Morgunblaðið - 12.02.1993, Blaðsíða 34

MORGUNBLAÐIÐ FOSTUDAGUR.12. FEBRÚAR 1993
"STrgriiAuaa
.iomom----------------------------
alltaf tíma til að eyða með mér og
vinkonum mínum við hitt og þetta.
Jón var mikill fagurkeri og unni
öllu fögru. Hann málaði fallegar
myndir sem prýða mörg heimili,
m.a. mitt, og ég er stolt af þeim.
Hann grúskaði mikið í ættfræði og
fann það m.a. út að ég var frænka
hans í raun og veru.
Jón var mjög stoltur af uppruna
sínum og vissi öll deili á sinni stóru
fjölskyldu sem teygir anga sína
m.a. til annarra landa. Hann unni
fjölskyldu sinni og sýndi það best
með því að reynast ömmu ákaflega
vel eftir að afí dó. Systkinabömum
sínum var hann afar kær. Alltaf
gaf hann sér tíma til að rabba við
þau um alla heima og geima.
Jón Atli stundaði verslunarstörf,
vann við garðyrkju og var á sjó.
Þegar hann kom heim úr siglingum
færði hann mér fallega hluti sem í
mínum augum vom dýrgripir og
ég leit upp til hans fyrir vikið.
Jón var ókvæntur og barnlaus.
Eg og íjölskylda mín sendum
systkinum og tengdafólki Jóns Atla
Wathne innilegar samúðarkveðjur.
Jón Atla kveðjum við með eftirsjá
og söknuði og vonumst til að hitta
hann einhvem tíma einhvers staðar
aftur. Veri hann kært kvaddur. Ég
mun sakna hans.
Hrefna Hektorsdóttir.
Sumir yrkja ljóð meðan lífsferill
annarra líkist fremur lögmálum
þess forms en þeim vemleika sem
flestum er tamt að lifa innan. Lífs-
hlaup míns gamla vinar, Jóns Atla
Wathne, var að ýmsu leyti með
þeim hætti, að líkara var ljóði en
daglegu amstri alls þorra fólks.
Þetta var ljóð ólíkra lita og tóna. Á
ytra borðinu sátu ljósu litimir og
léttir tónar í fyrirrúmi en ég er
ekki grunlaus um, að þegar innra
dró, hafa litimir dökknað og tónarn-
ir þyngst, ekki hvað síst eftir að
móðir Jóns Atla, frú Lára Wathne
lést fýrir u.þ.b. áratug, enda var
Jón Átli alla tíð mömmudrengur.
Það er ekki undmnarefni þeim sem
kynntust mannkostum frú Láru og
hinu barnslega hjartalagi Jóns Atla.
Ætli ég hafí ekki verið sautján
ára polli, þegar leiðir okkar Jóns
Atla lágu fyrst saman. Ég var á
röltinu vestur í bæ og þyrsti í kók.
Brá mér því inn í sjoppu til að verða
mér úti um flösku af þeim svarta
dmkk. Sem ég nú stóð þarna við
búðarborðið og drakk þjóðardrykk-
inn hinn veikari, rak ég augun í
pípu sem var þarna til sölu. Af-
greiðslumaðurinn tók eftir þessu
og mælti með því að ég keypti grip-
inn. Því miður var ég ekki nógu
fjáður til að geta það, en hann taldi
það ekki til fyrirstöðu, ég gæti bara
borgað pípuna við tækifæri. Ég
gekk út með pípuna góðu. Þegar
ég kom að borga hana var ákveðið
að innsigla þennan nýja kunnings-
skap yfír flösku af kjarnmeiri drykk
en kóki. Kom þá í ljós, að Jón Atli
Minning
Jón Atli Wathne
Fæddur 19. mars 1929
Dáinn 17. janúar 1993
Bróðir minn Jón Atli Wathne lést
17. þ.m. og hefur útför hans farið
fram í kyrrþey.
Jón Atli fæddist á Seyðisfírði 19.
mars 1929, þriðji í röð íjögurra
systkina, bama Lám og Jóhanns
Wathne. Hann var mikill náttúm-
unnandi og listamaður af guðs náð
og má segja að hann hafí fæðst og
lifað sem slíkur. Allt lék í höndum
hans sem hann snerti á, en mestan
áhuga hafði hann af málaralistinni
og náði hann góðum árangri í þeirri
grein og em margar fallegar mynd-
ir til eftir hann. Faðir okkar málaði
fallegar myndir í tómstundum sín-
um og var vanur að segja þegar
honum var hælt fyrir sínar myndir
að Jón Atli hefði nú meiri hæfíleika
en hann. Jón Atli lærði teikningu
hjá Unni Briem, fór síðan í Mynd-
lista- og handíðaskóla íslands og
lærði undir stjóm Kurts Zier, Jón
Engilberts og fleiri góðra manna.
Ungur fór hann til Kaupmanna-
hafnar og lærði verslunar- og
gluggaskreytingar.
Skömmu fyrir andlát móður okk-
ar bað hún mig að hugsa vel um
Jón Atla og vera honum góður og
hef ég reynt að uppfylla þá ósk
hennar. Jón Atli kvæntist aldrei en
hann átti alltaf athvarf hjá okkur
systkinum sínum og vissi að hann
var æviniega velkominn til okkar.
Það má segja um Jón Atla eins
og stendur í Biblíunni að fuglamir
safna ekki komi í hlöðuna, hann lét
hverjum degi nægja sína sorg og
gleði.
Góðmennska hans lýsti sér best
í því að böm hændust að honum
og þeim leið vel í návist hans. Hann
hafði mikla ánægju af samvistun
við böm og bamaböm systkina
sinna og fylgdist vel með þeirra
högum.
Nú seinni árin lagði hann oft leið
sína á elliheimili borgarinnar til að
sýna gamla fólkinu umhyggju og
ekki síst til að fræðast, því að ann-
að stórt áhugamál hans var ætt-
fræði, og má segja að mikill fróð-
leikur fari með honum á því sviði.
Eins og áður segir þá var hann
mikill náttúruunnandi o'g var með
græna fíngur, eins og sagt er. Hann
naut þess að hlúa að gróðri, ganga
um náttúrana, horfa á snjókomin
falla til jarðar eða setjast á stein
og horfa á öldumar berja bergið. Á
göngum sínum átti hann það oft
til að staldra við gömul hús og
hugleiða sögu þeirra.
Jón Atli fæddist og dó sem nátt-
úrabam og listamaður.
Ég kveð kæran bróður og bið
góðan guð að fylgja honum á
ókunnum brautum.
Albert.
Ég minnist fyrst Jóns Atla úr
bemsku minni. Osjaldan varð hann
þá á vegi okkar Eiríks, bróðursonar
hans. Hlýlegt viðmót Jóns var slíkt
að maður hlaut að veita því sér-
staka athygli og festa í minni. Ég
gleymi til að mynda seint einum
fallegum sumardegi þegar Jón bauð
okkur Eiríki með sér upp í sumarbú-
stað rétt fyrir utan bæinn. Þar átt-
um við góða stund og hlógum mikið.
Síðan skildu leiðir og ég hitti Jón
ekki aftur fyrr en mörgum áram
síðar, nú síðstliðið vor. Þá leigði
hann íbúð hjá góðri vinkonu minni.
Þar kviknaði brátt sú hugmynd,
að Jón Atli málaði mynd í væntan-
legri bók eftir mig: Ný útópía? All-
an ágóða af sölu bókarinnar átti
að leggja í SKB (Styrktarfélag
krabbameinssjúkra bama) og skyldi
mynd Jóns vera táknræn fyrir mál-
eftiið. Það tók svolítinn tíma að
sannfæra Jón um nauðsyn þess að
hann málaði myndina en ekki ein-
hver annar. Því þrátt fyrir ótvíræða
my'ndlistarhæfíleika hans var hann
Magnús B. Finnboga-
son — Kveðja
Magnús Björgvin indæll er,
allir þetta heyri.
Hann það nafn með heiðri ber,
hjónanna á Eyri.
Magnús sagði okkur að þannig
hefði Símon Dalaskáld þakkað fyrir
sig hjá föðurbróður sínum og nafna
á Eyri við Reyðarfjörð, en þar gisti
hann eitthvert sinn þegar Magnús
var þar staddur, þá þriggja eða íjög-
urra ára. Það er sjálfsagt að verða
við bón Símonar og birta þessa vísu
„svo allir heyri“, því hann reyndist
sannspár.
Við vorum nágrannar þeirra
Magnúsar, Laufeyjar og hundsins
Káins í átta skemmtileg og lærdóms-
rík ár og þá lá Magnús ekki á liði
sínu ef okkur vantaði tilsögn eða
aðstoð við smíðar og þess háttar
enda smiður góður. Það var
skemmtilegt að fylgjast með þeim
gömlu vinunum, Magnúsi og Káin.
Þeir voru gjamir á að fara sínar
eigin leiðir. Nú hefur Elli kerling
sótt þá báða og við eram viss um
að þeir voru tilbúnir þá.
Af mörgum skemmtilegum stund-
um með Magnúsi eru okkur eftir-
minnilegastar heimsóknimar í kjall-
arann á Gijótagötu 12. Þeim gleym-
ir enginn sem þangað kom. Lauf-
ey og aðrir aðstandendur, ykkur
sendum við okkar innilegustu sam-
úðarkveðjur.
Egill og Halla.
hæverskur úr hófí fram og gerði
jafnan lítið úr sér þegar svo bar
undir. Hógværð þessi fól í sér í
senn styrk Jóns og veikleika. En
fyrir tilstilli óbilandi þrautseigju
vinkonu minnar sem og þijóskunnar
í mér (sem nú kom að góðu gagni)
lét Jón loks undan þrýstingi okkar
og samþykkti að gera „tilraun“ eins
og hann orðaði það sjálfur.
í kjölfarið sigldu bollalengingar
um það hvemig myndin ætti að
vera og átti ég að gefa Jóni ein-
hvers konar uppskrift að myndefni
hennar. Þess reyndist þó ekki þörf
því Jón vissi upp á hár hvað hann
var að gera. Það var rétt eins og
allar þær raðir tilviljana sem leiddu
okkur Jón saman á nýjan leik, hefðu
verið fyrirfram ákveðnar. Það var
ekki aðeins, að Jón væri sérfræðing-
ur í að mála böm, heldur bjó hann,
sem enginn annar, yfír einstæðum
hjartans auði, kærleika og birtu sem
honum tókst að veita útrás í verkum
sínum og svo um munar í um-
ræddri mynd, „Lífsvon“.
Það er svo sannarlega kaldhæðni
örlaganna, að sjálfur höfundur
verksins skyldi verða svartnættinu
að bráð langt fyrir aldur fram.
Myndir hans munu þó haida
áfram að lifa og gefa öðram líf.
Benedikt Sigurðsson
rithöfundur.
Eitt mesta lán hvers einstaklings
í lífínu er að eiga trausta íjölskyldu
og að eignast góða vini á lífs-
göngunni.
Hvort tveggja féll mér í skaut
er ég kynntist ástkæram móður-
bróður mínum, Jóni Atla Wathne,
sem nú hefur kvatt okkur um aldur
fram, aðeins 63 ára að aldri.
Hjördís systir Jóns giftist föður
mínum, Hektori Sigurðssyni, er ég
var 7 ára gömul og þá eignaðist
ég yndislega fjölskyldu, 3 nýja
móðurbræður og dásamlegan afa
og ömmu, Láru og Jóhann Wathne.
Minningar mínar um Jón Atla
era eins og perlur á bandi, hvítar
og skínandi og á þær fellur ekki
neinn skuggi. Oft gátum við setið
saman langt fram á nætur og rætt
eilífðarmálin. Þegar ég var ung
stelpa og unglingur hafði Jón Atli
hafði þekkt svipinn á mér, þar eð
hann og faðir minn voru gamlir
kunningjar.
Margt var brallað næstu árin.
Oft sátum við í risíbúð Jóns Atla í
húsi móður hans við austurenda
Faxaskjóls. Vínið rann ljúflega við
ljóðalestur og frásagnir af liðnum
atvikum. Hnígandi sól roðaði
Ægissíðuna og minni Skeijafjarðar.
Hafíð og Álftanesið og sólin runnu
út í eitt. Þá má ekki gleyma því,
að um tíma unnum við saman við
endurreisn Hressingarskálagarðs-
ins. Ég minnist eins kvölds frá þeim
tíma. Við höfðum unnið allan dag-
inn og fram á undir miðnætti. Eitt-
hvað langaði okkur að væta kverk-
arnar en höfðum ekki tök á því.
Aftur á móti höfðum við verið leyst-
ir út af Skálanum með tvo heita
kjúklinga í poka. Sem við nú stóðum
niður við Tjörn, nánar tiltekið fram-
an við Iðnó, tek ég eftir því, að
vinur minn Jón Atli horfír dreymnu
augnaráði yfír Tjörnina. Eftir
nokkra stund lyftir hann pokanum
og segir eins og við sjálfan sig:
Betri er ein flaska á borði en tvær
púddur í poka. Með tilliti til að-
stæðna verð ég að játa, að sannari
orð hef ég ekki oft heyrt.
Jón Atli var liðtækur frístunda-
málari, þótt hann gæfí sig minna
að þeirri iðju en skyldi. Svo var um
fleira. Einhveiju sinni höfðu vinir
hans manað hann til að halda sýn-
ingu í gamla Listamannaskálnum.
Myndimar vora hengdar upp á
veggi eins og lög gera ráð fyrir.
En nóttina áður en sýningin skyldi
opnuð, fékk Jón Atli bakþanka,
varð sér úti um kollu til halds og
trausts, braust inn í skálann og fjar-
lægði myndirnar. Hann taldi sig
ekki þess verðugan að halda sýn-
ingu á verkum sínum. Ég ætla ekki
að dæma um það, hvort þessi gerð
hans var af hinu góða eða illa. Hitt
fullyrði ég, að margur maðurinn
mætti taka sér þetta til fyrirmynd-
ar, hér í þessu landi, þar sem fólk
virðist álíta, að snillingar séu á
hveiju strái, hvort heldur er í mál-
aralist eða öðram listum.
Við fátt undi Jón Atli sér betur
en garðyrkju. Honum var ljúft að
hlúa að veikburða jurtum hér norð-
ur við Dumbshaf. Má vera, að í
þeim hafí hann fundið sér sálufé-
laga. Því Jón Atli var viðkvæm sál
á þessu voru heimsins hjarni og
hafði auk þess afar stórt hjarta, en
gat á öllum vösum, eins og þeir
menn sem kallaðir eru „praktískir"
mundu orða það. Honum hélst því
illa á þeim takmörkuðu veraldlegu
gæðum sem honum hlotnuðust, en
varð sjáfur fjársjóður í hugskoti
okkar sem honum kynntust.
Vissulega kveð ég vin minn Jón
Atla Wathne með söknuði, en jafn-
framt gleði yfír því, að vita hann
nú á þeim slóðum, þar sem fagurt
hjartalag er í hávegum haft, en
hitt léttvægt fundið, sem mölur og
ryð fá grandað.
Pjetur Hafsteinn Lárusson.
Hafsteinn Bergmann
Halldórsson — Kveðja
Minning
Etín Gísladóttir
Fædd 1. september 1927
Dáin 2. febrúar 1993
Síðastliðinn fimmtudag var gerð
frá Fossvogskirkju útför Elínar
Gísladóttur, sem andaðist 2. febr-
úar, langt um aldur fram. Það er
erfítt að kveðja þá sem manni þyk-
ir vænt um og horfast í augu við
þá staðreynd að eiga ekki eftir að
sjá þá aftur í þessu lífí, ekki síst
þegar góðar minningar standa eftir.
Eg var svo Iánsöm að fá að kynn-
ast Elínu Gísladóttur og eiga sam-
leið með henni og hennar fólki síð-
astliðin 20 ár, og fyrir það þakka
ég nú. Á slíkri stundu er mér orða
vant, en:
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þðkk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Elsku Höskuldur minn, böm,
bamabörn og ástvinir, ég sendi
ykkur hugheilar samúðarkveðjur,
og bið Drottin Guð að varðveita
ykkur og styrkja á sorgarstundu.
Lára Bjamadóttir.
Fæddur 23. febrúar 1935
Dáinn 22. janúar 1993
Með örfáum orðum langar mig
að minnast félaga míns og sam-
ferðamanns, Hafsteins Bergmanns
Halldórssonar. Hafsteini kynntist
ég 1973 og bjuggum við saman um
nokkurra ára skeið. Þótt við hætt-
um að búa saman slitnaði aldrei
uppúr vináttu okkar.
Hafsteinn var dagfarsprúður
maður, trygglyndur og ákaflega
greiðvikinn, hann var líka mjög lag-
hentur og ávallt boðinn og búinn
að hjálpa, þyrfti ég þess með. Böm-
um mínum var hann ávallt góður.
Hafsteinn var mjög menningar-
lega sinnaður, sérstaklega mat
hann mikils allt sem íslenskt er.
Hann undi sér við lestur góðra bóka
og hafði komið 3ér upp ágætu bóka-
safni.
Þrátt fyrir að Hafsteinn sé farinn
frá okkur mun minningin um hann
ávallt lifa. Líf hans snerist um að
gera öðram gott og þannig munum
við minnast hans.
Bömum Hafsteins og öðram ætt-
ingjum sendi ég mínar innilegustu
samúðarkveðjur.
Svava V. Jónsdóttir og börn.