Ármann á Alþingi - 01.01.1829, Blaðsíða 20

20
fem fieltí ear. eg Ætíðff ecfi til ot É>Ættfcr
líuíi íeððið ft'ð eptir efliitligtmt wfftntum, ft?ofettt
ffálbffap/ og ebru íoííífu; en farámóti oií eg
tába peirn til at fpttna fér, fettt mefí fiett meiga,
allt pat, fem ffrifat fteftr verit og ffrifat er ttm
pá Itíuti, er vibfoma peírra egitt ffanbi og fferfum,
fví ^at fantt at verba jpeim at ffórum notum f
búffapnum,
@f pð ville rentta aufla til peirra efnugu i
petm fveitum, fem jpö ert funnugr, pá mttntu f|á,
at fleiri á mebat Jeirra ertt lefttir og fróbir um
túnabarítáttu ofl amtat, enn á mebaí ftitttta fás
tcefu; og paraf álpfta eg, at ef fleiri Itefbu betri
jpecfínflu á bönabar ftáttum, fá prbtt fíeiri efna/
menn og fcrrri fárfátcrfir.
Q?fóöólfr; fat fann at vera, en varla ^elb
efl pat fé ómafftni: verbt at tefja fig »ib at rífa
upp alla ierbitta, og I;íaba farteffíugarba og fáí*
garba. ©cfi veit eg Itelbr l;eert jpat er meguligt at
fiprba óeturum tún og engjar, eba atbpggja bcti uppá
annantt betri í>átt emt nú tíbfa|t, og benjfu má pofs
urinn Icera í titintt |íab, fol ef eg fccbréf fra ein*
^oerjum faupmanninum, fá fer eg meb fat tií
preftfiné míné.
2(öt’omum«bc, 3íú fíulttm vib tala fprfí út
ttm barna uppeíbit. 6f pft oiffír nu, uppá eífi,
at jpat mætti ala bernin ttppá amtatt betri í;átt