Morgunblaðið - 15.07.1992, Qupperneq 27

MORGUNBlkÐIÐ MIÐVIKUDÁGUR- i5: JÚLÍ 1992
*
Þorvarður Ama-
son — Minning
Gunnlaugur A. Jónsson og Þórarinn
Bjömsson, kr. 1.200.000. Guðfræðiskrá.
Hallur Skúlason og Haukur Matthías-
son, kr. 360.000. Náms- og starfsval
islenskra unglinga.
Hanna Ragnarsdóttir, kr. 720.000.
Tilbrigði við íslenska þjóðmenningu.
Hanna Steinunn Þorleifsdóttir, kr.
560.000. íslenskar gerðir á verkum
Chrétien de Troyes (XII. öld).
Helga Jónsdóttir, kr. 360.000. Upplif-
un sjúklinga með langvinna lungnasjúk-
dóma af veikindum sínu.
Helgi Guðmundsson, kr. 360.000.
Orkneyinga saga.
Héraðsskjalasafn Skagfirðinga, kr.
200.000. Nafna- og efnislyklar fyrir
handritasafn Héraðsskjalasafns Skag-
firðinga.
Hrafnhildur Ragnarsdóttir, kr.
480.000. Skilningur bama á hugtökum
og orðum yfir fjölskylduvensl.
Hreinn Pálsson, kr. 400.000. Könnun
á rökleikni 10—15 ára nemenda.
Inga Dóra Bjömsdóttir, kr. 300.000.
Kvenkenndir þættir í mótun íslenskrar
þjóðernisvitundar.
Inga Huld Hákonardóttir, kr.
360.000. Viðhorf yfirvalda til hjóna-
bands og ástamála í 1000 ár.
Ingi Rúnar Eðvarðsson, kr. 80.000.
Breytingar á prentiðnaði á Islandi og í
Svíþjóð.
Ivar Jónsson, kr. 360.000. Valdstjórn
og auðsöfnun á íslandi 1944—1990.
Jón Daníelsson, kr. 240.000. Mat á
haglíkönum með duldum upplýsingum.
Jón Friðrik Sigurðsson, kr. 600.000.
Játningar við yfirheyrslu hjá lögreglu.
Jón Karl Helgason, kr. 350.000. Þýð-
ing Njáls sögu.
Jörundur Hilmarsson og Guðrún
Kvaran, kr. 900.000. íslensk orðmynd-
unarbók.
Kristín Huld Sigurðardóttir, kr.
300.000. Rannsókn á járnminjum frá
víkingaöld.
Lilja Mósesdóttir, kr. 600.000. ís-
lenskur vinnumarkaður frá lýðveldis-
stofnun í ljósi efnahags- og stofnanaþró-
unar.
Loftur Reimar Gissurarson, kr.
600.000. Spíritismi á íslandi.
Mary Allyson Macdonald, kr.
250.000. Staða og framtíð náttúrufræði-
menntunar á íslandi.
Magnús Hauksson, kr. 600.000. At-
hugun á þjóðlegum rótum íslenskra
heimildaskáldsagna.
Margrét Hermanns-Auðardóttir, kr.
800.000. Fomleifarannsóknir á Gásum
og víðar á Norðurlandi eystra.
Njörður P. Njarðvík, kr. 120.000.
Sólarljóð.
Oddný G. Sverrisdóttir, kr. 250.000.
Samanburður á íslensku og þýsku við-
skipta- og lagamáli.
Ragnheiður H. Þórarinsdóttir, kr.
600.000. Útlagar og útilegumenn.
Ragnhildur Richter, kr. 960.000. {s-
lensk bókmenntaorðabók.
Róbert Berman, kr. 210.000. Áhrif
ritgerðarkennslu á ensku og íslensku á
ritleikni.
Rúnar Vilhjálmsson og Vilhjálmur
Einarsson, kr. 180.000. Viðbótar- og
endurmenntun starfsfólks í atvinnulíf-
inu.
Sigríður Þ. Valgeirsdóttir og Þóra
Kristinsdóttir, kr. 1.200.000. Alþjóðleg
rannsókn á læsi 9 og 14 ára nemenda.
Sigurður G. Magnússon, kr. 240.000.
Alþýðumenning á íslandi 1850—1940.
Siguijón Árni Eyjólfsson, kr. 200.000.
Réttlæting og sköpun í guðfræði Werner
Elerts.
Skúli Pálsson, kr. 600.000. Heimspeki
Brynjólfs Bjamasonar.
Stefán Baldursson og Börkur Hansen,
kr. 420.000. Starfsmenntun utan hins
hefðbundna menntakerfis.
Stefán Einarsson, kr. 360.000. Ör-
yggisgreining og áhættumat vegna
starfsemi iðnfyrirtækja eða iðjuvera.
Stefán Ólafsson, kr. 480.000. Lífs-
skoðun íslendinga.
Stefán Snævarr, kr. 480.000. Skyn-
semi í veröld verðmæta.
Sumarliði R. ísleifsson, kr. 960.000.
ísland séð með útlendum augum.
Trausti Valsson, kr. 480.000. Saga
byggðaskipulags á íslandi fram til um
1750.
Viðar Hreinsson, kr. 960.000. Sagna-
gerð 14. aldar: Endurmat.
Vilhjálmur Árnason, kr. 500.000. Sið-
fræði lífs og dauða.
Vilhjálmur Örn Vilhjálmsson, kr.
900.000. Rannsóknir á smiðjurúst við
Stöng í Þjórsárdal.
Þorbjörg Helgadóttir, kr. 1.200.000.
Útgáfa á Rómveija sögu.
Þorsteinn Helgason, kr. 360.000.
Tyrkjaránið 1627.
Þórður Helgason, kr. 1.200.000.
Rannsókn á íslenskri bragfræði.
Þórólfur Matthíasson, kr. 480.000.
Auðlindanotkun og hagvöxtur á íslandi.
Þórann Sigurðardóttir, kr. 960.000.
Skrá óprentaðra heimilda í Fiske Ice-
landic Collection.
Ögmundur Helgason, kr. 360.000.
Söfnun íslenskra þjóðfræða, upphaf og
þróun til 1864.
Fæddur 17. september 1920
Dáinn 1. júlí 1992
Ég var ijarstaddur, þegar Þor-
varður steig um borð í ferjuna hans
Karons og lagði á móðuna miklu.
Því eru þessi fáu kveðjuorð síðbún-
ari en skyldi. Alllöngu áður en við
kvöddumst í síðasta sinn, vissi ég
að feijan beið. Það vissi Þorvarður
líka, en hann vonaði að biðin yrði
sem lengst, og að hann fengi að
dvelja enn um sinn hjá fjölskyld-
unni, sem hann unni öllu framar.
Hann óttaðist ekki dauðann og við-
horf hans til framhaldslífs var: Ef
það er þá er það, ef ekki er svefn-
inn góður.
Feijan beið skemur en flestir
hugðu. Síðasti áfanginn að feiju-
staðnum var erfiður, en þann
áfanga gekk hann umvafinn ástúð
eiginkonu, fjölskyldu og vina. Dauð-
ann flýr enginn, og þannig er gott
að deyja.
Fundum okkar Þorvarðar bar
ekki saman fyrr en báðir voru
komnir nokkuð á efra aldur. Ég
hafði að vísu séð hann og heyrt
hans getið sem glæsimennis,
íþrótta- og athafnamanns. Hann
var líka Austfirðingur og tengdur
tengdamóður minni. Á heimili henn-
ar voru allir gestir aufúsugestir, en
Austfírðingar mestir, og Þorvarður
hafði búið um tíma á heimili henn-
ar, er hann nam við Samvinnuskól-
ann.
Sterk vináttubönd tengjast sjald-
an eftir miðjan aldur, en okkur
varð strax vel til vina, þó skoðanir
féllu ekki alltaf í sama farveg. Síð-
ar urðu svo fjölskyldutengsl til að
styrkja vináttuböndin.
Þegar litið er til baka, er það
þrennt, sem mér fínnst hafa ein-
kennt Þorvarð og líf hans öðru
fremur. Það er brennandi áhugi á
öllu, sem hann tók sér fyrir hend-
ur, en athafnaþörf hans var fyrst
og fremst á sviði viðskipta og
íþrótta, þar sem honum var frum-
kvæði sérlega lagið. Það er fegurð-
arskyn hans, sem birtist í áhuga
hans og þekkingu á tónlist, einkum
óperutónlist, aðdáun á fagurri
myndlist og húsagerðarlist, og síð-
Ævi okkar hér er til þess gerð
að við náum að rækta og þroska
persónu okkar svo við stöndumst
prófíð hjá dómaranum mikla og
komumst þangað sem okkur var
upphaflega ætlað og kraftar okkar
nýtast betur en hér. Líkt og með
plöntu sem við ræktum í matjurta-
garði, ræktum við sál okkar í líkam-
anum, sem síðan deyr þegar sálin
er fullþroskuð. Þannig innlimar Guð
okkur í ríki sitt, líkt og þegar við
borðum ávöxt plöntunnar. Þegar
ég minnist fráfalls góðs vinar míns,
hans Sigga, er þetta það eina sem
mér kemur í hug og í raun það eina
sem réttlætir það.
Sigurð hafði ég þekkt frá sjö ára
aldri. Saman upplifðum við margt
og höfðum alltaf eitthvað fyrir
stafni, enda ekki erfítt þegar jafn
lífsglaður og kröftugur maður og
Siggi átti í hlut. Dag eftir dag sner-
ist tilveran ekki um annað en að
hitta Sigga og spjalla við hann um
módellímingar, frímerki og kvik-
myndir bannaðar börnum. Eða þá
að við þutum niður á bryggju og
drógum upp fiska, nutum þess sem
borgin hafði upp á að bjóða. Stund-
um skruppum við út fyrir hana í
útilegur. Þar er mér minnisstæðust
fyrsta útilegan okkar, en þá vorum
við ellefu ára og fórum til Þing-
valla um eina helgi. Þar lékum við
landkönnuði og príluðum um allt.
Eftir svoleiðis umstang urðum við
ast en ekki síst í þörfínni fýrir að
fegra umhverfí sitt, en um það ber
heimilið á Kársnesbrautinni ljósast
vitni. Loks er sá þáttur í lífí hans,
sem allt annað snérist um, en það
var ú'ölskyldan. Gyða, börnin og
síðar tengda- og barnabörnin, áttu
hug hans, hvað sem leið öðrum
hugðarefnum, en af þeim, einkum
þeim er tengdust fegurðardýrkun,
reyndi hann að miðla þeim er stóðu
honum hjarta næst.
Þessi orð eru sett á blað til að
þakka samvinnu, samfylgd og vin-
áttu. Samvinnu um verkefni, sem
e.t.v. var stundað af meira kappi
en forsjá, en sem hefur þó skilað
nokkrum árangri, til lengri tíma lit-
ið, fyrir nú utan augnaljós afanna,
dótturdætur hans og sonardætur
mínar. Samfylgd heima og á ferð,
oft í þoku á Hellisheiði, en þá gafst
tími til umræðu, stundum heitrar,
um allt milli himins og jarðar, og
loks vináttu, sem aldrei brást.
Þorvarður er nú á leiðinni yfír
móðuna miklu. Um leið og við hjón-
in sendum Gyðu og fjölskyldunni
samúðarkveðjur, óskum við honum
góðrar ferðar og góðrar heimkomu.
Arni Björnsson.
Á undanförnum misserum hafa
fjórir mætir menn í Seyðfírðingafé-
laginu fallið í valinn, þeir Grímur
Helgason, Halldór Karlsson, Steinn
Stefánsson og nú seinast Þorvarður
Árnason, forstjóri. Þessir menn
voru allir nátengdir Seyðfírðingafé-
laginu.
Þorvarður Árnason fæddist árið
1920 á Hánefsstöðum í Seyðisljarð-
arhreppi. Foreldrar hans, Árni Vil-
hjálmsson, útvegsbóndi, og Guðrún
Þorvarðardóttir, byggðu hús, er þau
kölluðu Háeyri, við sjóinn skammt
neðan við Hánefsstaði. Þar óx Þor-
varður úr grasi ásamt systkinum
sínum, Vilhjálmi, Tómasi og Mar-
gréti, við gott atlæti foreldra sinna.
Þetta fólk var orðlagt fyrir dugnað
og framtakssemi.
Þorvarður stundaði íþróttir á
yngri árum, var að leikum eins og
segir í fornum sögum með bræðrum
sínum og félögum á Eyrunum þeg-
ar tóm gafst frá daglegum störfum.
svangir og kláruðum nestið okkar
ansi fljótt og urðum að leita á náð-
ir náttúrunnar með magafyllingu
og komumst að þvi að hún getur
oft orðið rýr þegar maginn segir
til sín. Við vorum orðnir banhungr-
aðir þegar við loksins vorum sóttir.
Þegar unglingsárin færðust yfír
tóku mannkostir Sigga að koma í
ljós. Hann var mjög vinnusamur og
harður af sér. En jafnframt lífsglað-
ur og afar félagslyndur og laðaði
alla að sér með sínu margrómaða
brosi. Það var ekki ósjaldan sem
hann dró mann með sér í alls konar
mannfagnaði þar sem hann var
jafnan ómissandi, enda óvenjufær
í að snúa leiðinda alvöru og kulda
upp í skemmtilegan leik.
Þegar ég hugsa til Sigga, brosi
ég af góðu stundunum en sakna
þó mest þess trausta vinar sem
hann var. Ef hann gat á einhvem
hátt hjálpað þá gerði hann það óhik-
að. Siggi var sú stoð sem hver
maður gat verið stoltur af að þekkja
og stóð ávallt sem klettur.
Unglingsárin slógu á tímabili
ryki í augu Sigga og virtist hann
oft hálf áttavilltur. Þá kom ástin í
líf hans, hún Lilja. Hún náði að
draga allt það besta fram hjá vini
mínum. Hvenær sem maður hitti
þau tvö saman, flæddi yfír mann
fegurðin frá þeim, og var ég farin
að líta á þau sem eitt. Með hennar
hvatningu kaus hann flugið sem
Þorvarður varð landsþekktur
íþróttamaður og náði ágætum ár-
angri í kúluvarpi og kringlukasti.
Einnig var hann frábær fimleika-
maður. Mér er enn í fersku minni
hve við strákamir inni í Firði dáð-
umst að þessum ungu íþróttamönn-
um á Eyrunum. Þorvarður fór í
Eiðaskóla og reyndist harðduglegur
og góður námsmaður. Síðan lá leið-
in suður í Samvinnuskólann þar sem
hann stundaði nám undir handar-
jaðri hins merka skólafrömuðar
Jónasar Jónssonar. Eftir það fór
Þorvarður í skóla samvinnumanna
í Stokkhólmi. Hann var því mjög
vel menntaður verslunarmaður eftir
því sem þá tíðkaðist.
Árið 1946 urðu þáttaskil í lífi
Þorvarðar er hann kvæntist Gyðu
Karlsdóttur. Foreldrar hennar voru
Karl Finnbogason, skólastjóri og
Vilhelmína Ingimundardóttir frá
Sörlastöðum, sæmdarfólk og vel
metið í sínu byggðarlagi. Tekið var
til þess hve ungu hjónin vom glæsi-
leg. Þau byggðu sér hús við Kárs-
nesbraut í Kópavogi þar sem þau
bjuggu rausnarbúi alla tíð síðan.
Þeim varð fímm barna auðið. Þor-
varður gerðist síðan umsvifamikill
og virtur athafnamaður í Reykjavík
og setti á stofn ásamt systkinum
sínum og fleimm nokkur landskunn
fyrirtæki og rak þau af alkunnri
atorku.
Seyðfírðingar í Reykjavík stofn-
uðu með sér félag 15. nóvember
1981. Þorvarður var framarlega í
flokki þeirra manna, karla og
kvenna, sem áttu fmmkvæði að
þessari félagsstofnun. Hann var
kjörinn í fyrstu stjórn félagsins og
gegndi þar ritarastörfum. Það var
mikið happ fyrir okkur í Seyðfírð-
ingafélaginu að fá svo félagsvanan
mann til liðs við okkur en hann
hafði langa reynslu af starfí innan
íþróttahreyfingarinnar og víðar.
Þorvarður var ráðhollur og raunsær
og lagði jafnan gott til mála. Hann
var alla tíð góður stuðningsmaður
félagsins og sýndi því mikla ræktar-
semi. Ég minnist þess er ég heim-
sótti Þorvarð og Gyðu til þess að
ræða málefni Seyðfirðingafélagsins
þá sýndi Þorvarður mér myndir úr
Italíuför og útlistaði fyrir mér ítölsk
listaverk forn og ný. Þarna kynnt-
ist ég nýrri hlið á Þorvarði Áma-
syni. Talið barst svo að sögu Róm-
veija hinna fornu, sem reyndist
sameiginlegt áhugamál okkar og
kom ég þar vissulega ekki að tóm-
um kofunum hjá honum. Þorvarður
var því enginn hversdagsmaður en
sitt framtíðarstarf og gaf sig allan
að því. Þar naut hann sín til fulln-
ustu og gat ekki hugsað sér að
starfa við neitt annað. Mín fyrsta
ferð með honum um háloftin tókst
vel og var ég sannfærður um að
þetta gæti hann og ætti að helga
sig fluginu. Ég vissi hins vegar
ekki að þegar ég þakkaði honum
fyrir þá ferð, var ég ekki einungis
að þakka honum fyrir ferðina þá,
heldur samfylgdina í gegnum ótal
ógleymanlega atburði. Næst síðasta
orðið mitt til hans var: „sjáumst",
og vona ég að það eigi eftir að
gerast. Vissulegar samþykkti hann
það og má segja að við höfum þar
með mælt okkur mót í einhveijum
öðrum heimi, kannski næsta.
Ef tilgangurinn með veru okkar
hér er að þroska sál okkar og kom-
ast í einhvers konar paradís, þá hef
ég ekki minnstu áhyggjur af Sigga.
Hann hafði fagran og góðan huga
og líður örugglega vel þar sem hann
dveiur nú. Þegar minn tími kemur,
og ef æðri máttarvöld samþykkja
mig, mun ég hitta Sigga aftur og
hlakka ég til þess fundar.
Skrifuð á blað
verður hún væmin
bænin
sem ég bið þér
en geymd
í hugskoti
slipast hún
eins og perla i skel
við hveija hugsun
sem hvarflar til þín.
(Hrafn A. Harðarson.)
Andri Kristinsson.
Það er ávallt sárt að kveðja ung-
an mann í blóma lífsins, en Sigurð-
ao
27
átti sér mörg áhugamál er hann
rækti í tómstundum sínum.
Árið 1986 ákváðu Seyðfírðingar
hér syðra að kaupa húseignina
Skóga við Garðarsveg nr. 9 á Seyð-
isfírði. Þorvarður átti góðan hlut
að því að við keyptum þetta átta-
hagahús okkar sem er sannkölluð
staðarprýði. Margrét, systir Þor-
varðar, nýtur nú sumarleyfís með
sínu fólki í þessu húsi.
Þorvarðu var aðlaðandi maður,
fríður sýnum, hæglátur í fram-
komu, góðlátlega glettinn og glæsi-
legur að vallarsýn. Margir munu
nú sakna hans, ekki síst Seyðfírð-
ingar nær og fjær. Með þessum
minningarorðum vil ég fyrir hönd
Seyðfirðingafélagsins þakka hinum
látna heiðursmanni fyrir störf hans
í þágu félagsins.
Gyðu, skólasystur minni, sendi
ég samúðarkveðjur svo og bömum
hennar, barnabörnum og öðram
ættingjum.
Ingólfur A. Þorkelsson.
Okkur langar í fáum orðum að
minnast Þorvarðar Ámasonar sem
andaðist á Landsspítalanum 1. júlí
síðastliðinn. Það er skrítið að hugsa
til þess að hann eigi aldrei aftur
eftir að koma eða hringja í okkur
í ísbúðirnar. Við vorum orðin svo
vön því að hann hringdi eða kæmi
til okkar á hveijum degi til þess
að athuga hvort það væri ekki allt
í lagi hjá okkur, og okkur fannst
visst öryggi að vita af því. Þó sVo
að hann væri staddur úti á landi-
eða erlendis brást hann okkur aldr-
ei. Hann var farinn að þekkja mörg
okkar persónulega, og hann hafði
alltaf áhuga á því sem við vorum
að gera. Hann vissi líka hvaðan
flest okkar vorum ættuð og hafði
sérstakan áhuga á því. Við í ísbúð-
inni eigum aldrei eftir að gleyma
Þorvarði. Við þökkum fyrir þann
tíma sem hans naut við og munum
öll sakna nærveru hans. Eftir
stendur minning um góðan og
traustan mann. t
Legg ég nú bæði líf og önd,
ljúfi Jesús, í þína hönd,
síðast þegar ég softia fer
sitji Guðs englar yfir mér.
(H. Péturss.)
Elsku Gyða, Villa, Madda,
Helga, Guðrún, Þorvarður Karl og
aðrir aðstandendur megi góður Guð
gefa ykkur styrk í sorg ykkar.
Starfsfólk ísbúðanna
Dairy Queen.
ur Bernard Hauksson lést af slys-
förum 3. júlí sl. Kynni mín og Sig-
urðar hófust í febrúar 1991, þegar
hann kom í kynningarflug hjá Flug-
skólanum Vesturflugi og ákvað að
flug ætlaði hann að læra. Ég kenndi
honum bæði verklega og hluta af
bóklega partinum. Hann tók sóló-
próf í maí 1991 og einkaflugmanns-
próf í ágúst 1991. Stóð hann sig
með prýði í öllum þáttum námsins.
Það myndast meiri tengsl milli nem-
anda og kennara í flugkennslu en
annarri kennslu m.a. vegna þess
hversu stjórnklefinn er lítill og
vinna þarf úr málunum og ræða
þegar upp koma vandamál. Á með-
an á náminu stóð tókst með okkur
prýðis vinskapur og leitaði hann
aftur til mín nú í júní og sagðist
vilja láta mig þjálfa sig á flugvél
sem hann keypti hlut í, í vetur. Það
var auðsótt mál og gekk allt vel
eins og fyrr, og eftir að þjálfuninni
var lokið tók hann unnustu sína sem
hann unni mjög heitt í flugtúr.
Það er skrýtið til þess að hugsa
þegar ég talaði við Sigga á föstu-
deginum um áform helgarinnar og
hann sagði mér að hann ætlaði að
fljúga með vini sína upp í Þórsmörk
og síðan fara með unnustu sinni til
Akureyrar á laugardeginum, ekki
datt mér í hug á þeirri stundu að
ég ætti eftir að fara að leita að
honum nokkrum klukkustundum
síðar, ásamt fjölda annarra sem
leituðu í lofti og láði. Ég þakka
Sigga fyrir þær skemmtilegu stund-
ir sem við áttum saman og mun
minning um góðan dreng ávallt lifa.
Ég votta aðstandendum hans mína
dýpstu samúð.
Bjarni Berg.
Sigurður B. Hauks-
son - Minning