Morgunblaðið - 16.10.1988, Blaðsíða 8

«fi
mRmím&á', mmm í^ömmms
Minjagripir úr sögu rokksins eru upp um alla veggi Hard Rock cafe.
Hamarinn
held ég
tryggö við
Rætt við Sigurð Waage húsasmíðameistara
Barinn í Hard Rock Café er í gítarlíki.
Fyrir röskum íveimur áratug
um var reistur dúfnakofi á
lóÖ einni í BústaÖahverfinu.
Kofinn var rammgeröur og
steyptur niÖur eftir
kúnstarinnar reglum ogaf
ýmsu ungviÖi í hverfinu
álitinn merkilegsmiÖ. Ekki
voru þó allir á einu máli um
ágœti kofans ogþau uröu
örlög hans aö annar af
eigendum lóöarinnar
hlutaöist til um aö hann yröi
rifinn oghinn steypti
grunnur brotinn upp. Einn
afbyggingameisturum þessa
kofa var SigurÖur Waage.
Hann lceröi seinna trésmíöi
ogreisti m.a. meö
aöstoöarmönnum sínum
húsiö Sprengisand á 99
dögum, sem ereinn stysti
byggingartími húss, slíkrar
geröar, sem vitaÖ er um hér
á landi.
Texti:
Guðrún Guðlaugsdóttir
að var Sigurður
Skúlason kennari
sem ráðlagði mér
að fara í Iðnskól-
ann og leggja
fyrir mig
smíðar," sagði
Sigurður í sam-
tali við blaðamann Morgunblaðs-
ins.„Ég var þá fimmtán ára gamall
og átti það áhugamál helst að þræl-
ast á skellinöðru fram og aftur
dagana langa. Þessi árátta kom í
veg fyrir að ég sinnti skólanáminu
sem skyldi. Afi minn var trésmiður
og m.a. þess vegna fannst mér og
fjölskyldu minni þetta góð hugmynd
og ég fékk inngöngu í skólann þó
ég væri raunar full ungur til að
hefja þar nám. Meistarinn minn var
Gunnar S. Bjömsson formaður
Meistarasambands byggingar-
manna. Ég var í Iðnskólanum þegar
gaus í Vestmannaeyjum og ég var
sendur út í Eyjar ásamt fleirum til
þess að negla fyrir glugga og hurð-
ir húsa sem hraunið ógnaði. Við
vorum sextíu í fyrsta smíðahópnum
sem sendur var út í Eyjar. Það var
vont í sjóinn á leiðinni og mér er
minnisstæður þjónn sem gekk um
beina í bátnum. Hann hljóp með
bakka upp og niður tröppur og steig
alltaf ölduna á leiðinni. Svo datt
hann einu sinni í efsta þrepinu,
skrúfaðist alveg niður á gólf með
hlaðinn bakka af bollum ogglösum,
en hann missti ekki eitt einasta
stykki niður heldur stóð upp aftur
með bakkann á lofti og hélt áfram.
Þegar í land kom fórum við strax
að vinna. Einu sinni þegar við vor-
um að vinna niður við höfn þá gekk
yfir okkur eldur og brennisteinn svo
við hlupum í skjól. Franskir kvik-
myndatökumenn fylgdust með okk-
ur. Ég fékk mér sígarettu meðan
ósköpin gengu yfir. Beygði mig nið-
ur, tók hraunmola, sló honum í
hælinn á skónum og kveikti með
honum í sígarettunni. Þeim frönsku
fannst svo mikið til uin, að ég var
beðinn að gera þetta aftur meðan
þeir mynduðu það. Þessa sjö daga
sem ég var í Eyjum þá svaf ég í
þrettán tíma og þá í einni lotu um
miðbik tímans. Sveinn slökkviliðs-
stjóri, sem var kallaður Patton hers-
höfðingi þar úti, lét mig og tvo fé-
laga mína hafa tvær svefntöflur
hvorn sem við skoluðum niður með
hálfri flösku af gini og við vorum
vel hressir þegar við vöknuðum.
Ég var lærlingur á þriðja ári
þegar þetta var og ég man hvað
ég fann til mín þegar ég var að
segja sextíu manna hóp af þrælvön-
um smiðum fyrir verkum. Það voru
þrír hópar sem komu og fóru þessa
sjö daga, en við vorum þrír strákai-
kyrrir í Eyjum allan tímann. Við
vissum því hvar búið var að negla
fyrir og vorum þess vegna í því að
senda menn þangað sem þeirra var
þörf. Þetta fór fyrir bijóstið á sum-
um trésmíðameisturunum. Þegar
við, félagarnir þrír, komum til Þor-
lákshafnar að loknum þessum sjö
dögum, þá fengum við lögi-eglu-
fylgd til Reykjavíkur. Þeir settu
sírenuna á og við stoppuðum ekki
einu sinni á rauðum ljósum. Þegar
heim kom svaf ég í 36 tíma í einni
lotu. Þá vaknaði ég og fékk mér
að borða og svaf svo í tólf tíma til
viðbótar.
Ég lauk trésmíðanámi mínu á
tilskildum tíma og fór þá til ísa-
íjarðar til að vinna við smíðar. Á
Isafirði giftist ég danskri stúlku og
við fluttum til Danmerkur. Þar
vegnaði mér mjög vel. Við keyptum
okkur gott hús sem ég gerði allt
upp. Helstu vandræði mín í Dan-
mörku til að bytja með voru tungu-
málaerfiðleikar. Ég fékk að vísu
9,5 í dönsku í Iðnskólanum í
Reykjavík, en mér er ekki grun-
laust um að ég hafi notið þess að
hafa hjálpað dönskukcnnaranum í
vonskuveðri að rífa bíl sinn uppúr
skafli. I það minnsta fannst mér
dönskukunnátta mín vera lítil þegar
til átti að taka. Þrátt fyrir málleys-
ið fékk ég ágæta vinnu í Dan-
mörku. Þar var þá verið að koma
á laggirnar smíðavinnu fyrir unga
atvinnuleysingja. Þetta tiltæki vakti
heilmikla athygli, bæði á Fjóni þar
sem ég var og reyndar um alla
Danmörku. Sagt var frá þessu í
fjölmiðlum og birtar myndir $f nám-
skeiðsfólkinu. Ég tók að mér að
kenna þessu unga fólki. Þetta voru
bæði strákar og stelpur og allir
fengu vinnu og kennslu í sex mán-
uði. Síðan var reynt að fá vinnu
fyrir hvern og einn úti í þjóðfélag-
inu.
Fang’elsisvist í Noregi
Ég fór frá Danmörku eftir rúm
þtjú ár vegna þess að við hjónin
slitum samvistum. Þá lá leið mín
til Noregs og þar vann ég við smíðar
í nokkurn tíma og kynntist þar
mönnum sem ég komst seinna í
töluverð vandræði útaf. Þeir höfðu
eitt sinn samband við mig og buðu
mér, og tveimur mönnum sem unnu
hjá mér þá, vinnu í Noregi við húsa-
smíðar. Þeir buðu okkur ágætt kaup
sem ekki átti að gefa upp til skatts.
Okkur fannst þetta ágætt tilboð,
slógum til og fórum út til Noregs
til að smíða. Vinnuveitendur okkar
buðu okkur að búa í húsi sem þeir
höfðu á leigu djúpt inni í skógi.
Þeir bjuggu ekki í þessu húsi en
komu þarna stundum til okkar. Við
hiifðum það gott þarna úti í skógin-
um þegar við áttum frí. Svo var
það einu sinni, þegar við höfðum
verið þama í rúmar þijár vikur, að
annar kunningja minna kemur til
okkar og spyr hvort við viljum koma
með sér til Drammen, þar þurfi
hann að heimsækja vinkonu sína.
Jú, þetta var á sunnudegi og ég
var alveg til í það. Við fórum út í