Morgunblaðið - 28.08.1994, Blaðsíða 10

10 SUNNUDAGUR 28. ÁGÚST 1994
MORGUNBLAÐIÐ
FRÁ slysstað í
Bólstaðar-
hlíðarbrekku
við Stóra
Vatnsskarð,
þar sem lang-
ferðabifreið
valt með 32
erlendum
ferðamönnum
innanborðs.
Morgunblaðið/Bergsteinn Sörensen
Hið hrollvekjandi rútuslys sem varð fyrir norðan
fyrir nokkru, þegar langferðabíll valt á þakið og
farþegarnir köstuðust úr sætum sínum, hefur orð-
ið til þess að beina athygli manna að þeirri stað-
reynd að bílbelti eru ekki í sætum slíkra bíla.
Guðrún Guðlaugsdóttir ræddi við þrjá aðila sem
þekkja vel til umferðarmála og leitaði eftir áliti
þeirra á hugsanlegum breytingum í þessu efni.
Sigurður Kristján Salóme
Helgason. Þorgrímsson. Þorkelsdóttir.
RÚTUSLYSIÐ í Bólstaðarhlíðar-
brekku eða Botnastaðabrekku eins
og sumir vilja nefna staðinn, vakti
sannarlega marga til umhugsunar
um hvernig farið getur fyrir far-
þegum í langferðabílum sem sitja
óbundnir í sætum sínum. Nú orðið
þykir öllum eðlilegt að farþegar í
einkabílum séu í bílbeltum, bæði
í fram- og aftursætum. Hins vegar
er engu líkara en álitið sé að hóp-
ferðabílar séu „stikkfrí“ í þessum
efnum. Víst hafa blessunarlega
sjaldan orðið alvarleg slys í lang-
ferðabílum en það hefur þó vissu-
lega komið fyrir eins og dæmin
sanna. í fljótu bragði virðist þó
fátt benda til þess að þarna sé
eðlismunur á — eða hvað segir
t.d. Kristján Þorgrímsson yfirlög-
regluþjónn á Blönduósi, sem kom
að umræddu slysi fyrir norðan?
„Þau tvö óhöpp sem hér, í um-
dæmi lögreglunnar á Blönduósi,
hafa orðið hjá hópferðabifreiðum
eru bæði með þeim hætti að þau
gerast á stað þar sem vegur hefur
ekki verið Iagður bundnu slitlagi
og gefur vegur því ekki tilefni til
þess að ekið sé nema fremur hægt,
þar af leiðir að ekki urðu alvarleg
slys í þessum óhöppum," sagði
Kristján í samtali við blaðamann
Morgunblaðsins. „í slysum þessum
urðu meiðsl farþega fyrst og
fremst skrámur og skrokkskjóður
ýmiskonar sem fólk verður jafn-
gott af eftir nokkurn tíma. Þó
voru það nokkrir sem hlutu alvar-
legri meiðsl, en þeir voru fáir. Það
er ekki nokkur leið að efast um
að þarna er það ökuhraðinn sem
ræður mestu um það hvaða áverk-
ar verða á þeim sem í þessu lenda.“
Kristján sagði ennfremur að
ætla mætti að meö batnandi veg-
um myndi slysum sem þessum
fækka, „en það er af og frá að
reikna með því að slys sem þessi
verði engin þótt vegimir batni.
Hér í þessu umdæmi höfum við
rætt um það nokkuð og velt því
fyrir okkur á ýmsan hátt hver
yrðu viðbrögð og hvernig gengi
að takast á við aðstæður ef árekst-
ur yrði hér eða útafakstur þar sem
ökuhraðinn væri 80 km eða yfír
það. Augljóst er að þá myndu
áverkar verða miklu alvarlegri en
áður var lýst. Það sem gerist þeg-
ar óhapp verður á þessum hraða
er að þá kastast fólk til inni í
hópferðabifreiðinni og getur við
það fengið mjög alvarlega áverka.
Þaö sem gerist við
umferöarslys er að
fólk kastast til inni í
bílnum og það veldur
alvarlegustu áverkun-
um. Við bílveltu er al-
gengasta dánarorsök-
in að fólk kastast út
úr bílnum og fær högg
sem verður því að
f jörtjóni. Bílbelti koma
í veg ffyrir að þetta
gerist.
Þá er einnig veruleg hætta á því
að farþegar, sem eru lausir í sæt-
um sínum, geti kastast út um
glugga hópferðabíla, sem eru í
öllum tilvikum mjög stórir. Ef far-
þegar væru fastir við sæti sín í
beltum mætti örugglega minnka
mjög líkumar á því að farþegar-
slösuðust illa. Það er aldrei hægt
að koma í veg fyrir að fólk slasist
og líklega er hægt að finna ein-
hver tilvik, þar sem það er álitið
hafa verið ókostur að vera bundinn
í sæti þegar óhapp varð, en í heild-
ina væri hægt að minnka mjög
líkunar á því að farþegar í hóp-
ferðabílum, sem lenda í óhöppum,
slasist með því að þeir væru
bundnir í sæti sín,“ sagði Kristján
að lokum.
Belti í óvarin sæti áfangasigur
Þetta álit Kristjáns Þorgríms-
sonar var borið undir Sigurð