Ármann á Alþingi - 01.01.1829, Blaðsíða 18

18
2íðfc’omum«C>r. £»at£elbr pú, öígíjuotr?
Sígfjuötr. (ig fjelb pat fé gott at »era af
góbum íomiim feféoegna, at peir góbu la'ti fe'r
mefí aittit um uelferb bartta (ttma, og oerji pefós
oegna ttieirtt ómaft etttt abrtt/ til at uppaía og ttpps
frtrba pau oeí, og f>»at me(t er »erbt, flángi á uttbs
ann peint meb góbttm eptirbatmum.
2íöfc'omitmaöt:. jRétt er pat! aííir Iáta fér
fegjafí, nema jpu fþjé&élfr. ©g Ijeft ttó ecfi enniir
ráb meb pig, ett oífa pér tií l;ané meiffara 36ns;
(>atin talar ttégtt fforinorbt um pat fttmfíabar, at
fpat fé tnittnfí af fíplbu forelbranna oib bernin, at
fafla jpeim inttf Ijeiminn; I>»araf rába ntá, atfcenum
ppfir mifit t pat oarit at nppaía og uppfrvtba
bernin »eí.
3á ntig ránfarnðoib pof, at ftanntafi
eittíjöab á peffa leib, og oifft battn f>oat ftann fagbi
bleffabttr; en petta gétr ecfi blióbat uppá ntig,
fpoiat eg I;eft uppalit bornín mfn fjálfr.
2ÍDfcomum«öo. fþat (jeftr pú at of|u giort,
fof engintt gétur neitab pér ttm pat, at pú fétt
bugttabar bóttbi, ettn pú peftr pó ecfi aíit pau eín3
oel ttpp, eitt^ og I;anu (Soöfm'nm: á Sólþctmum;
frnntt ^eftr ecfi afieitta féttt bernunt fínum at
ffrifa og reiftta, fettt fleirftir nú anttaré fttnna,
feelbr og eittnig benftu, foo at fpnir (jané géta íeftt
battfíar bgfur, fér til gagné og gamatté. $attn