Skírnir - 01.01.1911, Page 59

Helgi.
59
Hann stóð upp, kom brosandi móti Helga og rétti
honum höndina.
»Komið þér nú sælir, Helgi minn. Gerið þér svo vel
og fáið yður sæti«, sagði hann og benti á stól.
Helgi settist niður.
»Mig langar til að tala nokkur orð við yður, ef þér
mættuð vera að«, sagði Helgi.
«Með ánægju, Helgi minn. Hvað var það sem þér
ætluðuð að segja?«.
»Þér seljið skósmíðar yðar með lægra verði en eg.
Þér dragið til yðar alla fyrri viðskiftamenn mína og svift-
ið mig atvinuu minni«.
Guðmundur svaraði engu.
»Ef við seldum viðgerðir okkar með jöfnu verði, þá
mundum við báðir hafa dálitið að gera«.
»Og þá værum við báðir á heljarþröminni, Helgi
minn«, sagði Guðmundur, og hló við.
Þeir þögðu stundarkorn.
»Jæja, erindið hefir líklega verið að fá mig til að
hækka verðið á skósmíðum mínum«, sagði Guðmundur
og leit fast á Helga.
»Já«.
»Einmitt það. Þér hafið auðvitað ekkert að gera«.
»Eg get ekki sagt að eg hafi neitt að gera«.
«Það er eðlilegt. Mig furðar ekki þó fólk hérna í
kauptúninu sé orðið leitt á þessari sífeldu einokun á öll-
um sköpuðum hlutum. Það er ekki nema gott að dálítil
samkepni komist á. Hún þarf að myndast í fleiri grein-
um. Eg er til með að fara bráðum að verzla, til þess
að vita hvort þeim getur ekki hitnað dálítið, kaupmönn-
unum hérna.
Þeir eiga það sannarlega skilið. Þeir hafa okrað
nógu lengi. Það gerði, svei mér, ekki til, þó þeir mættu
lækka seglin«. Guðmundur stóð upp og gekk fram og
aftur um gólfið. Helgi fylgdi honum með augunum.
»Það sem vantar mest af öllu, bæði hérna og annars-