Morgunblaðið - 12.12.1991, Qupperneq 56

- 56
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 12. DESEMBER 1991

v
->
YIÐ
ÆGISÐYR
SAGA VESTMANNAEYJABÆJAR
HARALDUR GUÐNASON
Glœsilegt rit um sögu
Vestmannaeyjabœjar,
prýtt fjölmörgum myndum,
kortum og teikningum.
Tvö bindi í veglegri öskju.
Ómissandi bœkur hverjum
þeim sem Eyjum ann.
ÍSLENSK BÓKADREIFING
HApP^ÞRENNA
HAPPDRÆTTIS HÁSKÓLA ÍSLANDS
reitna
Forskot
á hátíðarhöldin
meðan þú bíður
eftir jólunum
Nýja jólaþrennan kemur þér strax í
hátíðarskap. Hún er skemmtileg í
SKÓINN. kjörin með JÓLAKORTINU
og aerir JÓLAPAKKANN ennþá
meira spennandi.
Ást, morð og dul-
rænir hæfileikar
BÓKAÚTGÁFAN Skuggsjá
hefur gefið út sjöundu bók Pét-
urs Eggerz, fv. sendiherra. Það
er skáldsaga og nefnist „Ást,
morð og dulrænir hæfileikar".
Hér á eftir verður birtur kafli
úr bókinni og nefnist hann
„Kvöldverðarboð".
„Markús, það er bæði kostur og
löstur að vera þekkt persóna."
„Nú?“
„Skammt frá Rheinbach er verk-
smiðja, sem er rekin af svissneskum
manni. Hann hefur boðið starfsliði
sínu í dags ferðalag i langferðabíl.
Þessi svissneski forstjóri hefur lesið
bók mína um Rheinbach og Eifel
og ákveðið að gefa hveijum starfs-
manni í sambandi við þetta ferðalag
eitt eintak af bókinni. Það eru 60
manns sem starfa hjá honum. Hann
sendi einkaritara sinn, frú Peirce í
bókabúðina þar sem ég vinn til að
kaupa 60 bækur. En í stað þess
að kaupa bækurnar á venjulegan
hátt í bókaversluninni, þá óskaði
frú Peirce að fá að tala við mig,
þó ég fáist alls ekki við afgreiðslu.
Henni fannst sú staðreynd að hún
ætlaði að kaupa 60 bækur réttlæta
það að hún fengi að tala við höfund-
inn. Henni var forvitni á því að sjá
mig og tala við mig. Trúlega hafði
hún í hug að státa sig af því við
kunningja sína síðar að hún hefði
talað við mig enda þekkti hún mig
persónulega.“
„Hvernig brást þú við þessu?“
„Mér fannst ég verða, vegna eig-
anda bókaverslunarinnar, sem allt-
af hefur reynst mér svona vel, að
tala við frú Peirce. Við ræddum
saman um stund. Hún sagði mér
frá því að maður hennar hefði ver-
ið hershöfðingi í þýska hemum.
Síðan fór hún með þær 60 bækur
sem hún keypti. Eg hélt, að ég
myndi ekki sjá hana oftar. En það
fór á annan veg. Hún kom oft í
bókaverslunina og keypti sitthvað.
Alltaf gerði hún sér til erindis eitt-
hvað sem hún taldi sig þurfa að
tala við mig um. Og nú kemur kjarni
málsins. Hún keypti eitt eintak af
bókinni og bað mig að árita hana,
þar sem hún ætlaði að gefa manni
sínum bókina í afmælisgjöf.
Eg gerði það.
Þegar því var lokið sagði hún við
mig að hún ætlaði að halda kvöld-
verð fyrir vinnuveitanda sinn, sviss-
neska forstjórann og konu hans.
Hún sagði, að ef ég og maðurinn
minn vildum taka þátt í þessum
kvöldverði, sem yrði haldinn heima
hjá henni, þá væri henni það ánægja
og heiður. Auk þess myndi vinnu-
veitanda hennar þykja það mikill
fengur, að fá tækifæri tii að kynn-
ast mér, svo hrifinn sem hann væri
af bók minni.“
„Hvað veit hún um samband
okkar?“
„Ekkert. Hún gekk út frá því sem
gefnu, að ég væri gift. Og mér kom
ekki til hugar að fara að skýra
henni frá því, að við byggjum sam-
an.“
„Hverju svaraði þú?“
„Þetta kom svo flatt upp á mig,
að ég vissi ekki hvemig ég ætti að
koma mér undan að þiggja boðið.
Sagði að mér væri ekki kunnugt
um, hvort þú værir upptekinn á
þessum tíma.“
„Hvenær á þessi kvöldverður að
verða?“
„Eftir tíu daga.“
„Þá er ég ekki upptekinn.“
„Einhvem veginn finnst mér að
við verðum að þiggja boðið. Annars
held ég að ég fái sektarkennd.“
„Jæja, elskan mín, þá þiggjum
við boðið.“
Svo kom kvöldverðarboðið. Mat-
urinn sem frú Peirce bauð upp á
var góður. Raunar lystilega góður.
ísafjörður;
Seinkun jarðganga mótmælt
ísafirði.
Á fundi bæjarráðs Isafjarðar,
sem haldinn var í gær, var eftir-
farandi samþykkt gerð vegna
áforma ríkisstjórnarinnar um að
seinka framkvæmdum við jarð-
göng til Súgandafjarðar:
„Bæjarráð ísaijarðar mótmælir
harðlega áformum 'ríkisstjórnarinn-
ar um að seinka gerð jarðganga til
Súgandaíjarðar um eitt ár.
Bæjarráðið bendir á að einangr-
un Súgfirðinga er meiri en flestra
annarra landsmanna og því þyrftu
framkvæmdir, sem rjúfa þá ein-
angrun, að hafa forgang.
Bæjarráðið lýsir furðu sinni á
þeim tvískinnungi ráðherra í ríkis-
stjórninni, sem í því felst, að mæla
fyrir sameiningu sveitarfélaga á
Vestljörðum á sama tíma og skert
er fjárveiting til þess verkefnis, sem
er meginforsenda sameiningarinn-
Pétur Eggerz
Maður hennar var hár, grannur og
hermannlegur. Mjög kurteis, að
minnsta kosti fyrst í stað. En það
sem hvorki ég né Mary höfðum
ástæðum til að vita — var að bæði
svissneski forstjórinn og hershöfð-
inginn voru vínhneigðir og pexnir.
Eftir kvöldverðinn kom kaffi og
konjak. Síðan var boðið upp á bjór
og snafs. Þegar leið á kvöldið urðu
þeir hershöfðinginn og svissneski
forstjórinn ölvaðir. Þeir voru fund-
vísir á umræðuéfni, sem hægt var
að deila um. Og þegar þeir fóru að
tala um heimsstyijöldina seinni þá
leist mér ekki á blikuna. Peirce
hershöfðingi sagði:
„Við Þjóðveijar vorum tillitssam-
ir við Svisslendinga. Ekki datt okk-
ur í hug að hertaka Sviss.“
„Ég held að ykkur hafi ekki skort
viljann, miklu fremur getuna."
„Nei, heyrið þér nú forstjóri.
Þetta sem þér hafið sagt er blátt
áfram hlægilegt. Auðvitað hefði
þýski herinn getað hertekið SViss,
hvenær sem hann hefði viljað það.“
„Peirce hershöfðingi, ég held að
þér vanmetið hina fullkomnu tækni-
væðingu Sviss. En það gerðu ekki
þeir Þjóðveijar, sem vildu hertaka
Sviss og gátu tekið ákvörðun um
það. Þeim var ljóst, að þýski herinn
gat þetta ekki.“
„Þetta er hlægileg staðhæfing
hjá yður, forstjóri. Þýski herinn
hefði á skömmum tíma getað malað
Sviss mjölinu smærra. En við höfð-
um samúð með Svisslendingum."
„Þýski herinn hafði ekki samúð