Morgunblaðið - 10.11.1989, Blaðsíða 12

12
fgC£ Æ983£3V>&V1 .01 9 UfOAÖuJT^OT^ QIQJLI3P: UIÖI0" f.
MORGUNBLADIÐ FÖSTUDAGUR 10. NÓVEMBER 1989
Úr nýrri bók í
tilefni af50 ára afmœli
Stangaveiðifélags Reykjavíkur
„Allt í einu fann ég að það var tekið mjög ákveðið og ég brá við
eftir dálitla stund, eins og maður gerir. Þá var eins og allt færi af
stað. Eg hélt fyrst að ég hefði sett í sel, því slíkt var löðrið þegar
hann kom upp í yfirborðið og skvetti með sporðinum. Hann fór þvert
yfir ána, alveg austur að bakka, og kom svo til baka. Löðrið var svo
mikið í kringum hann að ég sá hann ekki almennilega. Ég sá bara
að þetta var eitthvert voðalegt ferlíki..segir í irásögn Björns á
Laxamýri sem birtist í nýrri bók sem gefin er út í tilefni af 50 ára
afmæli Stangaveiðifélags Reykjavíkur.
Og Björn heldur áfram ...
„Svo stakk hann sér niður
Kistukvíslina mjög austar-
lega og fór í einni roku niður úr.
Aldan sem kom frá honum var svo
mikil að það braut á öllum steinum
og ferðin var svo ofboðsleg að mér
datt ekki í hug að róta mér. Ég sá
að ég kæmist ekki nema eitt skref
meðan hann fór tíu skrefa vega-
lengd. Þá vildi svo til að veiðimenn-
imir á móti mér voru að veiða við
stjóra á Kistuhylnum og laxinn
hefur sennilega séð þá, því hann
tók alveg þvera beygju og sleit um
leið. Mér varð mikið um þetta, því
ég var sannfærður um að ég hefði
þarna sett í stærri lax en ég hafði
nokkum tímann áður gert mér í
hugarlund að væri til í ánni.
A meðan ég var að jafna mig
hresstum við Jóna okkur á heitu
kaffi í kuldanum og síðan fór ég
að dorga á Hylnum. Allt í einu stökk
skepnan rétt aftan við bátinn, þvert
í straum.Ég sá að hann var með
öngulinn og sökkumar þijár á
taumnum í kjaftvikinu. Hann stökk
svo hátt að hann var alveg kyrr í
loftinu, svo að ég gat séð hann
mjög greinilega. Skömmu síðar
stökk hann aftur. Mér féllust ger-
samlega hendur við að sjá þessa
skepnu, því einmitt þetta vor var
Grímseyjarlaxinn veiddur og ég
hafði séð hann á Húsavík. Eins og
menn rekur eflaust minni til var
Grímseyjarlaxinn fjömtíu og níu
pund. Ég er reiðubúinn til að sveija
að þessi sem ég setti í var svipáður
á þyngd.
Svona fiskum höfum við ekki
nokkur tök á að ná. Ahöldin em
ekki gerð fyrir þá og ferðin á þess-
um sem ég setti í var svo voðaleg
að ég held að hjólið hafi aldrei náð
sér eftir það. En af því ég tók aldr-
ei á móti honum var stöngin óbrot-
in. Þessi viðureign hafði slík áhrif
á mig, að ég sagði ekki frá henni
í tuttugu ár.“
í kompaníi
við Jakob
Hafstein
Ibók Stangaveiðifélagsins sem
Guðni Kolbeinsson og Guðrún
Guðjónsdóttir rita er saga
íslenskra stangveiða rakin í við-
tölum og frásögnum af þekktum
veiðimönnum sem margir eru orðn-
ir goðsagnir meðal stangveiði-
manna, meðal annarra Jakobi Haf-
stein.
... Jakob ólst upp við þetta vatn,
segir Indriði G. Þorsteinsson í þætti
um veiðar þeirra Jakobs við Laxá
í Aðaldal. Hann þekkti þar hvern
einasta stað til hlítar og hafði verið
víðar við ána en fyrir Laxamýrar-
landi. Hann var einn af fyrstu leigu-
tökunum í ánni, en það var fyrir
mína daga þar og áður en ég kynnt-
ist honum. Þá var það sem hann
veiddi metlaxinn. Sumarið 1942,
þann 10. júlí, fékk hann 36 punda
lax í Höfðahyl í Knútsstaðalandi
og var með hann í tvo tíma. Með
honum var meistarinn mikli á Tjöm,
Heimir Sigurðsson, sem ég var svo
heppinn að kynnast svolítið líka.
Heimir var einstakur vejðimaður
og sambandið á milli þessara
tveggja veiðimanna var alltaf dá-
lítið skemmtilegt. Það var gott og
ekki gott. Þeir voru báðir miklir
veiðimenn og aflaklær og alltaf í
dálítilli keppni um það hvor þeirra
gerði það betra í ánni. Ég heyrði
oft á Jakob, þó hann talaði auðvitað
um Heimi með fullri virðingu, að
hann hafði löngun til að veiða
stærri fisk og fleiri fiska en Heimir
Óþekkt erlend veiðikona við
veiðar á íslandi einhvern tíma á
tímabilinu 1910-1915.
Ljósmynd: Helga Sigurðardóttir
Félagarnir Eggert Kristjánsson og Egill Vil-
hjálmsson með góða veiði úr Laxá í Kjós árið
1935.
Philip hertogi og Brian Holt við Norðurá.
á Tjöm. Þegar hann var i Laxá
varðaði hann í raun og vera ekki
mikið um aðra veiðimenn. Hann
hugsaði mest um hvað Heimir á
Tjörn væri að gera.
Heimir var ekki alltaf að veiða á
sama tíma og við, en það var svo
einkennilegt að hann mátti aldrei
kasta færi í vatn, jafnvel þó það
væri bara í íhlaupum, þá var hann
alltaf með fisk. Sumir menn eru
svona. Nú eru menn að segja að
það þurfi að stýra agninu upp í fisk-
ana með miklum sökkum og þess
háttar. Það er ekki hægt í Laxá í
Aðaldal, en samt veiddi Heimir þar
eins og hann væri alltaf að þræða
upp í fiskana. Það var einkennilegt.
Heimir veiddi á flugu, á þessar
stóru einkrækjur. Einkrækjur era
mikið notaðar í Laxá vegna þess að
í henni er mikið slý. í afturkastinu
þeytist slýið af einkrækjunni, en
ekki af tvíkrækju. Sé notuð ein-
krækja þarf ekki alltaf að vera að
hreinsa fluguna.
Köstin bakka á milli
Jakob var mjög fær með flugu
líka. Hann veiddi mikið og veiddi
skemmtilega á flugu. Einhvern
tímann var ég staddur Tjarnarmeg-
in við ána, við svokallaðan Síma-
streng rétt fyrir neðan Seltanga.
Það var mikið sólskin og glaðbirta
og ekki mjög veiðilegt, en þarna
megin voru tveir Bretar að veiða í
Tjarnarlandi og stóðu á bakkanum
og dömluðu rétt út í, vegna þess
að tökustaðurinn var á klapparbroti
skammt frá þeirra bakka, en feiki-
legt haf var yfir á hinn bakkann.
Því var það svo að þegar Síma-
strengurinn var veiddur öndvert við
árbakkann sem við vorum á varð
að vaða út í miðjan strauminn, en
samt var erfitt að ná á tökustað-
inn. En Bretarnir voru að tína þá
upp út af berghorninu. Þeir höfðu
tekið þat' tvo eða þijá fiska og voru
ansi Sressir.
Sem ég var staddur hjá Bretun-
um sá ég Jakob koma gangandi
niður Seltangann í sólskininu með
einhveija þá stærstu stöng, sem ég
hef séð, hvíta glassfíber flugustöng.
Jakob byijaði að kasta og ég sá
að hann var með ofboðsleg köst og
Iengdi alltaf í eftir því sem hann
kom neðar í Símastrenginn. Hann
fór heldur hratt yfir og það var
eins og við manninn mælt að þegar
hann kom á móti Bretunum voru
köstin orðin bakka á milli. Ég held
að það hafi verið í þriðja kastinu
eftir að hann kom þarna á flösina
með fluguna, að hún fór nákvæm-
lega á staðinn þar sem Bretarnir
höfðu verið að draga, og það var
fiskur á. Þeir urðu hálfhvumsa við
þegar farið var að draga fiskinn
svona rétt undan þeim, en Jakob
var harður og ég held að hann hafi
landað þessum stærðarfiski á þrem
eða Ijórum mínútum. Síðan hélt
hann sína leið.
Hann hló mikið eftir á og sagði
að það væri ekki hægt láta Bretana
vera að tína hann upp við lappirnar
á sér, án þess að gera eitthvað í
málinu. Hann hafði mjög gaman
af að gera þetta og gat útfært það.
Það var ekki á nokkurs ma^HB
færi að kasta þetta nema vera I
svona stóra stöng og það þufftÍ!
geysilega góðan flugumann til að
ná kastinu. Þetta var svo mikið haf
og kastið var ekki þverkast, heldur
svolítið skákast og þess vegna enn-
þá lengra.
„Hann túperar á sér hárið“
Það var ógleymanleg sjón að sjá
Jakob koma niður Seltangann,
grænklæddan í sólskininu, vel
greiddan og tilhafðan. Hann var
mjög myndarlegur, Ijóshærður og
með liðað hár, sem var farið að
hvítna dálítið.
í þessu holli var maður, sem
hafði lent þar fyrir tilviljun og
þekkti lítið til félagsskaparins. Það
var dálítill fyrirgangur í Jakob á
stundum og þessum manni þótti
nóg um og sagði: