Skírnir - 01.01.1911, Qupperneq 47

Helgi.
47
»Svona, vertu nú góður. Og guð sé hjá þér, barnið
mitt.«
Sigga gekk að hestinum sínum, fór á bak og reið
niður tröðina, með Kristmundi á Bjargi, fylgdarmanni
sínum.
Helgi hallaðist upp að traðarveggnum og grét.
»Snáfaðu nú inn og vertu ekki að þessu ólukkans
öskri«, sagði Þórunn, og tók óþyrmilega í handlegg Helga
og hristi hann og rak hann á undan sér inn í bæinn og
upp á loft.
Jón gamli smali stóð við kvörnina frammi í hæjar-
dyrunum og var að mala. »Af hverju er hann nú að
gráta?« sagði hann við Þórunni, þegar hún kom fram
aftur.
»Lætur hann ekki altaf svona? Það er eins og verið
sé að drepa hann í hvert skifti og einhver ókunnugur er
staddur hér. Eg get hugsað að honum Kristmundi á Bjargi
hafi litist á orgin í honum.«
»Barnið hefur nú ekkert vit á því hvort nokkur ókunn-
ugur er viðstaddur eða ekki. Hann grætur bara þegar
eitthvað amar að honum. Og það verður líklega ekki
sjaldnar hér eftir, sem maður verður að hlusta á hljóðin
í honum.«
Jón gamli dró niður í sér, þegar hann sagði síðustu
setninguna, og sneri kvörninni í ákafa.
»Hvað sagðirðu, Jón gamli?«
»Ekkert«.
»Eitthvað sagðirðu«.
»Ekkert merkilegt«.
»Jæja, sama er mér auðvitað hvað þú segir«.
Húsfreyja fór inn í eldhúsið og skelti hurðinni á eftir
sér. —
Helgi varð smali á Gili, — þegar hann var tólf ára.
Framan af sumrinu misti hann oft úr hjásetunni. Einu
sinni kom hann ekki heim nema með helminginn af án-
um. Þoka hafði verið síðari hluta dagsins.