Morgunblaðið - 03.10.1998, Blaðsíða 50

MORGUNBLAÐIÐ
r-i. 50 LAUGARDAGUR 3. OKTÓBER 1998
MINNINGAR
ATLISNÆR
JÓNSSON
Hannesdóttir og
Heiðar Jóhannsson í
Borgarnesi. Bróðir
Atla er Ólafur Þór,
f. 10 mars 1992.
Atli Snær fæddist
með mjög sjaldgæf-
an sjúkdóm og
dvaldist á vöku-
deild í 3 mánuði
og síðan á deild 13
ED á Barnaspítala
Hringsins, fyrir ut-
an þijár nætur sem
hann dvaldi heima.
Utför Atla Snæs
fer fram frá Borg-
ameskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 14.
+ Atli Snær Jóns-
son fæddist á
Sjúkrahúsinu á
Akranesi 12. októ-
ber 1996. Hann lést
á Barnaspítala
Hringsins 25. sept-
ember síðastliðinn.
Foreldrar hans eru
Sædís Björk Þórð-
ardóttir, f. 6 nóvem-
ber 1968 og Jón
Heiðarsson, f. 11.
nóvember 1961.
Foreldrar Sædísar
em Ólafía Gests-
dóttir og Þórður Á.
Þórðarson í Stykkishólmi og
foreldrar Jóns em Fanney
Bömin fæðast litlum systkinum sínum
eins og ijós sé kveikt,
eins og fyrstu blóm vorsins
vakni einn morgun.
Efþaudeyja
hverfa þau til guðs,
eins og draumur,
sem aldrei gleymist.
I sorginni mætast foreldrar og böm
j* og verða ekki síðan viðskila.
Lítill drengur liggur í vöggu sinni
og hlær, þegar við grúfum okkur niður
í ullarflókann á brjóst hans.
Þegar mamma situr með hann í fanginu
og gefur honum bijóst,
horfum við hugfangin á,
hve hann er ömggur og sæll.
Svo einn morgun er hann dáinn.
(JónúrVör.)
j-.í Elsku Atli Snær, lífið án þín er
snautt en þessar frábæru minning-
ar af hetjuskap þínum og þínu fal-
lega brosi, koma til með að fylla það
aðeins upp. Þau eru ótal mörg
minningarbrotin sem koma upp í
huga okkar þessa dagana.
Bendingar þínar þegar þig vant-
aði eitthvað, þegar þú varst að horfa
á Hundalíf og þegar þú gerðir
hreyflngar með lögunum á mynd-
bandinu með Siggu Beinteins, þeg-
ar þú vildir fylla sprautu af vatni til
þess að sprauta á alla og þá sérstak-
lega ef þú sást Lóu frænku. Þú
dansandi með lögunum úr Grease,
því þá þótti þér svo gaman að allri
tónlist, og þér fannst alveg frábært
g* þegar Dr. Oliver kom í heimsókn,
og viljum við þakka Peggý fyrir að
stytta Atla og Óla Þór stundirnar.
Allar þær frábæru stundir sem
við áttum saman heima þegar þú
fékkst að fara af spítalanum brot úr
degi, þegar þú varst hress, þér
fannst svo gaman að koma á nýja
staði þar sem þú gast skoðað eitt-
hvað, og þó þú ættir fjall af leik-
föngum þá dugðu þér oft slöngum-
ar sem voru í þér og plástursrúll-
urnar og var þá ekki ósjaldan sem
hjúkkumar þínar létu þig fínna
endann á plástrinum, því þú fórst
létt með það enda fínhreyfingar þín-
ar mjög góðar þegar þú lékst þér
við stóra bróður þinn og snerir hon-
• um eins og þér einum var iagið í
kringum þig eins og þú reyndir við
alla og gekk bara vel.
Síðustu dagana þína svafstu
meira og minna, en kíktir samt oft á
okkur og gafst okkur einstaka bros.
Þér fannst mjög gott að sofa í fang-
inu á okkur og ömmu og afa í
Stykkishólmi síðustu dagana, og
sýndi sig þá máltækið „Hvergi fer
betur um bam en á hnjánum á sof-
andi afa“ því þið afi sváfuð stundum
vel saman í Lasy Boy stólnum. Og
þegar þú sofnaðir svefninum langa
„ lástu í fanginu á okkur með ömmur
þínar og afa hjá þér. Okkur langar
til að þakka öllu því starfsfólki
Landspítalans sem tók þátt í hans
umönnun, þá sérstaklega Gunnlaugi
Sigfússyni lækni og séra Ingileif
Malmberg og öllu því fólki og fjöl-
skyldum okkar sem hafa stutt okk-
ur og staðið við bakið á okkur á
» þessum tæpu tveimur erfíðu ámm,
en jafnframt mjög lærdómsrík og
gefandi fyrir okkur að hafa fengið
að hafa þig, sólargeislinn okkar,
svona lengi. Þó oft værir þú mjög
veikur þá komstu alltaf brosandi
aftur. Sterkasta stoðin okkar og þín
í þínum veikindum og okkar núna
þessa dagana er hann stóri bróðir
þinn hann Óli Þór.
Elsku snáðinn okkar, við eigum
eftir að sakna þín um ókomna tíð en
komum til með að hugga okkur við
minninguna um hugrakkan, dugleg-
an og fallegan dreng.
Guð veri með þér, elsku ljósið
okkar.
Mamma og pabbi.
Elsku litli ljúfur, litli pabbastúfur
og snáðinn okkar mömmu, svo
varstu líka ömmu- og afastrákur.
Mér, stóra bróður þínum, þótti
svo innilega vænt um þig og ég var
alltaf svo stoltur af þér og öllum
framförum þínum. Ég á svo margar
fallegar minningar um þig sem ég
mun aldrei gleyma.
Láttu nú ljósið þitt
logaviðrúmiðmitt
hafðu þar sess og sæti
signaði Jesús mæti.
(Höf. ók.)
Góða nótt og Guð geymi þig,
elsku Atli minn.
Þinn stóri bróðir,
Óli Þór.
Morgunstund gefur gull 1 mund.
Þessi orð hafa komið í huga okkar
margan morguninn á þessu fagra
hausti. Fegurðin er slík að við hefð-
um fyrir engan mun viljað missa af
slíkri fegurð, sem hefur fengið okk-
ur til að þakka Guði fyrir að sýna
okkur þennan mikilfengleik, þegar
sólin er að brjótast fram, stundum í
gegnum ský og við fylgjumst með
hvort sigrar, sólin eða skýin. Stund-
um sigra sólargeislamir, en stund-
um skýin. Þó að skýin hafí stundum
sigrað að lokum þá getur ekkert ský
sigrað og skyggt á minninguna um
hinn fagra sólargeisla sem gyllti
skýin og vermdi okkur sem fylgd-
umst með baráttu litla fallega sólar-
geislans. Já, morgunstundin er dýr-
mæt á haustdögum, einmitt núna
þegar dagarnir styttast dag frá
degi.
Elsku Atli Snær. Þannig sólar-
geisli varst þú. Strax eftir fæðingu
þína sáust ský á lofti sem orsökuðu
kvíða fyrir að við fengjum ekki að
njóta litla sólargeislans okkar nema
í rnorgunbyrjun og þú að skína
skært. En þú barðist við þinn erfíða
sjúkdóm með þolinmæði og þraut-
seigju. Þú brostir oft gegnum tárin
og uppörvaðir okkur sem í kringum
þig voru. Sorgin og gleðin eru syst-
ur og þær fylgjast ætíð að, það höf-
um við fengið að sjá síðustu tvö ár-
in. Okkur sem nærri þér stóðum
fannst við vanmáttug á stundum, en
vitum að góður Guð bætir okkur
það upp og sameinar. Nú á fögrum
haustdegi erum við full trega eftir
sumarið og sömuleiðis eftir þér,
elsku vinur. En við vitum að núna
ertu laus við þjáningar og þér líður
vel hjá Guði.
í þér áttu foreldrar þínir, bróðir,
afar og ömmur vonir, óskir og
drauma. í sameiningu eigum við
minningar og reynslu, já, ríkidæmi
sem aldrei verður frá okkur tekið
og á eftir að ylja okkur um ókomna
tíð. Þá hjálpaði ennfremur sú mikla
hlýja og stuðningur sem vinir og
ættingjar sýndu. Og þá ekki síður
starfsfólk Bamaspítala Hringsins.
Þegar sorgin knýr að dyram, eru
börn oft skilin eftir fyrir utan, því
það er verið að reyna að hlífa þeim.
En Óli Þór, stóri bróðir, var með
allan tímann og tók þátt í barátt-
unni og stóð sig eins og hetja til síð-
ustu stundar. Hann var bróður sín-
um, sjálfum sér og okkur öllum
mikill styrkur og á eftir að búa að
því alla ævi. Þá hafið þið foreldrarn-
ir sýnt einstakan viljastyi-k og
dugnað.
Elsku Sædís, Jón, Óli Þór, Ólafía
og Þórður, munum að tárin eru
græðandi í viðurvist þeirra sem
okkur þykist vænst um. Hjartanu
verður ennfremur rórra með tárum.
En í lokin finnst okkur eiga vel við
orð sálmaskáldsins sr. Matthíasar
Jochumssonar, vitandi að Guð er
með okkur og nær þeim er við sökn-
um, en við höldum.
Guð geymi þig, elsku Atli Snær.
Þú, Guð mins lífs, ég loka augum mínum
í líknarmildum fóðurörmum þínum
og hvfli sætt, þótt hverfi sólin bjarta,
ég halla mér að þínu fóðurhjarta.
Æ, tak nú, Drottinn, fóður og móður mína
í mildiríka náðarverndan þína,
og ættlið mitt og ættjörð virztu geyma
og engu þínu minnsta bami gleyma.
0, sólarfaðir, signdu nú hvert auga,
en sér í lagi þau, sem tárin lauga,
og sýndu miskunn öllu því, sem andar,
en einkum því, sem böl og voði grandar.
Þín líknarásján lýsi dimmum heimi,
þitt ljósið blessað gef í nótt mig dreymi.
I Jesú nafni vil ég væran sofa
og vakna snemma þína dýrð að lofa.
(M. Joch.)
Afí og amma, Borgarnesi.
Þau ljós sem skærast lýsa
þau ljós sem skína glaðast
þau bera mesta birtu
en brenna líka hraðast
og fyrr en okkur uggir
fer um þau harður bylur
er dauðans dómur fellur
og dóm þann enginn skilur.
En skinið logaskæra
sem skamma stund oss gladdi
það kveikti ást og yndi
með öllum sem það kvaddi
þótt burt úr heimi hörðum
nú hverfi ljósið bjarta
þá situr eftir ylur
í okkar mædda hjarta.
(FGÞ.)
Elsku Atli Snær, þessi orð passa
svo vel nú því þú varst skært ljós í
okkar lífi. Hinn 12. október 1996
fæddist lítill drengur, áttunda
barnabarn okkar, hin sjö öll heil-
brigð og miklir gleðigjafar afa og
ömmu. Sömu væntingar voru til
litla nýfædda drengsins og fæðing
hans vakti okkur öllum mikla
gleði.
En fljótt breyttist gleðin í
hryggð, litli drengurinn var ekki
heilbrigður, hann greindist með
mjög sjaldgæfan sjúkdóm og strax
á öðrum sólarhring lífs síns gekkst
hann undir mikla aðgerð og afi og
amma biðu hnípin við símann fram
eftir nóttu í óvissu um hvort litli
drengurinn lifði aðgerðina af. En
þarna eins og svo oft síðar sýndi litli
drengurinn hve mikil hetja hann
var og hve mikinn lífsvilja hann
hafði. Nú hófst barátta hetjunnar
okkar, fyrst á vökudeildinni í þrjá
mánuði, síðan á Barnaspítala Hr-
ingsins. Afi og amma áttu margar
ferðir til Reykjavíkur til að sjá litla
drenginn sinn og kynnast þessari
miklu hetju.
Atli Snær gat aldrei neytt fæðu á
eðlilegan hátt en með hjálp tækni
fékk hann næringu, þannig náði
hann að braggast örhægt en þyng-
ing mældist í grömmum. Þó varð
fljótlega ljóst að hann hafði fullkom-
lega eðlilega greind og skýra hugs-
un.
Þannig leið tíminn mánuð eftir
mánuð í bið og von um bata, foreldr-
ar hetjunnar okkar og Oli Þór, stóri
bróðir, önnuðust hann daga og næt-
ur og gáfu honum allan sinn tíma og
alla sína ástúð þannig að ekki verð-
ur betur gert.
Um mánaðamótin mars-apríl sl.
veiktist Atli Snær mjög mikið, fékk
heiftarlega sýkingu, hringt var í afa
og ömmu, litla hetjan þeirra var að
deyja. En slíkur var lífsvilji og
kraftur Atla Snæs að lífið sigraði í
þetta sinn þótt aldrei yrði hann
samur eftir. Kannske var það annað
sem dó í þessum veikindakafla Atla
Snæs, en það var vonin sem afi og
amma reyndu að halda í.
Tíminn leið, líkamleg afturför
smátt og smátt, en andleg heil-
brigði, skýr hugsun, glaðværð og
stutt í stríðni, þannig veitti hann afa
og ömmu og öllum öðrum sem
kynntust honum mikla gleði.
Það leið á sumarið, haustið kom,
blómin fölnuðu og lauf trjánna tóku
að falla, líf hetjunnar okkar fölnaði
smátt og smátt, enn gat hann þó
glatt okkur með brosi og tjáð sig á
sinn hátt. Síðustu dagana svaf Atli
Snær að mestu, honum leið vel. Að
nóttu 25. september lá hann í faðmi
pabba og mömmu, hann svaf, and-
ardrátturinn var erfiður, síðan
hætti hann að anda, hetjan okkar
var dáin. Við afar og ömmu sátum
hjá þeim, það ríkti mikill friður og
kyrrð. Við vorum sátt, við áttum
ekkert val.
Sár er söknuðurinn, margar
spurningar vakna, fátt er um svör.
Óll sú gleði sem hetjan okkar gaf af
sér á stuttri ævi, hjálpar okkur að
lifa með sorginni.
Ekkert líf er án dauða, enginn
dauði án lífs. Hið fyrra er ófrávíkj-
anleg staðreynd, hið síðara er trú,
trú á góðan Guð og Frelsarann okk-
ar sem sagði: „Leyfið bömunum að
koma til mín.“
Elsku Atli Snær, litla hetjan okk-
ar, far þú í friði, friður Guðs þig
blessi, hafðu þökk fyrir allt og allt.
Amma og afi í Stykkishólmi.
Þú litla barn sem ég þráði að faðma
umvefja elsku, vaxa með þér.
Líf þitt var svo stutt
og hér sit ég eftir hugsandi um það,
sem hefði getað orðið.
Kannski í eilífðinni fáum við
að hlæja og gráta, faðmast og vaxa.
Og vinna upp þann tíma,
sem við aldrei áttum.
(Gleym-mér-ei,
útg. Barnaspítali Hringsins.)
Elsku Sædís, Jón, Óli Þór og aðr-
ir ástvinir Atla Snæs. Ég finn svo
sárt til með ykkur.
Atli Snær. Litla hetjan með fal-
legustu augun. Guðs blessun fylgi
þér.
Anna Einarsdóttir.
„Augun hans geisluðu, hárið hans
lýsti allt upp og brosið hans bræddi
alla.“
Þetta eru minningarnar í hugum
okkar foreldra nokkurra barna, sem
hafa átt samleið með Atla Snæ
hluta spítaladvalar hans. Það er
ekki hægt að ímynda sér þó, nema
að hluta til, allt álagið sem Atli
Snær, Sædís, Jón og Oli hafa þurft
að yfirstíga.
Éitthvað miklu meira en við fáum
með orðum lýst hefur vemdað og
fyllt þau öll orku til að takast aftur
og aftur á við erfiðu tímana, en góðu
stundirnar eru þeim örugglega yfir-
sterkari í minningunni.
Það er aðdáunarvert hvað Óli,
stóri bróðir, er búinn að vera sterk-
ur í veikindum Atla Snæs, besti vin-
ur hans, sem var alltaf tilbúinn að
keyra hann í vagninum eða sitja og
spjalla við hann.
Það var örugglega ómetanlegt
fyrir Sædísi og Jón hversu góður
Öli var við Atla sinn.
Við erum þakklát fyrir að hafa
kynnst Atla Snæ og hans fjölskyldu,
og vonum að við getum sem vina-
hópur stutt ykkur á allan þann hátt
sem hægt er á erfíðum stundum.
Við vonum að þú sofir rótt elsku
Atli Snær, og biðjum Guð að styrkja
Sædísi, Jón og Óla og veita þeim
frið og ró.
Vertu nú yfir og allt um kring,
með eilífri blessun þinni.
Sitji Guðs englar saman í hring,
sænginni yfir minni.
Elva og Pétur,
Sigurbjörg og Karl,
Una og Pétur,
Þórunn og Jóhann,
Magnea og Stefán,
Emma og Þorgeir,
Bryndís og Konráð,
Eydís og Hilmar.
Elsku litli vinur minn er dáinn.
Atli Snær og ég kynntumst á
spítalanum í október í fyi'ra, þegar
ég fór af vökudeildinni yfír á bama-
deildina.
Ég bjó í sex mánuði á stofunni við
hliðina á Atla Snæ og ein af eftir-
minnilegustu stundunum var þegar
hann kom í fanginu á pabba sínum
eða mömmu á hverju kvöldi og bauð
okkur á stofunni góða nótt og skoð-
aði óróann í herberginu og allt lit-
skrúðugt sem vakti áhuga hans og
fór svo að sofa. Þetta vom góðar og
eftirminnilegar stundir.
Það eru nú ekki allir svona
lánsamir að fá heimsókn frá svona
sætum litlum herramanni rétt fyrir
svefninn. Við urðum góðir vinir.
Eftir að ég útskrifaðist af spítal-
anum fór mamma með mig af og til í
heimsókn til Atla Snæs. Við sátum
stundum saman í vagninum hans
Atla og brostum hvort til annars og
svo auðvitað að myndavélunum,
þegar þær vora uppi. Hann átti svo
fallegt bros. Hann brosti með öllu
andlitinu.
Þegar Atli Snær varð veikari tók
ég bara utan um hann í vagninum
hans og klappaði honum á kollinn.
Við skildum hvort annað. Ég veit að
mamma heldur minningunni um
hann og rifjar upp allar þessar
stundir og sýnir mér allar skemmti-
legu myndirnar af okkur saman,
þegar ég vex úr grasi og skil það
betur af hverju litli sæti vinur minn,
með löngu fallegu augnhárin og
björtu augun, gat ekki haldið áfram
sínu lífi. Við eigum núna sameigin-
legan dag, Atli minn, og verður
hann ávallt sérstakur.
Ég mun ávallt sakna þín, elsku
vinur, og mamma og pabbi gera það
af öllu hjarta líka.
Góði Guð, viltu passa Atla vel og
styrkja Sædísi mömmu hans, Jón
pabba hans og Óla stóra bróður
hans á erfiðum stundum.
Bless bless, Atli Snær minn, og
takk fyrir allar samverustundimar.
Þín vinkona
Sandra Björt.
Elsku Atli Snær okkar.
Við viljum þakka fyrir að hafa
fengið að kynnast þér. Þú átt alltaf
stað í hjarta okkar, sem við tökum
með inn í framtíðina og umvefjum
af hreinum kærleika.
Augu þín minntu mann á tvo
stóra kristalla og augnhárin sem
umvöfðu þín fögm augu, bræddu
hverja sál sem á þig leit. Okkur
langar að rifja upp eitt atriði sem
lýsir þér svo vel þegar þér leið eins
vel og hægt var. Við komum til þín
og þú varst vakandi. Þú gafst okkur
bros þitt, en í þínum augum mátti
sjá stríðni sem þér einum var gefið.
Þú varst mest allan tímann í fangi
föður þíns því þar vildir þú helst
vera. Þegar við kvöddum þig biðum
við eftir þínum yndislegu fingur-
kossum, en nei, þú þvertókst fyrir
það. Þegar við erum komin smá spöl
frá þér kallar mamma þín til okkar
og viti menn, fingurkossinn fengum
við. Ég fer að hlæja og sagði hvað
þetta væri líkt þér. Það var aldrei
langt í stríðnina.
En það er sárt þegar veikindin ná
yfirhöndinni og augu þín lokast og
opnast ekki meir. Hjartað okkar
grætur, en minningin um yndisleg-
an dreng lifir í hjörtum okkar allra.
Við kveðjum þig elsku vinur og
biðum Guð að styrkja foreldra þína,
bróður og fjölskyldu í þessum mikla
missi sem þau urðu fyrir þegar Guð
tók þig í sína arma. En við vitum
líka öll að þar sem þú ert nú kom-
inn, ertu umvafinn kærleik í faðmi
skapara þíns. Þú ert ljós kærleikans
sem lýsir veg foreldra þinna inn í