Morgunblaðið - 18.05.1994, Side 33

MORGUNBLAÐIÐ
MIÐVIKUDAGUR 18. MAÍ1994 33
MINNINGAR
HÁKONHÓLM
LEIFSSON
+ Hákon Hólm
Leifsson var
fæddur að Arnar-
bæli á Fellsströnd
28. apríl 1931.
Hann lést á heimili
sínu í Reykjavík 8.
maí síðastliðinn.
Foreldrar hans
voru Hólmfríður
Sigurðardóttir og
Leifur Grímsson.
Hákon átti sex
systkini, Jóhannes,
Asgerði, Sigmund,
Sigurð, Ingiríði og
Grím. Hann ólst
upp í Galtavík í Skilmanna-
hreppi frá fjögurra ára að
aldri, en fluttist til Reykjavíkur
1959. Hákon kvæntist Ingveldi
Hannesdóttur 1952. Þau slitu
samvistir. Þeirra synir eru
Hannes Hólm, fæddur 1952,
kvæntur Jóh. Margréti Guð-
laugsdóttur; drengur,fæddur
1954, dáinn sama dag; Krist-
mundur, fæddur 1956, kvæntur
Helgu Erlingsdóttur; Leifur
Ólafur, fæddur 1965, sambýlis-
kona Steinunn Einarsdóttir;
Kristinn Sigurður, fæddur
1967, sambýliskona Ásta Arn-
ardóttir. Barnabörn Hákonar
eru tíu talsins. Útför hans fer
fram frá Akraneskirkju í dag,
en jarðsett verður í Görðum.
En rainningin helst í hvfld og kyrrð
sem krans yfir leiðið vafinn.
Hún verður ei andans augum byrgð,
hún er yfir dauðann hafin.
(E. Ben.)
NÚ ER hann afi dáinn
og langar mig að minn-
ast hans í nokkrum
orðum. Það var alltaf
jafn gaman og gott að
heyra í honum afa og
hitta hann. Mínar
fyrstu bemskuminn-
ingar um hann ein-
kenndust af þægilegri
pípulykt sem lagði frá
honum og gerði hann
svo afalegan og faðm-
lögin sem sýndu mér
hvað honum þótti vænt
um mig. Hann spurði
alltaf um líðan mína
og hvað ég hefði nú
fyrir stafni, og það brást því aldrei
að afí var alltaf einna fyrstur til
þess að hringja og óska mér til ham-
ingju með daginn á afmælisdögum
mínum eða öðrum merkisdögum.
Afí var dugnaðarforkur og vann
erfið störf. Á hans yngri árum var
hann bifreiðastjóri og var með marga
bíla á sínum snærum en er tímar liðu
sneri hann sér að sjómennskunni og
dró hún hann meðal annars til út-
landa. Eftirminnilegast við þessar
utanlandsferðir hans voru þó fyrir
mér heimkomur hans því hann var
alltaf með eitthvað gott í fórum sín-
um. Ég man þó sérstaklega eftir einu
skipti þegar hann færði mér þessa
líka forláta dúkku, en þessi dúkka
var ekki öll þar sem hún var séð því
hún var vægast sagt furðuverk og
stórkostleg uppfmning í mínum aug-
um vegna þess að hún gert svo að
segja allt. Hún talaði, borðaði og
þannig fram eftir götunum, sem sagt
hún var það sem allar stelpur á mín-
um aldri dreymdi um og það besta
var að það átti engin vinkvenna
minna svona dúkku.
MARGRÉT
J. LILLIENDAHL
+ Margrét J. Lilli-
endahl fæddist
á Hólum í Öxnadal
16. mars 1908 og
ólst þar upp við
mikla fátækt í stór-
um systkinahópi.
Hún lést í Ljós-
heimum, öldrunar-
deild Sjúkrahúss
Selfoss, 9. maí síð-
astliðinn, 86 ára að
aldri. Foreldrar
hennar voru Jón
Kristjánsson kenn-
ari og organisti og
kona hans Rann-
veig Sveinsdóttir. Hinn 17. ág-
úst 1933 giftist Margrét Jónasi
Lilliendahl símritara, f. 30. nóv-
ember 1905, d. 12. mars 1975.
Þau fluttust suður til Reykja-
víkur og eignuðust einn son,
Gústaf Lilliendahl, sem nú er
forstöðumaður á Litla-Hrauni,
kvæntur Önnu Maríu Tómas-
dóttur. Útför Margrétar fer
fram frá Fossvogskirkju í dag.
í FÁUM orðum langar
mig til þess að minn-
ast ömmu minnar
Margrétar.
Fyrst man ég eftir
ömmu er hún og afi
bjuggu á Dunhaga 15
í Reykjavík. Alltaf fór-
um við í heimsókn til
þeirra, foreldrar mínir
og við systkinin, í
Reykj avíkurferðum
okkar, en við bjuggum
þá í Skálmholti í Vill-
ingaholtshreppi. Ég
man að okkur krökk-
unum þótti líka mjög
spennandi að fá afa og ömmu í
heimsókn í sveitina til okkar. Þá
fengum við að fara með pabba í
jeppanum niður á veg til þess að
taka á móti þeim er þau komu með
rútunni austur.
Amma var ákveðin og stolt kona,
en stutt var í glettnina og spaugið
og ósjálfrátt bárum við, bræður
mínir og ég, mikla virðingu fyrir
henni. Ætíð var hún snögg að útbúa
veislumat þegar við komum í heim-
En góðmennska afa einskorðaðist
alls ekki við gjafir þvi hann sýndi
það svo sannarlega í gerðum sínum
og orðum hvað honum þótti vænt
um mig. Okkur kom alltaf sérstak-
lega vel saman og þegar við hitt-
umst töluðum við saman um allt
milli himins og jarðar. Við trúðum
hvort öðru fyrir ýmsum leyndarmál-
um, en einhvern veginn þrátt fyrir
alit sem á milli okkar var að þá
gleymdi ég eins og svo margir að
segja afa það berum orðum hvað
mér þætti vænt um hann. Því vona
ég að þú lesir þessa grein, elsku afi
minn, og vitir að ég elska þig. Þakka
þér fyrir alla þá innsýn sem þú hefur
gefíð mér í lífið og tilveruna. Guð
geymi þig.
Bára Konný.
Hákon var óvenju stæltur og
sterkur maður og ég yngri bróðir
hans hreifst mjög af kröftum hans
og reyndi að leika eftir listir eins og
að axla síldarmjölspoka en varð jafn-
an að lúta í lægra haldi.
Á þessum árum var rígur milli
Borgfirðinga og Akurnesinga svo oft
kom til ryskinga á sveitaböllum og
þurfti röska og hrausta menn til að
ganga á milli og oft varð Kommi
fyrir valinu. Hann sló aldrei til nokk-
urs manns, heldur slengdi stórum
krumlunum yfir óróaseggina og gekk
með þá út.
Hákon og eiginkona hans Ingveld-
ur Hannesdóttir bjuggu fyrst á Akra-
nesi en byggðu síðan nýbýli að Galta-
læk út úr jörð foreldra hans. Búskap-
ur var enginn dans á rósum frekar
þá en nú og varð Hákon að vinna
sem mjólkurbílstjóri til að endar
næðu saman. Á þessum árum eign-
uðust þau þijá syni, en einn þeirra
dó í fæðingu, það var 1955.
Árið 1959 flytur íjölskyldan til
Reykjavíkur þar sem Hákon stundaði
ýmis störf, þó lengst af sendibílaakst-
ur. Tveir drengir bættust í hópinn,
en lífið er hverfult og Hákon og Ing-
sókn og alltaf var heimili hennar
einstaklega snyrtilegt. Þegar ég var
við nám í Reykjavík kom ég oft til
ömmu með dóttur mína Katrínu,
og urðu þær hinir mestu mátar.
Árið 1985 flutti amma austur á
Selfoss eftir að hafa búið ein í tíu
ár frá því að afi dó. Hún bjó sér
snoturt lítið heimili á Birkivöllum
15 á neðri hæðinni, en á efri hæð-
inni bjó ég og mín fjölskylda. Fengu
bömin mín þá að njóta návistar við
langömmu sína í nokkur ár og oft
læddust þau systkinin, Katrín og
Stefán, niður til hennar, og þegar
ég svo fór til þess að sækja þau
sátu þau yfirleitt við eldhúsborðið
í mestu makindum og röðuðu í sig
einhveiju góðgæti.
Þegar heilsu ömmu fór að hraka
og hún gat ekki lengur búið ein
dvaldi hún hjá foreldrum mínum á
Eyrarbakka í nokkra mánuði, en
fyrir rúmum tveimur ámm fór hún
á Ljósheima, öldrunardeild Sjúkra-
húss Selfoss, þar sem hún dvaldi
síðustu ævidagana og það veit ég
að amma var hvíldinni fegin, því
nóttina eftir að hún kvaddi þennan
heim kom hún til mín í draumi al-
sæl á svip og kvaddi mig með faðm-
lagi og bað fyrir kveðju til foreldra
minna.
Hvíl.þú í friði, amma mín.
Margrét Lilliendahl.
veldur slitu samvistum 1974. Eftir
það vann Hákon við vinnu sem
tengdist sjómennsku, var ýmist á sjó
eða beitningarmaður í landi. í mörg
ár var Ólína Þorsteinsdóttir sambýl-
iskona Hákonar, en þau slitu sam-
vistum fyrir nokkrum árum.
í þó nokkur ár hefur hann átt við
veikindi að stríða og er nú farinn
yfir móðuna miklu.
Konni minn ég vil þakka þér fyrir
uppeldið og elskulegheitin við litla
bróður.
Guð blessi þig og varðveiti þar sem
þú liggur við hliðina á litla drengnum
þínum.
Sofðu rótt. Ég óska öllum afkom-
endum og aðstandendum þínum
Guðs blessunar.
Þinn bróðir Grímur.
Ég vil í fáum orðum kveðja elsku-
legan bróður minn, Hákon, sem horf-
inn er frá okkur, farinn í sína hinstu
för. Hann kaus að hvíla við hliðina
á litla drengnum sínum, sem hvílir í
kirkjugarðinum í Görðum og dó svo
ungur.
Konni minn, alltaf varst þú glaður
og kátur, þó þú værir veikur og við
vissum að það var engan bata að fá,
þú tókst því með æðruleysi, sagðir
alltaf að þér liði vel ef þú varst spurð-
ur. Vonandi líður þér vel núna þar
sem þú ert.
Á skilnaðarstundu hrannast end-
urminningarnar upp í hugann sem
aldrei gleymast. Mikið hafðir þú
gaman af því að syngja hér á árum
áður, enda hafðir þú mikla og fallega
rödd. Eitt af þínum uppáhaldslögum
sem þú söngst og fórst mjög vel með
var;
Ég krýp og faðma fótskör þína
frelsari minn á bænastund
Ég legg sem bamið bresti mína,
bróðir, í þína líknarmund.
Ég hafna auðs og hefðarvöldum,
hyl mig í þínum kærleikshöndum.
Þú vildir að þetta væri sungið yfir
moldum föður okkar og var það gert.
Elsku Konni minn, með þessum
línum kveð ég þig, þakka þér sam-
fylgdina í þessu lífi og megi algóður
Drottinn leiða þig til ljóssins.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(V. Briem.)
Þín systir Inga.
Mig langar í örfáum orðum að
minnast tengdaföður míns Hákonar
sem lést á heimili sínu 8. maí. Það
eru ein 24 ár síðan við hittumst fyrst
og man ég alltaf hvað mér þótti
hann myndarlegur maður. Við Konns,
eins og hann var oftast kallaður,
urðum strax góðir vinir. Lífið var
honum ekki auðvelt og átti hann
mestan part ævinnar við erfiðan
sjúkdóm að eiga. Tengdafaðir minn
var einstscklega hlý persóna og vildi
allt það besta fyrir sína. Hann hringdi
oft í mig og vildi fá að vita hvemig
við hefðum það og allir synir hans
og þeirra fjölskylda. Við ræddum oft
lengi saman og þegar ég spurði hann
hvemig hann hefði það var svarið
alltaf það sama: „Ég hef það ágætt“.
Hin síðari ár kom hann líka nokk-
uð oft og var hjá okkur um jól og
áramót og vom það einstaklega góð-
ar stundir.
Mér er minnisstæður atburður sem
sýnir hlýhug hans. Við hjónin áttum
20 ára brúðkaupsafmæli og var hanh
sá eini sem mundi eftir því. Hann
kom í heimsókn og færði okkur að
gjöf silfurtertuspaða sem hann lét
sérsmíða handa okkur og var hann
sérstakur fyrir það að hann var bú-
inn til úr stöfum okkar hjóna, gifting-
arári og árinu sem 20 ára afmælið
var. Ég var svo heppin að eiga tertu
og gátum við strax notað spaðann
og fengið okkur kaffi og spjallað
saman.
Elsku tengdafaðir, þakka þér fyrir
allt. Guð blessi minningu þína.
Þín tengdadóttir Margrét.