Morgunblaðið - 30.07.1995, Blaðsíða 11

MORGUNBLAÐIÐ
SUNNUDAGUR 30. JÚLÍ 1995 B 11
inni við Spree, og að
fólk er með á nótun-
um um þá þróun og
mannlífið jafnt í nútíð
og fortíð. Menn kom-
ast einfaldlega ekki
frá fortíðinni við mót-
un framtíðarinnar, því
núið er einungis
kraumandi iða þar á
milli og þannig séð
hið forgengilegasta af
hvorutveggja. Þótt sýningin mikla á
Sögusafninu í tilefni þess, að 50 ár
eru liðin frá lokun heimsstyijaldar-
innar hafi svo sem verið hrá, sönn
firna áhrifamikil og rifíð í taugakerf-
ið, var sýningin á verkum George
Grosz enn hrifmeiri. Hún undirstrik-
aði mannvonskuna, sem átti eftir
að koma enn skýrar í ljós, hræsnina
og fláttskapinn. Brá upp mynd af
flestum þáttum þjóðfélagsgerðarinn-
ar og var sem slík líkust, risavöxnu
leikhúsi fáránleikans. Áréttaði að
andlegur þroski hins viti boma
manns er í engu samræmi við tækni-
legar framfarir og hann sé sífellt
meiri ógn sjálfum sér og umhverfi.
Að siðmenningunni fylgir eigin-
hyggja, græðgi, grimmd, uppdrátt-
arsýki og úrkynjun og að tortíming-
arhvötin sé ríkasti þáttur mannlegs
eðlis.
Sunnudagseftirmiðdaginn 2. apríl
en það þótti ungri
stúlku mjög áberandi
við opnanir sýninga
heima einn laugar-
dagseftirmiðdag fyrir
skömmu, en það var
hennar frumraun á
slík mannamót.
Spurði móður sína um
kvöldið, „af hverju"
horfir fólkið svo lítið
á verkin á sýningun-
um! Halir og fljóð rýndu vel og lengi
á hveija einstaka mynd, og þeim
dvaldist dijúga stund á sýningunni
og komu endurtekið á veitingabúð-
ina ekki síður en ég. Minnisstæð er
mér þybbin en ásjáleg dökkklædd
hofróða sem bað um sæti við borðið
mitt og sat þar lengi hugsi yfir kaffi-
bolla og ávaxtatertu, og ég rakst
svo endurtekið á inni á sýningunni.
Ásjónur margra voru sem uppnumd-
ar, og stúlka nokkur sendi mér ís-
meygilegt bros er hún leit upp úr
einni myndinni. Sýningin höfðaði
auðsjáanlega fimasterkt til margra,
hvorutveggja boðskapurinn og
vinnubrögðin, enda hér í mörgum
skilningi um að ræða sagnfræði sem
rennur ljúflega niður og festist kyrfi-
lega í heilakimunni, og er afdráttar-
lausari og marktækari nokkmm
fræðiritum.
Og þó virðist listamaðurinn sjálfur
CASPAR David Friedrich: Maður og kona við skoðun mánans,
sirka 1824. Safn rómantískrar listar.
hafði ég gengið um Unter den Lind-
en og tekið þaðan lest að Potsdamer
Platz. Veðrið var einstaklega grátt
og í fullu samræmi við yfirþyrmandi
óhijáleikann við brautarstöðina, þar
sem síðustu leifar múrsins eins og
æptu að gestum og gangandi. Tók
stefnuna í átt að Kulturforum og
Þjóðlistasafninu, og það var erfið
ganga vegna vegaframkvæmda og
tálmana, sandfoks úr rústunum og
gapandi byggingagrunnum. Þetta
var síðasti dagur minn í Berlín, og
ég vildi eyða nokkrum
klukkustundum á sýn-
ingunni. Þreyttur eftir
miklar göngur, þar
sem rifbrotið sagði til
sín, settist ég hvað
eftir annað inn í veit-
ingabúðina milli þess
sem ég skoðaði sýn-
inguna og kíkti á nú
listaverkin á efri hæð,
sem voru stór og hrif-
mikil.
Uppnumdar
ásjónur
Yfir kaffibolla
eða rauðvínsglasi
„fór ég yfir sýning-
arskrár og upplýs-
ingar sem ég hafði á
milli handanna og
leiddi hugan að
sýningunni og
viðburðum
dagsins. Þetta
var á framlengd-
um opnunartíma
svo minna var um
fólk og betra næði við
skoðun verkanna.
Gafst mér mun betra
tækifæri til að virða
fyrir mér viðbrögð fólksins sem gekk
um sali, en það þykir mér iðulega
áhugavert jafnfjölskrúðugur hópur á
öllum aldri og jafnaðarlega streymir
á slíkar framkvæmdir. Þetta var vel
að merkja ekki fólkið sem kemur á
sýningar til að sýna sig og sjá aðra,
STYTTA af guði frá
því 3100 fyrir Krists
burð. Egypska safnið.
ekki hafa skynjað mikilvægi sitt og
gerði jafnvel grín að sjálfum sér,
eins og sést á klippimynd sem hann
gerði ári fyrir andlát sitt. Þar er
hann í afkáralegu gervi trúðs með
myrka stórborg í baksýn, en viskí-
flösku í hendi. Var oft harla ósann-
færandi og léttvægur í myndum
þeim sem hann gerði í Ameríku.
Hann var út og í gegn maður síns
tíma og þess umhverfis sem hann
hrærðist í.
Ég lenti í straumi fólks sem hélt
á braut eftir lokun sýningar-
innar. Áberandi var hve
margir voru með hina
miklu og níðþungu
sýningarskrá í burð-
arpoka, sælir og
ánægðir á svipinn.
Dökka þybbna ho-
fróðan úr veitinga-
búðinni birtist
skyndilega við hlið
mér á lítilli brú,
herti gönguna,
hægði svo á sér og
tók svo stefnuna á
stíginn Fögru-
brekkubakka við
síkið, leit um leið
snöggt til mín
með blik í auga.
En tíminn var á
þrotum og þótt
þetta væri ein-
mitt styttri leið-
in á hótelið mitt,
arkaði ég áfram
Potsdamerstrasse
í átt að að Kurfúrst-
enstrasse. Á gatna-
mótunum blasti við
mér ein ítur „belle de
nuit“, hvítklædd frá
hvirfli til ilja og var
það mikil lifun í gráma og rökkri
aftansins. Þröng aðskorin leðurstíg-
vél náðu upp undir klof, voru mjall-
hvít og minntu helst á mjúkan
mylgring úr himinhæðum eða hina
syndlausu eilífð, æsti og magnaði
myndrænt alkort kvöldsins.
áður 65.000,-
nú 45.500,-
Kristianstad 2 sæta áður 53.800 nú 37.800 stóll áður 39.000 nú 27.500 4 litir

| áður 85.900,-
nú 59.900 3
Anneberg 2 sæta áður 68.900 nú 48.500
áður 67.000,-
nú 46.900 1
áður 82.200,-
nú 62.20Ír
Halland 2 sæta áður 69.900 nú 48.900 stóll áður 56.700 nú 39.700 5 litir
áður 75.900,-
nú 53.200,-
Tulka 2 sæta áður 59.000 nú 39.900
áður 79.500,-
nú 55.500,-
Knihult 2 sæta áður 69.500 nú 48.700 stóll áður 42.500 nú 29.900
-fyrir fólkit) í Itindinu
Holtagörðum við Holtaveg
Póstkröfusími 800 6850