Morgunblaðið - 18.09.1987, Blaðsíða 36

36
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 18. SEPTEMBER 1987
Einar Eggertsson
kafari - Minning
Fæddur 15. október 1902
Dáinn 9. september 1987
Ótal margar ánægjulegar minn-
ingar líða fram í hugann, nú þegar
sest er niður til að skrifa kveðjuorð
í minningu afa.
Við systumar munum svo vel,
hvað það var gaman að fá afa og
ömmu í heimsókn í Njarðvíkumar
og austur í sumarbústað. Þau sett-
ust þá gjaman hjá okkur og spiluð-
um við þá á spil. Afí hafði gaman
af að syngja og kunni ógrynnin öll
af sálmum og var óspar á sögumar.
Til er gömul kvikmynd af afa þar
sem hann er að undirbúa sig fyrir
köfun og sú mynd af honum þar
sem hann setur upp köfunarhjálm-
inn góða með öllum þeim búnaði
sem þá tíðkaðist var vinsælli hjá
okkur en nokkur teiknimynd hefði
getað orðið. Það var svo gaman að
horfa á hann stökkva úr bátnum
ofan í sjó og láta svo sýna fílmuna
afturábak því þá kom afí stökkv-
andi upp úr sjónum aftur og settist
í bátinn.
I bókinni „Sjómannsævi", endur-
minningum Karvels Ögmundsson-
ar, er kafli tileinkaður afa, Einari
Eggertssyni kafara, þar er verkum
hans vel lýst. Haft er þar eftir ein-
um samverkamanni hans. „Hefur
þú séð stóm björgin sem hann Ein-
ar kafari náði upp í dag?“ Já, svona
var afí, björg voru honum engin
hindrun.
Nú skiljast leiðir um tíma, við
kveðjum elskaðan afa og langafa.
Við biðjum góðan guð að styrkja
ömmu okkar sem nú kveður ástkær-
an lífsförunaut.
Auður, Hildur,
Björg og Rósa.
Þann 9. september sl. lést
tengdafaðir minn, Einar Eggerts-
son fyrrum kafari hjá Vita- og
hafnarmálum.
Einar fæddist 15. október 1902
í Vesturbænum í Reykjavík og ólst
upp í Einarshöfn við Brekkustíg.
Hann hefði því orðið 85 ára gam-
all eftir rúman mánuð.
Þeim fer nú fækkandi, sem við
í dag getum kallað aldamótakyn-
slóðina, kynslóðin sem hefur
markað dýpri spor í íslandssöguna,
en nokkur önnur.
Þegar íslendingar flúðu örbirgð-
ina um og eftir síðustu aldamót til
gósenlands í vestri og víðar, þá
varð eftir á Fróni kynslóð sem tók
til við uppbyggingu og stóðst ára-
tuga kreppuástand, en gafst aldrei
upp.
Sagan um undrið frá fátækt og
erfíði til velmegunar nútímans tel
ég vera merkilegasta kafla Islands-
sögunnar.
Einar Eggertsson tileinkaði
landsbyggðinni og undirstöðuat-
vinnuvegi þjóðarinnar, sjávarútveg-
inum, lífsstarf sitt og þjónustu,
þótt hann væri borinn og barnfædd-
ur Reykvíkingur og byggi þar alla
tíð.
t
Móðir okkar, tengdamóðir, amma, langamma og systir,
EVAJÚLÍUSDÓTTIR
frá Hrafnsey á Breiðafirði,
siðar Þangabakka 8, Reykjavík,
lést sunnudaginn 13. september. Útförin verður auglýst síðar.
Július Arnarsson,
Klara M. Arnarsdóttir,
Hafalda B. Arnarsdóttir,
Örn Arnarsson,
Friðlín Arnarsdóttir,
Jón H. Arnarsson,
Gunnar I. Arnarsson,
Smári Arnarsson,
Gunnar J. Júlíusson,
Friðjón I. Júli'usson,
tengdabörn, barnabörn
og barnabarnabörn.
t
Elskulegur eiginmaður minn, faðir okkar, tengdafaðir og afi,
HALLDÓR JÓNMUNDSSON
fyrrv. yfirlögregluþjónn,
Silfurgötu 11,
ísafirði,
andaðist á fjórðungssjúkrahúsi ísafjarðar miðvikudaginn 16. sept.
Jarðarförin verður auglýst síðar.
Ingibjörg Einarsdóttir,
börn, tengdabörn og barnabörn.
t
Systir mín og mágkona,
GUÐLAUG PÉTURSDÓTTIR,
Norðurbrún 1,
Reykjavík,
lést miðvikudaginn 16. september.
Guðmundur Pétursson,
Unnur Halldórsdóttir.
t
Móðir okkar, tengdamóðir og amma,
ÁGÚSTA ÞÓRÐARDÓTTIR,
verður jarðsungin frá Eyrarbakkakirkju laugardaginn 19. septem-
ber kl. 14.00. Blóm afþökkuö, en þeir sem vildu minnast hennar
vinsamlegast láti Hjúkrunarheimilið Sunnuhlíð njóta þess.
Sigurbjörg Þorleifsdóttir, Friðrik Steindórsson,
Kjartan Þorleifsson, Kristin Kristinsdóttir,
Þórey Þorleifsdóttir
og barnabörn.
Hann starfaði við köfun hátt á
fjórða áratug og eru ekki margar
hafnir hringinn í kringum landið,
sem hann hefur ekki lagt gjörva
hönd á, bæði við nýbyggingar og
viðhald. Margar ferðimar fór hann
út í hafsauga, til að losa víra og
net úr skrúfum fískiskipa og sinna
bráðabirgðaviðgerðum og voru það
sannkölluð karlmennskuverk. Þó tel
ég að mest hafi reynt á karl-
mennsku þessa dagfarsprúða og
hugrakka manns að kafa niður í
djúp hafsins og leita að líkum
drukknaðra sjómanna, bæði innan
um sokkin skip sem utan.
Því miður var Einari ekki tamt
að tala um sína lífsreynslu, en það
var einmitt hans lífsstíll.
Eg hefi þessa sögu að segja frá
öðrum en honum sjálfum.
Hann flækti líflínu sína og önd-
unarslöngu í steypustyrktaijáms-
flækju í einu af bryggjukeijum
Akraneshafnar. Það tók hann
marga klukkutíma að losa sig. Þeir
fóm á taugum, sem uppi voru, en
hann kom úr kafi jafn rólegur.
Einar hóf störf hjá Vita- og hafn-
armálum árið 1929 og starfaði hjá
þeim í hálfa öld, sem er langur
starfsaldur hjá sama vinnuveitanda.
Til þeirra starfa sem hann vann,
þurfti bæði hraustan mann og
sterkan, en umfram allt útsjónar-
saman og laginn, hættur leyndust
víða og ekki mátti mikið útaf bera.
Það hefur oft valdið mér von-
brigðum er ég hugsa til þess tíma,
þegar Einar var í fullu starfi, hve
lítið hann bar úr býtum fyrir þetta
mikla ábyrgðarstarf. En ég veit að
orsökin var að miklu leyti hann
sjálfur, því hann kunni aldrei að
gera kröfur til annarra en sjálfs sín.
Slíkir eiginleikar eru það sjald-
gæfír að þeir menn vilja oft
gleymast í þjóðfélagi þar sem kröf-
ur ofan á kröfur eru taldar eðlilegar
og sjálfsagðar og hafa forgang
framyfir eðallyndi og hæversku.
Það er því miður ekki hægt að neita
því að frumkvæði skortir mjög hjá
íslenskum vinnuveitendum að bjóða
bætt kjör, þegar það er hægt, fyrir
vel unnin störf. Eg nefni þetta nú,
því mér er minnisstætt árið sem
Einar hætti köfun fyrir aldurssakir,
þá var hið eldra Kafarafélag íslands
stofnað. Það samdi strax um laun
og kjör og hefði Einar þá enn verið
í starfí, hefðu árslaun hans þrefald-
ast. Hann var kjörinn fyrsti heiðurs-
félagi Kafarafélags Islands og
einnig heiðursfélagi þess síðara og
segir það sína sögu hve þeir mátu
hann og hafí þeir þökk fyrir.
Ég tel að þessi óvenjulega hæ-
verska Einars ætti að vera öðrum
til eftirbreytni því þeir þættir í skap-
höfn hans, sem ég hefi hér að
framan lýst, hafa mótast af erfíð-
leikum þeirrar kynslóðar, sem bar
þungann í byijun þessarar aldar og
þeim til sóma eigum við að ljúka
þessari öld með sæmd.
Margt hefði mátt fara betur í
ytra umhverfí þessa góða drengs,
en raun varð á, en guð hafði aðrar
leiðir til að jafna lóðin á vogarskál
örlaganna.
Árið 1930 kvæntist hann eftirlif-
andi eiginkonu sinni, Sveinbjörgu
Ámadóttur, fæddri í Hafnarfírði,
en fluttist til Reykjavíkur á fyrsta
ári og ólst upp hjá þeim heiðurs-
hjónum Margréti Bjamadóttur og
Einari Guðmundssyni sem bjuggu
á Vesturgötu 53.
Þau hjónin Sveinbjörg og Einar
eignuðust fimm mannvænleg börn,
þijár dætur og tvo syni. Þau eru:
Helga sjúkraliði, gift Kjartani
Guðmundssyni kaupmanni, búsett
í Reykjavík og eiga fimm böm og
átta bamaböm.
Sigríður Halla, gift undirrituðum,
búsett í Njarðvík og eiga fjögur
böm og átta bamabörn.
Hilmar byggingafulltrúi, kvænt-
ur Berglind Pálmadóttur, búsett á
Laugarvatni og eiga fimm böm og
eitt bamabam.
Margrét flugafgreiðslumaður,
gift Ásmundi Cornelíus vélvirkja-
meistara, búsett í Keflavík og eiga
þijú böm.
Guðmundur lögregluvarðstjóri,
kvæntur Kristjönu Karlsdóttur, bú-
sett í Reykjavík og eiga fjögur böm.
Eru afkomendur þeirra þegar
orðnir 43 talsins.
Hvar sem þau hjónin Sveinbjörg
og Einar hafa búið hefur heimili
þeirra ávallt verið rómað fýrir hlý-
leik og gestrisni.
Tengdamóðir mín hefur óvenju
létta lund og sterkan persónuleika
og má með sanni segja að erfítt er
að láta sér leiðast í samvistum við
hana og á hún ekki hvað síst skilið
þakkir fyrir hvað lífshlaup þeirra
varð farsælt.
Þótt hvorugt þeirra hafí gengið
heilt til skógar hin síðari ár, er
aðdáunarvert hve vel hún hugsaði
um og stundaði eiginmann sinn,
enda gat hann helst aldrei af henni
séð. Hún sér nú á eftir ástkærum
eiginmanni yfir móðuna miklu og
megi guð styrkja hana í sorg henn-
ar.
Ég veit ég tala fyrir hönd vina
og vandamanna þegar ég kveð og
segir: Hafi hann hjartans þökk fyr-
ir samfylgdina.
Ingvar Jóhannsson,
Njarðvík.
Jósep Jón Jóhann-
esson — Minning
Fæddur 18. desember 1919
Dáinn 8. september 1987
Þriðjudaginn 8. september sl. lést
í Borgarspítalanum í Reykjavík vin-
ur minn Jósep Jón Jóhannesson.
Jósep fæddist 18. desember 1919
að Skógsmúla í Miðdalahreppi í
Dalasýslu, sonur hjónanna Jóhann-
esar Jónssonar og Sigurbjargar
Sigurðardóttur. Systkini Jóseps
voru Ingibjörg, Kristmundur, Jón
og Sigurður. Þau eru öll á lífi nema
Sigurður sem dó ungur. Árið 1921
fluttist Jósep með foreldrum sínum
að Giljalandi í Haukadal þar sem
hann bjó fram á dánardægur.
Jósep útskrifaðist sem búfræð-
ingur frá Hvanneyri 1939. Auk
þess að stunda búskap starfaði Jós-
ep við kennslu og skólastjórn í 14
vetur. Var farkennari víða og skóla-
stjóri á Súðavík og á Grenivík.
Síðastliðinn áratug hefur Jósep
starfað á skrifstofu Kaupfélags
Hvammsfjarðar.
Trúnaðarstörfum gegndi Jósep
mörgum enda vel til forystu fallinn.
Hann var formaður stjómar Kaup-
félags Hvammsfjarðar um skeið.
Oddviti þeirra Haukdælinga, í
hreppsnefnd og uppstillingamefnd.
Þótt formlegri skólagöngu lyki
með prófí í búfræðum stundaði Jós-
ep ákaft nám í skóla lífsins allt til
dánardægurs. Maðurinn var síles-
andi allt sem hann komst yfir og
þar af leiðandi geysilega fróður og
t
Þökkum auðsýnda samúð og vináttu við andlát og útför móður
okkar og tengdamóður,
KLÖRU HALLGRÍMSDÓTTUR,
Frostaskjóli 9,
Reykjavík.
Ragnhildur Rósa Þórarinsdóttir, ívar H. Jónsson,
Jóhann H. Þórarinsson, Ásdís Jónsdóttir,
Þórarinn V. Þórarinsson, Ásdis Guðmundsdóttir.
t
Þökkum samúð og hlýhug við andlát og útför móður okkar, tengda-
móður, ömmu og langömmu,
HALLDÓRU JÓHANNESDÓTTUR,
Suðurgötu 30, Akranesi.
Sólveig Ástvaldsdóttir, Heiðar Viggósson,
Jóhannes Ástvaldsson, Ásta G. Thorarensen,
Ásta Ástvaldsdóttir, Gunnar Guðmannsson,
Dóra Ástvaldsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
vel að sér í fjöldamörgum málefn-
um.
Það vakti undmn mína hversu
fljótur hann var að lesa og ná tök-
um á efninu. Minnisstætt er -mér
að sjá hann í hörkukappræðum við
föður minn í stofunni á Giljalandi.
Jafnframt fullri þátttöku í kappræð-
unni fletti Jósep vænum dagblaða-
bunka sem ég hafði komið með úr
bænum. Þegar hann hafði flett
bunkanum án þess að ég merkti
að hann læsi hann að nokkru ráði
gat hann þulið upp og rökrætt um
efni það sem var í dagblöðum þeim
sem hann hafði flett.
Jósep var ekki íþróttamannslega
vaxinn maður og ekki stundaði
hann líkamlegar íþróttir svo ég viti
til. Þrátt fyrir framanritað var
maðurinn mikill að burðum, sterkur
og þolinn. í göngum máttu aðrir
yngri menn hafa sig alla við til að
halda í við Jósep. Kom þar þá einn-
ig í ljós hversu harður og einbeittur
maðurinn var og þá harðastur við
sig sjálfan. Þessum eiginleikum
fékk maðurinn með ljáinn einnig
að kynnast. Jósep tók á móti og
glímdu þeir lengi. Svo lengi að undr-
un sætti. En að lokum endaði sú
glíma á þann veg sem hún ætíð
endar.
Það er nú komið á þriðja áratug
síðan ég og faðir minn komum í
fyrsta sinn að Giljalandi og kynni
okkar Jóseps hófust. Að koma að
Giljalandi hefur ætíð verið tilhlökk-
unarefni. Umræður og kappræður
fram á rauðanótt hafa verið fróðleg-
ar og skemmtilegar. Frá Giljalandi
hefur maður ætíð farið fróðari og
betri maður. Á þessari kveðjustund
votta ég fjölskyldunni að Giljalandi
dýpstu samúð mína og minnar fjöl-
skyldu.
Sigurjón Pétursson