Morgunblaðið - 28.08.1994, Blaðsíða 16

16 SUNNUDAGUR 28. ÁGÚST 1994
MORGUNBLAÐIÐ
netunum, og konur stilla stofubló-
munum sínum út í opna gluggana
og vökva þau syngjandi milli þess
sem þær hengja út þvottinn sinn.
Þar sem stutt var á milli húsa vissi
ég alltaf hvað var í matinn hjá
nágranna mínum og fékk því strax
innsýn í franska matargerð.
Um þessar þröngu götur fara
bílar örsjaldan, enda plássið ekk-
ert, og auk þess nota veitingahús-
in götuna undir borð sín og stóla.
Þessi veitingahús, svo og hin
stærri við höfnina, heimsóttum við
strax til að kanna hvort viðmót
veitingamanna hefði eitthvað
skánað. Mér til undrunar gekk
allt slysalaust fyrir sig þótt ég
væri þarna með germana með
mér, og fannst mér mikið til þjón-
anna koma. Þeir voru í hvítum
skyrtum, svörtum vestum með síð-
ar hvítar svuntur og þutu milli
borða í miklum asa eins og staður-
inn væri fullur af kóngafólki. Við
þurftum ekki arinað en að rétta
upp litla fingur þá renndu þeir sér
fótskriðu að borðinu okkar. Samt
sem áður voru þeir sallarólegir í
þessum mikla asa sínum.
Eg vissi að í verslunum mundi
reyna á frönskuna mína og sálar-
styrk og var ég því nokkuð kvíðin.
Aðferðin sem ég hafði þaulhugsað
heima kom hins vegar að fullu
gagni. Ég gætti þess að koma
ævinlega mjög rólega inn í búðirn-
ar, því Frakkar þola ekki brussu-
gang, reyndi samt að sýna þokka
í hreyfingum, því þeir falla fyrir
„elegans", og um leið og ég hall-
aði viðkunnanlega undir flatt,
brosti ég ástúðlega og sagði ofur-
lítið sönglandi: Bonjour madame,
eða bonjour monsieur. Þetta virk-
aði mjög vel á þá og yfirleitt var
eftirleikurinn auðveldur.
Samskipti við kaupmenn komu
því skemmtilega á óvart, og til
dæmis var grænmetissalinn farinn
að heilsa mér á götu og konan í
bakaríinu farin að segja mér frá
langvarandi hæsi sem hún átti við
að stríða. Þar eð franskan mín
bauð ekki upp á frásagnir af eigin
heilsu, brosti ég alltaf innilega og
sagpi: Oui, oui.
Á slátrarann verð ég að minn-
ast í þessu sambandi því það fór
alveg sérlega vel á með okkur.
Hann var feitlaginn, alvarlegur
maður með yfirvaraskegg og
greinilega mjög stoltur af búð
sinn, sem hann og mátti vera.
Aldrei var um nokkum misskilning
að ræða okkar á milli. Alltaf skildi
hann hversu mörg grömm ég vildi
og hve margar sneiðar af hinu og
þessu. Aðeins einu sinni komst ég
í vandræði og það var þegar mig
vantaði hakk í spaghetti. Hvergi
sá ég hakk í kjötborðinu og ekki
mundi ég hvað hakk var á frönsku,
en með snarræði bjargaði ég
kvöldmatnum með því að segja á
rífandi góðri frönsku: Hafið þér
kjöt fyrir hamborgara monsieur?
Að sjálfsögðu madame, sagði
hann eins og það ætti einmitt að
biðja um hakk svona, og tók svo
besta kjötklumpinn sinn og hakk-
aði hann fyrir mig.
Orðabasl í apóteki
Ekki get þó látið hjá því líða
að minnast á þjónustuna í apótek-
inu sem ég var ekki eins ánægð
með. Nú er það oft svó að merking
orða vill ruglast ef menn eru í
uppnámi. Lítilfjörleg orð eins
créme, sem þýðir ijómi, fá aðra
merkingu og orð sem maður hélt
að væri tómt bull verða þýðingar-
mikil. Slíkur ruglingur getur verið
þreytandi.
Aðdragandi þessa atburðar var
sá að ég fékk blöðru á stórutá
vinstri fótar, líklega eftir búðarráp
í hitanum, sem síðar breyttist í
sár. Dökk rák benti og til blóðeitr-
unar, Eiginmaðurinn, sem fram
að þessu hafði lítið haft sig í
frammi, komst að þeirri niðurstöðu
að við þyrftum að fá bakteríueyð-
andi krem í hvelli, og eftir að hafa
sagt það hundrað sinnum að það
væri alltaf sama vesenið í kringum
þetta kvenfólk lét hann mig haltra
á eftir sér út í apótek.
Morgunblaðið/KMB
LYKILLINN
ADFRÖKKUM
Frakkar hafa stundum fengið orð fyrir að vera
snúðugir við þá ferðamenn sem tala ekki frönsku.
Krístín Marja Baldursdóttir komst að því að
frönskukunnáttan þarf ekki að vera mikil til að
samskiptin verði ánægjuleg.
Frakkar hafa oft fengið orð
fyrir að vera óliðlegir við
þá ferðamenn sem tala
ekki frönsku og því hef ég
til þessa ekki haft geð í
mér til að eyða sumarleyf-
um mínum í Frakklandi, þótt ég
hafí stöku sinnum komið þar við.
En auðvitað hefur mig alltaf dauð-
langað til Suður-Frakklands til að
skoða gömiu þorpin, borgirnar sem
listamennirnir bjuggu í, strendum-
ar, fjöllin, kýprustréin og lavand-
erakrana, svo ég tali nú ekki um
söfnin og mannvistarhellana.
Þar sem Mitterand forseti hafði
fyrir nokkrum árum beðið þjóð
sína um að sýna ferðamönnum
kurteisi, því auðvitað hafði hann
fengið kvartanir og séð að það
mundi snarminnka í ríkiskassan-
um ef ferðamenn færu að forðast
Frakkland, ákvað ég að láta til
skarar skríða og koma mér til
landsins. Þótt tilgangurinn væri
að skoða landið var ferðin ekki
síður farin til að skoða Frakkana.
Markviss undirbúningur
Þar sem ég átti nú ekki von á
því að Frakkar hefðu lagst í mála-
nám, þorði ég ekki annað en að
riQa upp eldgamla skólafrönsku.
Lærði flest orð yfír mat og nauð-
synjavörur, tölur, vikudaga, nokk-
ur fornöfn, atviksorð og forsetn-
ingar, örfáar sagnir og staðlaðar
setningar sem gott er að hafa á
reiðum höndum á veitingahúsum,
hótelum og járnbrautarstöðvum.
Til að taka þá með trompi ákvað
ég að ávarpa þá eingöngu á þess-
ari skyndifrönsku minni og segja
aldrei orð á ensku, hvað þá þýsku.
Ef til átaka kæmi ætlaði ég að
hella mér yfir þá á íslensku. Ég
veit nefnilega að Frakkar líta
enskuna hornauga því hún varð
ofan á sem alþjóðlegt mál og þýsk-
una þykjast þeir ekki kunna þótt
þeir kunni hana, því þeir eru enn
í fýlu út í Þjóðveija og Þjóðveijar
út í þá, vegna atburða sem gerð-
ust á stríðsárunum.
Eitt sinn hafði ég og fjölskylda
mín fengið lélega þjónustu á veit-
ingastað í litlum bæ í Frakklandi.
Líklega hefur germanskt útlit fjöl-
skyldunnar orðið þess valdandi að
veitingakonan hélt að við værum
þýsk, og fengum við þar með að
kenna á ofangreindri fýlu. Nú
ætlaði eiginmaðurinn auðvitað
með í sumarfríið og var ég nokkuð
uggandi af þeim sökum. Fór ég
því fram á það í fyllstu kurteisi
að hann litaði á sér hárið svo að
við yrðum ekki fyrir óþægindum,
en af einhveijum ástæðum tók
hann illa í það. Lofaði hins vegar
að hafa sig lítið í frammi.
Áætlun mín var að öðru leyti
sú að taka lest frá Lúxemborg til
Suður-Frakklands, dvelja þar í
HJÁ FRÖKKUM er maturinn lostæti, enda hráefnið gott. í græn-
metisversluninni var paprikunum raðað alveg sérstaklega.
I Frakklcmdi
heilsast vinir
meó kossum á
báóa vanga og
þarna heilsuóust
hinir höróustu
gæjar meó þvi aó
kyssa hver ann-
an. Þaó rikir ein-
hver sérstök
stemmning í
kringum Frakka.
mánuð í þorpum, bæði við Miðjarð-
arhafíð og syðst í Ölpunum, en
ferðast síðan í bílaleigubíl milli
þorpa og bæja í Provence, hérað-
inu þar sem Cézanne bjó og þar
sem Van Gogh málaði margar sín-
ar bestu myndir.
Samskipti við kaupmenn
Ekki verður hjá nánum sam-
skiptum við þjóðina komið þegar
menn búa meðal hennar í litlum
bæ.
í litlum fískibæ skammt frá
Marseilles höfðum við tekið á leigu
litla þakíbúð sem var í eigu fran-
skra hjóna þar á staðnum.
I frönskum, gömlum bæjum og
þorpum eru götur þröngar og hús-
in standa þétt. Þar eru því engir
garðar en bæði menn og dýr bæta
sér það upp á annan hátt. Á hús-
þökunum spígspora kettirnir og
horfa á svölurnar leika sér í loft-