Skírnir - 01.01.1911, Qupperneq 60

60
Belgi.
staðar, er samkepni. Nógu hörð samkepni. Þá yrðu þó
ekki allir á hausnum, eins og nú.
Raunar má ganga að því visu, að það verði altaf
einhverir sem þola ekki samkepnina, og geti ekki haldið
í sér lifinu. Og þeir menn verða auðvitað að deyja drotni
sínum, úr því þeir geta ekki lifað.
Þeir sem þola samkepnina eiga að lifa.
Það er einhver dugur í þeim, en hinum ekki.
Þetta er skoðun mín, Helgi minn. Eg álít hana rétta
og holla, og eg hefl ásett mér að fylgja henni fast fram.
Eg ætla ekki að gefa neinum keppinaut mínurn eftir í
atvinnumálum, og eg ætlast heldur ekki til að mér sé
gefið eftir í þeim efnum.
Mig langaði til að koma dálítilli samkepni á fót hér
kauptúninu, og þess vegna kom eg hingað, og eg-------«.
»Þér eruð þá ófáanlegur til að hækka verðið«, greip
Helgi fram í og stóð upp.
»Já, alveg ófáanlegur. Þér getið eins vel lækkað
verðið. Fólk mun þá koma eins til yðar og mín, ef því
þykir viðgerðir yðar jafnvandaðar. Og svo er ekki til
neins að nefna verðhækkun við mig framar«.
»Þá hefi eg ekkert meira við yður að tala«, sagði
Helgi. »Og verið þér sælir«.
»Verið þér nú sælir, Helgi minn«.
Guðmundur opnaði hurðina fyrir Helga, og kvaddi
hann brosandi.
Fám dögum eftir viðtal sitt við Guðmund auglýsti
Helgi, að hér eftir tæki hann jafnt fyrir skósmíðar sínar
og hann.
Menn lásu auglýsinguna, yptu öxlum og gengu burt.
Fáir komu til Helga, eftir sem áður.
Menn voru orðnir vanir því að sneiða hjá honum.
Sumum þótti jafnvel hálfvænt um að Helgi var atvinnu-
laus.
»Honum hefði verið nær að lækka seglin dálítið, áð-
ur en viðskiftavinir hans hefðu neyðst til að snúa við