Morgunblaðið - 12.02.1993, Blaðsíða 35

MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 12. FEBRÚAR 1993
35
Minning
Olafur Magnússon
húsasmíðameistari
Fæddur 29. desember 1907
Dáinn 2. febrúar 1993
í dag verður til moldar borinn
Ólafur Magnússon húsasmíða-
meistari, sem lézt eftir stutta
sjúkrahússvist hinn 2. febrúar síð-
astliðinn. Hann var mikill heiðurs-
maður og hvers manns hugljúfi,
prúður í allri umgengni. Þeir sem
kynntus honum vissu að þar fór
maður, sem hafði ekki hátt um sig
og var vandaður í alla staði.
Ólafur Magnússon fæddist hinn
29. desember 1907, sonur hjónanna
Magnúsar Jóhannessonar og Maríu
Ólafsdóttur, sem bæði létust um
1970 með árs millibili. Fyrir rúmum
mánuði hélt Ólafur upp á 85 ára
afmæli sitt á heimili dóttur sinnar
hér í Reykjavík og þar var fjöl-
menni mikið. Var augljóst að af-
mælisbarnið var bæði vinsælt og
vinmargt. Afkomendurnir eru orðn-
ir margir, en Ólafi varð fjögurra
barna auðið, barnabörnin eru 16
og barnabarnabörnin 19. Þannig
eru niðjar hans í dag stór og föngu-
legur hópur dugmikils fólks, 39 að
tölu.
Segja má, að Ólafur hafi verið
mikill gæfumaður. Hann var tví-
kvæntur. Fyrri konu sinni kvæntist
hann 27. marz 1931. Hún hét Val-
gerður Kaprasíusdóttir og var móð-
ursystir konu minnar. Valgerður
lézt fyrir aldur fram 23. janúar
1942, þá frá ungum börnum þeirra,
Ólafi Alexander, sem þá var 11 ára
og er nú málara- og múrarameist-
ari í Reykjavík, kvæntur Maríu
Gísladóttur, og Katrínu Guðrúnu,
sem þá var 10 ára, nú húsfreyja á
Akranesi, gift Braga Magnússyni
trésmíðameistara þar.
Þremur árum eftir fráfall Val-
gerðar eða 27. október 1945 kvænt-
ist Ólafur Magnússon eftirlifandi
konu sinni, Helgu Ástu Guðmunds-
dóttur ljósmóður. Með henni eign-
aðist hann tvær dætur, Sólveigu
Guðrúnu, sem gift er Haraldi Tyrf-
ingssyni flugvélstjóra, og Maríu
Magneu, sem gift er Márusi Guð-
mundssyni trésmið. Eins og áður
sagði eru barnabömin orðin 16 og
barnabamabörnin 19, sem öll sakna
vinar í stað þar sem afi og langafi
var.
Mér em þau hjón Helga og Ólaf-
ur mjög minnisstæð, svo samhent
í öllu sem þau voru. Eitt er víst að
Helga hefur mikils misst og vil ég
og fjölskylda mín færa henni okkar
dýpstu samúðarkveðjur, svo og
börnum hans og afkomendum öll-
um. Ólafs Magnússonar verður
lengi saknað. Megi hann hvíla í
Guðs friði.
Magnús Finnsson.
í dag kveðjum við hinstu kveðju
elskulegan afa okkar, Ólaf Magnús-
son húsasmíðameistara, er andaðist
í Landspítalanum 2. febrúar síðast-
liðinn. Áfi var fæddur 29. desember
1907 á Kárastöðum í Borgarhreppi.
Afí giftist ömmu okkar 27. mars
1931, Valgerði Kaprasíusdóttur,
sem fædd var 12. maí 1904 og
dáin 23. janúar 1942. Saman eign-
uðust þau tvö börn, Ólaf Alexand-
er, sem fæddist 27. janúar 1931,
og móður okkar, Katrínu Guðrúnu,
sem fæddist 15. mars 1932. Seinni
kona afa, Helga Ásta Guðmunds-
dóttir, fæddist 5. júní 1907. Saman
eignuðust þau tvær dætur, Sólveigu
Guðrúnu, fædda 12. september
1946, og Maríu Magneu, fædda 1.
febrúar 1954.
Þegar við lítum til baka minn-
umst við afa okkar sem barngóðs
og ástkærs afa. Það var alltaf til-
hlökkunarefni að fara til Reykjavík-
ur í heimsókn til þeirra. Alltaf átti
afi eitthvað gómsætt í poka, sem
hann laumaði að okkur og ávallt
var hann reiðubúinn að taka í spil
með okkur krökkunum og leika við
okkur. Þá var það ekki síður spenn-
andi er afi og Helga komu upp á
Akranes til okkar, því að það þýddi
að pakki var með í farteskinu og
alls kyns góðgæti, sem hann greini-
lega hafði unun af að gefa okkur
krökkunum. Á stundum komu þau
til þess að taka okkur með í ferða-
lög eða í sumarbústað. Það eru í
senn hlýjar og heillandi minningar,
sem við eigum um ótal stundir með
honum og Helgu.
Elsku Helga mín, við biðjum Guð
Magnea Osk Krist-
vinsdóttir — Minning
Fædd 7. desember 1927
Dáin 4. febrúar 1993
Elskuleg vinkona mína er dáin.
Hún barðist hetjulega við einn
skæðasta sjúkdóm sem heijar á
mannfólkið í dag. Síðast þegar ég
hitti hana, það var á Heilsuhælinu
í Hveragerði í október síðastliðnum,
var hún að reyna að ná upp þreki
eftir stóraðgerð. Það duldist engum,
sem hana sá, að þar fór hetja sem
hvergi mátti aumt sjá svo að hún
væri ekki tilbúin að hjálpa. Henni
fannst allir aðrir eiga svo bágt og
í gegnum öll sín veikindi var hun
að ýta hjólastólum og hugga þá sem
hún umgekkst, þótt helsjúk væri.
Magga var mikil myndarkona.
Hún átti yndislegt heimili og var
stórmyndarleg húsmóðir. Eigin-
maður hennar, Valgarður Magnús-
son málarameistari lést fyrir þrem-
ur árum. Hann var elskulegur og
, heillandi maður og stóð eins og
I klettur við hlið fjölskyldu sinnar uns
yfir lauk. Magga treysti á hann í
a einu og öllu og sagði oft: „Hann
I Valli getur það, hann Valli gerir
það.“ Og hann bæði gat og gerði.
- Möggu var fjölskyldan mjög
I kær. Synirnir þrír, tengdadæturnar
og barnabörnin hennar, sólargeisl-
arnir sem hún hugsaði og talaði um
sýknt og heilagt. Hún var fljót að
opna budduna ef hún sá eitthvað
fallegt sem gæti passað á eitthvert
þeirra, hún lífði fyrir þau.
Það var gott að eiga hana sem
vinkonu. Hún var persónuleiki sem
maður gleymir ekki, svo hlý, trygg
og góð og bráðskemmtileg. Við
hlógum oft svo að tárin streymdu,
það var gott.
Magga eignaðist góðan vin nú
síðasta ár, Hermann Guðmundsson.
Hann reyndist henni mjög vel og
veitti henni mikinn stuðning í þess-
um erfiðu veikindum. „Ég er svo
heppin, úr því að kletturinn minn
er horfinn, að eiga svo góðan vin
og fjölskylduna mína sem allt gerir
fyrir mig, svo að ég megi ná heilsu.
Inga mín, sjáðu bara, ég næ mér.“
Þetta voru síðustu orðin hennar
Möggu vinkonu minnar er við
kvöddumst í október. Veri hún guði
falin.
Inga Jónasar, Súgandafirði.
Eigi má sköpum renna. Þau sorg-
artíðindi bárust okkur 5. febrúar
sl. að daginn áður hefði horfið héð-
an á braut vinkona okkar, vinkona
sem var okkur kær. Við höfum
ekki þekkt Möggu í mörg ár, en
þau ár skilja eftir sig ljúfar minn-
ingar. Hlýleiki, elska og almenni-
legheit einkenndu hana og mátti
að styrkja þig í sorg þinni og sökn-
uði. Guð blessi minninguna um
hann afa okkar.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinimir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Grátnir til grafar
göngum vér nú héðan,
fylgjum þér vinur. Far vel á braut.
Guð oss það gefi,
glaðir vé megum
þér síðar fylgja’ í friðarskaut.
(V. Briem.)
Valgerður, Hólmfríður, Helgi,
Víðir og Guðrún.
Mig langar að minnast með
nokkrum orðum elskulegs langafa
míns er lést í Landspítalanum 2.
febrúar sl. Minningarnar streyma
fram um skemmtilegar stundir hjá
langafa og Helgu ömmu.
Best man ég síðustu heimsóknina
til þeirra á Dalbrautina fyrir jólin,
þegar við ræddum um allt milli him-
ins og jarðar. Þau voru svo ánægð
og hraustleg, samhent um að gera
allt bjart og fallegt í kringum sig,
eins og litlu „sólstofuna" þeirra á
svölunum og blómin. Langafi og
amma Helga unnu á síðustu árum
marga fallega hluti í föndurtímum
enda voru þau bæði mjög vinnusöm.
Langafi var smiður, hann var
barn síns tíma og smíðaði það sem
smíða þurfti, hvort sem það var að
byggja hús, brýr eða lítinn kistil.
Því finnst mér vel við hæfi að kveðja
hann með orðum Davíðs Stefáns-
sonar frá Fagraskógi:
hún ekkert aumt sjá. Ávallt var hún
tilbúin að aðstoða eftir megni ef á
þurfti að halda. Margt eigum við
henni Möggu okkar að þakka,
margt sem enginn gat gefið okkur
nema hún. Því viljum við hér kveðja
hana, því án hennar hefði líf okkar
verið fátækara. Minning hennar
mun ávallt lifa með okkur og
styrkja á lífsleiðinni.
Við þökkum henni því þær sam-
verustundir sem við áttum saman.
Megi góður Guð geyma hana í faðmi
sínum.
Ættingum öllum sendum við
innilegar samúðarkveðjur.
Sólrún, Sveinbjörg, Herdís,
Guðmundur, llalldór og fjöl-
skyldur.-------------------------
Höndin, sem hamarinum lyftir,
er hafin af innri þörf,
af líknsamri lund, sem þráir
að létta annarra störf.
Sá fagri framtíðardraumur
er falinn í verkum hans,
að óbomir njóti orku
hins ókunna verkamanns.
Blessuð sé minning hans.
Katrín Guðjónsdóttir.
Því eitt sinn verða allir menn að deyja.
í dag verður afi minn jarðaður.
Hann veiktist fyrir hálfum mán-
uði og það leit ekki vel út. „Hann
hefur það líklega ekki af“ var sagt.
Auðvitað vonaði maður það besta.
En það voru stutt veikindi, nokkrum
dögum seinna var hann farinn.
Afi minn var góður maður og
alltaf mun ég hugsa með söknuði
til þeirra stunda sem við áttum
saman, eins og t.d. þegar við vorum
lítil og hann fór með okkur á hveij-
um sunnudagsmorgni í Langholts-
kirkju til að taka þátt í barnaguðs-
þjónustunni.
Afi minn var húsasmíðameistari
og ég er viss um að sá hlutur er
ekki til sem hann gat ekki smíðað.
Alltaf var hann að koma og búa til
eða laga ýmislegt hjá okkur, og það
var bara rétt fyrir veikindin sem
hann kom seinast og smíðaði hlið
í stigann fyrir litla langafabarnið
sitt.
Afí minn varð þeirrar gæfu að-
njótandi að eignast tvær góðar kon-
ur á lífsleiðinni. Fyrri kona hans
var Valgerður Kaprasíusdóttir, en
hún lést árið 1942, og eignuðust
þau tvö börn saman. Og eftirlifandi
eiginkona hans er Helga Ásta Guð-
mundsdóttir, sem er amma mín, og
áttu þau tvær dætur. Og svo má
ekki gleyma öllum fjöldanum sem
afabörnin og langafabörnin eru.
Það er enginn vafí á því að hann
afi minn átti sinn tíma og þó það
sé sárt að missa hann þá vitum við
að hann er á góðum stað núna og
lítur eftir okkur hinum sem eftir
erum.
Kallið er koraið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinimir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss.þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Elsku amma mín, ég bið þess að
þú fáir allan þann styrk sem þú
þarft á þessari sorgarstundu.
Jóhanna.
Vinarkveðja
Ég kveð þig vinur, heill til hlýrra stranda,
handan við dauða, þar sem sólin skín
svo björt á heiðum himni vorsins landa.
A helgum vegi bíður æskan þín.
Þar anga blómin blíð á grænum vengi,
í bemskuljóma framtíð vafin er.
Þar eilífð leikur líf á hörpustrengi
og ljúfir vinir aftur fagna þér.
Við hjónin sendum öllum ástvin-
um Olafs Magnússonar innilegar
samúðarkveðjur.
Marís Haraldsson og Guðrún
Þórarinsdóttir.
Minning
Klara Gestsdóttir
Fædd 27. nóvember 1942
Dáin 4. febrúar 1993
Elsku amma, góður Guð blessi
minningu þína.
Hve væri gott að vera.hér,
ef væri friður hvar sem er
og sundmng sæist engi,
ef tvídrægninnar andi æ
burt yrði að fara af hveijum bæ
og hvergi húsrúm fengi.
Sjá himinljósin hveija nátt
sinn halda veg í friði og sátt
og brosa blítt í hæðum.
Ef saman gengi svo á jörð
í sátt og friði Drottins hjörð,
vér hvíld í hjarta næðum.
Mitt hjarta, Guð minn, hneig til þín,
í hafsins djúp gef reiði mín
á undan röðli renni,
og gef, að elskueldur sá,
sem aldrei neitt sinn sloknar má,
æ mér í bijósti brenni.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virzt mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
Elsku afi, Hanna Gestur, Dóri
og við öll, góður Guð styrki okkur
og styðji og hjálpi okkur að styðja
hvert annað.
Björn Ingvar, Guðni Freyr
og Kristbjörn Snær.
Elskuleg amma okkar, Klara
Gestsdóttir, verður jarðsungin frá
Akureyrarkirkju í dag, 12. febrúar.
Engin orð fá megnað að tjá söknuð
okkar. Amma gleymist aldrei. Góð-
ur Guð blessi minningu hennar.
Á einum Guði’ er allt mitt traust,
engu skal ég því kvíða,
angur míns hjarta efalaust
á sér hans mildin blíða.
Enn þó hörmungar efnin vönd
á mig frekt geri’ að leita,
almáttug Drottins hægri hönd,
hún kann- því -öllu’ að-breytæ...
Mannanna stoð og styrkur bregst,
stofnar það oft til nauða,
ævin með sorgum áfram dregst,
endar loksins með dauða.
Þá hljóta skiljast hold og önd
og hérvist lífsins dvínar,
almáttug Drottins hægri hönd,
hún geymi sálu mína.
í mínum Guði' eg huggun hef,
hveiju sem öðru sætir,
mig á hans vald og vilja gef,
veit ég það, sem hann mín gætir,
þó synda, eymda’ og sorgar bönd
sárt vilji hjartað meiða,
almáttug Drottins hægri hönd
hún mun þau af mér greiða.
Trúr er minn Guð, sem treysti’ eg á,
trúr er Jesús, minn Herra,
hans blessuð forsjón bezt mun sjá,
nær böl og eymd mín skal þverra.
Sem bylgjur hafs við sjávarströnd
sín takmörk ei forláta,
eins skammtar Drottins hægri hönd
hverri sorg tíð og máta.
(H. Pétursson.)
Elsku afí, við biðjum góðan Guð
að styrkja okkur öll og hjálpa okk-
ur að styrkja hvert annað.
Þórir Ingi, Anna Lilja