvagni?
Ég er lánsöm að vera ung og
geta hreyft mig og beygt eftir
kúnstarinnar reglum eftir því
hvernig akstrinum er hagað. Það
er ábyggilega ekkert tilhlökkunar-
efni fyrir fullorðna fólkið að fara
í strætó að fá e.t.v. aldrei sæti og
eiga oft á tíðum erfitt með að halda
sér meðan á ferð stendur (ekkert
síður unga fólkið). Hvernig væri
að hafa fleiri vagna, því mér finnst
það til háborinnar skammar að
aðeins einn vagn þ.e. leið 13 gangi
þessa leið, því þessi leið virðist
vera mikið notuð.
Mig langar einnig til að minnast
aðeins á farþegana, þegar fólk
bíður eftir strætó, síðan kemur
vagninn loksins, og allir troðast
inn í vagninn í einu, þetta er eitt
af því sem mér finnst óþolandi í
fari íslendinga en þeir eru nú ekki
þeir allra kurteisustu. Hvernig
væri að taka Bretana sér til fyrir-
myndar, fara í röð þá gengur allt
fljótar og betur fyrir sig.
Ein spurning að lokum, ég er
sammála því sem ég sá einhvers
staðar í blöðunum að hafa lægri
fargjöld fyrir skólafólk, það er
einmitt fólkið sem notar vagnana
mest.
Víkverji skrifar
að sagði sína sögu hvernig
bílastóðið rann í eyðuna sem
myndaðist við Aðalstræti þegar
Fjalakötturinn var loksins rifinn
um mánaðamótin. Miðbær Reykja-
víkur er að drukkna í bílum. Helm-
ingur þeirra ökutækja sem snigl-
ast um mjóstræti þessa gamla en
síunga borgarhluta er mannaður
hálfsturluðum ökumönnum í
dauðaleit að geymslustað fyrir
gripinn. Hjarta höfuðstaðarins er
nefnilega ekki einasta ráp- og
kaupvangur Reykvíkinga og gesta
þeirra heldur að auki vinnustaður
aragrúa karla og kvenna.
Þeir gerast enda sífellt ágengari
með bilana sína. Þeir eiga ekki um
margt að velja og eru til dæmis
núna upp á síðkastið byrjaðir að
nema land í Vonarstrætinu Tjarn-
armegin sem var tiltölulega laust
við þvargið fyrir tveimur þremur
mánuðum.
Einungis þingmenn eru ekki á
hrakhólum með fákana sína stóra
og smáa og eru raunar langtkomn-
ir að umkringja Alþingishúsið með
dægilegum víggirtum bílaréttum.
Ef svo fer fram sem horfir á
fólkið sem sækir vinnu í mið-
bænum einungis tveggja kosta völ
og hvorugan góðan: að fá sér reið-
hjól eða næla sér ( þingsæti.
Bankastjórastaða í Seðlabankan-
um gerði þó sama gagn. Bankinn
hefur helgað sér ræmu í Hafnar-
stræti bakvið rétt eina víggirðing-
una þar sem hæglega má koma
fyrir hálfum öðrum kadilak eða
liðlega átta traböntum.
XXX
Hérlendis voru menn svona
mátulega uppveðraðir af fer-
tugsafmæli Sameinuðu þjóðanna
um daginn. Enginn varð ræðuglað-
ur úr hófi og fjölmiðlar ærðust
ekki. Afmælisbarnið, sem allar
vonirnar voru bundnar við forðum,
hefur líka átt heldur rysjótta ævi
að ekki sé meira sagt.
Sumir notuðu enda daginn til
þess að senda því tóninn. Conor
Cruise O’Brien, sá ágæti penni sem
var þar að auki um hríð sérstakur
erindreki framkvæmdstjóra sam-
takanna, skrifaði til dæmis í
breska blaðið Observer: „Ef það
er eitthvað sem ætlast er til af þér
en þú vilt koma þér hjá að gera
og ekki einu sinni láta einhvern
gera það fyrir þig, þá geturðu
óhræddur skotið málinu til Sam-
einuðu þjóðanna. Þú þarf ekki að
hafa af því minnstu áhyggjur að
þær aðhafist nokkurn skapaðan
hlut.“
XXX
Svona til fróðleiks má líka geta
þess hér að þótt við íslendingar
stæðum vissulega bandamanna-
megin í blóðbaðinu sem varð
kveikjan að Sameinuðu þjóðunum
í stríðslok ’45 þá fengum við ekki
að vera með við stofnun þeirra
vestur í San Francisco.
Ástæðan var jafn hjákátleg og
hún var langsótt. Til þess að teljast
hlutgengir urðum við að gera svo
vel að segja möndulveldunum strið
á hendur!
íslensk stjórnvöld báru til allrar
guðslukku gæfu til þess að hafna
þessu kostaboði.
íslendingar þökkuðu fyrir sig og
afsögðu að leggjast á náinn.
XXX
Og samt erum við svo dæmlaust
ósjálfstæð stundum þegar
eitthvað útlenskt er annarsvegar.
Hafið þið tekið eftir því að þogar
sjónvarpið lítur inn á samkomur
á sumum af hinum skræpwttari
skemmtistöðum okkar, þá heitir
gljástrokni stjórnandinn sem
hangir utan í hljóðnemanum
gjarnan á viðstadda að gefa þess-
um eða hinum sem trónar í sviðs-
ljósinu gott glapp.
Ekki einfaldlega að klappa fyrir
viðkomandi manneskju, guð sé oss
næstur, að ekki sé talað um að
klappa henni lof i lófa sem er víst
jafnvel forneskjulegra.
önei, Gefum henni gott klapp,
góðir hálsar. Let’s give her a big
hand.