Morgunblaðið - 01.05.1987, Side 59

MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 1. MAÍ 1987
59
t
Þórarinn G. Jóns- Ólafur N. Magnús-
son — Kveðjuorð \ Jw- son, Hafnarfirði
Fæddur 18. maí 1921
Dáinn 24. apríl 1987
Látinn er í Hafnarfirði Þórarinn
Gísli Jónsson. Þórarinn var Vest-
manneyingur að ætt og uppruna
og starfaði hanr. mestan hluta
starfsævi sinnar þar, lengst af hjá
Bátaábyrgðarfélagi Vestmannaeyja
en síðar sjálfstætt við bókhalds-
störf.
Þegar eldgos varð í Heimaey í
janúar 1973 varð Þórarinn eins og
aðrir Vestmanneyingar að flýja
heimili sitt með fjölskyldu sinni.
Settist hann þá að í Hafnarfirði og
átti hann síðan ekki afturkvæmt til
heimabyggðar sinnar, til búsetu.
Þórarinn hóf rekstur bókhaldsskrif-
stofu í Hafnarfirði þegar hann hafði
flutt heimili sitt þangað, en veiktist
alvarlega um það leyti og varð þá
að láta af þeim störfum.
Eftir að hafa náð nokkurri heilsu
hóf hann störf á skattstofu Reykja-
nesumdæmis fyrir um ellefu árum.
Starfaði hann þar óslitið fram á
dánardægur.
Á skattstofu Reykjanesumdæmis
lágu leiðir okkar Þórarins saman,
þegar við störfuðum þar samtímis
í fáein ár. Ekki þurfti löng kynni
til að átta sig á hvem mann hann
hafði að geyma. Hógværð og lát-
leysi var hans helsta einkenni,
ásamt virðingu fyrir starfi sínu og
samstarfsmönnum.
Áratugalöng reynsla hans af
bókhaldi og skattskilum ásamt eðl-
islægri nákvæmni gerðu Þórarin
að mjög færum skattendurskoð-
anda. Það varð enda svo að torleyst-
ari skattuppgjör og endurskoðun á
viðameiri ársreikningum voru eink-
um falin honum til úrlausnar. Nú
hefur á hans vinnustað myndast
skarð þar sem Þórarinn var, það
verður varla fyllt um sinn.
Þegar ég hóf störf á skattstofu
Reykjanesumdæmis fann ég strax
að betri leiðbeinanda gat ég vart
fundið mér við leiðsögn í starfi. En
leiðsögn Þórarins takmarkaðist
ekki aðeins við starfið og þau verk-
efni sem til úrlausnar voru, heldur
náðu miklu lengra, þeirra stunda
minnist ég oft með hlýhug.
Þótt Þórarinn væri einstaklega
mikið prúðmenni fannst glögglega
að hann var engu að síður skapstór
maður. En ekki skipti hann skapi
við samstarfsmenn sína þótt honum
mislíkaði, heldur sneri hann þess
konar álitamálum upp í gamansemi
sem hann átti til í ríkum mæli.
Svar hans við áreitni var að kíma
með sjálfum sér.
Fundum okkar Þórarins bar því
miður æ sjaldnar saman hin síðari
ár, helst að við toluðumst við í síma,
sem þó var aðeins endrum og eins.
Mest hef ég undrast hvað Þórarinn
gat unnið, þrátt fyrir áratuga bar-
áttu hans við erfið og þungbær
veikindi og með ólíkindum að hann
skyldi halda það út að vinna fullan
vinnudag fram að því síðasta. En
annað þekkti hann ekki, vinna með-
an stætt var.
Alla tíð eftir gos saknaði Þórar-
inn Vestmannaeyja, hins vegar varð
honum ljóst að þangað myndi hann
ekki flytjast aftur eftir að stórtjón
hafði orðið á húsi fjölskyldunnar.
Þetta var mikil breyting á högum
hans en hann hafði tök á með æðru-
ieysi sínu að sætta sig við þær
breytingar. En meðan hann hafði
höfnina í Hafnarfirði fyrir augunum
frá skrifborði sínu á þeim tíma sem
skattstofan var í Strandgötu, var
honum rórra, þannig fylgdist hann
með hafnarlífinu og bátunum. Hann
þekkti stóran hluta af fiskiskipaflot-
anum og kunni að meta það að
geta fylgst með höfninni.
Eiginkona Þórarins var Elín Vil-
hjálmsdóttir og áttu þau einn son
bama, Pétur, sem nú er tvítugur.
Þeim votta ég mína dýpstu samúð
við fráfall eiginmanns og föður.
Skúli Eggert Þórðarson
Mig langar að minnast manns.
sem ég hef þekkt alla mína tíð,
með nokkrum fátæklegum orðum.
Olli eða Olli frændi eins og ég kall-
aði hann alltaf, þó svo að ég hafi
stundum verið leiðréttur með að
hann væri ekki frændi minn, þá var
hann það í mínum huga. Olli frændi
var mjög hnyttinn í svörum og gam-
ansamur og þá hlið hans hélt ég
alltaf uppá. Ég man eftir því þegar
ég var strákur þá spurði ég hann
að því hvað klukkan væri og hann
svaraði því á þá leið að hún væri
um þetta leytið í gær og hló ég
mikið að því, og æ síðan þegar ég
er spurður að því sama hef ég oft-
ast svarað því sama og um leið
hefur mynd af Olla frænda alltaf
komið upp í huga minn og mun
örugglega alltaf koma upp í huga
minn þegar ég verð spurður hvað
klukkan sé. Olli, sem hét fullu nafni
Ólafur Norðfjörð Magnússon, fædd-
ist á ísafirði en ólst upp í Krossnesi
við Ingólfsfjörð. Hann fæddist 9.
apríl 1924 og var því nýorðinn 63
ára gamall. Á þessum slóðum
kynntist hann eftirlifandi konu
sinni, Guðbjörgu Haraldsdóttur, og
fluttust þau svo til Hafnarfjarðar á
Garðavegi 7. Þau eignuðust 5 dæt-
ur sem allar eru á lífi. Þær heita
Hrönn, Gyða, Bára, Lára og Ema.
Ég bjó á Garðavegi 9 mín upp-
vaxtarár og var þetta eins og ein
stór fjölskylda, flölskylda mín og
íjölskylda Olla frænda. Síðan skild-
ust leiðir. Fjölskylda mín fluttist til
Grindavíkur, en Olli og Bubba flutt-
ust á Sléttahraun 24 í Hafnarfirði,
og bjó hann þar síðustu árin. Ég
kom stundum í heimsókn til Bubbu
og Olla og var alltaf tekið elskulega
á móti mér og var ég ávallt velkom-
inn á þeirra heimili og ég veit að
svo mun vera áfram. Olli var starfs-
maður hjá Esso og hafði nýlokið
25 ára starfsferli. Síðustu árin þá
var hann benzínafgreiðslumaður á
Reykjavíkurveginum. Ég kom
stundum þar að taka benzín og
spjallaði við Olla frænda um leið
og alltaf byijaði hann á því að
spyija hvemig mamma og pabbi
hefðu það og hvemig fiskeríið væri
hjá okkur. Eg vil minnast hans sem
góðs og elskulegs manns og þakka
honum samverustundimar.
Bubba mín, ég bið Guð að vera
með þér á þessari stundu og sendi
mínar innilegustu samúðarkveðjur
til þín og dætra þinna.
Blessuð sé minnig Olla.
Ragnar Rúnar Þorgeirsson
Morgunblaðið tekur afmælis- og minningargreinar til birting-
ar endurgjaldslaust. Tekið er við greinum á ritstjórín blaðsins á
2. hæð í Aðalstræti 6, Reykjavík og á skrifstofu blaðsins í Hafn-
arstræti 85, Akureyri.
Athygli skal á því vakin, að greinar verða að berast með góðum
fyrirvara. Þannig verður grein, sem birtast á í miðvikudagsblaði að
berast síðdegis á mánudegi og hliðstætt er með greinar aðra daga.
VERTU SAMFERÐA CITROEN