Morgunblaðið - 15.05.1988, Blaðsíða 26

26 B
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 15. MAÍ 1988
IJR tiEIMI EVIEAiTNEANNA
Melanie Griffith
á uppleið
Melanie Griffith hefur nóg að
gera þessa dagana og er hæstán-
ægð með það. Wá því í október
hefur hún leikið í nýjustu gaman-
mynd Mike Nichols („The Gradu-
ate“, „Heartburn") sem heitir
„Working Girl". Mótleikari hennar
er Harrison Ford nýkominn frá Pol-
anski í París. „Ég er í öllum atriðun-
um nema einu," segir Melanie
kímin. Nýlega var frumsýnd mynd
in„Stormy Monday“ eftir Bretann
Mike Figgis en Griffith fer einnig
með aðalhlutverkið í henni og hún
fer með hlutverk í nýjustu Robert
Redford-myndinni, „The Milagro
Beanfield War“. Upp, upp, upp;
Melanie Griffith hefur tekið stefn-
una á stjörnurnar.
Þessar þrjár myndir fylgja í kjöl-
far annarra þriggja Melanie-mynda:
„Fear City" eftir Abel Ferrara,
„Body Double" eftir Brian De Palma
og „Something Wild" eftir Jonathan
Demme. Hún fór með misstór hlut-
verk og heldur kuldaleg í þeim öll-
um. Hún var fatafella í þeirri fyrstu,
klámdrottning í númer tvö og kyn-
þokkafullur geðklofi í númer þrjú.
Henni þykir hlutverkið í „Working
Girl" það erfiðasta hingað til. „Ég
leik ritara í Wall Street sem hefur
meiri gáfur en peninga," segir hin
þrítuga leikkona. „Hún sótti ekki
nám í ríkisbubbaskóla heldur kom
sér áfram í gegnum kvöldskóla en
það er erfitt að ná frama í fjármála-
heiminum þegar maður er fátæk-
ur.“
Hún talar af sérstakri hrifningu
um Mike Nichols og leikstjórn
hans.„Hann var alltaf að kenna mér
eitthvaö, jafnvel í stuttum atriðum
eins og því þegar ég átti að vera
með timburmenn og sækja tómats-
afa úr ísskápnum, hella honum í
glas, setja töflu af Alka-Seltzer í
glasið og drekka. Hann gaf mér frá-
bært ráð um hvenær ég ætti að
stoppa og andvarpa í því atriði -
hann gerði mér grein fyrir því að
þegar maður er með timburmenn
er hver hreyfing hin mesta raun.“
„Ég læt leikarana bera fulla
ábyrgð á því hvernig persónur þeir
skapa," segir Jonathan Demme,
„og Melanie var vinnuhestur upp-
full af hugmyndum. Útlit Lulu í „So-
mething Wild“ var raunar hennar
hugmynd, svarta hárkollan og skar-
tið.“
„Hún hafði mikil áhrif á handrit
myndarinnar „Stormy Monday"
segir Mike Figgis sem leikstýrir og
skrifar handritið að hinni bresku
mynd. í þeirri mynd leikur Melanie
hjákonu samviskulauss stjórnmála-
manns frá Texas (sem Tommy Lee
Jones leikur) er hyggst kaupa land
í Newcastle á Englandi. Hún verður
skotin í íra sem er í bandalagi með
skemmtistaðareiganda í Newcastle
(Sting) gegn Texas-búanum.
„Eftir að Melanie þáði hlutverkiö
leit ég yfir handritið með henni,"
segir Figgis. „Og hún var mjög
snjöll. Ef henni þótti eitthvað
óþægilegt eöa ónauðsynlegt breytti
ég því ef mér þóttu hugmyndir
hennar góðar."
Melanie Griffith er dóttir leikkon-
unnar Tippi Hedren (lék í Hitch-
cock-myndunum Fuglar og
„Marnie") og var 16 ára þegar hún
lék í sinni fyrstu mynd, „Night Mo-
ves“ eftir Arthur Penn. Hún ólst upp
í Hollywood; Hitchcock gaf henni
gjöf þegar hún var sex ára sem lýs-
ir best honum sjálfum — litla kistu
með líkneski af mömmu hennar oní.
Það var ekki fyrr en sjö árum
eftir að hún lék í „Night Moves"
að hún fór að læra leiklist. Hún lék
áður í helling af B-myndum, var í
dópi og brennivíni og giftist Don
Johnson og skildi við hann. Seinni
eiginmaðurinn, leikarinn Steven
Bauer, reif hana uppúr eymdinni.
Hann fékk hana til að láta af B-
myndum og brennivíni og fara til
New York að læra leiklist hjá Stellu
Adler. „Ég vildi það alls ekki. Ég
hafði verið í tímum hjá Stellu þegar
ég var 18 ára en gafst upp. Hún
er svo grjóthörð. En Steven hvatti
mig til að reyna aftur og það breytti
öllu.“
Fyrsta myndin eftir hið stranga
leiklistarnám (Melanie var peninga-
laus og kalt í New York) var „Fear
City": „Ég fann strax mun á mér,
ég gat fyllt betur út í persónuna."
Og svo kom De Palma-myndin
„Body Double", nútímaútgáfa
Hitchcocksmyndarinnar „Vertigo".
„Steven hafði verið í „Scarface" og
Brian hringdi einn daginn og spurði
mig hvort ég vildi kynna hann fyrir
:,v,:

ýy^>y.\.:y.yj\.yf;.yf;.\

■ mm

mm sm
Griffith með Tommy Lee Jonesí
„Stormy Monday".
Jamie Lee Curtis fyrir hlutverkið í
„Body Double". Það gekk ekki með
Jamie svo ég sagði: En hvað með
mig? Gæti ég ekki bara lesið fyrir
hlutverkið? Og hann sagði: Oh, Ste-
ven léti þig aldrei gera það. Og ég
sagði: Bíddu aðeins, þetta er ekki
spurning um hvað Steven leyfir mér
að gera. Þetta er mitt líf. Svo Brian
lét mig hafa handritið."
Griffith fékk mjög góða dóma
gagnrýnenda fyrir „Body Double"
og hún var komin á réttan kjöl. Hún
eignaðist son og skildi um síðir við
Bauer. Og svo kom „Something
Wild“, besta mynd hennartil þessa.
Hún man alltaf hvað kennari í
Los Angeles sagði einu sinni við
hana. „Hann sagði: Að leika er krak-
kaleikur sem lýtur reglum fullorðna
fólksins. Það frelsaði mig heilmikið
vegna þess að þú verður að treysta
á innsæið. Ef þú segir við krakka:
Vertu lögga, verður hann lögga á
svipstundu hverjar sem hugmyndir
hans um löggu eru. Hann segir
ekki: Óó, geri ég mig nú að fífli?
Eða: Af hverju geri ég þetta? Ef þú
getur látið svoleiðis — verið krakki
í þykjustuleik — og líka lært heima,
þá veistu hvað þú ert að reyna að
gera á tjaldinu."
í mynd Mike Nichols, „Working Girl“.
Lifandi goðsagnir bíómynd-
anna hittast í kulda og trekki
Lillian Gish og Bette Davis ieika systur f myndinni „The Whales
of August".
Það voru engir raunverulegir
hvalir í „The Whales of August"
(Hvalir í ágúst) og það var ekki
einu sinni hægt að kaupa sér
kaffi á eyjunni sem myndin var
gerð á. Veðrið var vont, Lillian
Gish, hin 90 ára gamla stjarna
myndarinnar, var í fernum sokka-
buxum undir sumarkjólnum til að
halda á sér hita og hin 78 ára
gamla Bette Davis, mótleikari
Gish, reifst við leikstjórann dag-
lega.
Þar hittust tvær lifandi þjóð-
sagnir bíómyndanna. ( septemb-
er árið 1986 fóru Lillian Gish,
Bette Davis, Vincent Price og
Ann Sothern með ferju til Cliffeyj-
ar í Cascoflóa við strönd Maine
í Bandaríkjunum til að kvikmynda
mjög sérstaka mynd um gamlar
systur sem rífast um útsýnis-
glugga. Á tímum þegar kjarni
kvikmyndahúsagesta er undir 25
ára aldri er samanlagður aldur
aöalleikaranna í myndinni 317 ár.
Regnboginn mun sýna „The Wha-
les of August" á næstunni.
„The Whales of August" er
byggð á leikriti eftir David Berry
frá 1981 en framleiðandinn, Mike
Kaplan, keypti kvikmyndarétt
þess eftir að Lillian Gish, sem var
ein fremsta leikkona þöglu mynd-
anna, hafði samþykkt að leika í
myndinni. Kaplan var aldrei I vafa
um hvaða leikkonur hann vildi fá
í myndina, Gish, Davis og Sot-
hern voru þær fyrstu sem komu
upp í hugann.
En það var erfitt að finna menn
sem voru reiðubúnir að fjár-
magna verkið og þegar Kaplan
hafði loksins tekist að útvega þær
þrjá milljónir dollara sem þurfti,
voru fimm ár liðin frá því hann
talaði við leikkonurnar.
„Alltsaman deyr fyrr eða
seinna," segir hin óþægilega
Libby, sem Davis leikur í mynd-
inni. Það er Ijóst aö Lillian Gish
hefur litla trú á þeirri yfirlýsingu.
Kaplan hafði ekki ástæðu til að
hafa áhyggjur þótt fimm ár liðu,
Gish var að vísu ekki eins liðug
níræð og þegar hún var 85 ára
en annars var hún við hesta-
heilsu. Heyrnin hafði hinsvegar
versnað talsvert.
Bette Davis var aftur hvorki
bjartsýn né ánægð. Þar sem hún
hafði ekki búist við því að fá til
umráöa sumarhús án miðstöðv-
arhitunar urðu fyrstu tvær vikurn-
ar á eyjunni hinar óskemmtile-
gustu fyrir samstarfsmenn henn-
ar. „Bette getur verið erfið," seg-
ir Vincent Price sem lék á móti
henni í „The Private Lives of
Elizabeth and Essex" fyrir 48
árum. „En henni líkar vel við mig.
Það þýðir ekki aö við séum bestu
vinir en það forðar okkur frá að
vera óvinir. Hún er skemmtilega
skepnuleg. Hún reykti þessar 18
milljón sígarettur og við hlógum
mikið. Það loguðu 18 arineldar í
húsinu hennar og það var svo
heitt að maður varð fullur af ein-
um martínisjúss."
Price gefur eyjunni ekki háa
einkunn. „Hún er umkringd vindi
og vatni. Það var enginn staður
til að hittast á. Ég hef farið um
allan heiminn í kvikmyndatökur
og venjulega er bar eða danshús
eða kvikmyndahús þar sem hægt
er að tylla sér niður og hitta fólk.
Þarna var ekkert. Maður vonaði
bara að einhver úr kvikmyndalið-
inu byði manni í mat. Það var á
annarri og mun þægilegri eyju,
En þangað þurfti að fara á báti
og það gátu dömurnar ekki."
Framleiöandinn Kaplan hafði
lengi haft í huga að fá Bette Da-
vis og Lillian Gish, tvær frábærar
leikkonur frá gullöld Hollywood,
til að leika saman I bíómynd en
það höfðu þær aldrei gert áður.
Davis olli honum talsverðum von-
brigðum þegar hún hafnaði boði
hans um að leika í myndinni fyrir
sex árum og þegar hún veiktist
virtist engin von til að hún gæti
leikið framar. En hún barðist við
hjartaáfallið af jafnmikilli hörku
og hún áður barðist við leikstjóra