Morgunblaðið - 18.09.1991, Qupperneq 40

'40
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 18. SEPTEMBER 1991
Ast er...
VXm
... að losa uin tappann fyr-
ir hana.
TMReg. U.S. PatOff.—atl rights reserved
° 1991 Los AngelesTimesSyndicate
Þessa væri gott að fá á skrif- Það stendur hér á smá-
stofuna ...? letri Framleitt í Japan
fyrir ísland.
Þessir hringdu . ..
im ..'W »
Snúlli týndur
Kona ein hringdi frá heimili sínu
í Grafarvogi og sagði Snúlla sinn
týndan. Þau voru nýflutt í
Grafarvoginn úr Kópavogi, en
það virðist hafa sett Snúlla úr
jafnvægi og á miðvikudagskvöld-
ið hvarf hann. Snúlli er grábrön-
dóttur með hvíta bringu og tær.
6 ára gamall. Hann er eyrna-
merktur, með svarta hálsól og
stóra bjöllu. Heimasími Snúlla
er 677792 og er heitið fundar-
launum ef finnandi kærir sig um.
Myndavél fannst
Það hringdi til okkar maður sem
hafði fundið myndavél á förnum
vegi á Seltjarnarnesi. Hann hafði
hug á því að koma henni í réttar
hendur. Okkar maður er í síma
16063, einnig hefur hann fars-
ímann 985 22853.
Gleraugu í
Uppsetningabúðinni
Þær hringdu, konurnar í Upp-
setningabúðinni á Hverfisgötu
74 og sögðu að einhver hefði
gleymt gleraugum fyrir um það
bil þremur vikum síðan. Hölluð-
ust þær að því að gleraugun til-
heyrðu fullorðinni konu, en best
væri þó að slá engu föstu um
það. Síminn í Uppsetningabúð-
inni er 25270.
Sóðaskapur til sveita
Það hringdi til okkar sveitakona
sem sagði ákveðna tegund sóða-
skapar til háborinnar skammar
og vandræða. Þannig væri, að
ferðafólk sem þyrfti að ganga
örna sinna.'gengi ekki frá þeirri
athöfn með viðeigandi hætti.
„Útlendingamir sem hér fara um
skilja ekki eftir sig drasl, en skít-
urinn og skeinirinn liggja um
allar jarðir. Þetta gengur ekki.
Svo er alveg ljóst að mikið er
um að bleyjum er hent út úr bíl-
um, hvar sem þeir eru á ferð. í
minni sveit liggja bleyjur víða í
vegaköntum og mikill óþrifnaður
að þessu. Manni þykir skjóta
nokkuð skökku við, að á sama
tíma og mannskepnan gengur
svona um er agnúast um hunda
og eigendur þeirra í þéttbýli. Það
er talað um að skylda hundaeig-
endur til að hafa á sér plastpoka
til að týna hundaskítinn upp í.
Manni finnst slíkt raunar sjálf-
sagt, því mikill sóðaskapur er af
þessu. En er einhver munur hér
á? Hvers vegna á eitt að ganga
yfir hunda og þeirra eigendur,
en annað yfir mannfólkið sjálft?,“
sagði sveitakonan.
Átaks er þörf í umgengni
Það hringdi til okkar ungur mað-
ur sem náði ekki upp í nef sitt
fyrir reiði. Hann sagðist horfa
upp á brotalamir í almennri um-
gengni upp á hvern einasta dag
og það þyrfti að fara að taka á
ýmsum málum. Hann nefndi
nokkur dæmi: 1) Það bæri að
sekta menn fyrir að hrækja á
gangstétta. Slíkt tíðkaðist víða
um heim. 2)Það bæri að taka
föstum tökum ef hundaeigendur
létu hundaskít liggja eftir á
gangstéttum. 3)Það ætti að
skylda alla kattareigendur til
þess að hengja bjöllur á ketti
sína, að öðrum kosti yrðu dýrin
tekin úr umferð. 4) Það ætti að
sekta ökuþóra og farþega þeirra
fyrir að henda rusli út úr bílun-
um. 5) Það ætti að banna að
strætisvagnar og vinnubílar
borgarstarfsmanna væru hafðir
í gangi í tíma og ótíma, nógu
vont væri loftið orðið í miðbæn-
um, þess bæri að gæta í þessu
sambandi, að púströr þessara
bíla eru oft í sömu hæð og smá-
fólkið sem á svona gusur ekki
skilið.
Kvenmannsúr tapaðist
Kona hringdi og greindi frá kven-
mannsúri sem tapaðist 7. sept-
ember síðast liðinn. Annað hvort
í miðbæ Reykjavíkur, eða á leið-
inni þaðan og inn í Öskjuhlíð.
Finnandi vinsamlegast hringi í
síma 52906.
HREINN KYNSTOFN
— sögulegl svar
Þann 3. þessa mánaðar birtist
grein í Morgunblaðinu eftir Magnús
Þorsteinsson pem nefndist Verndun
norræna kynstofnsins. Af því tilefni
tel ég hollt að riija upp hvernig
Halldór Laxness svaraði þýskum
hrokagikk sem hér var á ferð árið
1934 og miklaðist af hreinleika
kynstofns síns á síðum íslenskra
dagblaða.
(Úr „Dagleið á ljöllum" — þakk-
arávarp til þýsks búnaðarkommiss-
ars) „ . . . Við, íslenskt bændafólk,
erum líka komin af mjög hreinum
ættum, það er að segja, við erum
komin útaf manneskjum eins langt
og rakið verður.“
Avarpi Halldórs lýkur með þess-
um orðum:
„Við þökkum yður fyrir komuna
og óskum yður góðrar heimkomu.
En sem svar við ósk yðar, að
íslenskir bændur mættu taka upp
lifnaðarháttu og lundarfar forn-
germana eða framgermana, vildum
við mega bæta við kveðju okkar
þeirri ósk, að einnig yðar þjóð
mætti lifa og starfa í þessari forn-
germönsku dyggð: að vera alúðleg-
ir við menn af erlendum uppruna
sem kunna að dvelja meðal yðar.
Hver veit nema þessir menn séu
upprunnir frá þjóð sem eigi sér eldri
og merkilegri menningarsögu en
bæði ísland og Þýskaland til sam-
ans.“
Edda
Skrifið eða hringið til
Velvakanda
Velvakandi hvetur Iesendur til
að skrifa þættinum um hvaðeina,
sem hugur þeirra stendur til —
eða hringja milli kl. 10 og 12,
mánudaga til föstudaga, ef þeir
koma því ekki við að skrifa. Með-
al efnis, sem vel er þegið, eru
ábendingar og orðaskiptingar,
fyrirspurnir og frásagnir, auk
pistla og stuttra greina. Bréf
þurfa ekki að vera vélrituð, en
nöfn, nafnnúmer og heimilisföng
verða að fylgja öllu efni til þáttar-
ins, þó að höfundur óski nafn-
leyndar. Ekki verða birt nafnlaus
bréf sem eru gagnrýni, ádeilur
eða árásir á nafngreint fólk.
Sérstaklega þykir ástæða til að
beina því til lesenda blaðsins utan
höfuðborgarsvæðisins, að þeir láti
sinn hlut ekki eftir liggja hér í
dálkunum.
( *
HOGNI HREKKVISI
HÖGNI NAa í þR3Ö SÆ7I FVf?|R OKKUR."
Víkveiji skrifar
Fyrir fáeinum vikum var sýnd í
sjónvarpi ríkisins þýsk mynd
um samyrkjubúskap í Sovétríkjun-
um. Hét hún Draugaþorpin en í
þýðingu á heiti hennar var undirtitl-
inum því miður sleppt en hann var
þessi: Um hörmungar sovésks land-
búnaðar. í stuttu máli vakti sárs-
auka að fá þetta einstæða tækifæri
til að kynnast ástandinu hjá rússn-
eska bændafólkinu. Samyrkjubú-
skapurinn á rætur að rekja til of-
sókna Stalíns á hendur sjálfseignar-
bændum og búhöldum, kúlökkun-
um, sem útrýmt var á fjórða ára-
tugnum, þegar dýrkunin á Sov-
étríkjunum var hvað mest hjá nyt-
sömum sakleysingjum á Vestur-
löndum, hér á landi eins og
annars staðar.
Með því að uppræta eignarréttinn
og útrýma góðbændum eyðilagði
Stalín og kommúnisminn sovéskan
landbúnað. Afleiðingarnar blöstu
við í þýsku kvikmyndinni, en þeir
sem gerðu hana sögðust hafa feng-
ið að heimsækja eitt af bestu sam-
yrkjubúunum. Þeir sem sáu mynd-
ina geta gert sér í hugarlund,
hvernig ástandið er þá annars stað-
ar.
Allt var í niðurníðslu á búinu og
fólkið bjó við skort á landbúnaðar-
vörum, meira að segja á mjólk, rétt
við vegginn á fjósinu, af því að rík-
ið hirti allt og dreifði matvælunum
að eigin vild. Einstaka framtakss-
amir menn höfðu nýtt sér hið litla
atvinnufrelsi sem perestrojkan
hafði haft í för með sér og stun-
duðu búskap á litlum skikum, sem
þeim hafði verið úthlutað. Minnt
var á í myndinni að tæplega 5%
af sovéskum bújörðum eru nýtt af
öðrum en samyrkjubúunum en frá
þessum einkabúskap kemur yfir
25% af landbúnaðarframleiðslunni.
xxx
I erlendri sjónvarpsstöð sá Vík-
-®-veiji á dögunum þýska mynd, þar
sem greint var frá för til Kalin-
ingrad, eða Köningsberg, sem er
landskiki við Eystrasalt á landa-
mærum Póllands og Litháens en
tilheyrir Rússlandi. Er enn óljóst,
hvað verður um framtíð þessa
skika, þar sem sovéski flotinn hefur
haft miklar bækistöðvar. Þjóðveijar
voru fjölmennir á þessum slóðum
áður fyrr og voru tveir miðaldra
menn frá Þýskalandi í för með sjón-
varpsmönnunum. Höfðu þeir fæðst
í Köningsberg og mundi annar
ýmislegt þaðan úr æsku sinni.
Þessi mynd vakti sömu tilfinning-
ar hjá áhorfandum og myndin um
draugaþorpin við samyrkjubúið;
einhvers konar máttleysi andspænis
stjórnkerfí, sem hefur leitt slíkar
hörmungar yfir áður blómlegar
byggðir að öllum hrýs hugur við
ósköpunum. Virðingarleysið fyrir
náttúru og mannvirkjum virðist al-
gjört, allir eru á vonarvöl og eiga
enga krafta aflögu, eftir að þeir
hafa haft ofan í sig og á.
Öllum eru líklega í fersku minni
hinar hroðálegu sjónvarpsmyndir,
sem sýndar voru af fórnarlömbum
harðstjórans í Rúmeníu eftir bylt-
inguna þar. Skyldum við eiga eftir
að sjá eitthvað sambærilegt frá
Sovétríkjunum, þegar mennirnir
með myndavélarnar fá fullt frelsi
til að fara um þau?