Morgunblaðið - 12.12.1991, Side 65

MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 12. DESEMBER 1991
65
okkar Guðbjörns voru bræður, ætt-
aðir frá Kothúsum í Garði. Miklir
kærleikar voru með þeim bræðrum
og var það fjölskyldunni mikið áfall
þegar Þorsteinn, faðir Guðbjörns,
fórst með vélbátnum Eggerti haust-
ið 1940.
Þorsteinn lét eftir sig unga eigin-
konu og synina Eggert, þá 15 ára,
og Guðbjörn, 13 ára. Þennan vetur,
1940—1941, bjó Guðbjörn hjá for-
eldrum mínum á Krókvelli í Garði
og fermdumst við saman um vorið.
Þennan vetur lögðum við frændurn-
ir grunninn að ævilangri vináttu og
trúnaði sem aldrei bar skugga á.
A þessum árum var sjósókn og
fiskvinnsla sa burðarás sem lífið
snerist um. Á sjónum og í erfiðis-
vinnu gátu ungir menn sannað sig
í Iífsins skóla. Ungir menn höfðu
ekki um svo margt að velja og lífs-
baráttan var hörð. Samt er þessi
tími oft í hugum okkar sem hann
munum sveipaður ákveðnum ljóma
sem oft er gaman að rifja upp. Að
eiga sameiginlegar minningar með
einhverjum er dýrmætur fjársjóður.
Guðbjörn var gæddur ákaflega ríkri
kímnigáfu og það gefið að sjá ýmis-
legt spaugilegt við hlutina. Margar
minningar frá þessum árum eru
I einmitt svo ljóslifandi vegna þess
spaugilega búnings sem hann færði
þær í.
Guðbjörn byijaði til sjós um
fermingu og átti að baki einstaklega
farsælan og gifturíkan feril. Fyrstu
I árin var hann háseti á bátum og
togurum en leiðir okkar lágu saman
þegar hann var með mér á Víði og
Víði II. úr Garði í 2 ár, 1953 og
1954, en þá fór hann sem formaður
á vélbátinn Bjarna Ólafsson frá
Keflavík. Næstu árin var hann skip-
stjóri á ýmsum bátum og fiskaði
vel. 1965 keypti hann ásamt fleirum
nýjan 260 lesta stálbát frá Þýska-
landi, Þorstein RE 303. Þegar Þor-
steinn var sóttur í febrúar ’65 fórum
við frændurnir ásamt eiginkonum
okkar til Þýskalands að sækja hið
glæsta fley. Það var ánægjuleg
ferð. Seinna keyptu Guðbjörn og
félagar hans stærri bát með sama
j nafni. Sá bátur var seldur til Nor-
egs 1976 og keypti Guðbjörn þá
12 lesta bát sem einnig hlaut nafn-
| ið Þorsteinn. Síðustu árin til sjós
var Guðbjörn skipstjóri á loðnuskip-
um sem afleysingaskipstjóri, oftast
| á Skarðsvík SH. Þegar Guðbjörn
hætti til sjós hóf hann störf sem
vigtarmaður á Grandavigt í Reykja-
víkurhöfn. Tengslin við sjóinn voru
honum kær og í því starfi var hægt
að halda sambandinu við félagana.
Vigtarmenn gegna mjög mikil-
vægu hlutverki við miðlun upplýs-
inga um aflabrögð á hveijum tíma.
Góður vigtarmaður, eins og skip-
stjórinn, þarf alltaf að vita hvað er
að gerast og hvar fiskast. Hann
verður eins konar daglegur upplýs-
ingabanki fyrir sjómennina. Sér-
staklega er þetta mikilvægt fyrir
bátaflotann. Að þessu leyti var
Guðbjörn einstakur. Eðlislæg fróð-
j leiksfýsn, reynsla og þekking á sjó-
* sókn ásamt elskulegu viðmóti og
glaðværð gerðu hann að miðpunkti
a þessa sérkennilega mannlífs við
" höfnina. Ótrúlegur fjöldi manna
kom nánast daglega við á vigtinni
j eða leitaði eftir fréttum. Alltaf gaf
" Guðbjörn sér tíma og ef ekki voru
fiskifréttir þá mátti alltaf grínast
svolítið og létta lundina. I hópi
þeirra manna verður Guðbjörns sárt
saknað.
Guðbjörn var kvæntur Svanhildi
Snæbjömsdóttur og eignuðust þau
fjögur börn sem öll eru uppkomin.
Einnig átti Gúðbjörn dóttur fyrir
hjónaband.
Svanhildur stóð við hlið Guð-
björns í veikindum hans, staðföst
og traust. Við hjónin sendum henni
og bömum þeirra okkar innilegustu
samúðarkveðjur. Menn eins og Guð-
björn eru dýrmætir íslenskri sjó-
mannastétt. Hann skildi og þekkti
I svo vel það hlutskipti og var alltaf
reiðubúinn að miðla lífsreynslu
sinni, þekkingu og þeirri lífssýn sem
| ekki verður af bókum lærð. Að leið-
arlokum er sárt að kveðja sinn besta
vin. Minningin lifir um góðan dreng
| og heiðarlegan í öllu sem hann tók
sér fyrir hendur.
Guð geymi Guðbjörn Þorsteins-
son.
Eggert Gíslason
í dag verður til moldar borinn
góðvinur okkar, Guðbjörn Þor-
steinsson, skipstjóri, sem andaðist
í Landspítalanum 6. desember sl. Á
þessari skilnaðarstundu viljum við
flytja okkar hinstu þakklætis-
kveðju.
Bói, eins og hann var ætíð kallað-
ur, var þrekmaður mikill og stund-
aði vinnu sína fram á síðasta dag,
þrátt fyrir mjög erfíð veikindi. Við
félagamir vorum allir skipstjórar
og höfðum árum saman mikið og
gott samstarf á sjónum. Það sam-
starf batt okkur einnig saman í frí-
tímanum og héldum við öll hjónin
mikið saman á fjölmörgum ferða-
lögum og veiðiferðum, að ógleymd-
um samfundum okkar í heimahús-
um hvers annars. Sérstaklega kem-
ur upp í hugann minnisstæð ferð,
þegar við fórum öll um Snæfellsnes
og út í Flatey. Þá fuku tjöldin ofan
af okkur og margt spaugilegt gerð-
ist, sem aldrei gleymist. Fyrir þá
ferð og aðra samveru viljum við
þakka.
Bói var ætíð fyrstur til að hjálpa
ef eitthvað á bjátaði hjá öðrum, og
trygglyndi var honum í blóð borið.
Hann var mjög glaðvær maður og
ætíð fyrstur til að efna til fagnaðar
með vinum sínum, og var þá hrókur
fagnaðarins. Þau hjón, Bói og
Svana, voru góðir félagar enda
samheldni þeirra einstök.
Máltækið segir að maður komi í
manns stað, en hvað tekur nú við
að halda vina- og kunningjahópnum
saman?
Elsku Svana og börn. Ykkar
söknuður er mikill en minningin um
góðan dreng Iifír og veitir styrk.
Innilegustu samúðarkveðjur.
Gugga og Haraldur,
Fjóla og Björn.
Góður vinur okkar og granni, hann
Bói, er horfinn á braut. Við viljum
í nokkrum orðum minnast hans og
þakka honum fyrir samveruna.
Okkur fannst verða nokkur
kaflaskipti í lífí okkar þegar Bói
og Svana fluttu nýlega úr Eikjuvog-
inum. Við höfðum þá verið ná-
grannar í næstum 20 ár og ávallt
verið mikill samgangur á milli fjöl-
skyldnanna.
Við látum hugann reika því öll
eigum við okkar minningar sem
tengjast Bóa. Brátt erum við farin
að brosa, því alls staðar heyrum
við dillandi hláturinn hans. í kring-
um Bóa var líf og fjör og alltaf eitt-
hvað að gerast. Brosandi minnumst
við hans og geymum minninguna
þannig í hjörtum okkar.
Elsku Svana og fjölskylda. Við
vottum ykkur einlæga samúð okk-
ar. Guð blessi Bóa.
Fjölskyldan Eikjuvogi 6.
Fimmtudaginn 12. desember
verður til moldar borinn vinur okk-
ar, Guðbjörn Þorsteinsson, sem
fæddist í Keflavík 30. október 1927.
Síðustu misseri sást hvað þessi al-
varlegi sjúdkómur vann að lokum,
sólarhring áður en hann lést fékk
ég boð frá honum að koma í brids
daginn eftir, eins og við höfum
gert einu sinni í viku undanfarið.
Þegar ég frétti andlát hans setti
mig hljóðan.
Guðbjörn var sonur hjónanna
Margrétar Guðnadóttur og Þor-
steins Eggertssonar, sem fórst með
vb. Eggerti frá Keflavík út af
Garðsskaga 1940. Guðbjörn giftist
Svanhildi Snæbjörnsdóttur 1952 og
eignuðust þau fjögur böm, einn son
og þijár dætur.
Mér finnst tilhllýðilegt að minn-
ast Guðbjörns, eða Bóa eins og
hann var oftast nefndur. Við Bói
vorum samtíða frá tíu-tólf ára aldri.
Ég ólst upp í Garðinum. Þar átti
Bói marga frændur sem voru leikfé-
lagar mínir. Myndaðist þar kunn-
ignsskapur sem hefur haldist síðan.
Á þeim árum stefndi hugur okkar
félaganna á sjóinn enda kom það á
daginn að allflestir okkar lögðu
fyrir sig sjómennskuna að ævi-
starfi. Það er margs að minnast
eftir öll þessi ár. 1943 hóf hann
sinn feril til sjós á vélbátum með
miklum afla- og dugnaðarmönnum.
Má þar nefna Eggert á Víði og
Harald á Víkingi. Einnig var hann
í fjögur ár á togurunum Fylki og
Ingólfi Arnarsyni. Vafalaust hefur
SJÁ NÆSTU SÍÐU