Skírnir - 01.01.1911, Page 50

50
Helgi.
Flýttu þér! Hlauptu nú greyið mitt.«
Helgi gekk grátandi fram á dalinn. Hann leitaði alla
nóttina, og um morguninn kom hann heim með ærnar,
sem hann hafði týnt.
Veturinn áður en Helgi átti að fermast húsvitjaði
sóknarpresturinn, eins og hann var vanur.
Helgi stóð við kvörnina í bæjardyrunum á Gili og
var að mala. Jón gamli var dauður, og Helgi var eftir-
maður hans við kvörnina.
»Helgi litli á víst að fermast í vor«, sagði prestur
við Þórunni, þegar hann gekk inn göngin.
»Aldurinn hefir hann til þess«, sagði Þórunn.
Hún vísaði presti inn í herbergiskytru, sem var undir
baðstofuloftinu.
»Það er bezt að drengurinn komi inn til mín snöggv-
ast.« —
»Eg skal láta hann koma til yðar samstundis.«
»Farðu nú inn til prestsins með kverið þitt, og reyndu
nú að kunna og svara því sem hann spyr þig út úr því,«
sagði Þórunn við Helga.
Hann hætti að mala, dustaði af sér mjölið, sótti kver-
ið sitt upp á loft og fór inn til prestsins. Hann kunni
illa og gat fáu svarað af því sem prestur spurði hann.
»Hvernig er það? Hefirðu engan tíma til aðlæra?*
spurði presturinn loksins, og lagði kverið óþolinmóðlega á
borðið.
»Eg á að læra á morgnana.«
»Nær á morgnana?«
»í rúmi mínu«.
»Líturðu aldrei í kverið á daginn?«
»Sjaldan.«
»Hvað gerirðu þá?«
»Eg er í fjósinu kvöld og morgna. Miðpartinn úr
deginum er eg að mala.«
»Einmitt það. Þér er ætlað að læra á nóttunni þegar