Morgunblaðið - 05.03.1994, Page 33

MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 5. MARZ 1994
33
Guðmundur Björgvin
Kristínsson — Minning
Hann Þorleifur litli vinur minn er
dáinn. Sunnudaginn 13. febrúar sl.
var innanfélagsskemmtun hjá félag-
inu okkar (Harmonikufélagi Reykja-
víkur). Þar var Þorleifur mættur á
sviðið með harmonikuna sína, en
tækni hans og fágaður leikur var
óumdeilanlegur og að leik loknum
mátti líka glöggt heyra hversu félag-
arnir kunnu vel að meta árangur
þessa unga listamanns sem hann
galt með sínu sérstæða brosi. Brosi
sem lýsti í senn karlmennsku og ljúf-
mennsku. Hver skyldi hafa trúað
því að á þessari stundu væri hann
að senda okkur sitt síðasta bros.
En svona er framtíðin okkur vesæl-
um jarðarbörnum gersamlega hulin
og óskiljanleg.
Nokkrum dögum síðar er hann
vinur okkar kallaður til annarra
heima og annarra viðfangsefna.
Þorleifur mátti kallast auðugur
maður af allri þeirri ást og um-
hyggju sem foreldrar hans gáfu
honum. En jafn víst er að þau hafa
fengið mikið að launum. Þeim mun
sárara er foreldrunum að missa
sólargeislann sinn. En við trúum
að Þorleifur hafi verið kallaður til
meira áríðandi starfa.
Guð styrki ykkur og hjálpi ykkur
að meta að verðleikum þau forrétt-
indi að hafa notið samvista við
þennan góða dreng og eiga minn-
ingarnar eftir.
Kveðja frá harmonikuvinum,
Karl Jónatansson.
Hvað er það ljós, sem lýsir fyrir mér
þá leið, hvar sjón mín enga birtu sér?
Hvað er það ljós, sem ljósið gjörir bjart
og lífgar þessu tákni rúmið svart?
Hvað málar „ást“ á æsku brosin smá
og „eilíft líf“ í feiga skörungs brá?
Hvað er þitt ljós, þú varma hjartans von,
sem vefur faðmi sérhvem tímans son?
Guð er það ljós.
(M. Joch.)
Þegar sorgin ber að dyrum og
skuggarnir virðast ætla að bera
okkur ofurliði þá er sem tilveran
standi kyrr. Endalaust tóm umlykur
okkur þrátt fyrir alla ástvinina sem
vefja okkur örmum og reyna að
styrkja okkur á alia lund. Skynjan-
ir okkar dofna út á við en verða
ofumæmar hið innra. í huga okkar
hrannast upp minningar, sumar
ljúfar, aðrar sárar. Allar miða þær
að því að fullgera mynd þess sem
horfin er, mynd sem hvert og eitt
okkar á út af fyrir sig, einstaka
mynd sem fólgin er í fylgsnum
hjartans. Sumum dráttum myndar-
innar erum við tilbúin að deila með
öðrum en aðrir drættir hennar eru
svo persónulegir að þeir varðveitast
einungis f þögn.
Það er misjafnt hversu vel okkur
tekst að skila dagsverkinu á jarð-
lífsgöngu okkar. Við komum líka
áreiðanlega misjafnlega undirbúin
til starfs okkar og það er engu lík-
ara en að okkur sé ætlað mismun-
andi hlutverk. Þetta er ofureðlilegt:
Ef við lítum á jörðina sem eitt stórt
heimili þá hiýtur að vera þörf á
verkaskiptingu. Sumir eru fæddir
Minning
Fæddur 21. apríl 1942
Dáinn 1. desember 1993
Amma, má ég bíða eftir að Gísli
komi í heimsókn. Já, ég á að skrifa
um skrítinn mann í skólanum.
Litla mín. Gísli nam skipasmíði
eftir að vera uppalinn við þá iðn frá
bernsku. Sú iðja átti aldrei við hann,
sem og önnur vinna í iandi, en nám-
ið nýtti hann til þess að smíða sinn
eigin bát, Kóp.
Kópur var hans happafley alla
tíð.
Hans árátta var sjórinn og jaðr-
aði hún við þráhyggju allt hans líf.
Auðvelt var að stofna til viðræðna
ef talað var um veður eða físk.
Hafir þú verið með honum til
verkamenn en aðrir eru hneigðir til
andlegra starfa. Enn aðrir eru svo
einstakir að allri gerð að okkur
finnst þeim hafi verið falið sérstakt
hlutverk meðal okkar. Það eru ljós-
berarnir. Þeir láta sjaldnast mikið
yfir sér en hönd þeirra græðir og
blóm vaxa í sporum þeirra. Þeir
bera birtu með því aðeins að vera
og með þeirri birtu laða þeir fram
hið besta í þeim sem umgangast
þá. Þeir eru boðberar kærleika og
friðar. Þú þekkir örugglega ein-
hvern sem þessi lýsing gæti átt við;
þeir starfa meðal okkar, ljósberarn-
ir, þótt við veitum þeim ekki alltaf
verðskuldaða athygli. Þeir eru
„Guðs gjöf“ og „Guðs gjöf“ voru
einmitt orðin sem Líney, vinkona
mín, notaði í bréfi til okkar vin-
kvennanna um litla drenginn sinn,
þegar hann var á fyrsta árinu.
Þorleifur Árni kom eins og sólar-
geisli inn í líf Líneyjar og Reynis.
Hann var langþráður og honum var
fagnað sem „Guðs gjöf“. Þegar ég
var yngri hugsaði ég stundum:
„Skilur Líney það svona miklu bet-
ur en ég hvílík gjöf heilbrigt og vel
skapað barn er af því að hún á
bara eitt?“ Nú þegar ég er sjálf
orðin amma, og börnin mín um það
bil að hverfa að heiman, þá skil ég
að hvert barn er „Guðs gjöf“ sem
þegin er aðeins um stundarsakir.
En hvers vegna aðeins um stund-
arsakir? Jú, ef allt fer að óskum
þá vex barnið og fer að heiman.
Það hættir að vera barn. En hvað
með þau sem frá okkur eru tekin
allt of fljótt, að því er okkur virð-
ist? Er þá hægt að taka gjöf aftur?
Þegar við gefum gjafir þá leggj-
um við gjarna eitthvað af sjálfum
okkur í gjöfina; við veljum það sem
okkur finnst fallegt en hugsum um
leið hvað kemur viðtakandanum
vel. Sumar gjafir eru forgengilegar
og aðrar ekki. Einstaka gjöfum er
ætlað að koma einhveiju sérstöku
til leiðar og þegar þær hafa gert
það þá er ætlunarverki þeirra lokið.
Það er líkt og þær hverfi aftur til
upphafsins. Eg held að Þorleifur
Árni hafi verið slík gjöf og tel hann
hafa verið ljósbera til síðasta dags.
Ég minnist hans sem lítils
hnokka. Þegar mamma hans hélt
saumaklúbbinn þá naut hann þess
að spjalla við okkur, vinkonur henn-
ar. Við höfðum þá flestar lagt barn-
eignir á hilluna og kunnum því bet-
ur að meta kotroskið hjal hans.
Hann var óvenjulegt barn hvað
snerti orðaforða og hugmyndir; í
raun var hann svo langt á undan
jafnöldrunum að við hlutum að
undrast. Aðdáunarverðast þótti
okkurþó samband hans við foreidra
sína. Ég minnist alveg sérstaklega
samtala þeirra mæðgina, þegar
saumaklúbbur var haldinn. Þau
samtöl voru á fullorðinslegum nót-
um. Líney var kannski að reyna að
lokka hann í rúmið en vinurinn var
rökfastur og taldi sig eiga ýmsilegt
vantalað við okkur hinar konurnar,
sem sýndum honum svo mikinn
áhuga. Við brostum á laun þegar
hnyttnar athugasemdir féllu.
Ein minning kemur sérstaklega
sjós muntu minnast þess að þar fór
maður yfirveguðum og öruggum
höndum um þig.
I landi undi hann sér tímunum
saman við að gera allt klárt. Úti á
sjó beið hverful veiðin, oft svo smá,
að ekki tók því að landa henni. Var
hún þá bara borin milli húsa.
Þótt baráttan við náttúruöflin
væri grimm og leiddi hann á vit
feðra sinna óttaðist hann enga
meir heldur en fræðingana.
Litla mín, við vitum að hann
heyrði þegar þið sunguð svo fallega
saman í baráttu hans við ofureflið.
Gísli minn, við þökkum samver-
una og hvíldu í friði.
Kæra Þóra, börn og barnabörn,
foreldrar, minning hans lifi.
fram í huga minn. Þá var Þorleifur
byijaður að læra á harmóniku. Það
lýsir kannski best hversu vel þau
Líney og Reynir nutu hvers dags sem
þau áttu með drengnum sínum að
þá lét Líney gamlan draum rætast
og fór líka að læra á harmóniku. Svo
spiluðu þau mæðgin fyrir okkur.
Mikið voru þau hamingjusöm. Við
vinkonumar urðum líka hamingju-
samar bara af því að horfa á þau.
þeir feðgar áttu líka sameiginlegt
áhugamál þar sem leikhúsferðir
voru annars vegar. Slíkar stundir
gáfu áreiðanlega föður, sem þar var
á heimavelli, jafnmikið og syni og
er nú gott fyrir Reyni að eiga góðs
að minnast.
Þorleifi Árna voru ætluð 12 ár
til að inna verk sitt af hendi meðal
okkar. Hvert hlutverk hans var
fáum við ekki uppgefíð en við getum
dregið ályktanir af framgöngu hans
á meðal okkar. Ég tel hann hafa
verið ljósbera og dreg þá ályktun
af því hvernig hann bar birtu inn í
líf sinna nánustu. Hvernig hann dró
mannkosti foreldra sinna fram,
auðgaði tilveru þeirra með lífi sínu
og kvaddi þau ríkari og sterkari en
áður. Okkur mönnum er ekki ætlað
að dæma um hvenær starfsdeginum
er lokið. Æðri máttur ræður þar
öllu. Við berum heldur ekki skyn-
bragð á lengd mannsævinnar nema
með okkar jarðneska tíma en í ei-
lífðinni er einn dagur sem þúsund
ár, og þúsund ár dagur, ei meir.
Hafið var Þorleifi hugleikið.
Hann dreymdi um að kanna djúp
þess. Kannski var hann kafari í
eðli sínu? Kannski þekkti hann líka
betur til djúpa mannsandans en
okkur óraði fyrir? Margt í orði og
æði þessa prúða og góða drengs
gat bent til þess. Það er undarlegt
að hann skyldi enda ævi sína við
að kafa, óskaðiðju sína, flugsyndur
drengurinn. Er það e.t.v. vísbending
um að honum hafi, á andlega vísu,
heppnast að gera öðrum ljós þeirra
eigin vitundardjúp og lina með því
sorg og græða sár? Honum hafi nú
sjálfum verið leyft að kanna djúpið
mikla?
Á kveðjustundu er hollt að minn-
ast alls þess fagra og góða sem
ástvinurinn skilur eftir hjá okkur.
Fýlla huga okkar þakklæti fyrir þá
dýrmætu gjöf sem hann var okkur
og biðja honum blessunar á æðri
vegum. Það eitt, ásamt því ljósi sem
getið er um í versinu hér í upp-
hafi, megnar að stökkva harminum
á flótta og veita styrk til þess að
horfast í augu við framtíðina.
Kæru vinir, Líney og Reynir. Við
„vinkonurnar" biðjum þess að Guð
veri með ykkur í sorg ykkar. Við
trúum því að minningin um dreng-
inn ykkar og það samlíf sem þið
áttum með honum verði ykkur leið-
arljós á komandi tímum.
Guð blessi Þorleif Áma og minn-
ingu hans.
Kristín Jónsdóttir.
Fleiri greinar um Þorleif Árna
Reynisson biða birtingar og
munu birtast í blaðinu næstu
daga.
Við viljum koma á framfæri
þakklæti til allra sem stóðu að
björgun og leit að Gísla. Guð gefi
að ykkur farnist vel í lífinu.
Systkini.
Fæddur 5. september 1958
Dáinn 27. febrúar 1994
Þegar menn eru hrifnir brott í
blóma lífsins, eins og gerðist um
Guðmund Björgvin Kristinsson,
greypast í vitund okkar þau sann-
indi, að lífið er dýrmætt, en um
leið að því getur lokið á einni hélu-
nótt. Sagt hefur verið, að „guðirnir
elski þá, sem deyja ungir“. Við skul-
um vona, að þau orð hafi sannast
á Guðmundi, því að honum var
mikið gefið í vöggugjöf.
Guðmundur Björgvin var sonur
hjónaiina Jóhanns Kristins Friðriks-
sonar sjómanns og Ágústu Jónu
Gústafsdóttur. Hann var yngstur í
hópi sjö systkina. Ættir hans lágu
austur á Djúpavogi. Björg amma
hans var systir Halldórs Ásgríms-
sonar eldri, alþingismanns, og einn-
ig var hann náskyldur Eysteini
Jónssyni ráðherra.
Guðmundur átti sín fyrstu
bernskuár austur á Djúpavogi, en
fluttist með foreldrum sínum til
Akraness 1966. Leið hans lá síðan
norður á Akureyri, þar sem hann
gekk í menntaskóla. Og nokkrum
árum síðar hélt hann til háskóla-
náms í Bandaríkjunum, þar sem
hann lauk námi í hagfræði með
stærðfræði sem sérgrein.
Fundum okkar Guðmundar bar
saman fyrir nokkrum árum, áður
en hann hélt til náms vestur um
haf. Athygli mína vakti geðþekk
framganga og gjörvuleiki þessa
hávaxna dökkbrýnda unga manns,
sem bar nánast suðrænt svipmót.
Augu hans báru góðri greind vitni
og þeirri lífsgleði, sem nánast mátti
kalla lífsþorsta.
Að loknu námi, þegar hann kom
aftur heim, var Guðmundi mjög í
mun að taka til óspilltra málanna
og láta eitthvað eftir sig liggja. Þar
kom, að hann réðst til starfa austur
í Rangárvallasýslu og bjó á Hellu,
en hafði með höndum verkefnis-
stjórn fyrir sex fyrirtæki á Flúðum
í Árnessýslu.
Þótt lífið sé stutt, lifir minningin
um góðan dreng í hugum þeirra,
sem honum kynntust. Foreldrum
og systkinum Guðmundar Björg-
vins, syni hans, Jóhanni Kristni, og
sambýliskonu, Laufeyju Berglind
Friðjónsdóttur, votta ég mína
dýpstu samúð.
Sigurður Gizurarson.
t
Innilegar þakkir til allra, er sýndu okkur samúð og vinarhug við
andlát og útför
SIGURGEIRS SIGURÐSSONAR,
Hrauntúni 14,
Vestmannaeyjum.
Sigurbjörg Sigurðardóttir,
Hávarður Birgir Sigurðsson,
Viktor Hjartarson
og fjölskylda.
t
Kæru ættingjar og vinir.
Innilegar þakkir fyrir sýndan hlýhug og samúð við fráfall og útför
eiginkonu minnar, móður okkar, tengdamóður, ömmu og
langömmu,
HELGU ÞORSTEINSDÓTTUR,
Egilsbraut 12,
Þorlákshöfn.
Guðni Karlsson,
Guðrún Guðnadóttir, Jón Dagbjartsson,
Helga Guðnadóttir,
Þorsteinn Guðnason, Lovisa Rúna Sigurðardóttir,
Katrfn Guðnadóttir, Sigurður Magnússon,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Þökkum innilega auðsýnda samúð og
vinarhug við andlát og útför móður
okkar og tengdamóður,
AÐALBJARGAR
EGILSDÓTTUR,
Þórsmörk 5,
Selfossi.
Hafsteinn Þorvaldsson,
Eysteinn Þorvaldsson,
Svavar Þorvaldsson,
Ragnhildur Ingvarsdóttir,
Hörn Harðardóttir,
Hrafnhildur Árnadóttir,
Gunnar Kr. Þorvaldsson, Guðríður Steindórsdóttir.
+
Innilegar þakkir færum við öllum þeim, sem auðsýndu okkur vin-
áttu og hlýhug við andlát og útför ástkærrar móður okkar, tengda-
móður, ömmu, langömmu og langalangömmu,
RANNVEIGAR JÓNSDÓTTUR,
Akureyri.
Sérstakar þakkir færum við starfsfólki á hjúkrunarheimilinu Seli.
Guð blessi ykkur öll.
Alda Þorsteinsdóttir,
Anna S. Þorsteinsdóttir,
Laufey Þorsteinsdóttir,
Halldór V. Þorsteinsson,
Ævar Þorsteinsson,
Sævar Þorsteinsson,
Jónheiður Þorsteinsdóttir,
barnabörn, langömmubörn
og langalangömmubörn.
Kári Karlsson,
Gísli Brynjólfsson,
Sigurlína Jónsdóttir,
Árni Skúlason,
Ingibjörg Hallvarðsdóttir,
Laufey Steingrímsdóttir,
Þórólfur Ingvarsson,
Gísli Guðmundur
Krisijánsson