Morgunblaðið - 20.05.2000, Blaðsíða 54

54 LAUGARDAGUR 20. MAÍ 2000
MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
+ Páll Jónsson fædd-
ist í Hörgsdal á
Síðu 26. október 1922.
Hann lést á Landspíta-
lanum í Reykjavík 13.
maf síðastliðinn. Hann
var sonur hjónanna
Jóns Bjarnasonar (f.
14.4. 1887, d. 10.12.
1977) og Önnu Kristó-
fersdóttur (f. 15.4.
1891, d. 27.1. 1967),
ellefti í röð 15 systk-
ina og með honum eru
tíu þeirra látin. Börn
Jóns og Önnu auk Páls
voru: Ragnar Friðrik
(f. 3.5. 1908, d. 5.4. 1988), Helga (f.
26.4. 1909, d. 12.3. 1992), Kristjana
(f. 23.9. 1910, d. 19.4. 1925), Bjarni
(f. 16.11. 1911, d. 2.1. 1999), Sigrún
(f. 23.12. 1912, d. 30.4. 1973),
Kristófer (f. 31.7. 1914, d. 23.7.
1997), Anna Kristín (f. 6.2. 1916),
Jakob (f. 6.3. 1917, d.
11.11.1999), Ólafur (f.
6.3. 1919), Hermann
Guðjón (f. 25.5. 1921,
d. 14.9. 1997), Rann-
veig (f. 20.12. 1924),
Halldór (f. 9.3. 1926),
Kristjana (f. 3.4. 1927)
og Ólafi'a Sigríður (f.
21.5. 1929, d. 1.6.
1984).
Páll ólst upp í
Hörgsdal þar sem var
tvíbýli. Bóndinn á
öðrum hlutanum var
Bjarni, bróðir Jóns,
og húsfreyjan þar var
Sigríður, systir Önnu. Þau Bjarni
og Sigríður áttu 11 börn. Þegar
Jón, faðir Páis, veiktist hastarlega
um það leyti sem Páil fæddist varð
úr að Bjarni og Sigríður tóku
drenginn að sér og ólu hann síðan
upp með sínum börnum. Hann Ieit
því alltaf á allan barnahópinn í
Hörgsdal sem systkini sín. Af upp-
eldissystkinum Páls lifa nú tveir
bræður, þeir Jón (f. 1907) og
Friðrik (f. 1910). Auk allra þess-
ara barna voru tvö systkin að
mestu alin þar upp, þau Matthías
og Svava, börn Ólafs, föðurbróður
Páls. I huga Páls voru þau tvö sem
systkini hans þannig að segja má
að i Hörgsdal hafi hin íslenska
stórfjölskylda verið í fullu gildi.
Páll kvæntist Sigríði Sveins-
dóttur í Vík í Mýrdal 1945 og lifir
hún mann sinn. Þau bjuggu allan
sínn búskap í Vík, mörg síðustu
árin í Hátúni 6. Þau eignuðust sjö
börn. Það fyrsta var stúlka, f.
12.9. 1944, d. sama dag. Þau sem
lifa eru: Anna Sigríður ( f. 12.9.
1946), Sóiveig (f. 26.3. 1949), Ása
Jóna (f. 23.4. 1952), Sveinbjörg (f.
14.6. 1953), Sveinn (f. 10.12. 1961)
og Bjarni Jón (f. 29.11. 1963). Alls
eru afkomendur Páls og Sigríðar
34.
Útfor Páls verður gerð frá Vík-
urkirkju í dag, og hefst athöfnin
klukkan 11. Jarðsett verður í Vík-
urkirkjugarði.
PALL
JÓNSSON
Ég á erfítt með að gera mér grein
fyrir fyrstu mmningum mínum af
pabba. Kannski var það þegar ég
braut stefnuljósastöngina og beit í
mælaborðið á nýja bílnum hans svo
að tannafórin sáust þar æ síðan. Eða
þegar ég reyndi að rota Bjama bróð-
ur með skóflu. Sennilega man ég
þetta því að þetta voru tilefni til ær-
legs tiltals frá pabba sem annars
heyrði til undantekninga því að öllu
jöfnu leið hann okkur bræðrum ýmis-
legt og lét mömmu um daglega stjóm
á okkur. Það var ekki fyrr en honum
var veralega misboðið að hann tók að
hasta á okkur.
Foreldrar okkar lögðu að okkur
bræðram að feta menntaveginn.
Ekki er mér granlaust um að það
hafi að hluta til verið vegna þess að
þau bæði höfðu hug á að fara í nám
þegar þau vora ung en höfðu hvoragt
til þess aðstæður. Þegar við voram
að hefja háskólanám seldi pabbi fína
Volvóinn sinn, keypti gamlan fólks-
vagn og skuldsetti sig tii að skapa
okkur bræðram aðstöðu í Reykjavík.
Þetta er ekki síst þakkarvert þar sem
hann lagði á sig veralega aukavinnu
um árabil til að geta eignast góðan
bíl. Fyrir þetta verður ekki fullþakk-
að héðan af.
Pabbi var réttsýnn og hjálpsamur
og sérstaklega gætti hann þess að
láta fólk njóta sannmælis. Aldrei
man ég eftir að hafa heyrt hann tala
illa um fólk og hann kvað ógjaman
fastar að orði en segja að einhver
væri ekki eins og hann er séður.
Frá því að ég man eftir mér bjó
Sólveig amma á heimili mömmu og
pabba utan nokkur síðustu árin er
hún var á dvalarheimili aldraðra í
Vík. Pabbi var alla tíð einstaklega
góður við tengdamóður sína og er vel
við hæfi að hann fái hinstu hvílu við
hlið hennar í Víkurkirkjugarði.
Frá því að við Soffía fluttum heim
til Víkur með strákana okkar árið
1994 og til síðasta dags var pabbi
daglegur gestur hjá okkur. Hann
hafði lengst af fulla starfsorku þótt
hann væri hættur að vinna sökum
aldurs. Þess nutum við í ríkum mæh
því hvort sem þurfti að dytta að húsi,
laga reiðhjól, bíl eða þvottavél var
hann mættur með verkfærakassann
sinn til að leysa málið. Og ætti hann
ekki réttu verkfærin fór hann til
Þórðar frænda sem oftast átti það
sem á vantaði. Samband þeirra
pabba og Þórðar var traust og gott
alla tíð og vil ég hér með þakka Þórði
trúmennsku hans og vináttu sem ég
veit að pabbi mat mikils.
Við Soffía og strákamir söknum
pabba sárt. Litli Páll Andri skilur
vist ekki hvað er um að vera en við
hin gleymum seint hve þeir ljómuðu
báðir Pallamir er þeir hittust og hvað
sá litli var fljótur að skríða upp í fang
afa síns. Pabbi var enda einstaklega
barngóður og lét sig ekki muna um
að veltast á gólfinu með litlu afa- og
langafabömunum þótt kominn væri
hátt á áttræðisaldur.
Við verðum að sætta okkur við að
pabbi sé farinn en minningin um góð-
an pabba, tengdapabba og afa lifir
með okkur.
Sveinn, Soffía, Magnús Orri,
Sölvi Hrafn og Páll Andri.
Nú era títt höggvin skörð í systk-
inahópinn stóra frá Hörgsdal á Síðu,
böm þeirra Önnu Kristófersdóttur
og Jóns Bjamasonar. Páll Jónsson er
borinn til moldar í dag, fimmti bróð-
irinn sem kveður þetta líf á tæpum
þremur áram. Svo stutt er síðan stór-
fjölskyldan naut samvista við þá alla
og flestar systurnar í fullu fjöri á
æskuslóðum, á ættarmótum og sam-
fundum á Mosum, síðustu bújörð for-
eldra þeirra, þar sem systkinin girtu
af gamla húsið og gerðu að sumar-
bústað sínum og afkomenda sinna.
Ég sá þá bræðuma fyrst alla sam-
an komna við minningarathöfn um
fóður þeirra árið 1977. Þeir fylltu
næstum kirkjubekk átta saman,
grannvaxnir og beinvaxnir, dökkir á
hár og svipfastir, jafnvel á hnakkann.
Mér fannst baksvipurinn eins á þeim
öllum og ég hugsaði með mér að ég
mundi aldrei ná að læra að þekkja þá
í sundur. Hvílík firra.
Þeir áttu að vísu margt sameigin-
legt, svo sem vinnusemi, dugnað,
t
Ástkær eiginkona mín, móðir okkar, tengda-
móðir og amma,
GUÐLAUG DÓRA SNORRADÓTTIR,
Breiðumörk 8,
Hveragerði,
lést á Landspítalanum í Fossvogi þriðjudaginn
16. maí.
Hans Christiansen,
Bryndís Pape,
Gréta Pape, Jóhann Haraldsson,
Þóra Christiansen, Guðmundur Guðmundsson,
Daníel, Bersi, Alexander, Egill lan
og Arna Katrín.
t
Systir mín,
LENA GUNNARSSON,
Princessegade 87,
andaðist á Ríkisspítalanum í Kaupmannahöfn
fimmtudaginn 18. maí.
Gunnar Gunnarsson.
spaugsemi og trygglyndi við fólkið
sitt og átthagana en ótal smáatriði
skildu þá að og fengu hveijum og ein-
um einstaklingseinkenni sem gerðu
þá einstaka hvern um sig. Hjá Páli
var það rólyndið, hlýjan og brosið
sem bræddi hjörtu okkar allra. Þeg-
ar við réttum honum höndina og
hann tók hana brosandi í báðar sínar
og þrýsti innilega. Hvernig hann
horfði á börn og fylgdist með þeim án
þess að reyna nokkuð til þess að fá
þau til sín, leyfði þeim að ráða ferð-
inni eins og þegar sonur okkar
Bjama frænda hans skreið ómálga
upp í fangið á honum í fyrstu heim-
sókn. Þessi „afi“ var svo rólegur í fasi
að öllu hlaut að vera óhætt.
Eftir að ég kynntist fjölskyldunni
bjuggu systkinin öll á suðvesturhorn-
inu nema Páll, hann bjó í Vík í Mýr-
dal. Það var því litið inn hjá honum og
Siggu þegar farið var austur. Um
þetta leyti vors er skógræktarfólkið í
fjölskyldunni orðið fullt tilhlökkunar
að komast í vorverkin á Síðunni,
hrista af sér vetrarstirðleikann og
taka ærlega á við skógrækt eina
helgi. Kerran er fyllt af trjágróðri
sem á að komast í jörð og það er
branað af stað og varla stoppað á
leiðinni fyrr en í Vík. Bíllinn beygir
orðið sjálfkrafa upp að stóra húsinu
við heilsugæsluna og ekki líður á
löngu áður en húsráðendur birtast
brosandi á tröppunum, Páll og Sigga
bæði. Þau fagna innilega ungum og
gömlum, bjóða til stofu, spyrja tíð-
inda af frændgarðinum og hafa jafn-
an íyrstu fréttir af því hvemig Síðan
hafi komið undan vetri. Oftast kemur
fljótlega í ljós lítill ömmu- og afa-
strákur „sem er hjá okkur núna“,
hann hlýtur bros og klapp á kollinn
þegar hann gengur fram hjá afa eða
ömmu og yfir þessum samvistum er
einhver undursamleg friðsæld. Allt í
einu liggur okkur ekkert svo mikið á
austur. Við sitjum og spjöllum eins
og í þessu gamla húsi hjá þessu góða
fólki finnist loksins allur heimsins
tími. Kaffiborðið svignar undan
kræsingunum sem Siggu tekst alltaf
að töfra fram hvemig sem á stendur,
hvort heldur er á nóttu eða degi. Hér
taka klukkan og stundaskráin ekki
völdin af neinum, hér er sami söng-
tónn í ganghljóði klukkunnar og Alf-
grímur litli í Brekkukoti heyrði í
Brekkukotsannál, ei-líbbð, ei-líbbð.
Og við komum aftur í bakaleiðinni,
enn stendur veisluborð og nú er
skrafað um framkvæmdirnar á Mos-
um. Eins og árstíðirnar endurtekur
hún sig heimsóknin í Vík. Á vorin,
sumrin og haustin, á leiðinni austur
og á leiðinni heim.
Við gestimir áttum auðvitað helst
leið til Víkur á frídögum og þvi er
Páll mér minnisstæðastur sem góður
viðmælandi og gestgjafi. Samt var
hann alltaf sívinnandi. Hann var
lengi verkstæðisformaður hjá Versl-
unarfélagsinu og eftir að það félag
dró saman seglin keypti hann ásamt
nokkram félögum þann rekstur og
húsnæðið og stofnuðu þeir járnsmiðj-
una Víkurvagna og ráku hana um
hríð. Eftir það vann hann við smíðar
og allt sem til féll í litlu þorpi og nær-
sveitum. Ekki dró hann heldur af sér
við að rétta ættingjum og vinum
hjálparhönd þar sem þörf var á lag-
hentum manni og ósérhlífnum.
En í dag fagnar hann okkur ekki á
tröppunum með Siggu sinni þegar
við föram austur. í þessari heimsókn
kveðjum við hann að leiðarlokum og
þökkum allar þær góðu stundir sem
við höfum átt með honum. Siggu,
Önnu Siggu, Sólveigu, Ásu, Svein-
björgu, Sveini, Bjai’na Jóni og fjöl-
skyldum þeirra og eftirlifandi systk-
inum Páls vottum við hjónin innilega
samúð. Svo leggjum við á Sandinn.
Kristín Indriðadóttir.
Hann kom inn í líf mitt með birtu
og yl. Ég var aðeins 14 ára þegar
Sigga, stóra systir mín boðaði komu
sína og kynnti mannsefnið sitt fyrir
okkur. Leiðir þeirra höfðu legið sam-
an í Reykjavík þar sem bæði vora að
vinna og það var blik í augum Siggu
sem við höfðum ekki séð áður. Við
heima voram öll forvitin og spennt að
kynnast kærastanum og þama stóð
hann, fríður, grannur, dökkhærður
með sitt hlýlega bros.
Lífið var ekki auðvelt á þeim tíma;
pabbi hafði drakknað nokkram áram
áður og við systkinin héldum heimili
með mömmu. Komu Palla í fjölskyld-
una má líkja við straumhvörf og ég
man það svo vel hve Ijúf nærvera
hans var og hve gott það var fyrir
mömmu, mig og Þórð bróður að eiga
hann að. Þegar ég lít til baka hugsa
ég um öryggið sem hann veitti okkur
og þá elsku sem bjó í alúðlegri fram-
komu hans. Hvemig hefði lífið verið
án hans?
Frá fyrstu stundu skynjaði ég góð-
semi hans og með þeirri elsku og alúð
sem hann var svo ríkur af axlaði hann
ábyrgð og skyldur fjölskyldunnar.
Hann var mér eins og besti bróðir,
þolinmóður, hlýr og skilningsríkur
og til hans var gott að leita með hvers
kyns vanda.
Síðan era liðin mörg ár og í stórri
fjölskyldu eins og okkar hafa skipst á
skinogskúrir.
Sigga og Palli bjuggu alltaf í Vík.
Þangað var gott að koma og heimili
þeirra stóð ætíð opið ættingjum og
vinum. Þau hjónin reyndust mér ein-
staklega vel þegar ég eignaðist Elsu
dóttur mína og það var mikil gæfa að
hún skyldi fá að alast upp á heimilinu
eins og eitt af þeirra bömum. Palli
var góður maður og ég minnist þess
ekki að hafa heyrt hann segja
styggðaryrði um nokkra manneskju.
Eg vildi að ég hefði þakkað honum
oftar fyrir allt sem hann gerði fyrir
mig og mína. Ég vildi að ég hefði
þakkað honum oftar fyrir að hann
var eins og hann var. Ég vildi að ég
hefði oftar sýnt hvað hann var okkur
öllum mikils virði. Ég vildi að ég gæti
séð þig brosa einu sinni enn, elsku
mágur.
Nú ert þú horfinn úr þessum
heimi. Jesú sagði: „Ég lifi og þér
munuð lifa.“ Það er dýrlegur boð-
skapur og ég trúi því að nú sé Palli
brosandi með litlu stúlkunni sem
hann og Sigga misstu.
Elsku Sigga mín. Þú átt svo góð og
vel gerð böm sem hafa hlotið það
besta frá ykkur báðum. Ég veit að
þau era þér styrkur á þessari skiln-
aðarstundu. Ég votta ykkur öllum
samúð mína.
Hrefna.
Lítil stúlka, á einum af sínum fjöl-
mörgu ferðum á leið sinni uppúr til
ömmu og afa. Þetta er ekki löng leið,
kannski eilítið erfið fyrir litla fætur í
vondum veðrum en þegar hún kom á
áfangastað var vel tekið á móti henni.
Öryggi og ást, það var til nóg af
henni. Minning um sterklega arma,
sem tóku hana í fangið og skegg-
brodda sem var strokið stríðnislega
og ástúðlega um vanga hennar.
Kleinur og mjólk eða eitthvert annað
heimabakað góðgæti, fékk sú stutta
eftir gönguferðina. Þarna var á ferð-
inni fyrsta bamabamið, komin til
ömmu og afa, þar sem hún hafði dval-
ið og átti eftir að dvelja mörgum
•»

+
Útför móður okkar,
ÁGÚSTÍNU BERNHARÐSDÓTTUR
frá Kirkjubóli
í Valþjófsdai,
fer fram frá Kirkjubólskirkju í Valþjófsdal
mánudaginn 22. maí kl. 14.00.
Fyrir hönd annarra vandamanna,
börnin.
+
Útför
HJÁLMARS BERNHARDS KJARTANSSONAR,
Dalbraut 1b,
Hnífsdal,
verður gerð frá Kristskirkju, Landakoti, mánudaginn 22. maí kl. 13.30.
Jarðsett verður í Akraneskirkjugarði strax að athöfn lokinni.
Helga Ingvarsdóttir,
börn, tengdabörn,
barnabörn og aðrir aðstandendur.
Sérfræðingar
í blómaskreytingum
við öli tækifæri
Skólavörðustíg I2,
á horni Bcrgstaðastrætis,
si'mi 551 9090.