Morgunblaðið - 15.09.1994, Qupperneq 30

Skeifunni 13 Reykjarvíkurvegi 72 Norðurtanga3
Reykjavík Hafnarfirði Akureyri
30 FIMMT.UDAGUR 1B. SEPTEMBER 1994
MORGUNBUAÐIÐ
Stöðugt aukið úrval
stöðugt lágt verð!
Plasthillur
á hjólum
SlliÍiR
Fataskápur
8.9UU jf.
Vasahnífur
»lr.
Tágahúsgögn
2 sæta sófi
2 stólar
og borð
Hornsófi
UÍJJ Jffi
Gestarúm
U.ÍJI ÉP.
Holtagörðum
Reykjavík
MINNINGAR
ASTA
KRISTINSDÓTTIR
+ Ásta Kristins-
dóttir fæddist
25. september 1925.
Hún lést á Landspít-
alanum 6. sept-
ember síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Soffía Signr-
jónsdóttir, f. 4.11.
1904, d. 9.2. 1979,
og Kristinn Þor-
steinn sjómaður, f.
10.5. 1904, d. 16.6.
1967. Þau bjuggu
allan sinn búskap í
Hafnarfirði. Systk-
ini Ástu eru Lilja,
f. 1927, Hörður, f. 1929; d. 1959,
og Þorsteinn, f. 1939. Ásta gift-
ist 21.6. 1947 Kristni Olafi
Karlssyni netagerðameistara,
f. 10.11. 1921, ættuðum frá
Isafirði. Börn þeirra eru Lilja,
f. 1947, maki Þorsteinn S. Jóns-
son og eiga þau tvær dætur og
eitt barnabarn; Salóme, f. 1949,
maki Hreiðar Júlíusson og eiga
þau þijú börn og eitt barna-
barn; Soffía, f. 1953, maki
Guðni S. Ingvarsspn og eiga
þau tvo drengi; Anna, f. 1955,
dó nokkurra vikna; Sigríður
Anna, f. 1957, maki Orn Svein-
björnsson og eiga þau þijú
börn; Ásta Kristín, f. 1959,
maki Þorsteinn Heiðarsson og
eiga þau þijú börn; Karl, f.
1961, maki Sólborg Steinþórs-
dóttir og eiga þau tvær dætur.
Útför Astu fer fram frá Frí-
kirkjunni í Hafnarfirði í dag.
MEÐ þessum orðum langar mig
að minnast Ástu systur minnar,
sem var mér svo kær, bæði sem
systir og vinkona. Við áttum góða
foreldra. Faðir okkar var mikið á
sjónum, þegar við vorum börn, svo
mamma hugsaði mest um uppeldið,
eins og gengur með sjómannskon-
ur. En hún gerði okkur æskuárin
yndisleg. Hún var einkar söngelsk
og músíkölsk og lét okkur syngja
mikið og hún spilaði undir á orgel-
ið sitt. Enda kunni hún ógrynni af
gamanvísum og ættjarðarlögum.
Ásta systir var líka fljót að læra,
bæði textana og lögin, og var allt-
af syngjandi sem barn og ungling-
ur.
Tvo bræður áttum við, Hörð og
Þorstein. Hörður varð ekki nema
29 ára gamall þegar hann fórst
með togaranum Júlí í aftakaveðri,
við Nýfundnaland í janúar 1959.
Það var öllum mikil sorg. Stenni
bróðir okkar, eins og við kölluðum
hann, er langyngstur, enda var
hann í miklu uppáhaldi hjá okkur
og er enn. Við sóttum mikið til
Steinþóru ömmu og Sigurjóns afa,
sem bjuggu á Unnarstígnum í
Hafnarfirði. Þar var líka mikið
sungið og spilað og oft glatt á
hjalla. Þessar tíðu heimsóknir til
þeirra höfðu mikil áhrif á sam-
heldnina í fjölskyldunni. Þar hitt-
umst við frændsystkinin mjög oft
og leiddi það af sér sterk fjölskyldu-
tengsl og vináttu sem aldrei bar
skugga á. Við frænkurnar, Soffa,
Svava og við systur, vorum mikið
saman og byijuðum ungar í sauma-
klúbb ásamt Laugu vinkonu okkar
LEGSTEINAR
Flutningskostnaður innifalinn.
Stuttur afgrei&slufrestur.
Fáið myndalistann okkar.
720 Borgarfirði eystra, simi 97-29977
og síðar bættust í hóp-
inn Svana og Elsa,
þegar þær giftust inn
í fjölskylduna. Þetta
hefur verið ómetanleg-
ur vinskapur í gegnum
árin.
Æskuárin liðu og
alvaran tók við. Ásta
gekk í Flensborgar-
skólann og varð gagn-
fræðingur. Fór svo að
vinna hjá Jóhannesi
Gunnarssyni í vefnað-
arvöruverslun í Hafn-
arfirði og vann þar í
nokkur ár. Svo fórum
við systur til ísafjarðar á hús-
mæðraskóla. En hún hafði þá
kynnst tilvonandi eiginmanni sín-
um, sem var frá ísafirði. Hann var
þá nýfluttur til Hafnarfjarðar og
setti þar upp netaverkstæði og
hafði marga menn í vinnu. Pabbi
fór að vinna hjá honum og var stolt-
ur af. Sérstaklega man ég hvað
mamma dáði Bóbó. Það var alveg
sama hvað hann sagði, það var
allt rétt og satt. Enda held ég að
honum hafi líka þótt vænt um
tengdamóður sína.
Bóbó, eða Kristinn Ólafur Karls-
son eins og hann heitir, og Ásta
systir mín giftu sig 21. júní árið
1947 og voru búin að vera gift í
47 ár. Þau eignuðust sjö börn, sex
dætur og einn son, en misstu eina
dóttur nokkurra vikna gamla. Öll
þessi börn eru vel af guði gerð og
hafa reynst foreldrum sínum ein-
staklega vel.
Starf Ástu var mest innan
veggja heimilisins, enda var fjöl-
skyldan stór. En þegar börnin
stækkuðu fór hún að vinna í Ás-
mundarbakaríi. Þrátt fyrir það
hafði hún tíma til að sinna félags-
málum, einkum starfaði hún í
Slysavarnafélaginu. Mestalla ævi
var Ásta heilsuhraust, en fyrir
nokkrum mánuðum fór að bera á
sjúkdómi sem síðar kom í ljós að
var ólæknandi. Þennan erfiða tíma
var hún umvafin ástúð og um-
hyggju fjölskyldunnar. Þau véku
aldrei frá henni eftir að hún var
orðin alvarlega veik. Einkasonurinn
hennar hefur verið við vinnu úti á
landi í allt sumar og rétt náði að
koma til að kveðja móður sína áður
en hún missti meðvitund.
Nú þegar leiðir skilja er mér-
efst í huga þakklæti til systur
minnar fyrir allt það sem hún var
mér í gegnum árin. Ég leitaði oft
til hennar í mínum raunum og
reyndist hún mér alltaf framúr-
skarandi vel. Ég hugsa líka til
Rúnu vinkonu hennar, sem reyndist
henni svo vel, enda voru þær alla
tíð sérlega samrýndar.
Að síðustu vil ég votta Bóbó,
börnum, tengdabörnum, barna-
börnum og barnabarnabörnum
innilega samúð mína.
Guð blessi minningu systur
minnar.
Lilja.
Mig langar til að minnast ömmu
minnar, Ástu Kristinsdóttur, sem
lést 6. september. Þegar ég var
yngri fór ég oft til ömmu og afa
þar sem stutt var á milli og spiluð-
um við stundum á spil og höfðum
gaman af.
Amma var alltaf mjög þakklát
og ánægð þegar hún fékk bréf frá
mér þegar ég dvaldi í Bandaríkjun-
um 1988-89, en þá skrifaði hún
mér oft og sagði mér frá hvað
væri að gerast hjá sér. Það var
alltaf gott að koma til ömmu og
afa og þau höfðu áhuga á því sem
ég var að gera. Ég og amma gátum
talað um allt milli himins og jarð-
ar. Sem dæmi voru ferðalög sem
við töluðum oft um, því okkur þótti
báðum gaman að ferðast. Það var
stundum sem við töluðum um staði