Skírnir - 01.01.1911, Síða 73

Ritfregnir.
73-
hversu margoft mannkyn trylt
myrt hefir lækna sína. . . .
Fyrir unnin andans hnoss
urðu tiðum launin:
eitur, brenna, kyrking, kross,
kvala blóðug raunin. . . .
Það verður ekki annað sagt, en að þessi maður líti óhiltum
sjónum á söguna og mannlífið. En hver er nú samt trúin hansi
Ást hins eilifsanna
efld með frelsis dug,
einlæg ást til manna
örvi guðdómsflug.
— Trúðu’ á tvent í heimi,
tign sem hæsta her,
guð í alheims geimi,
guð í sjálfum þér.
Þannig ber að þreyja,
þessu stefna að:
elska, iðja’ og deyja,
alt er fullkomnað.
Á fyndnisstökur og lausavísur Steingríms ætla eg ekki að
minnast. Þær eru fyrir löngu orðnar landfleygar, — nema þærr
sem nú koma hór í fyrsta siun fyrir almenningssjónir. En eg ætla
ekki að fara að taka af þeim nýja bragðið með því að hafa þær
upp hór.
Gaman væri nú að vita að lokum, hvernig þessu aldurhnigna
skáldi er orðið innanbrjósts með áttatíu árin á bakinu, hvort hann
hefir breyzt til muna eða er enn hinn sami.
Ofurlitla mynd finst mér hann draga upp af sjálfum sér í
kvæðiskorni einu — »Einn eg geng um apríls dag« (bls. 312).
Hann er á gangi í logndrífu og honum finst sem ellin sé að »drifta«
snjó á sig og árin þyngi bakið. En svo heyrir hann til lóunnar,
fyrsta lóukvakið, forboða vorsins. Þá finnur hann ekki lengur til
ellinnar; þá er hann orðinn ungur í annað sinn og segir:
— Ung er sálin innra þó,
undir tek ég kvakið!
Og hvaða augum lítur hann nú á hina fyrri skálddrauma
sína? Það finnum við bezt í kvæðinu »Hugarburðir« (bls. 263).
Um þá segir haun:
— Þeir lýstu í æsku likt og töfrahilling,
í lofti bygðust hallir Aladdíns
með bustir skreyttar skærri röðuls gylling,
— svo skinu hugarburðir anda míns.