Morgunblaðið - 12.02.1993, Page 37

MORGUNBLAÐIÐ i TO3TUDAGUR 1-2. FEBRÚAK Í1993
(87
önnur plön en eilífa ást: ég var
búinn að setja kúrsinn á munklífi
og popstjörnuferil í útlöndum og
Guðrún Sigríður var að endur-
byggja gamalst hús á Grímsstaða-
holtinu og byggja upp feril sinn sem
leikmynda- og búningahönnuður
hér heima. Við endurbyggingu
hússins naut hún dyggilegrar að-
stoðar föður síns og bræðra og það
leið ekki á löngu þar til að ættingj-
um hennar var orðið tíðrætt um
dularfullar mannaferðir þarna seint
á kvöldin og snemma á morgnana.
Kvöld eitt sat dóttirin í foreldra-
húsum meðan ég brá mér í útvarps-
viðtal og þegar leið á kvöldið kveikti
hún á Rás 2 og fór að hlusta. Þessi
skyndilegi áhugi dótturinnar á dæg-
urtónlist fór ekki framhjá foreldrum
hennar og að lokum varð hún að
viðurkenna að röddina í útvarpinu
ætti huldumaðurinn af Grímsstaða-
holtinu.
En þegar allir heimilismeðlimir
fóru að leggja við hlustir gerðist
það að þáttarstýran hóf að spyija
mig af stakri fúlkvennsku út í þann
svarta blett á ferli mínum sem lýtur
að dægurlagatextagerð. I stað þess
að svara heiðarlega og sannleikan-
um samkvæmt að afurðir mínar á
þessu sviði hefðu verið ómerkilegt
rusl því ég væri vita hæfileikalaus
þegar ljóðagerð væri annars vegar
og að allir mínir tilburðir hefðu
verið aðför að íslenskri dægur-
menningu svo ekki sé minnst á
hámenningu, þá sagðist ég ungur
hafa lent í sömu hremmingu og
Hallgrímur Pétursson sálmaskáld:
Drottinn hefði svipt mig skáldagáf-
unni sakir níðskældni, en textarnir
hefðu komið á því tímabili meðan
ég hefði enn verið að þrjóskast við.
— Síðan hefði ég séð að mér og
biði núna eftir einhveijum sem segði
við mig „upp, upp“, eða eitthvað
álíka innblásandi og bryti þannig
ísinn. Þegar ég hitti Guðrúnu Sig-
ríði síðar um kvöldið sagði hún mér
að faðir sinn hefði dæst og fnæst
á víxl undir þessari tölu og það
hefði mátt heyra að honum litist
ekki hætishót á þennan galgopa
sem svona glaðbeittur líkti sér við
sálmaskáldið.
Næstu helgi hittumst við Harald-
ur síðan fyrsta sinni. Guðrún Sigríð-
ur þurfti að sinna verkefni út í bæ,
en ég bauð mig fram í málningar-
vinnu móti föður hennar og hugðist
þar sanna notagildi mitt og mann-
kosti. Ég hafði fram að þessu talið
mig liðtækan með pensil og rúllu,
en ekkert hefði getað búið mig
undir hina akróbatísku hamhleypu,
Harald Siguijónsson, sem flaug
þarna um svæðið eins og fjölleika-
húsmaður með mig másandi í eftir-
dragi.
Mér var mikið í mun að koma
vel fyrir á þessum fyrsta fundi, en
vafalaust hefur væntanlegur
tengdafaðir minn glott út í annað
eftir að hann kvaddi mig síðar um
daginn, hvíthærðan og klesstan eft-
ir ömurlegustu frammistöðu mál-
araferils míns.
Nú veit ég ekki hvaða æðri eða
óæðri máttarvöld það voru sem tóku
sig til og fylktu liði gegn þeirri
hugmynd sem ég hafði haft um
sjálfan mig sem hagleiksmann sem
gæti á örlagastundu orðið liðtækur
smiður og væri með verksvit vel
yfir meðallagi. — Málningarslett-
urnar voru aðeins forsmekkur að
því sem koma skyldi: ég gat ekki
haldið á glerrúðu án þess að hún
spryngi í höndunum á mér, hlaðar
af bárujárni hrundu ofan á fíngur
og tær og á tímabili var Haraldur
reyndar farinn að efast um að ég
kæmist í gegnum húsaframkvæmd-
irnar í heilu lagi og þóttist helst
öruggur um mig þegar ég var send-
ur í eldhúsverkin.
Og svona gekk þetta lengi. —
Því áfjáðari sem ég var í að sanna
mig fyrir hinu vestfirska verktrölli,
þeim mun sneypulegri varð árang-
urinn. Það var oft erfitt að vera
innan um Harald og böm hans, því
bræðurnir og Guðrún Sigríður
höfðu fengið framkvæmda- og
verklagnisgenin í arf og það varð
fljótt að þegjandi samkomulagi að
ég væri best geymdur við að raða
bókum upp í hillu eða eitthvað álíka
hættulaust. Minnugur viðbragð-
anna við frásögninni um hina glöt-
uðu skáldagáfu hélt ég aftur af
mér við að benda á að áður fyrr
hefðu handverk mín vakið athygli
og aðdáun, — það var næsta víst
að Haraldur hefði grenjað af hlátri
við slíkar yfirlýsingar og auk þess
hefði það getað rifjað upp hina
hrokafullu samlíkingu við sálma-
skáldið sem ég hafði ekki enn fund-
ið flöt á að afsaka.
Á yfirborðinu var ekki hægt að
hugsa sér ólíkari menn en okkur
tvo. Haraldi féll aldrei verk úr hendi
og mætti einatt til okkar eftir vinnu
eða um helgar til þess að aðstöða
við hveija þá framkvæd sem var í
gangi. Undirritaður hafði og hefur
helst áhuga á því að eyða tímanum
í að stúdera það hvemig aðrir hafa
eytt lífi sínu í vitleysu og þegar
þessu fylgdi sú líffræðilega brengl-
un að heilinn fer helst ekki almenni-
lega í gang fyrr en eftir miðnætti
og að nóttinni er eytt í lestur miður
skynsamlegra bóka var ekki nema
von að sitthvað kynni að bera á
milli. En það furðulega var að allt-
af hélst einhver dularfull gagn-
kvæm virðing og við héldum jafn-
væginu með mátulegum skammti
af sjálfsháði og kurteisum skotum
um ótæpilega vinnusemi annars
vegar og afbrigðilega bókhneigð
hins vegar.
Nýr kapítuli í kynnum okkar sem
átti eftir að dýpka vináttuna og
auka gagnkvæmt traust og virðingu
okkar í mijli kom þegar ég, Guðrún
Sigríður, tengdaforeldrarnir og
móðir mín fórum saman til Túnis
þar sem yfirlýst stefna var að
slappa af eftir erfiðan og viðburða-
ríkan vetur. Þar var kominn nýr
Haraldur, — maður sem hafði lagt
verkfærin og dagstritið á hilluna,
en ekki ákafann og dugnaðinn. Við
fórum víða vegu frá Karþagó niður
til Sahara og fróðleiksþorsti hans
og ferðagleði voru óslökkvandi.
Haraldur og Eygló kona hans höfðu
um árabil veitt sér þann munað að
fara í það minnsta eina langferð á
ári og mér varð þarna ljóst að
maður sæi ekki Harald í öllu sínu
veldi nema á ferðalagi, þegar hann
verður launanna varpaði öllum
áhyggjum og ábyrgðartilfinningu
fyrir borð og leyfði sér að lifa til
fulls.
Þarna gat ég óvænt komið að
nokkru gagni með fróðleiksmolum
um þennan heimshluta og sögum
af vitleysingum og spekingum
svæðisins og mér varð fljótt ljóst
að Haraldi þótti skemmtanagildið í
beinu hlutfalli við sérvisku þeirra
sem um var ljallað. Annað sem sló
mig í þessari ferð var hversu mikill-
ar virðingar Haraldur naut þegar í
stað á meðal þeirra sem við hittum.
Nú er það svo að íbúar Norður-Afr-
íku hafa aldagamla reynslu í að
eiga við evrópska ferðalanga og eru
komnir með allt að því yfirnáttúru-
legt innsæi á fólk sem gerir mörg-
um þeirra kleift að komast að buddu
viðkomandi með sem minnstri fyrir-
höfn. Það kom aðeins einu sinni
fyrir að innfæddur mislæsi Harald.
Sveinstauli nokkur, vafalaust byij-
andi í greininni, vatt sér að honum
með einhveijar vörur og kom með
vafasöm viðskiptatilboð. Haraldur
horfði á hann með háðskri hluttekn-
ingu og sagði síðan blíðlega: „Farðu
bara inn í fjós og mokaðu flórinn
vinur.“ — Það kann að vera að
þessi setning hafi einhvern enduróm
sem skilst á arabískum málsvæðum
því drengurinn horfði á Harald með
óttablandinni virðingu og hvarf síð-
an hljóðlega á brott.
Hvar sem við komum var eins
og fólk sæi í Haraidi bedúínahöfð-
ingja og þegar hann dró upp vasa-
hnífinn góða og deildi kjötbitum til
þakklátra úlfaldahirðanna og þeir
ræddu síðan saman um landsins
gagn og nauðsynjar á íslensku og
arabísku fannst manni líkingin full-
komin.
Þarna sáum við og upplifðum
marga skemmtilega hluti og þegar
við vorum á slóðum berba í suður-
hluta Túnis og sáum ljóshærð og
bláeyg börn að leik varð okkur tíð-
rætt um Tyrkja-Guddu og aðra
brottnumda Islendinga, en ein-
hverra hluta vegna fengu þær sam-
ræður ekki eðlilegt niðurlag þannig
að Hallgrímur Pétursson lá enn
óbættur hjá garði.. .
Tíminn leið og vinskapur okkar
og umgengni uxu jöfnum höndum.
Það var orðið nokkuð ljóst hvaða
verk ég gæti unnið skammlaust og
það voru ekki gerðar kröfur um
annað. Og ef bókastaflarnir á stofu-
gólfinu voru orðnir áberandi háir
eftir langa næturvöku tiplaði Har-
aldur um á tánum og geymdi bor-
vélarnar fram yfir hádegi.
Það var síðan fyrir nokkrum
árum að við Guðrún Sigríður sátum
hjá Haraldi og Eygló um jólin og
fórum yfir liðið ár. Ég hafði ein-
hverra hluta vegna verið í þó nokk-
uð mörgum viðtölum og eins og oft
áður misst út úr mér nokkrar stór-
karlalegar yfirlýsingar. Þetta barst
í tal og Haraldur þagði um stund
og sagði svo: „Það er alveg merki-
legt með hann Hilmar, eins og hann
er rólegur dags daglega, að hann
getur látið út úr sér einhveija en-
demis þvælu þegar hann fer í við-
töl.“
„Maður verður nú að hafa eitt-
hvað að segja,“ mótmælti ég mátt-
leysislega.
„Þú tekur nú stundum fullstórt
uppí þig,“ sagði Haraldur.
„Eins og með sálmaskáldið?"
spurði ég.
„Já alveg sérstaklega eins og
þetta með Hallgrím Pétursson,"
svaraði hann glottandi.
Þá vissi ég loksins að mér var
fyrirgefið.
Ég á eftir að sakna allra þessara
stunda, kímninnar, manngæskunn-
ar og þess að fá ekki lengur að
fylgjast með fallegu sambandi hans
og sonar okkar Guðrúnar Sigríðar,
Óðins Arnar — en þeir afgarnir
voru óaðskiljanlegir og það var alla
tíð ljóst að Öðni Erni þótti afi sinn
mestur allra manna hér í heimi.
Hvort sem þarf að reisa hátimbr-
aða hörga hinum megin eða fá ein-
hvern til að reka smiðshöggið á
hina nýju Jerúsalem þá er kominn
öflugur liðsauki þar sem Haraldur
er.
Ég kveð minn ágæta tengdaföður
með ást, þakklæti og virðingu.
Hilmar Orn.
t
Elsku faðir minn, sonur okkar og bróðir,
ÁRIMI JÓN GUNNARSSON,
Túngötu 31,
Tálknafirði,
verður jarðsunginn frá Stóra-Laugardalskirkju laugardaginn
13. febrúar kl. 14.00.
Blóm og kransar vinsamlegast afþakkaðir, en þeim, sem vildu
minnast hins látna, er bent á Geðverndarfélag íslands.
Kristín Heiða Árnadóttir,
Gunnar Árnmarsson, Guðbjörg H. Friðriksdóttir,
Sigmar Helgi Gunnarsson, Sigurður Gunnarsson,
Jóna Sigríður Gunnarsdóttir, Maria Björk Gunnarsdóttir.
t
Ástkær afi og langafi,
JÓN GUÐJÓNSSON,
elliheimilinu Grund,
lést þann 3. febrúar síðastliðinn.
Útförin fer fram frá Hlíðarendakirkju í Fljótshlíð þann 20. febrúar
nk. kl. 14.00 og jarðsett verður í heimagrafreit í Múlakoti í Fljóts-
hlíð.
Minningarathöfn fer fram í Langholtskirkju þann 19. febrúar nk.
kl. 15.00.
Halldóra Lilja,
Jóna Lilja
og Guðlaugur Víðir.
t
Þökkum innilega auðsýnda samúð og hlýhug við andlát og útför
systur okkar,
ELÍNBORGAR PÉTURSDÓTTUR,
Vestmannabraut 59,
Vestmannaeyjum.
Jónina Pétursdóttir, Sigri'ður Pétursdóttir.
NOTAÐIR BILAR
GLOBUS
BILAR
NOTAÐIR BILAR
HER ERU 12 GOÐ DÆMI
Peugeot 205 XL hvítur
MMC Golont 2000 GLS
Chevrolet Monza hvítur
Citroén AX 10 blár
Ford Bronco XLT svartur
Volvo 244 GL
Ford Sierra 1600 grænn
Ford Orion hvítur
SAAB 900i grænn
Mazda 626 2000
Toyota Camry GLI brúnn
Subaru Sedan 4x4 hvítur
'88, 5 gíra, ek. 32 þús. km. markaSsv. kr. 390.000 tilboíS kr. 270.000
'87, sjólfsk., ek. 83 þús. km. marka&sv. kr. 650.000 tilbob kr. 500.000
'88, 5 gíra, ek. 60 þús. km. markaðsv. kr. 490.000 tilbob kr. 320.000
'88, 4 gíra, ek. 50 þús. km. markaðsv. kr. 340.000 tilbob kr. 200.000
'81, sjálfsk., ek. 150 þús. km. markaðsv. kr. 650.000 tilbob kr. 400.000
'81, sjálfsk.,ek. 159 þús. km. markaðsv. kr. 250.000 tilbob kr. 125.000
'87, ek. 100 þús. km. markaðsv, kr. 450.000 tilboð kr. 285.000
'87, ek., 96 þús. km. markaðsv. kr. 470.000 tilbob kr. 320.000
'86, beinsk., ek. 114 þús. km. markaðsv. kr. 660.000 tilboft kr. 515.000
'88, sjálfsk., ek. 102 þús. km. markaðsv. kr. 750.000 tilbob kr. 600.000
'86, ek. 95 þús. km. markaðsv. kr. 630.000 tilbob kr. 400.000
'88, ek. 85 þús. km. markaðsv. kr. 750.000 tilboð kr. 620.000
AÐEINS
20 BÍLAR EFTIR
Á ÞESSU FRÁBÆRA TILBOÐI
Kaupir þú notaðan bíl í eigu
Globus hjá Bílahöllinni í febrúar
áttu möguleika á þægilegri
helgarferb fyrir tvo á Hótel Örk.
Hdgardvöl míÖasl við tvo daga og eina nótt.
NOTAÐIR BÍLAR
liMII
SIMI: 674949
ÞAÐ ER OPK> HJÁ OKKUR:
mánudaga ti) (östudaga kl. 9.00 - 18.30
laugardaga kl. 10.30 - 17.00
sunnudaga kl. 13.00 - 16.00
NOTAÐIR BÍLAR