Morgunblaðið - 21.09.1997, Blaðsíða 32

32 SUNNUDAGUR 21. SEPTEMBER 1997
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
*
JONFREYR
SNORRASON
+ Jón Freyr
Snorrason var
fæddur 19. janúar
1963 í Vestmanna-
eyjum. Hann lést af
slysförum 14. sept-
ember síðastliðinn.
Foreldrar hans
voru Snorri Sigur-
vin Ólafsson, f.
10.8.1938, og Svala
Sigríður Auð-
björnsdóttir, f.
17.12. 1938, d. 5.7.
1991.
Systkini Jóns
Freys eru: Nikolína
Theodóra, f. 25.8. 1957, maki
Smári H. Kristjánsson og eiga
þau tvö börn. Sigurvin Olafur,
f. 25.1. 1960, og á hann tvær
dætur. Anna Marý, f. 12.11.
1960, d. 30.5. 1992, eftirlifandi
sambýlismaður er Sigmundur
Jóhannesson og eignuðust þau
tvær dætur. Þorbjörg, f. 13.1.
1966, og á hún eina dóttur. Jón
Freyr eignaðist eina
dóttur, Kolbrúnu, f.
24.2. 1988.
Hinn 18. maí 1996
kvæntist Jón Freyr
eftirlifandi eiginkonu
sinni Svövu Huld
Þórðardóttur, f. 10.2.
1969.
Jón Freyr gekk
hinn hefðbundna
menntaveg og lauk
tveimur stigum í Vél-
skóla íslands. Hann
vann við jámiðnað-
arstörf þar til 1989
er hann hélt til
Kanada til þess að láta draum
sinn rætast að læra þyrluflug.
Og hefur hann síðastliðin ár
starfað nær óslitið hjá Þyrlu-
þjónustunni og Kjarnaglugg-
um.
Útför Jóns Freys fer fram
frá Akraneskirkju á morgun,
mánudag, og hefst athöfnin
klukkan 14.
Elsku pabbi minn. Ég ætla að
kveðja þig með nokkrum orðum.
Mér fannst þú svo góður pabbi. Ég
man eftir mörgum skemmtilegum
stundum sem við áttum saman. Það
var svo gaman þegar þú komst
stundum hjólandi úr vinnunni til
mín og svo hjóluðum við saman
gegnum Elliðaárdalinn og upp í
Arbæjarlaug. Við fórum svo oft í
sund saman og í sumar kenndir þú
mér að stinga mér í laugina.
Og þyrluferðirnar með þér voru
meiriháttar. Og pabbi, manstu allar
ferðirnar sem ég, þú og Svava fór-
um upp á Akranes? í fyrra fórum
við til Portúgals og þeirri ferð mun
ég aldrei gleyma.
Elsku pabbi. Ég veit núna að þú
ert kominn til ömmu Svölu og Önnu
Mary og ég er viss um að þér líður
vel.
Vertu sæll pabbi minn. Guð
geymi þig.
Ég hugsa til þín hrygg í lund
þú hjartans vinur kær.
Við áttum marga ögurstund,
því er þín minning tær.
Margir vilja spyija og spá
og spreytt hafa sig nóg,
nú ert þú vinur fallinn frá
og fengið hefur ró.
M varst svo hlýr og vildir gott
og væn og góð þín lund,
birta og ylur bar þess vott
og ber hann alla stund.
Eilífðin er öllum trú
þar allir hitta sína
og samúð mína sendi nú
er syrgja brottför þína.
(J.G.)
Þín
Kolbrún.
Hvflík sorgarfregn. Mig setur
hljóða þegar frétt um sviplegt and-
lát elskulegs vinar berst hingað
vestur um haf. Jón Freyr Snorrason
var aðeins 34 ára gamall þegar
hann fórst í hræðilegu þyrluslysi
hinn 14. september sl. Ég kynntist
Jóni Frey þegar hann var 17 ára
gamall og þá þegar hafði hann ein-
sett sér að verða þyrluflugmaður.
Hann fylgdi því eftir af þeirri seiglu
sem einkenndi skapgerð hans, að
kosta sig á skóla í Kanada og hafði
nú um hríð stundað sitt drauma-
starf. Minningar um samverustund-
ir með Jóni Frey hrannast upp fyr-
ir hugskotsjónum, oftast í gleði en
einnig í sorg. Jón Freyr var yndis-
leg blanda af kletti og grínista.
Hann var fastur fyrir og þrautseig-
ur og stóð eins og klettur í hafínu
við Vestmannaeyjar þegar fjöl-
skyldan varð fyrir áföllum. Fyrir
fimm árum lést móðir hans og syst-
ir hans aðeins 10 mánuðum síðar,
báðar eftir erfiða sjúkdómslegu.
Við hlið Jóns Freys stóð í gegnum
þykkt og þunnt Svava Huld, eftirlif-
andi eiginkona hans. Jón Freyr átti
eina dóttur, Kolbrúnu, sem nú er 9
ára gömul og býr að staðaldri hjá
móður sinni. Kolbrún átti alltaf ör-
uggt skjól hjá föður sínum og Svövu
Huld sem tóku hana til sín hvenær
sem því var við komið og sinnti Jón
Freyr henni aðdáunarvel alveg frá
unga aldri.
Jón Freyr var léttur í lund, sér-
staklega hnyttinn í tilsvörum og
gerði grín að flestu í kringum sig,
hann átti gott með að snúa gráti í
skellihlátur og náði vel til bama.
Hann var ljúfur, hjálpsamur og vin-
sæll maður. Frá því ég fyrst man
eftir Jóni Frey var hann aldrei einn
á ferð, hann var alltaf með stroll-
una af vinum og kunningjum á eft-
ir sér og alla tíð var hann vinmarg-
ur með afbrigðum og ræktaði vel
samband við vini sína, ekki síst
gamla vinahópinn frá Vestmanna-
eyjum, en Jón Freyr var mikill Eyja-
maður.
Elsku Svava Huld, Kolbrún, Lána,
Sigurvin, Þorbjörg og aðrir að-
standendur og vinir, ég finn hræði-
lega mikið til með ykkur. Það er
erfitt að vera langt í burtu og geta
ekki faðmað ykkur, en hugurinn
er hjá ykkur.
Minningin um góðan dreng lifir.
Kristrún Kristinsdóttir,
St. Louis.
Syrti í lofti og sól byrgði ský
sá ei til vegar í mistrinu því.
Reykandi störðu og ráðþrota menn,
rök geta brugðist, það fundu hér enn
særðir og syrgjandi vinir.
(Þ.K.)
Á þessari stundu er mér fyrst
og fremst þakklæti í huga fyrir að
hafa kynnst Jóni Frey og fengið
að eiga hlutdeild í lífi hans. Kynni
okkar stóðu í allt of stuttan tíma
en eftir á að hyggja, þá er það
ekki tímalengd sem skiptir máli,
heldur hvernig kynni og vinátta
þróast. Í fyrstu höfðum við ekki um
margt að tala, en fljótlega var farið
að ræða áríðandi mál, við skipt-
umst á skoðunum en vorum aldrei
ósátt. Við krufðum meðal annars
eilífðarmálin. í huga hans toguðust
á trú og efi en ég held að hann
hafi haft trú á líf að loknu þessu,
á sinn hátt.
Jón Freyr var besti vinur og fé-
lagi föður síns og ég fékk hlutdeild
í þeirri vináttu. Hann var ætíð til
staðar ef vantaði aðstoð og föður
sinn studdi Jón Freyr ómetanlega
er hann átti í veikindum á síðasta
ári.
Hann var mjög vinmargur mað-
ur; hrókur alls fagnaðar og naut
sín aldrei betur en þegar vinirnir
voru saman. Og hann hélt fast utan
um sín vináttubönd; gladdist ef vel
gekk og hikaði aldrei við að rétta
hjálparhönd ef á þurfti að halda.
Mér fannst sem sólin kæmi upp
þegar hann birtist, ætíð svo hlýr
og léttur í lundu.
En samverustundimar urðu allt
of fáar, enda miklar annir hjá Jóni
Frey rétt eins og mörgu öðru ungu
fólki sem er að koma undir sig fót-
unum. Það em samt margir fundir
sem koma upp í hugann, eins og
óvænt kvöldheimsókn í sumarbú-
staðinn til okkar í Biskupstungum
í sumar, og gæsaskytterí fyrir aust-
an sem endaði í músaveiðum. Það
var svo gjaman komið við hjá okk-
ur í bústaðnum ef tími var til; ann-
aðhvort þyrlunni lent eða rennt að
á bíl, hringt eða litið inn og sagt:
„Hæ, er gott að borða héma núna?“
Á laugardaginn 13. september,
réttardegi Tungnamanna, hátíðis-
degi sveitarinnar, var Jón Freyr
með gamlan sveitunga í ljósmynda-
flugi yfir afréttalöndum Biskups-
tungna. Það var sól og himneskt
veður og þá flaug hann yfír bústað-
inn, veifaði og við veifuðum á móti.
Síðar sama dag birtist þyrlan aftur
yfír Kjamholtum, þar sem við vor-
um stödd, og Jón Freyr veifaði föð-
ur sínum; það var hans hinsta
kveðja á þessari jörðu. En ég veit
að hann lítur niður til okkar úr sinni
eilífðarvél og veifar eins og svo oft
áður.
Ég þakka Guði fyrir að hafa átt
Jón Frey að vini þennan stutta tíma;
söknuður og tregi fylla hug minn.
Guð styrki Svövu, Kolbrúnu,
Snorra og aðra ættingja og vini.
Elínborg.
Okkur systmm er þungt í huga
að þurfa að kveðja þennan dásam-
lega mann, hann Jón Frey frænda
okkar. Við fómm að gráta. Hann
var öllum góður og alltaf léttur í
skapinu. Þetta slys var alveg
hörmulegur atburður sem enginn
átti von á og við systur samhryggj-
umst innilega Svövu, Kolbrúnu og
öðmm aðstandendum.
Rannveig og Þorbjörg
Sigurvinsdætur.
Til minningar
um frænda minn
Ég kem inn, hress og glaður.
Mamma segir að þú sért dáinn. Ég
felli tár, sorgartár sem enginn
mundi vilja fella.
Nú á ég aðeins minninguna eina
eftir. Ég hef misst meira en bara
frænda, ég hef misst hetju og góð-
an vin.
Þú ert farinn, farinn af jarðríki,
í paradís sem enginn yfírgefur. En
ég hugga mig við að hugsa: Þeir
deyja ungir sem guðirnir elska.
Hvíldu í friði, kæri vinur.
Bjarki Eiríksson.
Eitt sinn verða allir menn að deyja.
Eftir bjartan daginn kemur nótt.
Ég harma það en samt ég verð að segja
að sumarið líður alltof fljótt.
(Vilhjálmur Vilhjálmsson.)
Maðurinn má sín lítils gagnvart
örlögunum. Þegar fréttin af hræði-
legu slysi og láti Jóns Freys barst
okkur snemma á mánudagsmorgun
þá setti okkur hljóð. Sólin sem ann-
ars skein á þessum mánudegi náði
ekki að ylja okkur, í huga okkar
verður þessi dagur ætíð svartur og
dimmur. Á stundum sem þessari
reikar hugurinn aftur. Brúðkaups-
dagur Jóns Freys og Svövu kemur
fram í hugann. Sólin skein á þessum
fallega vordegi og var sem einskon-
ar tákn um bjarta og gæfuríka
framtíð. Það var einnig fallegur
sumardagur þegar við sáum Jón
Frey í síðasta sinn. Fjölskylda
Svövu hafði komið saman í Heið-
mörk til að grilla og skemmta sér
saman. Jón Freyr og Svava voru
hress og kát, skemmtu sér hið besta
og allt virtist leika í lyndi. Daginn
eftir flaug Jón Freyr með afa og
fleiri á þyrlunni upp á Akranes. Sú
ferð verður án efa ógleymanleg,
sérstaklega fyrir afa.
Elsku Svava, við vitum að missir-
inn er mikill og sársaukinn kvelj-
andi á stundum. Hins vegar mátt
þú vita að við stöndum öll að baki
þér og styðjum eftir fremsta megni.
Mundu allar góðu stundimar ykkar
Jóns Freys og haltu utan um minn-
ingamar, þær em ómetanlegar á
erfiðum tímum.
Öðmm aðstandendum Jóns Freys
sendum við okkar innilegustu sam-
úðarkveðjur. Guð varðveiti ykkur í
sorginni.
„Þegar þú grætur, skoðaðu þá
hug þinn aftur og þú sérð að þú
grætur vegna þess sem var gleðin
í lífi þínu.“ (Kahlil Gibran.) ,
ÓIi, Ásta, Sigurborg, Óli
Magnús og Anna Kristin.
Það er síðsumar. Við strákamir
að fara á fjöll. Nú er ætlunin að
sigla á gúmbát eftir 22 km löngum
Langasjó - alveg inn að Vatna-
jökli. Jón Freyr samþykkir brosandi
að koma með og bætir við: „Það
er eins gott að ég fari með til að
passa upp á ykkur ef eitthvað kem-
ur upp á.“
Þessi minning og mörg hundmð
fleiri koma upp í hugann þegar ég
hugsa um dýrmæt kynni af góðum
dreng.
Ég man einnig þegar hann kom
eitt sinn á vinnustað okkar beggja
og sagði: „Hér vinnur enginn hand-
tak það sem eftir er dagsins af því
að ég er orðinn pabbi!“ Það skein
einlæg gleði úr augum hans. Ávallt
síðan hefur Kolbrún verið mikil
pabbastelpa og það duldist engum
hvaða strengur tengdi þau. Þegar
þau komu í heimsókn til okkar í
Fannafoldina, sátu þau feðginin
alltaf saman.
Ég hugsa einnig um það þegar
Jón Freyr átti von á Svövu Huld
frá námi í Englandi. Hann gat ekki
hamið tilhlökkunina að fá ástina
sína heim til íslands. Það hefur
einnig verið yndislegt að sjá þau
saman i þessi allt of fáu ár. Sam-
stíga gengu þau saman í fjöru lífs-
ins og ýttu fleyi sínu á flot. Áratök
þeirra vom jöfn og taktföst út á
lífsins ólgusjó. Ég hugsa núna um
umhyggju hans fyrir fjölskyldu
sinni og vinum.
Að eiga vin, eins bjargfastan og
Jón Frey, auðnast manni sjaldan
nema einu sinni á lífsleiðinni. Á
kveðjustund er efst í huga þakk-
læti fyrir þann tíma sem hann gaf
okkur í þessu lífi. Ég veit að hann
er nú kominn í gott skjól hjá móður
sinni og systur sem honum þótti
svo vænt um.
Megi góður Guð sefa sorg Svövu,
Kolbrúnar og annarra ástvina Jóns
Freys. Minningin um hann lifír
áfram með okkur. Alltaf.
Halldór Jón Theodórsson
og fjölskylda, Fannafold.
Af hveiju er heimurinn svona
grimmur?
Þetta var mín fyrsta hugsun eft-
ir að mér barst sú frétt að Jón
Freyr hefði látist í hörmulegu slysi.
Eina huggunin er sú að honum er
ætlað stórt hlutverk fyrir handan
sem enginn annar ræður við.
Ég kynntist Jóni Frey og Svövu
Huld fyrir rúmum fjórum árum og
höfum við átt margar gleðistundir
saman síðan. Tjaldútilegur, sumar-
bústaðaferðir, matarboð og heim-
sóknir hafa gert daga okkar svo
skemmtilega að í huga mínum er
eins og við höfum þekkst svo miklu
lengur. Prakkaraskapurinn í Jóni
Frey var alltaf til staðar og naut
hann þess sérstaklega að plata mig
upp úr skónum.
Ég man sérstaklega eftir einu
skipti þegar ég hringdi og ætlaði
að fá að tala vi^Svövu Huld. „Nei,
því miður er hún ekki heima, hún
fór á fluguhnýtingarnámskeið með
pabba sínum.“ Þessu trúði ég að
sjálfsögðu ekki en eftir korters
sannfæringu kvaddi ég og hafði að
sjálfsögðu látið gabbast. Mínútu
síðar hringdi Svava skellihlæjandi
að uppátæki mannsins síns. Þessa
minningu ætla ég að geyma í hjarta
mínu ásamt svo mörgum öðrum
minningum.
Jón Freyr átti marga góða að
og þá sérstaklega heitt elskaða eig-
inkonu og yndislega dóttur sem
voru honum allt. Hann var mikill
fjölskyldumaður og hugsaði fyrir
öllu ef með þurfti.
Fyrir stuttu áttu þau hjónin eins
árs brúðkaupsafmæli og vissi hann
að það kallast pappírsbrúðkaup.
Hann átti engan sinn líka því viku
fyrir brúðkaupsafmælið hringir
hann til mín og spyr mig hvort ég
treysti mér til að útbúa pappírs-
blómvönd fyrir sig því hann langi
að gleðja Svövu í tilefni dagsins.
Svona gæti ég haldið endalaust
áfram því uppátæki hans voru svo
ótal mörg. Stórt skarð hefur mynd-
ast í huga mínum sem seint á eftir
að gróa en minningin um ánægju-
legar stundir með frábærum vini
verður alltaf til staðar.
Elsku Svava Huld, Kolbrún,
Snorri, Dóra, Doddi og fjölskyldur
ykkar allra; Guð veri með ykkur
og styrki ykkur öll.
Ó, hvar ert þú, ljós sem að lifðir í gær,
þú lifir víst enn, þó að bærist þú fjær,
því birtan þín hverfur ei bjarta frá mér,
né blíðan og varminn sem streymdi M þér.
(Vindína.)
Guðfinna Rósantsdóttir.
Það hvarflaði ekki að nokkrum
manni eftir fyrstu knattspymuæf-
ingu vetrarins, sunnudaginn 7.
september sl., þegar Jón Freyr, sem
séð hefur um að halda þessum hópi
saman undanfama fímm vetur, til-
kynnti okkur um að hann myndi
ekki koma aftur fyrr en að nokkrum
vikum liðnum vegna þyrluverkefna,
hefði mætt á sína síðustu æfíngu.
Það er oft eins og það þurfi slys
af því tagi sem átti sér stað fyrir
austan sunnudaginn 14. september
sl. til þess að minna mann á það
hversu tilveran getur verið hverful.
Þar er ekki hægt að ganga að neinu
sem vísu. Þessi staðreynd birtist í
sínu tærasta formi, þegar menn í
blóma lífsins em kallaðir brott án
nokkurra skýringa og eftir stendur
mannfólkið með spurningar, sem
engin svör fást við.
Þegar við félagarnir horfum til
baka og minnumst látins félaga,
verður myndin um heiðarleika,
hreinskilni, einstaka fórnfýsi og
hjálpsemi öllu yfírsterkari. Hann
hafði í ríkum mæli til að bera þessa
eiginieika, sem em að verða alltof
sjaldgæfír nú á tímum. Hann virtist
alltaf hafa tíma til að hjálpa til og
aðstoða, ætti hann þess nokkurn
kost; borgun var eitthvað sem hann
mátti aldrei heyra á minnst.
Það er vandfundinn sá maður,
sem sagði skoðun sína á jafn hrein-
skilinn og umbúðalausan hátt og
Jón Freyr, því ef það var eitthvað
sem honum mislíkaði var það óheið-
arleiki, yfírborðs- og auglýsinga-
mennska. Hann taldi það ekki vera
sitt hlutverk að ganga í augu sam-
ferðamanna með háttalagi; sem
honum var ekki eðlislægt. I sam-
skiptum var alltaf öruggt að þú
vissir hvar þú hafðir hann; undir-
ferli var ekki til. í raun og vem var
Jón Freyr einn þeirra manna sem
leyfði sér þann munað að vera hann
sjálfur, hvað sem öllum ímyndar-
sköpunum og tískustraumum sam-
tímans leið. Fyrir það ávann hann
sér virðingu okkar allra.
Undanfarna fimm vetur hefur
Jón Freyr haldið utan um þennan
hóp, sem að mestu er samsettur
af Vestmanneyingum, en þar ólst
Jón Freyr upp, sem nú kveður hann
með þessum fátæklegu orðum.
Fyrir hans atbeina og dugnað höf-
um við félagarnir komið saman
a.m.k. einu sinni í viku undanfarin
ár, auk ýmissa annarra uppákoma
sem hann var frumkvöðull að. Það
er því ljóst að við fráfall hans hef-
ur verið höggvið stórt skarð í okk-
ar raðir; skarð sem ekki verður
fyllt. Merking gömlu kennisetning-
arinnar um „að enginn viti hvað
átt hafi fyrr en misst hefur“ hefur
kristallast í hugskoti okkar félag-
anna undanfarna daga, en eftir
stendur minningin um Jón Frey;
minning sem geymir mynd af góð-
um dreng.
Við viljum því senda ljölskyldu
Jóns Freys, eiginkonunni Svövu
Huld, dótturinni Kolbrúnu, föðurn-