Morgunblaðið - 01.10.1989, Blaðsíða 16

16 C
STEFÁN JÓN HAFSTEIN
er„maburinn meb svarta hattinn“ á
öldum Ijósvakans. I daghafa hann og
samstarfsfólk hans í
dægurmálaútvarpinu rifist vib
þjóbarsálina í tvö ár.
eftir Krístinu Murju Baldursdóttur/ mynd: Emilíu B. Björnsdóttir
ÞETTA KOM allt heim og saman. í
útvarpsleikritum var alltaf þoka og spenna í
Lundúnum og þegar Axel Thorsteinsson las upp
Lundúnafréttir þá hlustaði Stefán Jón Hafstein
andaktugur á. Fór svo út í hríðina til að læra að
stafa hjá séra Árelíusi.
Þá var Ríkisútvarpið baðstofa þjóðarinnar. Nú eru
aðrir tímar og engin dulúð eða þoka yfir
dægurmálaútvarpi Stefáns Jóns.
1 dag eru einmitt tvö ár síðan hann kom til Rásar
2 til að búa til dægurmálaútvarp. Rödd hans þekkja
flestir og ófáir hafa rifist við hann í „þjóðarsálinni“.
Aðferðir hans eru umdeildar en sjálfúr heíúr hann
ákveðnar skoðanir á útvarpi og útvarþsmönnum.
Það er starfsvenja mín að vera á móti síðasta ræðu-
manni,“ segir Stefán. „Ég reyni að draga hlustendur
með mér inn í útvarpið, veit að konan í eldhúsinu
hvæsir oft þegar hún heyrir í mér, en ég fæ líka
margar upphringingar þar sem menn hafa t.a.m. sagt:
Ég hef aldrei þolað þig fyrr en í dag, þá gerðiru það
sem ég hef beðið eftir.“
— Þú átt það til að rífast við fólk í þáttum þínum?
„Stíll minn er ögrandi. Ég hef tekið það hlutverk að mér hérna
að vera meira ögrandi en aðrir. Vera maðurinn með svarta
hattinn.
Samstarfsmenn mínir sjö bæta það upp, hver með sínum
hætti. Tilgangurinn er að hafa fjölbreytt útvarp, ekki átta litla
Stefána Jóna.“
Stefán Jón hóf störf hjá Ríkisútvarpinu sem fréttamaður
árið 1979 eftir að hafa lokið lokið BA-prófi í fjölmiðlafræði í
Lundúnum. Síðar tók hann mastersgráðu í boðskiptafræði í
Bandaríkjunum og starfaði jafnframt við tímarit og sem frétta-
ritari Ríkisútvarpsins.
Meðan hann dvaldi þar ytra skrifaði hann bókina „Sagnaþul-
ir samtímans“ sem er m.a. yfirlit kenninga um fjölmiðla, undir
hvaða lögmál þeir eru settir og hvers vegna fjölmiðlarnir birt-
ast almenningi á þann hátt sem þeir gera. Ég spyr hann hvort
hugmyndin að dægurmálaútvarpi hafi orðið til þá?
„Nei, hún varð til þegar ég hætti á fréttastofunni ’83 og tók
við morgunútvarpinu. Eg fékk að spreyta mig í einn vetur og
gjörbreytti því. Þar kom fram líkan eða grind að nútímalegu
útvarpi þar sem mannleg samskipti og áhugamál í dagsins önn
eru efst á baugi.
Ég var erlendis og fylgdist því álengdar með þegar fijálsu
stöðvarnar byijuðu. Rás 2 var þá poppútvarp og menn ánægð-
ir með það á sínum tíma, en svo lenti það í harðri samkeppni
við Bylgjuna og Stjömuna, sem þá voru mikið í tísku, og varð
undir.
Spurningin var þessi, hvað átti Ríkisútvarpið að gera við Rás
2? .
Ég taldi að Rás 2 ætti að skapa sér sérstöðu, vera ekki á
I