Morgunblaðið - 12.10.1993, Blaðsíða 36

Morgunblaðið - 12.10.1993, Blaðsíða 36
36 MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 12. OKTÓBER 1993 Minning Rögnvaldur Jóns- son frá Túnprýði á Stokkseyri Fæddur 1. nóvember 1906 Dáinn 29. september 1993 Rögnvaldur Jónsson frá Túnprýði á Stokkseyri, til heimilis á Suður- götu 39b, Hafnarfirði, lést 29. sept- ember síðastliðinn, eftir allstranga sjúkralegu á St. Jósefsspítala í Hafnarfirði. Með Rögnvaldi er fall- inn í valinn einn af þessum dug- miklu aldamótamönnum sem áttu sinn stóra þátt í að móta okkar nútímaþjóðfélag með vinnusemi, nýtni og samviskusemi við sjálfa sig og aðra. Rögnvaldur var fæddur í Túnprýði á Stokkseyri 1. nóvem- ber 1906. Foreldrar hans voru hjón- in Sigríður Ragnhildur Pálsdóttir og Jón Hinriksson. Systkini Rögn- valdar voru Guðríður er lést 1992 og Óskar er lést 1958. Þetta voru vissulega samhent og dugmikil systkini og umfram allt góðar manneskjur, sem ég vona að við afkomendur þeirra höfum eitthvað fengið í arf frá þeim. Rögnvaldur byijaði snemma að stunda almenn störf til sjávar og sveita, og þá helst sjómannsstörf, og 1926 er hann kominn á vertíð í Vestmannaeyjum og er þá með Sighvati Bjamasyni. Frétt hef ég að Rögnvaídur hafi verið það sjó- veikur í sinni fyrstu sjóferð að það Fæddur 6. júní 1901 Dáinn 3. október 1993 Hinsta kveðja afadrengs Mig langar til þess að minnast afa míns með fáeinum orðum. Afi minn hefur fengið fararleyfi úr þessari veröld til annarrar æðri og meiri. Afi hefur líka skilað sínu dagsverki með sóma. Ég er honum þakklátur fyrir allt það sem hann gaf mér í veganesti fyrir lífsleið mína, allt frá barnæsku og fram á fullorðinsár. Afi og amma voru flutt suður til Reykjavíkur að Fossvogsbletti 7 þegar ég fæddist, en þangað átti ég oft eftir að koma fyrstu æskuár- in mín. Að heimsækja afa og ömmu í Fossvogi var eins og að komast upp í sveit, þar var margt sem gladdi hug og hjarta lítils drengs. En þar komst ég í kynni við hey- skapinn, hænsnin, og garðræktina sem átti hug hans allan, enda var afi grænmetisæta og ræktaði því mikið af grænmeti sjálfur. Hann Blómastofa Fnðftnns Suðurtandsbraut 10 108 Reykjavík. Sími 31099 Opiö ötl kvötd til kl. 22,- einnig um helgar. Skreytingar viö öll tilefni. Gjafavörur. ■ r. hafi liðið yfir hann. En það lét hann ekki á sig fá og stundaði sjó- mennsku í samtals 36 ár. Rögnvaldur flyst alfarið til Vest- mannaeyja 1939 og kaupir hann þá í samvinnu við Harald Hannes- son og Jónas Jónsson er kenndur var við Tangann í Vestmannaeyjum bátinn Baldur VE 24 og gerðu þeir hann út saman til ársins 1962, er Rögnvaldur seidi sinn hlut þeim Haraldi og Jónasi. Rögnvaldur var alla tíð háseti á Baldri og Haraldur skipstjóri og var þeirra samstarf og Jónasar alla tíð til mikillar fyrir- myndar. Dugnaður, nýtni og ágæt- is öflun sjávarfangs sá til þess að útgerð þeirra félaga gekk vel. Eins og áður er sagt selur Rögn- valdur sinn hlut í Baldri 1962 og fer þá að starfa í landi við netavið- gerðir hjá Netagerð Ingólfs Theó- dórssonar í Vestmannaeyjum og þar var kappið og samviskusemin ekki minni en til sjós og oft stóð Röggi frændi sólarhring við netaviðgerðir á þessum árum. Þetta voru árin sem mest fiskaðist í síldarnót og þorska- nót og ekki var alltaf hitinn á vinnu- stað því að oft var unnið að vetri til utanhúss við viðgerðir. Ekki var spurt um kaffi- eða matartíma ef þurfti einhveiju að flýta fyrir út- gerð og skipshöfn í hag. Vissulega lagði alúð og natni við ræktunina, því hann vildi gera þetta vel eins og allt annað sem hann lagði fyrir sig. Afí var barnakennari við Breiða- gerðisskóla. Það lá því beinast við þegar ég nálgaðist fímmta aldurs- árið að ég fengi að fara til afa til að Iæra. Það voru skemmtilegar stundir sem ég átti þá með afa og ömmu og það var gott að læra hjá afa og lesa og skrifa. En að fá þennan lærdóm frá afa mínum gaf mér meira en ég gerði mér grein fyrir þá. Það eru þessi miklu sam- skipti mín við afa og ömmu á mín- um uppvaxtarárum, sem ég tel að öllum börnum séu nauðsynleg, sem gáfu mér svö mikið og hafa nýst mér sem gott veganesti út í þennan heim. Afí kenndi mér ekki bara að skrifa og lesa, hann kenndi mér líka að hugsa jákvætt fram á við og vera óbanginn við að takast á við verðug verkefni, þetta minnti hann mig alltaf á í ljóðum sínum sem hann orti til mín við hin ýmsu tíma- mót í lífi mínu. Ég veit að okkar samband er ekki rofið þó hann sé kominn yfir móðuna miklu, hann heldur áfram að hugsa til fjölskyldunnar sinnar eins og hann hefur gert hingað til og sendir ömmu og okkur öllum hinum styrk til þess að halda áfram veginn. Um leið og ég þakka afa fyrir allt sem hann gaf mér, sendi ég ERFIDRYKIUUR' ^jeftingahiis^ HÚTEL fiSJá sími 689509 V_________ J þurfti því mikla karlmennsku í þessi störf á þessum árum. Hjá Ingólfi starfar Rögnvaldur til ársins 1973 í Eyjum og uppi á landi eftir gos til ársins 1975. Arið 1975 hefur Rögnvaldur störf hjá útgerðarfélaginu Barðanum í Kópa- vogi og vann hann þar til ársins 1983 og starfaði þar með miklum sóma eins og honum var lagið, sagði fyrrverandi samstarfsmaður hans þar. Alls staðar var Rögnvaldur til mikillar fyrirmyndar í starfí vegna kunnáttu sinnar, dugnaðar og sam- viskusemi og vissulega var hann mjög hress í tilsvörum og oft flugu ýmsar setningar manna á milli í erli dagsins. Rögnvaldur kvæntist eftirlifandi eiginkonu sinni, Þuríði Sigurðar- dóttur frá Garðhúsum á Stokks- eyri, 29. ágúst 1952. Er óhætt að segja að það hafi verið góður ráða- hagur er birtist í mikilli virðingu tveggja einstaklinga hvor fyrir öðr- um. Þau voru barnlaus en Þuríður átti þijár dætur fyrir. Rögnvaldur var að mörgu leyti sérstakur per- sónuleiki, sterkur, hreinn og beinn, sagði ávallt sínar skoðanir á sinn kankvíslega hátt er þvf var að skipta, hafði oft gaman að þvarga góðlátlega um hlutina. Ég minnist þess að sú saga var sögð um barn- fóstrustörf Rögnvaldar á undirrit- uðum er ég var ungabarn, en þá átti Röggi allmikið af hljómplötum, að þegar foreldrar mínir komu heim þá var ég búinn að bijóta 2-3 plöt- ur. Spurðu foreldar mínir af hveiju hann hefði ekki bannað mér að vera með plöturnar. Þá svaraði Röggi: „Það er bara alls ekki hægt að banna honum, hann er svo gott barn.“ Þetta fínnst mér lýsa Rögn- valdi vel, hann var alla tíð mjög bamgóður og elskur að börnum og góður afí. Heimili Rögnvaldar og Þuríðar og ljölskylda mín ömmu, mömmu og systkinum hennar, barnabörnum og barnabarnabörnum samúðar- kveðjur. Ég vil enda þessa stuttu kveðju með ljóði sem afí orti: Vertu eins og blóm, sem breiðir blöð sín móti himni og sól. Vertu hönd, sem haltan leiðir, hæli þeim, sem vantar skjól. Vertu ljós þeim villtu og hijáðu, vinur þeirra, er flestir smá. Allt með björtum aupm sjáðu, auðnan við þér brosir þá. Halldór Hreinsson. Gamli kennarinn minn, Marinó L. Stefánsson, lést sunnudaginn 3. október sl. Hann var búinn að vera veikur talsvert lengi, og hefur lík- lega verið hvíldinni feginn. Okkar leiðir lágu saman haustið 1959 er ég byijaði í 7 ára bekk í Breiðagerðisskóla hjá honum. Á ýmsu gekk á milli okkar til að byija með, og man ég eftir því að hafa strengt þess heit að fara aldrei í skólann aftur! Eftir því sem árin liðu breyttist viðhorfið og fljótlega var ég orðin sannfærð um að betri kennari fyndist ekki í heiminum! Strax í byijun vorum við vanin við að koma fram. Öll árin í barna- stóð lengst af á Kirkjubæjarbraut 1 í Vestmannaeyjum og var alla tíð mjög myndarlegt og snyrtilegt á allan hátt og vissulega var gott fyrir okkur Boggu að eiga athvarf þar er við bjuggum í Vestmannaeyj- um, en þar var skammt á milli heim- ila okkar og við með barnahópinn ungan. Oft var gott að kíkja inn hjá þeim er skroppið var í mjólkur- búðina og fá sér kaffísopa og spjall. Þær minningar geymum við Bogga í hugskoti okkar sem einar af perl- um Vestmannaeyjaminninga. í gosinu 1973 eyðilagðist hús Rögga og Þuru á Kirkjubæjarbraut 1 og þá fluttust þau til Hafnarfjarð- ar í framhaldi af þvi Síðastliðinn 20 ár stóð heimili Rögnvaldar og Þuríðar á Suðurgötu 39b, Hafnar- fírði, og þar undu þau vel sínum skólanum héldum við bekkjar- skemmtanir, þar sem foreldrum var boðið. Þar hafði hver nemandi sitt hlutverk, í leikriti, upplestri, kynn- ingu eða einhveiju öðru. Einnig kenndi Marinó okkur að vinna í hópum, flytja fyrirlestra, gera kort, myndir, vinnubækur og líkön í sand- kassanh' sem við höfðum í stofunni okkar. Að auki fórum við oft í vett- vangsferðir til að leita okkur heim- ilda. Eftir því sem árin liðu varð bekkurinn okkar mjög samheldinn, og vorum við oft saman í frímínút- unum, bæði strákar og stelpur. Nálægt tíu árum eftir að við luk- um barnaskólanum hittumst við til að rifja upp gamla tíma. Ógleyman- legt er þegar við heimsóttum hann í Fossvoginn þar sem hann bjó. Alltaf tók hann jafnvel á móti okk- ur og átti þá eitthvað gott í munn- inn. Ekki gleymist heldur þegar við tróðum upp með leikrit í Guðspeki- félagshúsinu, en Svava Fells var systir Marinós. Eða þá síðasti tíminn fyrir jól, þegar Marinó gaf okkur sælgæti og bað okkur um að segja engum frá, því að það væri bannað í skólanum. Seinna, þegar ég var kominn í Kennaraskólann, sannfærðist ég um að Marinó var langt á undan sinni samtíð varðandi kennsluað- ferðir. Einnig var hann listaskrif- ari, og komu seinna út kennslu- bækur í skrift eftir hann. Alltaf var hann jafn þolinmóður og hlýr. Og þegar ég fór að kenna sjálf skildi ég betur hve mikla vinnu hann lagði á sig fyrir okkur. í 12 ára bekk vorum við orðin 36 talsins, og að auki var þá venja að kennarar sæju um tvo bekki í einu. Eftir 12 ára bekk reyndi hann að fylgjast með okkur eins lengi og hann hafði heilsu til. Einu sinni bauð hann nokkrum fyrrverandi nemendum sínum til að horfa á leik- rit í Breiðagerðisskóla, sem við höfðum tekið þátt í á sínum tíma. Ég er sannfærð um að með góðri kennslu í barnaskóla er ómetanleg- ur grunnur lagður að framtíð hvers barns, og get ég aldrei nógsamlega þakkað Marinó alla þá umhyggju og vinnu sem hann lagði á sig fyr- ir okkur. Eftirlifandi eiginkonu hans, börnum og öðrum ættingjum votta ég mína dýpstu samúð. Hulda K. Guðjónsdóttir. Marinó L. Stefánsson kennari — Minning hag. Rögnvaldur fékk áfall fyrir um tveimur árum, en náði sér allvel til heilsu. Hinn 14. júlí síðastliðinn fékk Rögnvaldur heilablæðingu og var lagður inn á St. Jósepfsspítala í Hafnarfírði þar sem smátt og smátt dró af honum þar til hann lést 29. september. Með Rögnvaldi er fallinn í valinn maður sem hafði að leiðarljósi í lífí sínu vinnusemi, samviskusemi og hreinskiptni við menn, eiginleikar sem ég tel að hafi orðið þessari þjóð til mestra framfara á þessari öld. Um leið og ég kveð Rögnvald frænda vil ég þakka honum fyrir allt og allt, það sem hann var mér og öðrum sem kynntumst honum á lífsleiðinni. Ég óska honum Guðs blessunar á framandj vegum. Jón Kr. Oskarsson. Einn fagran sumardag í júlí sl. heimsótti Rögnvaldur Jónsson okk- ur í Garðinn. Þann dag sá ég að verulega var farið að halla undan fæti hjá honum. Hann sagði ekki mikið, hann sem var vanur að liggja ekkert á skoðunum sínum. Hann var ætíð vanur að hafa ákveðnar og fastmótaðar skoðanir á öllum hlutum. Þessi stóri og sterki maður bar þess nú merki að löng og merki- leg ævi væri senn á enda. Það kom í sjálfu sér ekki svo mikið á óvart að hann Rögnvaldur lagðist í júlí- mánuði á sjúkrahúsið í Hafnarfirði og átti þaðan ekki afturkvæmt. Rögnvaldur var fæddur á Stokks- eyri og ólst þar upp í húsinu Tún- prýði. Maður fann það alla tíð að sterkar voru taugar hans til sinnar æskubyggðar, þótt starfsorka hans nýttist lengst í Vestmannaeyjum. Ungur að árum hóf Rögnvaldur að stunda sjómennsku og leiðin lá til Vestmannaeyja. í Eyjum leigði hann um nokkurra ára skeið hjá foreldrum mínum. Alla tíð var mik- ill vinskapur milli foreldra minna og Rögnvalds og síðar tengdist hann fjölskyldu minni er hann kvæntist Þuríðu Sigurðardóttur, sem er systir móður minnar, en þær voru aldar upp í Garðhúsum á Stokkseyri. Rögnvaldur stundaði sjómennsku allt til ársins 1962 og lengi var hann meðeigandi að bátn- um Baldri, eða frá árinu 1939. Eftir að hann kom í land vann hann fyrst og fremst við netavinnu hjá Netaverkstæði Reykdals, en lengst hjá Netagerð Ingólfs. Ég hef heyrt marga tala um það sem unnu með honum Rögnvaldi að þar hafði farið alveg einstakur vinnukraftur. Dugnaður hans og samviskusemi var hreint ótrúlég. Orðin að hlífa sér voru ekki til í hans orðabók. Ég hef líka heyrt vinnufélaga hans tala um hann sem einstaklega góð- an og tryggan félaga. Mér er Rögnvaldur mjög minnis- stæður. Ég minnist þess að sem unglingur hafði ég mjög gaman af því að heimsækja Þuru og Rögga og ræða við hann um hin ýmsu mál, pólitík og önnur. Rögnvaldur hafði svo ákveðnar skoðanir. Hann var sannkallaður íhaldsmaður í orðsins fyllstu merkingu og senni- lega væri öðruvísi komið fyrir okkar þjóðfélagi ef hans skoðanir hefðu fengið að ráða. Nýtni og aðhalds- semi voru í hávegum höfð. Þrátt fyrir það var hann höfðingi heim að sækja og gestrisinn með afbrigð- um. Rögnvaldur kvæntist Þuru árið 1952 og áttu þau myndarlegt heim- ili í Vestmannaeyjum allt til ársins 1973, en þá urðu kaflaskipti hjá þeim eins og öðrum Eyjamönnum. Þau settust að í Hafnarfirði og bjuggu sér þar fagurt heimili. Sérstaklega gott samband hefur alla tíð haldist milli Rögnvalds og dætra Þuru og fjölskyldna þeirra. Rögnvaldur Jónsson var einn af þessum mönnum sem settu svip á samtíð sína. Hann var einn af þess- um mönnum sem hafði veruleg áhrif á mann með sínum ákveðnu skoðunum, dugnaði og heiðarleika. Ég og fyölskylda mín sendum Þuru og öðrum ástvinum samúðar- kveðjur. Minningin um einsatklega heilsteyptan og góðan mann mun lifa. Sigurður Jónsson.

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.