Morgunblaðið - 25.09.1993, Síða 36

36
MORGUNBLAÐI& LAUGARDAGUR 25. SEPTEMBER 1993
Með
morgnnkaffinu
Jæja. Nú á þetta að vera
komið í lag. Prófaðu að selja
í samband og við skulum sjá
hvað gerist.
pjiorgtwWíiíiiiiJi
BRÉF TIL BLAÐSINS
Kringlan 1 103 Reykjavík - Sími 691100 - Símbréf 691329
Hver er tilgangur lífsins?
Frá Konráð Friðfinnssyni
Hver er tilgangur lífsins? Er hann
að vinna fúlgur fjár, t.d. í Lottó?
Eignast stórt og vandað einbýlishús
með öllum búnaði? Fara árlega ut-
an? Ramba ölvaður á milli öldur-
húsa borgarinnar að kvöldlagi?
Hitta fagurt fljóð? Ef tilgang lífsins
er ekki þarna að finna hvar þá?
Þessari spurningu hafa margir
reynt að svara í gegnum tíðina með
misjöfnum árangri.
í mínum huga er tilgangur lífsins
ljós. Nefnilega sá einn að tilbiðja
Guð og hans einkason Jesú Krist,
frelsara vorn, og fylgja honum ein-
um. Líf án Krists er ekki einvörð-
ungu innantómt, einskisvert, hé-
gómlegt, heldur einnig gleðisnautt
og einkar heimskulegt fyrir mann-
inn. Kristur er miðpunkturinn í
þessu öllu saman og það sem hugur
og hjarta kristins manns stendur
ávallt til, á hverju sem annars geng-
ur, í daglegu amstri hans. Að mega
fylgja Kristi, taka sér orð hans í
munn, falla á kné og biðja, ekki
bara fyrir eigin skinni heldur líka
öðrum mönnum, jafnvel þeim er
lagt hafa stein í götu manns, og
finna styrkinn og sigurinn er manni
veitist fyrir mátt bænarinnar, er í
einu orði sagt stórkostlegt. Meiri
heiður en þennan getur engum
manni hlotnast á viferli sínum, hve
hátt sem hann annars nær í þjóðfé-
lagsstiganum. Sá þegn sem hefur
Krist sér við hlið, hann á í rauninni
allt og þamast einskis.
Já, máttur bænarinnar er mikill.
Víða má finna þessari fullyrðingu
minni stað í heilagri Ritningu.
Bænin er einkasamtal mannsins við
Guð. í bæninni leggur maðurinn
spil sín á borðið og rekur raunir
sínar, og ef til vill annarra, fram
fyrir Guð og Guð heyrir kveinstafi
mannsins. Til þess að þegninn geti
ætlast til af almættinu að fá bæn-
heyrslu verður hann líka að trúa
að það sé til. Raunverulegt. Lif-
andi. Kraftur, sem megnar allt.
Maður sem ekki trúir má ekki ætla
það að fá bænheyrslu hjá Guði.
Trúin á Messías er sem sé grunnur-
inn að þessu samfélagi. Um þetta
atriði vitnar Biblían sjálf. Hinn trú-
aði getur í annan stað reitt sig á
þennan stuðning, hvar og hvenær
sem er. Það eitt er víst.
Trúaður maður og vantrúaður
eru í raun andstæður. Eins og svart
og hvítt eru andstæður. Samt er
það svo að þeir geta vel orðið sam-
mála um ýmislegt í lífinu. T.d. því
að vín- og fíkniefnaneysla sé böl
sem tæri manninn og kalli yfir hann
hverskyns óheill, sundri fjölskyldum
og þar fram eftir götunum, en
málið er að þegar kemur að leiðum
til úrbóta skiljast ævinlega leiðir
hjá þeim. Ráið er trúaður maður
gefur í þessu tilliti er aðeins eitt.
Frá Benedikt Jónssyni:
í tilefni af bréfi Jóns Sveinssonar
hdl. til heilbrigðis- og trygginga-
ráðuneytisins, dags. 17. september,
og framhaldsbréfí hans til umboðs-
manns Alþingis dags. sama dag
vegna afgreiðslu tryggingaráðs á
umsóknum um starf forstjóra óska
ég eftir að bera eftirfarandi spurn-
ingar upp við nefndina:
1. Er það í samræmi við góða
starfshætti lögmanns að bera upp
ákæru fyrir nafnlausa skjólstæð-
inga?
Nafnlaus bréf í blöðum eru birt
á ábyrgð ábyrgðarmanns. Hlýtur
ekki sama að gilda um nafnlausa
ákæru, hún sé á ábyrgð þess lög-
manns sem ber hana upp? Geta þá
þeir sem ranglega eru bornir sökum
farið í meiðyrðamál við lögmann-
inn?
2. Er það í samræmi við góða
starfshætti lögmanna að bera fram
kæru byggða á viilandi fréttaflutn-
ingi dagblaða þegar þeim er í lófa
lagið að fá frumgögn málsins?
í bréfi lögmannsins vitnar hann
í frétt Morgunblaðsins. Umfjöllun
blaðsins er hins vegar rangtúlkun
þess á brefi sem ráðið sendi ráð-
herra og blaðið fékk afrit af. Blað-
ið leiðrétti frétt sína laugardaginn
18. september. Lögmaðurinn sá
hins vegar ekki ástæðu til þess að
Og það er: „Leitið á náðir Drottins
vors Jesú Krists og hann mun
hreinsa burt fíkn ykkar og gefa
nýtt og betra líf og frelsi í sér.“
Hinn vantrúaði segir aftur á
móti eftirfarandi: „Gerið þetta gerið
hitt, hlaupið hingað, verið sterkir
og ákveðnir, takið einn dag í einu.“
M.ö.o. hann bendir á allt nema Guð
sem getur þó raunverulega hjálpað
þama, eins og sem betur fer fjöl-
margir einstaklingar geta staðfest
með mér. Guði sé lof.
KONRÁÐ FRIÐFINNSSON,
Þórhólsgötu la, Neskaupstað.
leiðrétta ásakanir sínar í viðtali við
Bylgjuna í hádeginu sama dag.
Lögmaðurinn hefði getað fengið
frumgögn málsins hjá Trygginga-
stofnun eða einstökum ráðsmönn-
um og þá farið með rétt mál áður
en hann hófst handa í fjölmiðlaleik
sínum.
3. Er það í samræmi við góða
starfshætti lögmanna að bera menn
sökum með þvíað senda þeim skeyti
ífjölmiðlum án þess að senda hinum
ákærðu afrit af ásökunum?
Jón Sveinsson hdl. sendi afrit af
upprunalegu bréfi sínu til allra fjöl-
miðla sem og afrit af bréfi sem
hann sendi til umboðsmanns Al-
þingis. Hins vegar hirti hann ekki
um að senda einum einasta Trygg-
ingaráðsmanni bréf sín. Þeim var
því ómögulegt að bera hönd yfir
höfuð sér fyrr en eftir að fyrstu
fréttir birtust. Eftir það var áhugi
fréttastofa þrotinn enda rétt mál
miklu minni frétt en ásakanir um
ranga málsmeðferð og meiðandi
gerðir.
Svör við ofangreindum spuming-
um hljóta að gefa almennum borg-
urum ákaflega mikilvæga vísbend-
ingu um stöðu þeirra gagnvart lög-
mönnum og nafnlausum ákærend-
um.
BENEDIKT JÓNSSON,
tryggingaráðsmaður.
Fyrirspum til siðanefnd-
ar lögmannafélagsins

HOGNI HREKKVISI
„éG HEFHAFT ÖAMAU AE> HEIAISÓKN HANS."
Víkveiji skrifar
Víkvetji var á dögunum á ferð
um Dyrhólaey, einhverja
mestu náttúruperlu landsins. Eyjan
er stórfengleg, ekki bara fyrir sakir
fjölbreyttrar lögunar, heldur er
fuglalíf þar afar íjölskrúðugt. Því
er það vel gert að banna umgang
um eyna á varptímanum og enn-
fremur hafa menn haft uppi hug-
myndir um að takmarka aðgang að
henni til að hlífa henni eða taka
gjald af þeim sem eyna skoða til að
standa straum af kostnaði við eftir-
lit, viðhald vegar og fleiri þátta. Því
er ljóst að mönnum þykir mikið til
eynnar koma, en Víkverji telur þó
einn mikinn vansa á umgengi þar.
Gamlar leyfar af eins konar land-
tökubúnaði smábáta liggja úr eystri
hluta eynnar út í sker þar fyrir utan.
Umbúnaður í landi er úr sér gengið
stýrishús af bát og frá því liggja
margir vírar út í skerin fyrir utan.
Upphaflega var ætlunin að taka
þarna upp smábáta, þannig að Mýr-
dælingar gætu sótt sjóinn og nýtt
aflann heima fyrir. Það hefði að
sjálfsögðu átt að stöðva í upphafi,
því náttúruperlur landsins má ekki
eyðileggja með þessum hætti. Mýr-
dælingar komust svo reyndar að því
að þessi leið hentaði ekki. Þeir fundu
því aðra einfaldari leið og notuðust
við hjólabáta. Hins vegar gleymdu
þeir að taka til eftir sig í Dyrhólaey
og er það skoðun Víkveija að svo
beri að gera nú þegar. Þessar leyfar
landtökubúnaðar eru aðeins minnis-
merki misheppnaðrar tilraunar til
eins konar hafnargerðar, sem aldrei
hefði átt að leyfa og eiga ekkert
skylt við sögu Dyrhólaeyjar.
xxx
að kann að vera að bera í bakka-
fullan lækinn að skrifa hér um
seinagang ýmissa framkvæmda í
Reykjavík, en þolinmæði Víkverja
dagsins eru takmörk sett. Þingholt-
in, svo dæmi sé tekið, hafa verið
nánast ófær umferð í allt sumar
vegna endurnýjunar vatnslagna og
viðhalds ýmiskonar. Hvort tveggja
hefur verið nauðsynlegt, enda hvers
manns skylda að sinna viðhaldinu.
Hins vegar virðist vera komin á sú
venja að droll^, endalaust yfir verk-
inu eins og menn séu að hugsa um
það eitt að fá sem flestar vinnu-
stundir út úr dæminu. Nú er eflaust
megnið af þessum viðhaldsverkefn-
um boðið út og því fær verktakinn
jafn mikið hversu lengi sem hann
dundar við verkið. Gott og vel, það
skiptir hann ekki máli, en það skipt-
ir íbúa viðkomandi hverfa miklu
máli. Það skiptir verzlanir og veit-
ingahús miklu máli ef ekki er hægt
að komast þeim með góðu móti. Það
eru hagsmunir sem ekki má horfa
framhjá. Því ber þeim, sem verk af
þessu tagi vinna, að hraða þeim sem
kostur er til að valda ekki fólkinu
ónæði. Það er fólkið, sem borgar
framkvæmdirnar, almenningur, hóp-
ur neytenda, sem í síauknum mæli
er orðinn eins konar peð í pólitísku
valdatafli, hvort sem er í málefnum
ríkis eða sveitarfélaga. Stjórn ríkis
og sveitarfélaga virðist orðin í mol-
um vegna þrýstings hagsmunahópa
af ýmsu tagi og keppast allir við að
þóknast þessum hópum, en gleyma
þeim allra stærsta, sem er hinn al-
menni íslendingur, sem vill gjarnan
fá ódýran og góðan mat og góða
þjónustu og er tilbúinn til að legga
sitt af mörkum til samneyzlunnar.