Morgunblaðið - 03.10.1998, Blaðsíða 53

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
LAUGARDAGUR 3. OKTÓBER 1998 53
eftir þá kveðju en áður. En mestan
missi og söknuð færir hún eiginkonu
Jóns og bömum og stóra vestflrska
fjölskylduhópnum.
Megi þessar h'nur færa þeim hug-
heila samúðarkveðu mína.
Ásgerður Jónsdóttir.
Hvernig er hægt að kveðja kæran
vin með nokkrum fátæklegum orð-
um? Jóni Hannibalssyni kynntist ég
fyrir nærri fjörutíu árum um leið og
ég kynntist eiginmanni mínum. Það
kom snemma í ljós hvílíkt gull að
manni Jón var. Hann var einstak-
lega skapgóður og hlátui-mildur, fé-
lagslyndur og algjör reglumaður.
Alrei nokkurn tíma sá ég hann reið-
ast né heyrði hann tala illa um
nokkurn mann. Þegar Jón kynntist
eftirlifandi konu sinni, Ragnhildi
Þorleifsdóttur, fann hann maka sinn
því öll þessi lýsingarorð eiga jafnt
við um hana.
Margar skemmtilegar og ljúfar
minningar eigum við með þeim
hjónum og hinum stóra systkinahópi
Jóns og nefni ég þá sérstaklega
spilakvöldin frægu.
Erfitt er að sætta sig við að Jón
skuli kvaddur á brott í blóma lífsins,
en samt er betra að eiga stutta og
haminguríka ævi en langa og gleði-
snauða. Vottum við Ragnhildi og
börnum þeirra innUega samúð okk-
ar.
Ingunn og Guðbergur.
A fögrum haustdegi skipta laufín
á trjánum um lit og verða aftur að
moldu. Þessu líkt tekur fyrir ævifer-
il okkar.
Mágur minn og kær vinur, Jón
Hannibalsson frá Hanhóli í Bolung-
arvík andaðist á Sjúkrahúsi Reykja-
víkur eftir stutta, en harða baráttu
við illvígan sjúkdóm sem vann á
honum allt of fljótt.
Jón var smiður og smíðakennari,
mjög lipur og handlaginn maður.
Hann var næstur í systkinaröðinni á
eftir Gurrý, konu minni og þau
systkinin hafa fylgst að alla tíð. Þau
gengu bæði í Grunnskóla Bolungar-
víkur, í Reykjanesskóla og urðu
bæði handmenntakennarar. Þau
kenndu saman í Mýrarhúsaskóla og
seinna í Varmárskóla og hafa alltaf
búið í nágrenni hvort við annað eða
saman.
Ég kynntist Jóni og fjölskyldu
hans þess vegna mjög vel, sérstak-
lega eftir að við ákváðum að byggja
okkur hús í Mosfellsbænum ásamt
Gunnlaugi Karlssyni frænda Jóns.
Þeir sáu um byggingu húsanna
þriggja sem standa í röð í Bergholtr
inu. Þarna naut ég góðs af greiðvikni,
handlagni og lipurð þeirra frænda,
en nú eru þeir báðir gengnir.
Við áttum margar góðar stundir
saman með fjölskyldum okkar. Við
ferðuðumst oft saman, bæði innan-
lands og utan og alltaf átti Jón eitt-
hvað í pokahorninu af sögum og
leikjum til að skemmta öðrum. Til
dæmis voru haldnar götuveislur í
hverfinu okkar til margra ára. Ailtaf
var Jón þar tilbúinn með leiki og
gaman fyrir böm og fullorðna. Hann
naut sín alltaf vel þar sem hann gat
skemmt bömum.
Við spiluðum saman félagsvist
með vinum og vandamönnum í mörg
ár og þar átti Jón mjög oft vinning-
inn. Síðan unnum við saman fyrir
skógræktarfélag Mosfellsbæjar og
höfðum skógræktarreit saman, sem
hann fór oft í eftir að hann varð
veikur. Við Jón og fjölskyldur okkar
höfðum alltaf haft gott samband og
eytt miklu af okkar frítíma saman
heima og að heiman og kveð ég hann
með miklum söknuði.
Jón, ég vil þakka þér samfylgdina
sem var alltof stutt. Ragnhildur mín,
Þórunn, Þorsteinn, Berglind og
Bensi, við ykkur vil ég segja, við
höfum misst góðan dreng, en geym-
um minninguna um hann í hjörtum
okkar.
Og æ er vinur vinaraugum hverfur
og vinarstjömu byrgir dauðasær,
en fast að hjarta sorg og harmur sverfur -
þú sálarinnar hörpustrengi slær.
(Kristján Jónsson Fjallaskáld.)
Guð geymi þig, kæri vinur.
Þinn mágur,
Óli Th. Hermannsson.
GUÐMUNDUR
BJÖRGVIN JÓNSSON
+ Guðmundur
Björgvin Jóns-
son fæddist á
Brunnastöðum í
V atnsley sustrand-
arhreppi 1. október
1913. Hann lést á
Sjúkrahúsi Suður-
nesja 23. september
siðastliðinn. For-
eldrar hans voru
Jón Einarsson og
Margrét Péturs-
dóttir. Bræður Guð-
mundar voru: 1)
Einar Haukur, lát-
inn. 2) Erlingur, lát-
inn. 3) Matthías Hafstein, látinn.
4) Pétur Guðlaugur, búsettur í
Reykjavík. 5) Jón Dan, búsettur
í Reykjavík. Björgvin átti einnig
uppeldisbróður; Stefán Georg
Elísson, látinn. Frá sex ára aldri
ólst Björgvin upp á Brekku
undir Vogastapa hjá móðursyst-
ur sinni, Guðríði Pétursdóttur,
og Magnúsi Eyjólfssyni.
Hinn 29. mars 1941 kvæntist
Björgvin Guðrúnu Lovísu
Magnúsdóttur frá Sjónarhóli í
Vatnsleysustrandarhreppi.
Börn þeirra urðu tólf: 1)
Magnea Guðríður, f. 30.8. 1941,
d. 6.7. 1986. 2) Erlendur Magn-
ús, f. 21.1. 1943. 3) Haukur
Matthías, f. 7.6. 1944. 4) Hreiðar
Sólberg, f. 15.6. 1945. 5)
Sesselja Guðlaug, f. 30.11. 1947.
6) Jón Grétar, f. 8.7. 1949. 7)
Helgi Ragnar, f. 18.8. 1950. 8)
Svandís, f. 28.5. 1952. 9) Halla
Jóna, f. 4.8.1953. 10) Guðlaugur
Rúnar, f. 15.1. 1955. 11) Björg-
vin Hreinn, f. 23.1. 1957. 12)
Viktor, f. 1.5. 1960. Afkomend-
ur Björgvins og Lovísu eru
orðnir 74.
Björgvin varð vélvirki frá
Pabbi minn var mjög ungur þeg-
ar hann missti foreldra sína, fyrst
dó móðirin úr spönsku veikinni árið
1918 og ári seinna faðirinn. Ungum
bræðrunum fimm var komið í fóstur
til ættingja og vina. Það voru erfið
spor þegar tveir foreldralausir sex
og sjö ára snáðar trítluðu úr
Brunnastaðahverfi með pinklana
sína suður í Voga. „Piddi bró“ (Pét-
ur bróðir hans) fór til Guðlaugar
móðursystur sinnar en Bjöggi litli
var leiddur af Guðríði tilvonandi
fóstru sinni yfir sandinn að Brekku
undir Vogastapa. A heimilinu voru
engin böm, aðeins fósturforeldrarn-
ir og móðuramman háöldruð og
blind. Hún kenndi drengnum að
lesa og var Biblían kennslubókin því
textann kunni hún utanað. Brekka
var þá eina býlið undir Stapanum.
Leikfélagamir vom aðallega hús-
dýrin á bænum en fjaran sá litlum
starfsömum höndum fyrir bygging-
arefni og náttúruleikfóngum.
Stundum sat pollinn í gluggakist-
unni og gætti að hvort ekki sæist nú
einhver á gangi heim að bæ, ef til
vill „Piddi bró“ - það væri nú til-
breyting ... Þegar fóstran sá leið-
ann sækja að ef enginn sást dreif
hún sig í pönnukökubakstur. Þá
léttist lítil brún og snáðinn sótti
karið og fór að sykra pönnsur.
Svo varð Björgvin á Brekku að
manni og hleypti heimdraganum,
fór á sjó, náði sér í ýmiskonar rétt-
indi, varð bílstjóri með flott „kask-
eiti“, varð góður dansmaður, varð
líka hrókur alls fagnaðar og eignað-
ist loks konu. Svo var byggð lítil
Brekka í Vogunum og þar var strit-
að, hlegið og elskast, og búin til
börn - mörg börn. Kærleiksblómin
spmttu hvarvetna í þessu líka ham-
ingjusama hjónabandi. Ast, virðing
og eilíf glettni, þannig var hann
pabbi minn - og hún mamma. Fljót-
lega varð þriggja herbergja kotið of
lítið fyrir okkur 11 og þá var byggt
stærra með tilheyrandi magasári og
peningaáhyggjum. Lengi var úr
litlu að moða. Hverju skipti það ef
gleðin og ástin voru til staðar?
Hreint engu! Skyrið var bara vatns-
þynnt venju fremur meira, saumað
Iðnskólanum í
Keflavík 1959 og
fékk meistararétt-
indi 1964. Hann
stundaði margvís-
leg störf og vann
mikið að félagsmál-
um. Á árunum
1933-40 ók hann
mjólkur- og fólks-
flutningabíl Vatns-
leysustrandar-
hrepps svo og bíluni
frá bifreiðastöðinni
Bifröst í Reykjavík.
Björgvin var vél-
stjóri hjá fisk-
vinnslufyrirtækjum á Suður-
nesjum 1941-46 og í nokkur ár á
þessum tíma rak hann Véla- og
járnsmíðaverkstæðið Málm í
Vogum ásamt fleirum. Lengst
af vann hann sem verkstjóri hjá
varnarliðinu á Keflavíkurflug-
velli eða á árunum 1952-82. Fé-
lagstörf hans voru margvísleg,
s.s. framkvæmdasfjóri Bifreiða-
félags Vatnsleysustrandar-
hrepps 1937-43, byggingafull-
trúi hreppsins 1958-78, sat í
skólanefnd 1945-61, formaður
rafveitu hreppsins 1954-66, for-
maður Sjálfstæðisfélagsins á
staðnum 1950-66, sat í stjórn
Verkstjórasambands Islands
1963- 72, formaður Verkstjóra-
félags Suðumesja 1962-71, sat í
sóknarnefnd Kálfatjarnarkirkju
1964- 80 og var meðhjálpari í
nokkur ár.
Guðmundur Björgvin gaf út
bókina Mannlíf og mannvirki í
Vatnsleysustrandarhreppi árið
1987 og hefur skrifað nokkrar
greinar í blöð og tímarit.
Útför Guðmundar fer fram
frá Kálfatjarnarkirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 13.30.
var „upp úr gömlu“ og fjárfest í
prjónavél. Ekkert mál!
Lyngholtið okkar var stórt hús,
11 herbergja, hvorki meira né
minna, og byggt af eldmóði með að-
stoð nágranna og vina. í því húsi
kenndu þau okkur bömunum gömlu
dansana og hinum unglingunum í
þorpinu líka. Þar fengum við líka að
hafa skátaaðstöðu með tilheyrandi
dóti og fundarhöldum, alltaf nóg
pláss fyrir allt og alla. í Lyngholt-
inu döfnuðu áfram glettnu kær-
leiksblómin eins og í litlu Brekku,
bömin urðu fleiri og hann tók fóstra
sína í homið - í átta ár. Hann dáði
bræður sína og hélt tryggð við ætt-
ingja og vini hvarvetna. Heimilið
alltaf fullt af gestum, allir eilíflega
velkomnir á öllum tímum. Gaman,
gaman.
Pabbi minn var dugleg fyrirvinna
og ástríkur faðir. Hann byrsti sig
aðeins einu sinni á dag og þá með
orðinu þögn. Þessi skipun kom á
fréttatíma útvarpsins þegar allur
hópurinn sat masandi við kvöldmat-
arborðið. Á fimmtugsaldri settist
hann á iðnskólabekk með elsta syni
sínum, vann á daginn en lærði á
kvöldin innan um kvabbandi skar-
ann. Þrátt fyrir miklar annir var
mamma mín knúsuð í bak og fyrir
kvölds og morgna. Eftir að fjöl-
skyldan eignaðist bíl hafði hann
þann háttinn á að flauta tvisvar um
leið og hann renndi í hlað - alltaf.
Þegar hann kom svo inn tók hann
utan um mömmu, kyssti hana remb-
ingskoss og sneri henni einn hring.
Ef margir áhorfendur vom að sýn-
ingunni tók hann tangótilbrigði með
stæl og lagði hana næstum flata við
gólf - og kátínan réð húsum. Svona
var hann pabbi - og hún mamma
líka. Alla tíð.
Þrátt fyrir stórfjölskylduna gafst
alltaf tími til félagsmála enda pabbi
minn áhugasamur um menn og mál-
efni hvarvetna. Hann elskaði nátt-
úruna og naut ferðalaga þegar tími
gafst til. í bílnum sungum við Ó,
fögur er vor fósturjörð og fleiri ís-
lensk lög og ein röddin var fallegust
- röddin hans. Stundum gekk hann
fram af smáfólkinu þegar hann hóf
að syngja „Rúgbrauð með
rjóm’oná“ og erindin urðu tólf (og
þegar verst lét fjórtán). Allir urðu
að taka undir - öll erindin!
Svo liðu árin og hann byggði
þriðja húsið þeirra í Vogunum, í
Kirkjugerðinu. Þar undu þau
mamma vel laus við stritið sem fj'lg-
ir 12 bama uppeldi og húsbygging-
um og þar tóku þau móðurömmu
mína til sín í hornið - í 13 ár. Þar
urðu þau fyrir stærstu sorg lífsins
því þá dó hún Magnea elsta og
besta systir í Danmörku. Til hennar
höfðu þau skroppið endram og sinn-
um, treyst böndin og dundað í sum-
arhúsi fjölskyldunnar þar. I Kirkju-
gerðinu skrifaði hann bókina sína -
bókina sína mikilvægu og þörfu. Á
heimilinu var umvefjandi kærleikur
allt um kring, aldrei kv'ai-tað og
aldrei deilt svo heyrðist. Aðeins eitt
ár á allri búskapartíðinni fengu þau
frelsi, hún 70 ára en hann 79 ára. Þá
fóra þau í langþráð ferðalag um fal-
lega landið okkar, gistu hjá bænd-
um og nutu samverannar í friði frá
börnum og gamalmennum.
Sumarið eftir kom áfallið. Pabbi
minn fékk heilablæðingu sem lam-
aði hann, tók frá honum málið og
fleira. Læknarnir sögðu batahorfur
engar, hann pabbi var orðinn ævar-
andi „spítalamatur". Þá greip
mamma mín inn í gang mála og
gerði kraftaverk. Pabbi minn var
fluttur heim og svo hófst endurhæf-
ingin - og henni tókst það. Hann fór
að borða sjálfur að nokkra leyti og
tala dálítið - og auðvitað að hlæja
og spauga. Á sumrin ók mamma
honum í hjólastól um göturnar í
þorpinu, sýndi honum hús og blóm
og spjallaði við vegfarendur. I fimm
„erfið“ ár hlúði hamingjan að þeim
- á sinn hátt.
Það var orðið tímabært að guð al-
máttugur líknaði honum pápa mín-
um. Blessuð sé minning hans og
góður guð gefi múttu minni styrk til
þess að lifa í gleði þrátt fyrir sökn-
uðinn.
Sesselja.
Elsku afi og langafi. Okkur lang-
ar til að kveðja þig með þessum ör-
fáu orðum. I augum Ándra Inga
varstu alltaf afinn í hjólastólnum
sem grést alltaf af gleði þegar við
komum í heimsókn. Andri talaði
alltaf mikið um þig eftir hverja
heimsókn og þótti mjög vænt um
þig. Hann spurði margs og velti
mörgu fyrir sér eins og því af
hverju afi væri alltaf í hjólastól eða í
rúminu og hvort langamma væri
bæði konan hans og hjúkranarkon-
an hans. Einu sinni þegar við voram
í heimsókn hjá þér sastu í stólnum
og varst að drekka kakó, þú rakst
þig í glasið sem datt í gólfið. Þá
sagði Andri Ingi: „Ó, aumingja afi,
hann ræður stundum ekkert við
hreyfingamar sínar, ég skal bara
sækja nýtt kakó og hjálpa honum
við að drekka það.“
Fyrir mér varst þú alltaf afinn
sem vissir svo margt og fræddir
okkur bamabörnin um lífið og til-
verana. Ég man svo vel eftir því
þegar ég var ung, þá tókstu mig
með þér í vinnuna á Vellinum, sýnd-
ir mér skrifstofumar og kynntir
Vantar þig
einhvern
að tala við?
Við erurn til staðarl
VINALINAN
vinur í raun
® 561 6464
800 6464
öll kvöld kl. 20-23
www.mbl l.is

mig fyrir öllum körlunum sem með
þér unnu. Síðan ókum við um Völl-
inn og þú sýndir mér herflugvélarn-
ar og hermennina. Fyrir unga
stúlku var þetta ofsalega spennandi
heimur og ég var alltaf stolt yfir því
að hafa fengið að skoða þetta með
þér.
Amma mín, þakka þér fyrir að
hafa sinnt honum afa svona vel öll
þessi ár, og guð gefi þér styrk í
framtíðinni.
Magnea og Andri Ingi,
Þýskalandi.
Kveðja frá Verkstjórafélagi
Suðurnesja
Við leiðarlok minnumst við góðra
kynna við Guðmund Björgvin Jóns--ít"
son, sem kvaddur er í dag. í nær
tvo áratugi var hann virkur félagi
og kjörinn foringi í Verkstjórafélagi
Suðurnesja, samfellt í stjóm þess í
16 ár, frá 1962 til 1978, lengst sem
formaður í níu ár. Á því tímabili
einnig í stjóm Verkstjórasambands
Islands, og fulltrúi á landsþingum
þess í 18 ár. Heiðursfélagi þess var
hann kjörinn 1976, og fyrstur heið-
ursfélaga Verkstjórafélagsins ári
seinna.
Guðmundur ritaði ágrip af fjöra-
tíu ára sögu félagsins á ánmum
1988 til 1989, og kom ritið út á af-
mælinu sem minnst var seinnipart
vetrar 1990. Bók þessi er ákaflega
vel gerð, og gegnir nú þegar með
ágætum, sögulegum þætti okkar
samtaka og mun gera um ókomin
ár. Vandvirkni, ritleikni og með-
fædd frásagnargáfa höfundar skilar
sér vel í þessari samantekt. Vinna
Guðmundar við rit þetta var gjöf
hans til félagsins, því íyrir það vildi
hann engin laun. Sýnir það meðal
annars hugarþel hans til félagsins,
og eins var um önnur þau störf er
hann tók að sér á vegum þess, fyrir
það var ekki greitt.
Guðmundur birti allmargar %
greinar í riti samtakanna Verkstjór-
anum, þar sem hann brýndi félag-
ana til dáða í hinum ýmsu hags-
munamálum stéttarinnar. Einkum
var áhugi hans mikill fyrir því að
leysa orlofsaðstöðu félagsins, og
gladdist hann síðar með hverjum
þeim áfanga sem þar náðist. Eftir
að hann hætti að starfa fyrir félagið
fylgdist hann vel með viðgangi þess
meðan heilsa og aðstæður leyfðu.
Ráð vora oft sótt í smiðju hans, og
eftir þeim farið. Á fundum var hann
málefnalegur og fljótur að átta sig á
aðalatriðum. Alloft var hann valinn
fundarstjóri, þar stjómaði hann af
röggsemi og þeim hlýleik til manna
og málefna sem hann einkenndi. ^
Stutt var í glens og grín, broslegu
hliðamar áttu góðan hljómgrann í
skapgerð hans.
Á kveðjustund era þakkir fluttar
frá félaginu sem Guðmundur Björg-
vin tók í fóstur í frumbernsku og
kom til þess þroska sem það hefur
búið að síðan. Eiginkonu, bömum
og öðram vandamönnum era fluttar
innilegar samúðarkveðjur.
Brynjarr Pétursson.
Þakrennur
og rör
úr Plastisol-
vörðu stáli.
Heildarlausn á
þakrennuvörnum
í mörgum litum.
A
i»
BLIKKAS hf
Símar 557 2000 og 557 7100
Skemmuvegi 36 Bleik gata
Kópavogi