Morgunblaðið - 17.10.1999, Síða 38

,38 SUNNUDAGUR 17. OKTÓBER 1999
MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
MAGNÚS
EYJÓLFSSON
+ Magnús Eyjólfs-
son fæddist í
Reykjavfk 28. ágúst
1925. Hann lést á
Landspítalanum 4.
október siðastliðinn.
Foreldrar hans voru
Eyjólfur Guðmunds-
son, verkstjóri í
Reykjavík, f. 1894 í
Móakoti í Ölfusi, d.
1988, og Sigríður
Magnúsdóttir, f.
1896 á Hrauni í Ölf-
usi, d. 1977.
Systkini hans
voru: Marta Guð-
rún, f. 1918, húsmóðir í Reykja-
vík; Guðmundur, f. 1919, tré-
smiður í Reylgavík; Sigrún, f.
1921, húsmóðir í Svíþjóð; Gunn-
laugur, f. 1924, lést fyrr á þessu
ári; Ásgeir, f. 1929, pípulagn-
ingameistari í Reykjavík; Krist-
inn; f. 1932, múrarameistari í
Reykjavík; og Ásthildur, f. 1933,
rannsóknarkona í Reylgavík.
Hinn 14. júní 1958 kvæntist
Magnús Margréti Sigþórsdótt-
ur, landfræðingi og kennara, og
bjuggu þau öll árin sin saman í
Víðihvammi 8 í Kópavogi. For-
eldrar hennar voru Sigþór Guð-
jónsson, bifvélavirki
og verkstjóri í
Reykjavík, f. á Eyr-
arbakka 1900, d.
1976, og Bjarnfríð-
ur Guðjónsdóttir, f.
1908 í Arnarstaða-
koti í Flóa, d. 1997.
Magnús og Mar-
grét eignuðust son-
inn Sigþór 1964 og
starfar hann sem
pípulagningameist-
ari í Kópavogi.
Sambýliskona hans
er Hrund Magnús-
dóttir lyfjatæknir
og eiga þau þijá syni. Kjördótt-
ir Magnúsar og Margrétar er
Eyrún, f. 1956, leikskólakenn-
ari í Kópavogi. Hún er gift
Gunnari Þór Finnbjörnssyni
markaðsstjóra og eiga þau
Qóra syni.
Magnús Eyjólfsson lærði
pipulagningaiðn í Iðnskólanum í
Reylgavík og starfaði sem pípu-
lagningameistari og verktaki í
Reylgavík og nágrenni alla sína
starfsævi.
Utför Magnúsar fór fram frá
Fossvogskirkju fimmtudaginn
14. október.
+
Móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
SIGURLAUG GUÐMUNDSDÓTTIR,
hjúkrunarheimilinu Ási,
Hveragerði
áður Egilsbraut 9, Þorlákshöfn,
andaðist á hjúkrunarheimilinu Ási, Hveragerði,
laugardaginn 9. október sl.
Útförin hefur farið fram í kyrrþey að ósk hinnar látnu.
Innilegar þakkir til alls starfsfólks hjúkrunarheimilisins Áss, Hveragerði.
Þökkum samúð og vinarhug.
Herdís Þorsteínsdóttir, Haukur Eggertsson,
ísafold Þorsteinsdóttir, Gestur Ámundason,
Þröstur Þorsteinsson, Sigríður Á. Gunnarsdóttir,
Guðmundur B. Þorsteinsson, Sigríður Konráðsdóttir,
Edda Björk Þorsteinsdóttir, Kristján Jónsson,
Grétar B. Þorsteinsson, Þórdís Hannesdóttir,
barnabörn og fjölskyldur þeirra.
Elsku litli drengurinn okkar, +
ANDRI FREYR ARNARSSON,
Öldutúni 2, Hafnarfirði,
lést á Barnaspítala Hringsins fimmtudaginn 14. október.
Fyrir hönd aðstandenda, Arnar Smári Þorvarðarson, Kristín H. Thorarensen.
+
Þökkum af alhug auðsýnda samúð og hlýhug
vegna andláts og útfarar ástkærrar eiginkonu
minnar, móður okkar, tengdamóður, dóttur,
ömmu, langömmu og systur,
INGILEIFAR ÖRNÓLFSDÓTTUR,
Básbryggju 51.
Marinó Óskarsson,
Stefanía Arna Marinósdóttir, Vilhjálmur Ragnarsson,
Theódóra Marinósdóttir, Stefán Jónsson,
Stefanía Ósk Guðmundsdóttir,
barnabörn, barnabarnabarn og systkini.
Við sem búum í þéttbýli höfum
því miður oft ekki mikil samskipti
við nágranna okkar. Okkur hættir
mjög til að einangra okkur inni í
okkar eigin kössum og hirða lítið
um þá sem búa í næstu húsum.
Okkur vill því oft yfírsjást hversu
mikils virði það er að eiga góða ná-
granna. Við hér í Víðihvamminum
höfum nú orðið að sjá á eftir einum
nágranna okkar. Einum af frum-
býlingum götunnar.
Mér er það minnisstætt þegar
Magnús kom til mín skömmu eftir
að við fluttumst í Víðihvamminn og
bað mig að hafa auga með húsinu
því þau Margrét væru að fara í
ferðalag. Þvílíkt traust sem hann
sýndi mér, það lá við að ég ofmetn-
aðist. Að eiga nágranna sem
treystir manni til að líta eftir hús-
inu sínu er ekki lítils virði. Það átti
líka eftir að koma í ljós að á móti
okkur bjó maður sem gott var að
eiga að nágranna.
Hvort heldur var til að rölta yfir
götuna til að tala um daginn og
veginn, til að leita ráða varðandi
miðstöðvarkerfið eða til að fá lán-
aða pakkningu. Alltaf var Magnús
boðinn og búinn til að rétta hjálp-
arhönd.
Það eru ekki síst börnin í göt-
unni sem eiga eftir að sakna Magn-
úsar. Það eru ekki allir sem fara út
og færa bílinn sinn burt af stæðinu
svo börnin í næsta húsi geti notað
körfuna í heimkeyrslunni. Þetta
gerði Magnús iðulega. Hann vildi
allt fyrir börnin gera og þá ekki
síst bamaböm sín. Það vora ófáar
ferðirnar sem hann gekk með þeim
um götuna þegar þau vora að læra
að hjóla.
Víðihvammurinn er fátækari við
fráfall Magnúsar. Það væri betur
að heimurinni ætti sem flesta slíka
menn. Menn sem treysta náungan-
um og era um leið trausts náung-
ans verðir. Þá væri mannlífið án
efa mun betra.
Við vottum Margréti, bömum og
barnabörnum samúð okkar. Þeirra
missir er mikill, en minning um
góðan eiginmann, föður og afa mun
fylgja þeim inn í framtíðina.
Elríkur Jensson.
Stráklingur fimm til sex ára
gamall á Lindargötu 10 kynntist
1931-32 fljótlega stráklingum inn-
ar í götunni, á Lindargötu 22A,
honum þremur og einu ári eldri,
enda var sá eldri, Gunnlaugur, tíð-
um forsprakki í leikjum, en sá
yngri, Magnús, prúður mjög. Og
þótt stráklingurinn á Lindargötu
10 hyrfi á brott fram til 1940,
íyrntist ekki yfir kunningsskap
hans við þá, því að í heimsókn kom
hann á hverju sumri og þau kynni
munu hafa orðið til þess - þótt
gerla muni ég ekki, hvernig það
ativkaðist - að Magnús gerðist lær-
lingur í pípulögnum hjá föður
stráklingsins, Jóhanni Valdimars-
syni á Seljavegi 3, þegar verið var
að leggja hitaveitu í borginni.
Á milli mín, stráklingsins og
Magnúsar urðu síðan allmikil
kynni fram yfir 1960, en upp úr því
skildu leiðir. Um árvekni og dugn-
að hrósaði faðir minn Magnúsi.
Öðram áhugamálum en starfínu
sinnti Magnús þó líka af kappi.
Beindust þau flest að íþróttum og
útivist. I Glímufélagið Armann
gekk hann og mun skíðadeild þess
einkum hafa átt frístundir hans á
vetram. T0 fjalla leitaði hann á
sumrin, og var jafnvel jarðfræðing-
um til aðstoðar, meðal þeirra Sig-
urði Þórarinssyni. I Flugbjörgun-
arsveitina gekk hann og mun hafa
tekið þátt í leitinni að flugvélinni
Geysi 1950.
Áð lærlingsskeiði loknu vann
Magnús nokkur ár með föður mín-
um ásamt Helga Jasonarsyni, sem
einnig hafði áður unnið hjá foður
mínum. Saman unnu þeir Helgi og
Magnús síðan, og mun síðasta sam-
starfsverk þeirra hafa verið í hita-
lögn í Borgarleikhúsið. Með þakk-
læti minnist ég kynna okkar Magn-
úsar á bemsku- og æskuárum.
Haraldur Jóhannsson.
MARGRÉT OLLÝ
SIG URBJÖRNSDÓTTIR
+ Margrét Ollý
Sigurbjörns-
dóttir fæddist á
Norðfirði 27. des-
ember 1928. Hún
lést á heiniili sínu í
Reykjavík 8. októ-
ber síðastliðinn.
Foreldrar henanr
voru Sigurbjörn
Arngrímsson, f. 8.6.
1883, d. 17.1. 1970,
og koiui hans Guð-
björg Ólafsdóttir, f.
6.9. 1896, d. 3.2.
1952. Systkini Mar-
grétar eru: Óskar,
f. 4.11. 1914, d. 17.7. 1974, bak-
arameistari á Höfn í Hornafírði;
Kristín, f. 28.2. 1921, húsmóðir í
Keflavík; og Málfríður, f. 15.7.
1922, d. 1992, bjó lengst af í
Minnesota.
Margrét ólst upp á Norðfirði
til fimm ára aldurs en þá fluttist
Ijölskyldan og sett-
ist að um síðir á
Seyðisfirði. Þar var
Margrét meira og
minna fram til tví-
tugs en þá fluttist
hún á suðvestur-
horn landsins, fyrst
í Hafnir, en eftir lát
móður hennar til
Reykjavíkur þar
sem hún bjó alla tið
eftir það. Hún eign-
aðist einn son, Hauk
Ólafsson, f. 14.11.
1950, starfandi lög-
regluvarðstjóri í
Reykjavík. Margrét starfaði
lengst af við saumaskap hjá
Vinnufatagerð Islands og síðar
Max.
Utför Margrétar fer fram frá
Fossvogskapellu á morgun,
mánudaginn 18. október, og
hefst athöfnin klukkan 13.30.
Elsku mamma. Nú ert þú farin
frá mér, og þar sem við vorum svo
náin kem ég til með að sakna þín
svo óendanlega sárt.
Mér þykir vænt um að okkur
tókst fyrir nokkrum dögum að fara
saman í árlega haustlitaferð okkar
til Þingvalla. Þar tók ég síðustu
ljósmyndina af þér í litafegurðinni,
og mun sú mynd fylgja mér um
ókomin ár.
Þú ólst mig upp í þeirri trú að líf-
inu væri ekki lokið við dauðann
heldur væri hann aðeins upphafið.
Því veit ég að um síðir munum við
hittast á ný ásamt öllum þeim sem
okkur era kær.
Með þökk íyrir allt sem þú veitt-
ir mér.
Þinn sonur,
Haukur.
Það voru sorgarfréttir sem faðir
okkar flutti okkur föstudaginn 8.
október þegar hann sagði okkur að
ástkær frænka okkar hefði orðið
bráðkvödd sama dag á heimili
sínu. Ollý var einhver besta
frænka sem hægt var að hugsa
Frágangur afmælis-
og minningargreina
MIKIL áhersla er lögð á, að handrit séu vel frá gengin, vélrituð eða
tölvusett. Sé handrit tölvusett er æskilegt, að disklingur fylgi út-
prentuninni. Það eykur öryggi í textameðferð og kemur í veg fyrir
tvíverknað. Þá er enn fremur unnt að senda greinarnar í símbréfi
(569 1115) og í tölvupósti (minning@mbl.is) — vinsamlegast sendið
greinina inni í bréfinu, ekki sem viðhengi.
Auðveldust er móttaka svokallaðra ASCII skráa sem í daglegu tali
era nefndar DOS-textaskrár. Þá era ritvinnslukerfin Word og Wor-
dPerfect einnig nokkuð auðveld úrvinnslu.
Um hvern látinn einstakling birtist ein uppistöðugrein af hæfilegri
lengd, en aðrar greinar um sama einstakling takmarkast við eina örk,
A-4, miðað við meðallínubil og hæfilega línulengd, - eða 2.200 slög (um
25 dálksentimetra í blaðinu). Tilvitnanir í sálma eða ljóð takmarkast
við eitt til þrjú erindi. Greinarhöfundar era beðnir að hafa skírnar-
nöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.
sér. Að mörgu leyti má segja að
hún hafi verið okkur systkinunum
eins konar auka amma. Við litum
alltaf á hana sem slíka. Hún átti
ekki barnabörn sjálf en lagði þeim
mun meiri rækt við barnabörn
systur sinnar. Við nutum góðs af
því og alltaf hlökkuðum við til að
opna pakkana á jólunum frá Ollýju
frænku og Hauki syni hennar. Óft-
ast voru spennandi spil í pökkun-
um og jólahátíðin fór í að spila með
fjölskyldunni. Tilheyi-andi jólunum
var einnig að fara í heimsókn til
Ollýjar og Hauks 27. desember
þegar Ollý átti afmæli. Þar safnað-
ist litla fjölskyldan okkar saman
við frábærar veitingar Ollýjar og
naut samvistanna og helgi jólanna.
I þessum heimsóknum hafði
indíánadúkkan í stofunni alltaf
mikið aðdráttarafl og við gátum
setið tímunum saman og leikið
með hana. Þá kom maður sér vel
fyrir í stólnum í horninu og sveifl-
aði sér í honum hring eftir hring.
Þegar við systkinin uxum úr grasi
og hættum að fá jólagjafir nutu
synir Friðriks góðs af gjafmildi
Ollýjar og Hauks. Eftir því sem
við systkinin urðum eldri má segja
að sambandið við Ollýju og Hauk
hafí minnkað. Við hittumst þó
alltaf reglulega þótt lengra liði á
milli en áður. Ollý var hæversk og
lítillát kona og var ekkert um að
troða fólki um tær. Seinustu ár
hittum við hana helst hjá ömmu
okkar en þangað hélt hún áfram að
koma fram á það síðasta. Ef maður
fór í Kolaportið um helgar hitti
maður hana stundum því hún hafði
mikið yndi af að fara þangað. Þar
naut hún þess að rölta um til að
skoða mannlífið og vörurnar. Það
eru ekki nema nokkrar vikur síðan
við hittum Ollýju í kaffi hjá ömmu
okkar. Frændi okkar sem býr í
Bandaríkjunum var í heimsókn og
þarna var fjölskyldan mætt. Sú
stund mun sitja í minningunni sem
sú síðasta sem við áttum með
henni. Við munum ætíð minnast
frænku okkar með ást og kærleik.
Elsku Haukur, Guð gefi þér
styrk í sorg þinni.
Þú skalt vera stjarna mín Drottinn
yfir dimm höf
yfir djúpa dali
og eyðimerkur
éggengígeislaþínum
og eitt sinn mun geisli þinn verða að gullstiga
þar sem ég geng upp fagnandi skrefum
(Ragnhildur Ófeigsdóttir.)
Kristin, Friðrik, Sigurbjörn
(Sibbi) og fjölskyldur.