Morgunblaðið - 19.12.1993, Síða 43

48
MORGUNBLAÐIÐ MINNINGAR SUNNUDAGUR 19. DESEMBER 1993
við Ingu og Þorstein og alltaf fórum
við ríkari og betri manneskjur af
þeirra fundi. Við ræddum framtíðar-
málin, nöfn bamanna okkar, íbúða-
kaup og alltaf var tekið á málum
af skynsemi og jákvæðu hugarfari.
Það var ekki síst Ingu að þakka sem
horfði ætíð til framtíðar og taldi
ungu fólki ekkert ókleift, legði það
sig fram.
Inga hélt frumburði okkar, Aldísi
Kristínu, undir skírn með aðstoð
Þorsteins og Árna. Það var falleg
athöfn sem fór fram á heimili
tengdaforeldra minna og var til
marks um þá hlýju sem börn okkar
nutu alla tíð hjá ömmu Ingu.
Haustið 1984 héldum við Ámi til
framhaldsnáms í Bandaríkjunum.
Áður en við fóram stungu þau hjón
að okkur auram og þau orð voru
látin falla að það væri ódýrara fyrir
okkur að hringja heim til þeirra en
öfugt. Þannig gætu þaú fengið frétt-
ir af okkur og stelpunum sem þá
voru orðnar tvær. Mánuði síðar var
Þorsteinn allur og Árni flaug heim
og kvaddi fyrir okkur öll. Á meðan
á námi okkar stóð erlendis hringdum
við vikulega í Ingu. „Aurarnir" voru
löngu búnir en fyrir okkur var nauð-
synlegt að fá uppörvun og hvatningu
frá Ingu í gegnum lífsspeki sem var
tær og hnitmiðuð.
Eftir heimkomuna fórum við Ámi
með Ingu til Kaupmannahafnar þar
sem við dvöldumst í góðu yfirlæti
hjá Margréti systur Árna og fjöl-
skyldu hennar. Þar kom fram
„heimskonan" Ingigerður sem lét sig
ekki muna um að ferðast um alla
stórborgina í strætisvögnum og lest-
um þó að komin væri hátt á níræðis-
aldur. Hún hugsaði vel um útlit og
klæðaburð og var jafnan eftir því
tekið hversu glæsileg og falleg hún
var.
Himnaríki hefur verið líkt við
mustarðskorn er maður sáði í akur
sinn. Það var hverju sáðkorni
smærra en þegar það var sprottið
varð það öllum jurtum stærra og
fuglar himins komu og hreiðruðu
um sig í greinum þess. Ættbogi
Þorsteins og Ingu er orðinn stór en
ættmóðirin breiddi svo út greinarnar
að afkomendum þótti gott að hreiðra
um sig og nutu samskiptanna við
einstaka konu.
Oftar en ekki er við Árni heimsótt-
um Ingu átti Árni það til að sofna
í stólnum hennar. Hún sótti þá teppi
og breiddi ástúðlega yfir hann. Við
héldum áfram að spjalla en mikið
þótti henni vænt um að „pólitíkus-
inn“ dóttursonur hennar skyldi geta
slakað á og sofnað í stólnum hennar
ömmu.
Að leiðarlokum er mér efst í huga
þakklæti fyrir leiðsögnina og hlýjuna
sem þau hjón og síðar Inga veittu
mér og börnunum okkar íjórum.
Við kveðjum hnípin með þá ósk i
huga að íslenska þjóðin eignist sem
flestar fyrirmyndir á borð við ömmu
Ingu.
Bryndís.
Hann Þorsteinn afi okkar þurfti
að berjast í Eyjum fyrir bættri
menntun Eyjamanna og betri kjörum
þeirra lægst settu. Baráttan var oft
hörð á þessum árum og gifuryrðin
mörg. Hún Inga amma sá til þess
að ékkert af þessu hafði áhrif á
heimilislífið. Það var griðastaður afa
og allra er þangað sóttu.
Barátta okkar ungra bræðra í
Eyjum var annars konar. Hún tengd-
ist leikjum Eyjapeyja sem breyttu
spýtnarusli í vopn og gerðu út leið-
angra upp í Helgafell.
Þessi barátta var þó hörð og oft
vorum við eltir uppi af eldri peyjum.
Hún amma sá til þess að við höfðum
griðastað á heimili hennar. Þar var
hægt að fela sig fyrir óvættum og
mæðrum þeirra sem komu til að leita
uppi hinn seka vegna þess að engl-
arnir þeirra enduðu með stórar kúlur
á höfði eða marbletti.
En heimili afa og ömmu var ekki
aðeins griðastaður eins og að ofan
er lýst. Það var lærdómssetur.
Amma kenndi okkur elstu bræðrun-
um að lesa. Þar fengum við systkn-
in einnig mikilvægan stuðning við
gildi menntunar. Það var því ekki
aðeins á okkar eigin heimili sem slík
gildi höfðu áherslur. í athafna-
umhverfi Eyjamanna var mikilvægt
að njóta slíks stuðnings einnig frá
öðru mikilvægu heimili. Oft tilkynnt-
um við ömmu og afa hvað við hygð-
umst verða, því það breyttist oft.
Læknir, fisktæknir, matvælafræð-
ingur, lögfræðingur, prestur eða
kennari. Öllu var þessu tekið af
mikilli athygli og stutt við þá ákvörð-
un hveiju sinni með hyggilegum
spurningum.
Heimili ömmu og afa var raun-
veralegur griðastaður og kennslu-
stofnun gagnvart þeim gildum sem
við teljum okkur meta stöðugt meira.
Þrátt fyrir andstreymi heyrðum við
ömmu aldrei tala illa um nokkurn
mann. Alltaf sýndi hún okkur áhuga
og virðingu, eins og um kærkomna
vini hennar, jafnaldra, væri að ræða.
Það gilti í raun einu hvort við vorum
fimm eða 35 ára. Virðingin og hlýj-
an var hin sama. Hún og afi áttu
því mikinn þátt í því að vera með
foreldrum okkar systkina að byggja
upp sjálfsvirðingu okkar og kynnast
því að „kynslóðabil" er tilbúið hug-
tak þeirra sem líklega hafa verið
aldir upp í að samskipti barna og
fullorðinna einkennist af einhveiju
öðru en gagnkvæmri virðingu.
Þegar við stækkuðum fundum við
systkinin að það reyndist vera sama
hvar staðsetning var á heimili ömmu
og afa og síðar ömmu, þegar afi
féll frá. Alltaf ríkti þessi heilagi frið-
ur og birta yfír heimilinu. Þangað
héldum við áfram að koma til að
hlaða orkugeymana.
Hún amma bjó okkur svo vel úr
garði af góðum minningum að nú
þegar hún er farin, hlaðast orku-
geymarnir álíka vel af minningunum
einum. Fyrir það eram við óend-
anlega þakklát.
í menntaskóla lærðum við fyrst
um kjörgerðir í sálarfræði. Hinn
fullkomni maður var sá maður sem
lauk lífi sínu í fullri sátt við verk sín
á þessari jörð og við aðra menn.
Amma lifði í 91 ár, með fullri reisn,
ást og hlýju. Hún er sá einstaklingur
sem við þekkjum á þessum aldri sem
kemst næst því að vera kjörgerðin
sem alla dreymir um að vera. Þess
vegna kveðjum við hana full þakk-
Iætis og af sannri gleði yfír að hafa
fengið að njóta þess sem bún bjó
yfir og færði mömmu og pabba,
okkur systkininum, mökum okkar
og börnum okkar þannig að næsta
kynslóð byggi á gildum heiðarleika,
virðingar fyrir sjónarmiðum annarra
og gildum réttlætis. Við trúum því
í barnslegri einlægni að nú ríki ham-
ingjutímar hjá afa og ömmu. Eina
áhyggjuefni þeirra gæti verið að við
sem eftir sitjum sættum okkur ekki
við að njóta ekki samvista við þau.
En það væri of eigingjarnt sjónar-
mið, eftir allt það sem þau hafa
gefið okkur.
Gylfi og Árni.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin strið.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þðkk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Nú er elsku amma farin frá okkur
á fund afa. Við systurnar viljum
þakka ömmu fyrir árin sem hún var
með okkur. Þó að amma hafi verið
orðin 91 árs bar hún árin vel og var
alltaf ung í anda. Hún var alltaf vel
til höfð, lífsglöð og hraust. Áhuga-
málin hennar vora mörg. Hannyrðir,
ferðalög, mannamót, leikhúsferðir
og lestur góðra bóka voru hennar
líf og yndi. Henni fannst gott að
vera innan um fjölskyldu sína. Hún
fylgdist vel með barnabörnunum og
var hún ýmist að pijóna eða hekla
á þau.
Amma var alltaf svo blíð og góð.
Það var notalegt að koma í heim-
sókn til hennar og spjalla við hana.
Hún lét sér annt um okkur öll og
hafði mikinn áhuga á því sem við
tókum okkur fyrir hendur.
Amma var góður vinur og við
söknum hennar mikið. Við vitum að
elsku afi okkar hefur tekið vel á
móti henni.
Nú eruð þið saman á ný. Blessuð
sé minning ykkar.
Ingigerður, Guðný Helga
og Kristín Hrönn.
Á fljóti lífs og tíma fara margir
hjá.
Ég tel það homstein gæfu minnar
að hafa notið samfylgdar og leið-
sagnar ömmu minnar, Ingigerðar
Jóhannsdóttur, sem nú er fallin frá.
Bernskuminningar frá Goðasteini,
heimili þeirra ömmu og afa, eru
margar. Heimilið var í senn menn-
ingarsetur og skjól. Amma og Goða-
steinn voru eins og sál og líkami
sömu verunnar. Goðasteinn kallaðist
á við nafna sinn sem bar við norður-
himin í hvítum breiðum Eyjafjalla-
jökuls og blasti við sýn á hlaðinu
þegar vel viðraði.
I bókasafni stóra skrifstofunnar
fann lítill drengur alls kyns
undrabækur, stórar erlendar fjöl-
fræðibækur, myndabækur og seinna
fjöldann allan af norskum og íslensk-
um bókum. Bókaloftið er mér enn
minnisstætt og mögnuð stemmning
bókasafnsins, þar sem andlit norskra
eikarálfa og bergþursa gægðust út
um hillurnar, sveipar Goðastein æv-
intýrablæ.
I kjöltu ömmu lærði ég að lesa
fimm ára gamall og gat setið hug-
fanginn tímunum saman og hlýtt á
hana fara með þulur sem hún flutti
af leikrænni innlifun svo að barnssál-
in hreifst með sögunni og gleymdi
stund og stað. Hún sagði mér að
hún hefði lært þulurnar um ferm-
ingu. Seinna hef ég oft velt fyrir
mér hvernig ömmu tókst að læra
og tileinka sér kynstur ljóða, sálma
og sagna, sém hún kenndi oftast við
fermingarárið sitt. Einhveiju sinni
sagði hún mér að auðvelt hefði
reynst henni að taka próf því að
hana „dreymdi jafnan hvaða spurn-
ingar komu“. Allar þessar skýringar
bera vott óbilandi jákvæðu hugar-
fari hennar og bjartsýni.
Lífsferill Ingigerðar Jóhannsdótt-
ur er tilefni í heila bók sem ekki
verður rituð hér. Slíkar bækur um
hljóðar og skylduræknar afburða-
konur heimilis og fjölskyldu eru að
jafnaði ekki skrifaðar. Síst af öllu í
tísku. í stað frægðar njóta þær
ómældrar virðingar sinna nánustu.
Frá mínu sjónarhomi er horfin merk-
asta persóna sem ég hef kynnst um
dagana.
Mér eru sérstaklega minnisstæð
úr fasi hennar reisn og tíguleiki.
Klæðaburður hennar lýsti einfaldri
fágun.
Hún skrýddist hverri flík sem hún
bar. Þátttaka hennar á mannamót-
um bar vott um ákveðna hlédrægni,
en skarpa athygli þegar samræður
áttu sér stað. Hátt og virðulegt enn-
ið var umgjörð blíðra augna þar sem
brunnu einstakar gáfur, góðsemi og
göfugmennska. Hvílíkur íjársjóður
er slík minning um horfna ættmóður.
Fram á síðustu daga lífs síns
fylgdist hún með öllum fréttum, öll-
um fléttum þjóðlífsins og vegferð
hins stóra hóps sem myndaði grein
hennar ættartrés. Og brottför henn-
ar var með sömu reisn; að loknu
borðhaldi á Hrafnistu að kveldi 7.
desember braut hún servíettuna,
lagði hana frá sér og leið útaf. Eftir
tveggja daga dásvefn var hún öll.
Nú hefur amma náð ósnum þar
sem fljótið og úthafið verða eitt.
Viðburðaríku lífshlaupi er lokið. Við
sem nutum ástríkis hennar og visku
sitjum eftir hljóð og þakklát fyrir
samfylgdina. Blessuð minning henn-
ar mun reynast dijúgt veganesti
þeim sem nutu þeirrar gæfu að
þekkja hana.
Þorsteinn Ingi Sigfússon.
Elskuleg amma mín, Inga, er dáin.
Hún er sú síðasta af ömmunum
mínum sem kveður þetta jarðlíf. Ég
var óvenju rík af öfum og ömmum.
Svo rík að mér þótti ástæða til að
gorta mig af sem krakki.
Hugur minn fylltist þakklæti og
bjartsýni þegar mamma tilkynnti
mér andlát þitt að morgni 10. des-
ember sl.
Sama morgun meðtók ég enn eina
sprautumeðferðina við sjúkdómi
mínum. í huga mínum var þakk-
læti. Þakkl'æti fyrir það að þú fékkst
að kveðja þetta jarðlíf með reisn.
Svo hress, ern og ungleg fram til
hins síðasta. Bjartsýni yfir því að
nú hafði mér bæst góður „liðstyrkur
að handan" í baráttunni.
Og það munar um minna en þig,
elsku amma. Ég náði líka að kveðja
þig og segja þér að á sama hátt og
ég fyndi fyrir nærvera afa í huga
mér tæki hann á móti þér nú. Og
þeir endurfundir hafa öragglega orð-
ið jjúfir fagnaðarfundir.
í minni minningu voruð þið alltaf
einsog ungt ástfangið par. Leiddust
um, notuðuð hlýleg ávörp og báruð
mikla virðingu hvort fyrir öðru. Já,
það mátti margt fallegt af ykkur
læra.
Frá Goðasteini, húsinu ykkar í
Eyjum, á ég margar góðar minning-
ar. Á hveiju sumri dvaldi ég þar sem
krakki. Hver einasta ritgerð sem ég
skrifaði í barnaskóla fjallaði um lífið
í Eyjum, þjóðhátíð og lífið og tilver-
una í Goðasteini.
Afi vaknaði snemma á morgnana
og settist við skriftir áður en hann
lagði af stað í gagnfræðaskólann,
Sparisjóðinn eða Byggðasafnið. Sí-
fellt að störfum og hefði sjálfsagt
með síðari tíma sálfræðigreiningu
verið talinn ofvirkur.
Þú amma mín að undirbúa daginn
í eldhúsinu. Við Inga Dóra vorum
hins vegar oftast nýsofnaðar. Því
við vöktum og sögðum hvor annarri
magnaðar draugasögur fram á
rauða nótt.
Já, lífið var ævintýri í þá daga.
Síðar koma minningar fram í hug-
ann um gosnóttina, þegar þið flutt-
ust öll til okkar upp á meginlandið.
Óvissan hvað yrði um húsið ykkar
og hvað yrði um ævistarfið ykkar.
En tíminn eyðir áhyggjum og efa.
Allt fór þetta vel. Þið fluttust í Hafn-
arfjörðinn. Unduð hag ykkar vel og
hélduð áfram að leiðast um göturnar
eins og forðum. Þú varst styrka stoð-
in hans. Full af jafnaðargeði og
sáttasemjari þegar þess þurfti með.
Ég var og er stólt af því að vera
elsta barnabarnið ykkar. En þannig
kynnti afi mig ávallt.
Ég var líka óumræðilega stolt og
þakklát fyrir að hafa átt ykkur að,
elsku amma.
Hvíl þú í friði. Elsta barnabarnið
þitt,
Guðný Stefánsdóttir.
Fleiri minningargreinar um
Ingigerði Jóhannsdóttur bíða
birtingar og munu birtast i
blaðinu næstu daga.
t
Ástkær eiginmaður minn, faðir og
tengdafaðir,
GUÐMUNDUR GESTSSON,
Hlíðargerði 22,
Reykjavík,
sem lést þann 14. desember sl. verður
jarðsunginn frá Bústaðakirkju þriðju-
daginn 21. desember kl. 15.00.
Guðrún Guðmundsdóttir,
Helga Guðmundsdóttir, Guðmundur Vilbergsson.
t
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð
og vináttu við andlát og útför
YNGVA GRÉTARS GUÐJÓNSSONAR,
Löngumýri 24,
Garðabæ,
áður Skólavörðustíg 44.
Sérstakar þakkir til starfsfólks Landspít-
alans á deild 14E og gjörgæsludeild.
Guð gefi ykkur gleðiieg jól og farsælt
nýtt ár.
Valdís Gunnlaugsdóttir,
Guðmundur Pétur Yngvason, Berglind Bragadóttir,
Eivar Andri Guðmundsson.
t
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og vinarhug við andlát og
útför móður okkar, tengdamóður, ömmu og langömmu,
EVU PÁLMADÓTTUR.
Erla Elíasdóttir, Ágúst H. Eliasson,
Halldóra Elíasdóttir, Sveinn H. Ragnarsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð
og hlýhug við andlát og útför móður
okkar og tengdamóður,
MARGRÉTAR ÞÓRÐARDÓTTUR,
Droplaugarstöðum.
Sigurlaug Alfreðsdóttir, Árni Tyrfingsson,
Gréta Alfreðsdóttir, Smári ingvarsson.
t
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og vinarhug við andlát og
útför móður okkar, tengdamóður, ömmu og langömmu,
HELGU EYÞÓRSDÓTTUR,
Suðurgötu 25,
Sandgerði.
Guð blessi ykkur öll og gefi ^kkur gleðilega jólahátíð.
Jón Erlingsson, Jóhanna Sigurjónsdóttir,
Margrét Erlingsdóttir, Hannes Þ. Sigurðsson,
Ólafía Þ. Erlingsdóttir, Eiríkur J. Helgason,
Stefama Lórý Erlingsdóttir, Sigurður Einarsson,
Ingibjörg Erlingsdóttir, Bjarni Einarsson,
Sjöfn Erlingsdóttir, Oddný S. Gestsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.