Morgunblaðið - 07.06.1997, Side 39

MORGUNBLAÐIÐ
var mjög laginn veiðimaður bæði á
fisk og fugl. Gæsaferðimar sem
famar vom austur undir Eyjafjöllin
með Kidda em einnig eftirminnileg-
ar, því þótt aldurinn væri farinn að
sækja á hafði hann mikla ánægju
af þessum ferðum, sem vom styrkj-
andi bæði fyrir líkama og sál. Þegar
litið er yfir lífshlaup þeirra sem ól-
ust upp við kröpp kjör og nægju-
semi, kynntust síðar velgengni þjóð-
arinnar á eftirstríðsámnum, fólk
sem var varkárt í öllum sínum áætl-
unum, trútt sínu samfélagi, það hef-
ur haft miklu meiri áhrif á sína samt-
íð en menn gera sér almennt grein
fyrir. Þessum mönnum ber að þakka
þegar þeirra lífsgöngu er lokið.
Nú er enn einn þessara manna
fallinn frá. Megi Guð almáttugur
styrkja Guðríði eftirlifandi eiginkonu
hans, syni þeirra og íjölskyldur, við
þeirra mikla missi.
Hvíl í friði, kæri frændi.
Yfir haf, sem heima skilur
héðan leitar sálin þín.
Alvaldshöndin upp þig ieiðir
inn í dýrðarríkin sín.
Vertu sæll! Við sjáumst aftur
saman öll, er lífið þverr.
Far vel, vinur! Frjáls úr heimi!
Friður Drottins sé með þér.
(Sálmur)
Grétar Jón Einarsson.
Elsku afí minn, nú ert þú látinn
en um morguninn 27. þegar ég frétti
að þú værir dáinn brá mér því þú
varst búinn að vera svo hress og
glaður eftir að þú og amma fluttuð
í götuna til mín. Þið voruð nýkomin
úr annari sólarlandaferðinni ykkar
og farin að tala um næstu ferð að
ári en minningin um þig lifir áfram.
Elsku amma, megi Guð vera með
þér í sorginni og um ókomna tíð.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Janus.
Með þessum orðum langar mig
til að minnast Kidda, afa konunnar
minnar. Ég mun aldrei gleyma þeim
morgni þegar ég fékk skilaboð um
að hringja heim til hans. Ekki hvarfl-
aði það að mér að Magga kæmi
grátandi í símann og segði „Afi er
dáinn, hann situr héma í stólnum."
Ég gat ekkert sagt, ég kom í heim-
sókn til hans kvöldið áður. Þá var
hann uppi í stiga, hálfur uppi á þaki,
að dytta að. Eins og alltaf, eitthvað
að gera, og þannig mun líka minn-
ingin um hann vera. Ég kem inn í
fjölskylduna fyrir níu ámm og eftir
að ég flutti í Hveragerði vom sam-
skiptin mikil, enda stutt á milli. Allt-
af þegar ég kom í heimsókn var
mér boðin mjólk og kex eða kleinur
og ef ég var einn teygðist oft á tím-
anum yfir spjalli um heima og
geima. Þar á meðal vora sögur af
uppvaxtarárunum, ferðum í Veiði-
vötn og fleira. Svo eftir að ég fór
að fara með honum og tengdapabba
í veið í Rangá eða gæsaferð undir
Eyjafjöll vomm við að spá í þær
ferðir eða undirbúa ferð. Þetta eru
ógleymanlegar stundir. Eins og ég
sagði var hann alltaf eitthvað að
dunda. Með lykil í hönd, að gera
upp eða laga reiðhjól, pensil að huga
að húsinu, klippur úti í garði eða
huga að bílnum, gamla „rússanum".
En einu má þó ekki gleyma, því sem
hann hafði mest yndi af, en það var
að stjana í kringum hana ömmu,
eins og ég vill kalla hana. Færa
henni morgunmatinn í rúmið og
ýmislegt fieira.
Söknuðurinn er mikill, ég vill biðja
góðan Guð styrkja fjölskyldu hans
í sorg sinni.
Blessuð sé minning hans.
Guðmundur.
MINNINGAR
ARTHÚR
VHHELMSSON
+ Arthúr Vil-
helmsson fædd-
ist í Hringsdal á
Látraströnd 26. júní
1920. Hann lést á
Fj ór ðungssj úkra-
húsinu á Akureyri
31. maí síðastliðinn.
Foreldrar hans
voru Dýrleif Odds-
dóttir, f. 30. októ-
ber 1894, d. 22.
apríl 1972, og Vil-
helm Vigfússon, f.
11. júlí 1897, d. 26.
júlí 1977 . Systkini
Arthúrs eru Reynir,
f. 12. nóvember 1923, og Lauf-
ey, f. 23. júní 1925. Arthúr ólst
upp í Hringsdal og fluttist
ásamt foreldrum sínum til
Grenivíkur 1930.
Hinn 15. október 1942 kvænt-
ist Arthúr Kristjönu Jónasdótt-
ur, f. 4. mars 1921. Foreldrar
hennar voru Jónas Jónsson, f.
4. nóvember 1893,_ d. 6. ágúst
1973, Hrauni í Oxnadal, og
kona hans Elínborg Aðalsteins-
dóttir, f. 8. apríl
1894, d. 25. septem-
ber 1991.
Arthúr og Krist-
jana áttu þrjú börn:
1) Vilhelm, f. 5.
mars 1942, kvæntur
Ingu Ingólfsdóttur,
og áttu þau fjögur
börn, Bjarka, er lést
nokkra daga gam-
all, Krisljönu, Mar-
gréti og Katrínu. 2)
Díana, f. 8. septem-
ber 1948, gift Jó-
hannesi Siggeirs-
syni og eiga þau tvo
syni, Arthúr og Asgeir. 3) Ag-
nes, f. 14. september 1950, gift
Ólafi Arasyni og eiga þau þijú
börn, Sigríði, Arthúr og Gauta
Rafn, og af fyrra hjónabandi á
Agnes dóttur, Hildi Aðalsteins-
dóttur, sem að verulegu leyti
ólst upp hjá Arthúri og Kristj-
önu.
Útför Arthúrs fer fram frá
Grenivíkurkirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 14.
Fyrir nær 30 árum bar fundum
okkar Arthúrs saman í fyrsta sinn
er ég kom á heimili hans og Krist-
jönu með dóttur þeirra. Frá fyrstu
stundu tók Arthúr mér eins og við
hefðum þekkst lengi. Hann var þá
tæplega fímmtugur og hafði fyrir
stuttu keypt sér bíl í fyrsta sinn,
en enn ekki tekið bílpróf. Hann
bauðst til þess að lána okkur Díönu
nýjan bílinn og fómm við á honum
í okkar fyrstu ferð um Norður- og
Austurland. Mér hefur oft verið
hugsað til þess síðar hvílíkt traust
hann sýndi mér ókunngum að lána
okkur nýjan bíl. Það lýsir einnig
djörfung hans að fara að læra á bíl
á þessum aldri, sem ekki var al-
gengt á þeim tíma. Efnahagur hans
hafði hins vegar ekki leyft það fyrr
að hann keypti sér bíl.
Arthúr hafði mjög ákveðnar
skoðanir á þjóðfélagsmálum. Hann
var róttækur í skoðunum án þess
að hann héldi fram einhverjum til-
teknum stjórnmálaflokki. Hann tók
um tíma virkan þátt í verkalýðsmál-
um og var meðal stofnenda Verka-
lýðsfélags Grýtubakkahrepps og
formaður þess um langt skeið. Fé-
lagið var síðar sameinað Verkalýðs-
félaginu Einingu og var Arthúr
heiðursfélagi þess. Hann var erfið-
isvinnumaður alla sína tíð og vann
lengst af við fiskvinnslu, en var
einnig um tíma til sjós. Áður en
frystihús tók til starfa á Grenivík
og vinna var þar mestallt árið þurfti
Arthúr að vera mikið að heiman til
þess að hafa atvinnu. Hann var þá
á vertíð á vetrum, mest í Grinda-
vík, og á sumrin við síldarverkun á
Raufarhöfn.
Arthúri var annt um heimabyggð
sína og barðist fyrir því að atvinnu-
tækifæmm væri fjölgað á Grenivík
og taldi að undirstaða atvinnu-
rekstrar þar væri góð höfn. Eftir
að hafnaraðstaða hafði verið bætt
var reist frystihús á staðnum. Þótt
Arthúr fagnaði því framtaki sveið
honum að reksturinn skyldi ekki
vera í höndum heimamanna og rek-
inn að hans mati af meiri fram-
sýni. Engan dóm skal ég leggja á
það en hvort sem það var ytri að-
stæðum eða öðru að kenna þá lenti
þetta aðalatvinnufyrirtæki Grenvík-
inga í gjaldþroti og reksturinn varð
síðar yfirtekinn af Útgerðarfélagi
Akureyringa.
Arthúr var af þeirri kynslóð sem
fyrst og síðast gerði kröfu til sjálfs
sín og krafðist ekki mikils af öðr-
um. Hann kynntist einnig þeim
skorti og þeim skömmtunum, sem
einkenndu efnahagslíf okkar Is-
lendinga áratugum saman. Hann
sagði mér frá þeim erfiðleikum, sem
hann átti í þegar hann byggði þeim
hjónum húsnæði. Það var ekki bara
lánsfjárskortur heldur einnig
skömmtun á hvers konar bygging-
arvörum, sem sköpuðu erfiðleika
við að koma yfir fjölskylduna þaki.
Við hjónin vomm tíðir gestir á
heimili þeirra Arthúrs og Kristjönu.
Meðan á námi stóð vomm við mik-
ið um páska hjá þeim og síðar eftir
að við höfum eignast syni fórum
við í heimsóknir til þeirra á hveiju
sumri. Við áttum einnig því láni að
fagna að ferðast með þeim hjónum
erlendis og var ekki hægt að hugsa
sér betri ferðafélaga. Arthúr var
einstaklega barngóður og hændust
synir okkar mjög að honum og
hann lagði sig allan fram til þess
að ná við þá góðu sambandi. Var
þá gjarnan farið til sjós á litlum
árabát, sem Arthúr átti og dregnir
þorskar á handfæri eða skotið af
byssu. Eftir að vélsleðar komu til
sögunnar fékk hann gjarnan lánað-
an sleða á vetrum til þess að gleðja
strákana. Oft mátti á þessum stund-
um ekki á milli sjá hver hafði mest
gaman af þeim uppátækjum, sem
þeir tóku sér fyrir hendur hann eða
dóttursynirnir.
Arthúr hafði sterka réttlætis-
kennd. Honum sveið sá ójöfnuður
sem hann sá fara vaxandi í þjóðfé-
lagi okkar. Hann krafðist í sjálfu
sér ekki meira fyrir sig sjálfan held-
ur taldi hann að jafnar ætti að
skipta tekjum þjóðarinnar heldur
en gert er í dag.
Arthúr var mikið hreystimenni,
glaðvær og sterkur til sálar og lík-
ama. Það var því erfitt fyrir skyld-
fólk hans að fylgjast með honum
síðasta árið. Hann þjáðist af
krabbameini og sjónin hafði gefið
sig að stómm hluta. Samt kvartaði
hann ekki og fagnaði í hvert sinn,
sem við komum í heimsókn til hans.
Hann hafði orð á því að hann gæti
glaður litið yfir farinn veg. Hann
bar hag fjölskyldunnar mjög fyrir
bijósti og spurði mikið um barna-
börnin og fylgdist vel með þeim.
Samband þeirra Kristjönu var ein-
stakt og aðdáunarvert að fylgjast
með hvað hún hugsaði um hann af
mikilli natni. Síðustu vikumar
dvaldi hann á Fjórðungssjúkrahús-
inu á Akureyri og á starfsfólk
sjúkrahússins þakkir skilið fyrir
góða umönnun.
Að leiðarlokum vil ég þakka Art-
húri tengdaföður mínum fyrir sam-
fylgdina. Aldrei bar nokkurn
skugga á samskipti okkar og af
honum lærði ég margt um lífið og
tilveruna og ekki síður synir mínir
tveir.
Blessuð sé minning góðs drengs.
Jóhannes Siggeirsson.
Arthúr var ekki bara afi minn
heldur iíka vinur minn. Hann var
maður sem elskaði börn og að leika
sér með þeim. Ég man hve mér
þótti gaman, þegar ég fór til Greni-
víkur til að hitta afa og ömmu á
sumrin. Jafnvel þegar afi var kom-
LAUGARDAGUR 7. JÚNÍ1997 39
inn til ára sinna var hann alltaf til
í að grallarast eitthvað, hvort sem
það þýddi að labba upp á Kaldbak,
róa á sjó eða skjóta úr byssu. Hann
var maður sem öllum líkaði svo vel
við. Ég man að þegar hann komi
hingað suður til að hitta mig þá
var hann alltaf með mér og vinum
mínum og þeir kölluðu hann allir
afa. Ég mun alltaf minnast Arthúrs
afa míns sem einhvers besta manns
sem ég hef kynnst.
Ásgeir Jóhannesson.
Elsku afi minn.
Þú ert horfinn frá mér og þó að
ég reyni að leita huggunar í því að
þjáningum þínum sé lokið, þá er
söknuðurinn mikill. Það hjálpar mér
þó mikið hvað þú varst sáttur við
hlutskipti þitt og það sem þú skild-
ir eftir þig. Þú varst sáttur við að
fara og aldrei kom fram óánægja
með stöðuna eins og hún var eða
ósk um að hún væri öðmvísi. Eins
og þú sagðir: „Það er víst ekki
hægt að velja og maður verður
bara að sætta sig við hlutina eins
og þeir eru og gera það besta úr
þeim.“ Það gerðir þú svo sannar-
lega. Þú varst hetja allt til enda.
Þrátt fyrir löng og mjög ströng
veikindi gafstu aldrei upp eða kvart-
aðir.
Mig langar að segja og þakka
þér svo margt, en veit varla hvar
skal byija og hveiju á að sleppa.
Ég ætla samt að reyna mitt besta.
í æskuminningunni stendur upp
úr hvað hendurnar þínar vom alltaf
hlýjar og traustar og hvað það var
notalegt að fá að sitja í fanginu
þínu. Þegar ég var krakki skreið
ég oft upp í til þín og ömmu og
fékk að liggja hjá þér á „Sprengi-
brekkunni". Það var ekkert smá
sport og þó að mér hafi oft verið
ofboðslega heitt, þá var ekki til
betri staður. Oft lágum við líka á
„Sprengibrekkunni“ og þú last fyrir
mig úr 1001 nótt. Svo þegar þú
varst búinn að kenna mér að lesa,
þá lásum við saman. Þú kenndir
mér líka á klukku og það var svo
einkennandi fyrir þig hvað þú gerð-
ir allt skemmtilegt. Það var alltaf
svo gaman hjá okkur, enda höfum
við hlegið mikið saman.
Ég kom til þín og ömmu í öllum
jólafríum, páskafríum og sumar-
fríum og hvergi var skemmtilegra
að vera. Ég man hvað ég hlakkaði
alltaf til að fara norður. Elsku afi
minn, þú sást líka til þess að við
hefðum alltaf eitthvað skemmtilegt
að bralla saman.
Ósjaldan fómm við á sjó. Fyrst
á gamla trébátnum en svo á „Böst-
emum“ og það var sko lúxus. Við
lögðum líka net og vitjuðum um
þau reglulega. Enginn fiskur bragð-
aðist betur en sá sem við veiddum.
Þú kenndir mér nöfn sjófuglanna
og fískanna, kenndir mér að gera
að aflanum og fleira og fleira sem
viðkemur sjómennsku. Það var nú
ekkert slor fyrir litla telpu að fá
að leggja aflann inn hjá frystihúsinu
og fá aura fyrir.
Svo vom líka óteljandi tjaldúti-
legur og ferðalög, bæði stutt og
löng. Alltaf var jafn gaman. Smíða-
kompan þín var heilt ævintýri út
af fyrir sig og við höfum átt marg-
ar ánægjustundir þar.
Þegar ég var tíu ára tókuð þið
amma á móti mér opnum örmum
og gerðuð mig að uppeldisdóttur
ykkar. Þó að ég hafi verið sár og
óánægð með stöðu mína, þá gat ég
ekki lent á betri stað og fengið
betri fósturforeldra. Ég get aldrei
þakkað nógsamlega fyrir þessi ár
sem ég bjó á Grenivík. Þau voru
að mörgu leyti erfið og oft reyndi
ég mikið á þolrifin þín, elsku afi,
en aldrei gafstu upp. Það segir sitt
um það hvað þú varst þolimóður,
hlýr og skynsamur. Þegar ég fór
svo suður aftur, í menntaskóla, átti
ég alltaf vísan stuðning frá þér og
ömmu. Þið senduð mér stundum
pakka með ýmsu í og þú sást alltaf
um að smá nammigott fylgdi með.
Við skrifuðumst líka á, en bréfin
hefðu mátt vera miklu fleiri.
Ég ílentist fyrir sunnan og vann
mikið en flestum frídögum mínum
hef ég eytt á Grenivík og alltaf var
jafn notalegt að koma í Birkilund.
Fljótlega fór unnusti minn, Garðar,
að koma með mér norður og honum
var strax í upphafi tekið opnum
örmum af þér og ömmu. Eins lengi
og þú gast, afi minn, fórstu með
okkur á sjó og alltaf var ég eins
og smástelpa, þó að ég ætti að
heita fullorðin. Við Garðar þökkum
þér innilega fyrir allar ánægju-
stundirnar sem við höfum átt með
þér.
Síðasta árið þitt var þér mjög
erfitt, en ég er alveg sérstaklega
þakklát fyrir þær stundir sem við
áttum saman þá. Við vissum að
hveiju stefndi og nýttum því hveija
stund vel, hún gat jú verið sú síð-
asta. Við ræddum út um öll
áhyggjumál sem eðlilegt er að af-
ar/pabbar hafi af börnum sínum
og gott var að heyra að þú værir
stoltur af afastelpunni og ánægður
með þá stefnu sem hún hafði tekið
í lífinu.
Ég get aldrei með neinum orðum,
sem ég hef yfir að ráða, þakkað
þér fullkomlega fyrir að hafa verið
til og tilbúinn að gefa mér eins
mikið og þú gerðir. Elsku afi minn,
ég kveð þig í bili með miklum sökn-
uði, en veit að þú verður alltaf hjá
mér og svo sjáumst við aftur,
seinna.
Elsku amma, ég vil bara þakka
þér fyrir hvað þú hugsaðir vel um
afa í veikindum hans. Þú ert ekki
síður hetja en afi. Aldrei hefur þú
kvartað eða gefist upp heldur. Nú
í dag fæ ég styrk frá þér í sorginni
því þú ert svo sterk. Ég er stolt af
ykkur báðum því að í gegnum öll
veikindin og erfiðleikana sem þeim
fylgdu hafið þið alltaf verið jákvæð,
sátt, samstíga og sterk.
Hildur (Hilla).
+
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
RÓSA (GÓGÓ) MAGNÚSDÓTTIR,
Suðurgötu 17,
Sandgerði,
lést á Sjúkrahúsi Keflavíkur föstudaginn
30. maí.
Jarðsett verður frá Hvalsneskirkju laugar-
daginn 7. júní kl. 14.00.
Guðni M. Sigurðsson,
Björn Z. Sigurðsson,
Sigríður Bragadóttir,
Lilja Bragadóttir,
Guðjón Bragason,
Sigríður Sigurjónsdóttir,
Bente Nilsen,
Birthe Sigurðsson,
Halldór Georgsson,
Hólmþór Morgan,
Elín Ólafsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.