Morgunblaðið - 18.09.1987, Blaðsíða 37

MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 18. SEPTEMBER 1987
37
Sigurður Harald
Olafsson — Minning
Fæddur 25. ágúst 1978
Dáinn 11. september 1987
Kallið er komið,
komin er nú stundin
vinaskilnaður viðkvæm stund.
Vinimir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta biund. (V. Briem)
Já, kallið er komið, svo sárt og
svo óvænt. Þrír litlir drengir,
áhyggjulausir og glaðir að leik,
augnabliki síðar er einn þeirra hrif-
inn á brott, hann mun aldrei leika
sér hér meira.
Við stöndum álengdar, hnípin
með hugsanir okkar en það er sama
hvernig við hugsum, við komumst
ekki að niðurstöðu og fínnst þetta
ekki réttlátt. Við verðum að trúa
því að Guð hafí verið búinn að ætla
honum Sigga litla annað hlutverk
á öðru tilverustigi.
Sigurður Harald Ólafsson hét
hann fullu nafni, sonur hjónanna
Sigrúnar Sigurðardóttur og Ólafs
Jóhannssonar, Brekkulandi 1, Mos-
fellsbæ.
Það var fyrir 6 árum að Siggi
iitli flutti með foreldrum sínum,
þremur systrum og afa í húsið á
móti okkur við Dvergholt í Mos-
fellssveit.
Fljótt tókum við eftir þessum litla
snáða sem yfirleitt var einhvers
staðar í nálægð afa síns, en með
þeim var einstaklega kært sam-
band, mun missir afans vera mikill.
Það sem einkenndi Sigga litla
mest var hve prúður og hógvær
hann var, snemma kom í ljós að
hann var greindur vel og gekk vel
í skóla.
Sigrún mín og Óli, Jói afi og
systurnar, Sandra, Jóhanna og Olla,
við vitum vel að þessi fátæklegu
orð fá ekki sefað sorg ykkar, en
minningin um prúðan og elskulegan
dreng hlýjar okkur á erfiðri stund.
Leiddu mína litlu hendi
ljúfi Jesús þér ég sendi
bæn frá mínu bijósti snjáðu
blíði Jesú að mér gáðu.
Fjölskyldan Dvergholti 15
Hann er hár tollurinn, sem tekinn
hefur verið í umferðinni undanfam-
ar vikur. Föstudagskvöldið 11.
september bárust mér þau sorglegu
tíðindi að fyrrum nemandi minn,
Sigurður Harald, hefði látist í um-
ferðarslysi. Svo hörmuleg tíðindi
eins og dauði ungs drengs, sem
ætti að eiga lífið og framtíðina fyr-
ir sér, eru öllum óskiljanleg.
Þegar ég hugsa til baka á ég
margar ljúfar minningar um Sig-
urð. Ég kynntist honum fyrst er
hann hóf nám í 6 ára bekk í Varm-
árskóla, en það kom í minn hlut
að kenna honum í þrjú ár. Sigurður
var duglegur og áhugasamur nem-
andi og vinsæll í hópi bekkjarsystk-
ina sinna. Vil ég þakka honum fyrir
allar þær góðu stundir sem við átt-
um saman.
Foreldrum hans, föðurafa, systr-
um og öðrum aðstandendum sendi
ég mínar dýpstu samúðarkveðjur.
Megi Guð styrlq'a þau í þeirra miklu
sorg. Blessuð sé minningin um góð-
an dreng.
Dagný Guðmundsdóttir
Ó Jesú bróðir besti
og bamavinur mesti
æ breið þú blessun þína
á bamæskuna mína.
Hann Siggi frændi okkar er dá-
inn. Því er svo erfitt að trúa, en
við vitum að hann er hjá Guði og
líður vel.
Við hittum hann svo oft og vorum
alltaf góðir vinir. Fyrir það erum
við nú þakklát. Við minnumst af-
mælisboða, þar sem við lékum á
als oddi og heimsókna hvert til
annars.
En alltaf var erfitt að skilja, við
vildum fá að gista hvert hjá öðru
eða ílengjast, þrátt fyrir fararsnið
á foreldrum okkar. Því miður voru
fjarlægðimar á milli heimila okkar
meiri en svo að við gætum komið
okkur sjálf.
En nú er Siggi farinn í langa
ferð og kemur ekki oftar í heim-
sókn. Það verður líka skrítið að
koma í nýja húsið sem Siggi var
nýlega fluttur í og hitta hann ekki
þar hjá fólkinu sínu.
ísleifur G. Jóhanns
son - Minning
Fæddur 22. desember 1921
Dáinn 10. september 1987
Mig langar að minnast nokkmm
orðum þessa frænda míns, sem nú
er kvaddur. ísleifur var fæddur að
Sæbóli í Aðalvík, sonur hjónanna
Jóhönnu G. Sigurðardóttur frá
Sæbóli og Jóhanns Isleifssonar frá
Hlöðuvík í sömu sveit. Jóhann var
síðari maður Jóhönnu, en hún hafði
orðið fyrir þeirri þungu sorg að
missa fyrri eiginmann sinn, Sturlu
Benediktsson, frá ungri dóttur og
ófæddum syni í nóvember 1915.
Fiskibátur, sem Sturla var háseti
á, fórst þá með allri áhöfn, 6
manns. Jóhanna og Jóhann gengu
í hjónaband árið 1919. Bjuggu þau
á Sæbóli fyrstu búskaparár sín, og
þar fæddist ísleifur, þeirra eina
bam, í desember 1921. Vegna sjúk-
leika Jóhönnu fóru þau á árinu
1927 til áralangrar dvalar, ásamt
þeim Ingibjörgu dóttur Jóhönnu og
Isleifi syni sínum að Þverdal í Að-
alvík til heiðurshjónanna Jónínu
Sveinsdóttur og Guðmundar Snorra
Finnbogasonar, sem þar bjuggu
myndarbúi. Sigurð, son Jóhönnu,
höfðu þau hjón áður tekið í fóstur
örfárra mánaða gamlan. Þegar Jó-
hanna hafði náð heilsu aftur fluttu
þau á árinu 1935 að Hesteyri í
Jökulíjörðum sem þá var lítið þorp,
en er nú löngu farið í eyði.
ísleifur ólst upp með foreldrum
sínum og vandist öllum störfum til
sjávar og sveita eins og þá var títt.
Skólaganga hans var með líkum
hætti og þá tíðkaðist, örfárra vetra
nám í bamaskóla sem lauk ferming-
arárið.
ísleifur hleypti heimdraganum
Hótel Saga Sími 1 20 13
Blóm og
skreytingar
við öll tœkifœri
um tvítugsaldur. Var það í upphafi
stríðsins en þá var nóga vinnu að
hafa hér syðra vegna framkvæmda
hersins. Stundaði ísleifur í fyrstu
verkamannavinnu hér í Reykjavík.
Einnig vann hann alllengi við her-
stöðina að Hvítanesi í Hvalfirði.
Eftir að stríðinu lauk varð sjó-
mennska aðalstarf Isleifs, meðan
kraftar entust.
Snemma á fullorðinsárum ísleifs
fór að bera á því að þar hafði óvel-
kominn gestur, Bakkus konungur,
tekið völdin. Má segja að öll fullorð-
insár ísleifs hafi sá gestur ráðið
lífshlaupi hans. Átti ísleifur í raun
aldrei fast heimili en hann átti allt-
af athvarf hjá systkinum og foreldr-
um, milli þess sem sjórinn var
stundaður. Einnig var ísleifur oft í
vinnu við húsbyggingar hjá Einari
Stefánssyni múrarameistara.
Dvaldi hann þá á heimili Einars og
konu hans, Málfríðar Bjamadóttur,
sem reyndust honum eins og bestu
foreldrar. Átti ísleifur þeim mikla
þakkarskuld að gjalda enda mat
hann þau hjón mikils. Einar er lát-
inn fyrir allmörgum árum en
Málfríður dvelst nú háöldmð á
Hrafnistu í Reykjavík.
Fyrir um tuttugu árum síðan var
svo komið að kraftar Isleifs til al-
mennrar vinnu vom þrotnir. Vistað-
ist hann þá á vistheimilinu í
Gunnarsholti (Akurhóli) og síðar í
Víðinesi. Þar átti hann góða vist
og stundaði þar létta vinnu meðan
heilsa leyfði. Forstöðumaður Víði-
nesheimilisins, Jón Vigfússon,
reyndist ísleifi ávallt afar vel svo
og kona hans, Guðrún Karlsdóttir.
Mat ísleifur þau hjón mikils sem
og aðra þá sem rétt höfðu honum
hjálparhönd á lífsleiðinni.
Síðustu árin átti ísleifur við mikla
vanheilsu að stríða. Var svo komið
að í sumar þurfti hann að leggjast
á sjúkrahús til aðgerðar vegna fót-
armeins. Á spítalanum uppgötvað-
ist að ýmislegt annað var að sem
ekki reyndist unnt að lækna. And-
aðist hann á spítalanum 10. sept. sl.
Isleifur var minnugur vel og all-
vel lesinn. Hann var hlýr í viðmóti
og tryggur í lund. Honum auðnað-
ist ekki að rækta þá hæfileika sem
í honum bjuggu af ástæðum sem
áður vom raktar. Við skyldmenni
hans öll vonum að á nýjum slóðum
verði líf hans hamingjuríkara en
það varð hér á jörð.
Magnús Ólafsson
Systir okkar. + INGIGERÐUR A. AUÐUNSDÓTTIR
frá Dalseli,
andaðist á Dvalarheimili aldraðra Lundi, Hellu, miðvikudaginn 16.
september. Systkinin.
t
Þakka innilega auösýnda samúö og vinarhug viö andlát og útför
móöur minnar,
STEFANÍU EIRÍKSDÓTTUR,
Lindarbraut 16.
Stefanía Pitts.
Við ætlum ekki að gleyma Sigga
frænda í bænunum okkar, heldur
biðja Guð að gæta hans.
Blessuð sé minning frænda okk-
ar.
Halldór Ægir og Elísabet
„Þeir deyja ungir sem guðirnir
elska," segir máltækið. Það er þó
erfitt að sætta sig við þessi orð
þegar litlum frænda hefur fyrirvar-
laust verið kippt í burt, en slysin
gera sjaldan boð á undan sér, þann-
ig er gangur lífsins sem við lifum
hér á þessari jörð. Spumingarnar
þjóta upp í hugann, því hann svo
ungur, sem átti allt lífið framund-
an. En eins og svo oft, þegar stórt
er spurt, verður lítið um svör.
Sigurður Harald eða Siggi eins
og hann var kallaður var nýorðinn
9 ára þegar hann kvaddi þessa jarð-
vist. Hann var sonur mágkonu
minnar, Sigrúnar Sigurðardóttur
og manns hennar, Olafs G. Jó-
hannssonar.
Ég man enn þá hve glöð og hrif-
in Sigrún mágkona mín var, er hún
hringdi í mig, þar sem ég var stödd
norður á Akureyri, og tilkynnti mér
að hún hefði eignast son. Óskabam
hafði sannariega litið dagsins ljós
haustið 1978. Ekki var gleði pabb-
ans minni og systranna tveggja,
þeirra Söndm og Ólafar Helgu sem
eftirvæntingafull höfðu vonast eftir
dreng í fjölskylduna. Siggi litli óx
og dafnaði og fjögurra ára var hann
orðinn stóri bróðir, því þá bættist
fyjrða bamið við. stúlka sem hlaut
nafnið Jóhanna Ýr. Siggi litli bar
mikla umhyggju fyrir litlu systur,
enda leyndi stoltið sér ekki þegar
hann var að sýna hana. Siggi var
ákaflega skýr og greindur krakki.
Hann var aðeins Qögurra ára þegar
hann bytjaði að lesa, svo létt lá það
fyrir honum. Fimm ára gömlum
man ég eftir honum glímandi við
reiknisdæmi sem vom ætluð mikið
eldri bömum.
Hann spurði fjölmargra spum-
inga, oft spuminga þar sem manni
vefst tunga um tönn þegar á að
svara. Hann var athugull og fróð-
leiksfús enda hafði hann lesið heil
ógrynni af bókum. Siggi litli var
hlýr og innilegur drengur og sýndi
það sig best, hve mikla umhyggju
hann bar öfum sínum og ömmu.
Siggi var mikill augasteinn Jóa
föðurafa síns sem bjó á heimilinu .
og fór ákaflega vel á með þeim. Jói
afi átti óþijótandi tíma fyrir lítinn
dreng sem var honum svo mikið.
Sumarið í ár var gott að flestra
mati. Sumarið er sá tími sem böm-
in em hvað fijálslegust, frítíminn
nógur, dagurinn langur og bjartur
og kennsla liggur niðri. En þetta
sumar leið fljótt eins og önnur.
Alvara lífsins tók aftur við að
hausti og skólabjöllur tóku að
klingja á ný.
Siggi hlakkaði mikið til að mæta
í skólann sinn að afloknu sumar- .
leyfí. Kvöldið fyrir skólasetninguna
gekk hann til móður sinnar og sagði
henni að nú ætlaði hann snemma
í svefninn, því þá yrði nóttin svo
fljót að líða. Spenningurinn var
mikill eins og alltaf er hjá bömum.
Strax daginn eftir var farið og
keypt ný skólataska, pennaveski og
annað er tilheyrði skólanum. Stoltur
mætti hann með nýja dótið sitt í
skólann, en dagarnir urðu því miður
ekki nema fjórir. Hörmulegur at-
burður á sér stað og litli drengurinn
er allur. Ég trúi því að þarna fyrir
handan muni bíða hans stórt hlut-
verk, og ekki er ég í nokkmm vafa
um að vel sé á móti honum tekið
af ömmu hans Sigríði, sem hann
var skírður eftir og afa hans og
nafna Sigurði, sem var svo stoltur
af drengnum. Og hver veit, nema
þrátt fyrir allt, leynist einhver birta
í þessum hryggilega atburði.
Mikil kærleiksbönd bundust á
milli Sigga og frændsystkina hans,
sem mörg vom á svo líkum aldri.
Þau áttu saman margar ógleyman-
legar gleðistundir. Stórt skarð hefur
nú verið höggið í þennan hóp, og
er hans sárt saknað.
Það er einkennilegt að við eigum .
ekki framar eftir að sjá þennan
fallega, ljúfa dreng. En minning-
amar tekur engin frá okkur og það
ljós sem frá þeim stafar mun lýsa
upp það myrkur sem nú er.
Elsku Sigrún, Óli, Sandra, Olla,
Jóhanna, Alla amma og Jói afi. Ég
og fjölskylda mín vottum ykkur
okkar dýpstu samúð, megi algóður
guð styrkja ykkur í þessari þungu
raun og veita ykkur huggun.
Hvi var þessi beður búinn
bamið kæra þér svo skjótt?
Svar af himni heyrir trúin
hljómar gegnum dauðans nótt.
Það er kveðjan „kom til mín“
Kristur tók þig heim til sín.
Þú ert blessuð hans í höndum M
hólpin sál með ljóssins öndum.
(B. Halld.)
Inga
+
Hjartans þakkir færi ég og börnin min öllum þeim sem hafa veitt
okkur samúð og hlýju vegna andláts,
ANDREASARLAPAS
flugvirkja,
Fálkagötu 6.
Einnig þökkum viö alla aöstoö og vináttu sem okkur öllum var
sýnd i veikindum hans. Sérstakar þakkir færum viö flugvirkjum
Flugleiða og öllu öðru starfsfólki þar. Síöast en ekki síst þökkum
við fjölskyldunni okkar alla þá ástúö og umhyggju sem hún hefur
gefiö okkur.
Drottinn blessi ykkur öll.
Jóhanna Jóhannsdóttir,
Jóhann Kristos Lapas,
María Lapas,
Alexander Lapas.
t
Innilegustu þakkir fyrir auðsýnda samúö og vináttu við andlát og
útför konu minnar, móöur okkar, tengdamóður, ömmu og
langömmu,
SIGURBJARGAR EINARSDÓTTUR,
Breiðholti,
Vestmannaeyjum.
Bjarni Bjarnason,
Sigríður Bjarnadóttir, Stefán Helgason,
Einar Valur Bjarnason, Else Bjarnason,
Gunnhildur Bjarnadóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
■..