Morgunblaðið - 19.03.1989, Qupperneq 6

6 C
MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 19. MARZ 1989
MTITBOL
EROFMIKIL
ORKA
eftir Svein Guðjónsson
ÞAÐ ER sjaldan lognmolla í kringnm Þorstein
Viggósson og á þeim tuttugu árum sem hann hefur
starfað við veitingarekstur hefur hann kynnst flestum
hliðum skemmtanalífsins, bæði þeim dökku og björtu.
Hann rak um árabil tvö vinsælustu diskótek
Kaupmannahafnar. Hann hefur tvisvar tapað
aleigunni, en hefiir þó aldrei lagt árar í bát enda
keppnismaður fram í fíngurgóma. Þorsteinn rekur
nú tvo veitingastaði í Danmörku og hefiir nýlega,
ásamt þriðju eiginkonu sinni, opnað barnafataverslun
á Kastrup- flugvelli. Hann hefiir einnig hug á að
auka enn umsvif sín í veitingabransanum, með opnun
1.200 manna næturklúbbs í Kaupmannahöfn.
Attundi áratugurinn var
blómaskeið diskóte-
kanna. Á þeim árum
rak Þorsteinn skemmti-
staðina Pussycat og
Bonaparte í miðborg Kaupmanna-
hafnar og sá síðamefndi var um
langt skeið þekktasta og vinsælasta
diskótek á Norðurlöndum. Þangað
komu ýmsar stórstjömur sem sóttu
Kaupmannahöfn heim og þekktar
persónur úr dönsku þjóðlífí voru þar
tíðir gestir. „Ég hafði haldið mínum
föstu viðskiptavinum í fímm eða sex
ár og tapaði þeim svo öllum á einni
helgi. Það gerðist þannig að keppi-
nautur minn opnaði nýjan stað,
Tordenskjold, og ég játa að hann
fór smart í það að ná af mér kúnn-
unum. Hann keypti frá mér allt
starfsliðið og viðskiptavinunum
náði hann þannig að þeir þurftu
ekki að borga reikningana sína til
að byija með. Það má líka segja
að fólkið hafí þurft á einhverri nýj-
ung að halda því ég var búinn að
vera einn um hituna í nokkur ár
og breytinga var vissulega þörf.
Þetta var í desember 1976 og ég
beið fram í mars til að svara þessu,
og endumýja viðskiptavinahóp
minn, því janúar og febrúar eru
dauðir mánuðir hvað aðsókn varð-
ar. Ég hugsaði þá með mér: Hvar
er nýja kynslóðin, sem ég get haft
hjá mér næstu sex árin? Þetta fólk
fann ég á tveimur öðrum diskótek-
um og náði því þaðan á einni helgi.
Ég fékk til liðs við mig nokkra
stráka úr fatabransanum og við
skipulögðum herferð sem gekk upp.
Þessu fólki hélt ég þar til ég seldi
bæði Bonaparte og Pussycat árið
1979.“
Skotínn á götu í Mílanó
Þegar hér var komið sögu hafði
Þorsteinn ákveðið að hætta öllum
afskiptum af veitingarekstri í Kaup-
mannahöfn og færa sig sunnar í
álfuna. „Ég ætlaði að setja upp
næturklúbb í Monte Carlo ásamt
ítölskum kunningja mínum. Hann
rak verksmiðjur í íjórum löndum,
þar af tvær í arabalöndunum og
var í tengslum við olíufursta sem
ætluðu að leggja umboðslaunin í
þennan rekstur. Við vorum búnir
að fá húsnæði og tilskilin leyfí þeg-
ar endi var bundinn á þessi áform
með sviplegum hætti. Þessi ítalski
kunningi minn var skotinn til bana
á götu í Mílanó af afbrýðisömum
eiginmanni.
Á sama tíma tapaði ég fjórum
milljónum dönskum vegna sölunnar
á Pussycat og Bonaparte þannig
að það voru erfíðir tímar sem í
hönd fóru. Bæði var að kaupandinn
stóð ekki í skilum og lögfræðing-
amir þinglýstu eignunum á hann,
án þess að hann kæmi með pening-
ana. Af þessu leiddi málaferli og
ég stóð í þessu strögli í fjögur ár,
sem endaði með því að ég fékk stað-
ina aftur, í niðumíðslu, tóma og
lokaða. Ég hefði getað látið svipta
lögfræðingana leyfínu, en sá ekki
að ég hefði neitt upp úr því.“
— Hvemig leið þér á þessum
tíma?
„Ég var náttúrulega kominn á
botninn og þurfti að byrja upp á
nýtt, frá grunni. Ofan á þetta bætt-
ist að ég skildi á þessum tíma, og
það vill oft verða svo, að svona
áföllum fylgja erfíðleikar í einkalíf-
inu.“
Veitíngabransinn
stórhættulegur
Hér má skjóta inn, að Þorsteinn
er þríkvæntur og hafa eiginkonum-
ar allar verið danskar. Núverandi
kona hans er reyndar einnig af
íslensku bergi brotin. Hann á fjögur
böm með tveimur fyrri konum
sínum. „Eitthvað verður maður að
gera því ég drekk ekki og reyki
ekki,“ segir hann og hlær og aug-
ljóslega ber að taka þessi ummæli
eins og þau em sögð. Ég spyr hann
um ástæðuna fyrir þessari reglu-
semi á vín og tóbak.
„Sem krakki varð ég vitni að
ýmsu neikvæðu sem tengdist
brennivínsdrykkju og það dapurleg-
asta fannst mér þegar menn vom
að skríða meðfram veggjum daginn
eftir fyllerí og vom að biðjast afsök-
unar á einhveiju sem þeir höfðu
sagt eða gert í ölvímunni. Ég sá
því enga ástæðu til að feta í fót-
spor þessara manna og þegar mað-
ur kemst í gegnum unglingsárin
án þess að smakka áfengi hefur
maður engan áhuga á að byija á
því eftir að fullorðinsaldri er náð.“
— Hefur reglusemin kannski
hjálpað þér í þínu starfí?
„Já, ég held að enginn vafí sé á
því. Eg væri eflaust alkóhólisti í
dag ef ég hefði byijað að smakka
vín. Veitingabransinn er stórhættu-
legur hvað þetta varðar. Ég gerði
það því strax upp við mig að best
væri að láta áfengið eiga sig. Ég
stofnaði, ásamt fleiri íslendingum,
Von Veritas í Danmörku, en það
fyrirtæki hefur ekki gengið eins og
vonir stóðu til og reyndar er ég
með milljón í klemmu út af því.
Húseignin fer á uppboð 31. mars
og það verður fróðlegt að fylgjast
með framvindu mála á þeim bæ.“
Bjór í brunaslöngum
Þegar Þorsteinn hóf veitinga-
rekstur í Kaupmannahöfn starfaði
hann sem flugþjónn hjá Sterling
og opnaði kaffibar samhliða flug-
þjónsstarfínu. Síðan færði hann
smátt og smátt út kvíamar uns
hann var orðinn einn þekktasti veit-
ingamaður borgarinnar. Hann var
útsjónarsamur við að auglýsa upp
staði sína þannig að frægt fólk sótti
þá. Þetta leiddi af sér umtal í blöð-
um og tímaritum sem var ómetan-
leg auglýsing.
„Við skulum bara líta á þetta
eins og hrein og klár viðskipti og
taka blöð til samanburðar. Blaða-
menn lifa af því að selja frásagnir
á prenti og frægt fólk er blaðamat-
ur. Frægar persónur eru trygging
fyrir myndbirtingu í tímaritum á
borð við Billed Bladet og Se og
Hör. Ég hugsaði því með mér: Hvað
hef ég margar frægar persónur til
að selja í blöðin. Hugmyndin er ein
mynd, persónan er önnur. Blaða-
menn koma ekki á blaðamannafund
til að horfa hver á annan. Þess
vegna verður maður að hafa eitt-
hvað til að selja þeim og þeir verða
hafa eitthvað til að selja sín blöð.
Það var góður kunningi minn, sem
þá var hæst launaði blaðamaður
Danmerkur, sem leiddi mér þetta
fyrir sjónir. Hann hætti í blaða-
mennskunni til að forðast það að
verða alkóhólisti því hann var alltaf
í kokteilpartýum. Hann er núna
auglýsingastjóri hjá Tívolí í Kaup-
mannahöfn.
En hans ráð hafa dugað vel og
sem dæmi get ég nefnt að þegar
ég opnaði Duke og English Pub þá
sótti ég tuttugu sekkjapípuleikara
til Skotlands, Rolls Royce-bifreið,
enskan tveggja hæða strætisvagn
og gamlan brunavagn og leiddi bjór
í slönguna, þannig að þeir sem ekki
komust inn á staðinn gátu fengið
sér bjór á gangstéttinni fyrir utan.
Síðan voru dyraverðimir klæddir
eins og enskir lögregluþjónar og
þeir fóru í skrúðgöngu ásamt
sekkjapípuleikurunum, frá Ráð-
ÞORSTEINN
VIGGÓSSON
veitmgamaðiir í Kaupmannahöfii hefiir þolað
bæði súrt og sætt í sínu lífi. Hér segir hann frá
ýmsu sem á dagana hefiir drifið frá því hann
rak vinsælasta diskótek á Norðurlöndum.
hústorginu að Kóngsins nýja torgi,
daginn sem við opnuðum. Þetta
kostaði að vísu mikið, en vakti
gífurlega athygli og umtal í blöðum.
Það er annaðhvort að opna með
svona aðförum, sem vekja athygli,
eða þá að gera það í rólegheitum
og bjóða þá upp á fyrsta flokks
veitingar og þjónustu. Það er oft
betra að opna þannig í kyrrþey en
að gera það með einhverri mis-
heppnaðri vitleysu.“
Keypt og selt á vixl
Þorsteinn rekur nú tvo veitinga-
staði í Danmörku, LA (Los Ang-
eles) í miðborg Kaupmannahafnar
og lítinn stað fyrir utan borgina.
En það hefur gengið á ýmsu frá
því hann tók aftur við fyrri stöðum
sínum, Pussycat og Bonaparte, í
niðumíðslu, svo tekinn sé upp þráð-
urinn þar sem frá var horfið:
„Ég seldi staðina aftur og fór
síðan inn í reksturinn með þeim sem
keyptu af mér og keypti þá síðan
út aftur. Reksturinn var tvískiptur
þannig að veitingareksturinn sjálfur
var í einu fyrirtæki og húsnæðið í
öðm. Fyrirtækið sem var með hús-
næðið fór á hausinn og ég fékk það
fyrir eina krónu og hélt í því lífinu
i þijú ár, en síðan var það selt ofan
af mér á meðan ég var í fríi. Sá
kaupandi sá hins vegar fram á að