Alþýðublaðið - 14.01.1960, Blaðsíða 15

angurinn, sem Obadiah tók út
SAGAN — 18
úr bílnum. Einn mannanna
tók forustuna og skipaði hin-
um fyrir, Það var greinilegt
að frú Dryden fékk fólk til að
hlýða sér.
„Hvar er móðir mín, Well-
ington?“ spurði Owen elzta
þjóninn.
„Hún bíður úti í garðinum
og hún vill líka sjá ungu
hjúkrunar-ungfrúna. Þessa
leið.“
Hann gekk fyrir þeim gegn
um húsið og út á hvítar stein-
svalirnar sem voru vaxnar
villivið til að hlífa gegn sól-
inni. Þau gengu yfir svalirn-
ar sem Moiru fannst óeðlilega
lágar og niður á tún sem var
mýkra og grænara en nokkuð
gras sem hún hafði séð fyrr.
í hinum enda garðsins var
hátt sedrustré, sem varpaði
skugga á hvítmálaðan garð-
stólnum önnum kafin við
handavinnu.
Frú Dryden leit upp og
horfði rannsakandi á þau. Það
var eitthvað tignarlegt við
höfuð hennar og axlir. Hún
var lítil, þó sonur hennar
væri hávaxinn. Hún var
grönn og veikbvggð, en hann
kraftalega vaxinn og svipur
hennar var tignarlegur og frá
hrindandi, en hann var glað-
legur og vingjarnlegur.
Þau voru alls ekki lík fyrr
en Moira sá augu gömlu kon-
unnar --- þau voru blá eins
og augu Owens, björt, árvök-
ul og athugandi. Stáigrátt
hárið !var í tveim fléttum
og hún var í fallegum kjól.
Frú Drydens starði stöðugt
á hana og Moira vissi að hún
var mæld út frá toppi til tár.
Þegar þau komu að sedrus-
trénu, beygð' Owens sig og
kyssti móður sína.
„Góðan daginn, mamma.“
„Þú ert seint á ferðinni,
Owen. Eg átti von á þér fvrir
hálftíma.11
„Það áttYx alltaf. En þú
veizt hvernig flugfélagið er.“
Hann tók um handlegg Moi-
ra. „Mamma, þetta er Moira
Davidson, sem ætjar að
hjálna okkur með Binkie.
„Góðan daginn,“ sagði Mo-
ira og réfri fram hend'na.
Frú Drvden gerði sig ekki
líklega til að taka í hendi
hennar. Hún sát kyrr og
starði á Moira og Moira hugs-
aði skelfd: „Hún lætur eins
og hún sjái ekki hendina á
mér — hvað á ég að gera,
flýja af hólmi?“ En svo
hugsaði hún : „Nei, það skal
aldrei.“ Og stóð kyrr með
framrétta hendi.
Loks lagði frú Drydens
handavinnuna frá sér og tók
um hendi hennar. Handartak-
ið var snöggt en fast. Moira
skyldi nú að hún hafði verið
að reyna hana. Ef hún hefði
farið hjá sér, hefði frú Dry-
den fyrirlitið hana.
„Hún er vngri en þú, sagði
í símskeytinu,“ sagði hún
við Owen rétt eins og Moira
væri ekki viðstödd.
„Eg man nú ekki eftir því,“
sagði hann góðlega. „Eg
bjóst við að hún væri eldri.
Jæja, þá getum við kannski
farið að borða. Wellington
vísar yður til herbergja yðar
ungfrú Davidson. Þér viljið
kannski skipta um föt.
Moira svaraði kurteislega:
Takk fyrir gjarnan. Verður
Binkie við matborðið?"
„Því ekki það? Binkie þarf
að borða eins og við hin.“ —
Rödd frú Dryden var hæðn-
isleg.
„Eg hélt að hún borðaði
kannske í barnaherberginu
en ekki með fullorðna fólk-
inu.“
Hún sá glampann í augum
Owens. — Var það af á-
nægju — um leið og hún gekk
á eftir Wellington heim að
húsinu. Henni virtist hann
vera ánægður með framkomu
hennar.
„Ef þér þarfnist einhvers,"
sagði hann, en móðir hans
greip fram í fyrir honum :
„Wellington sér um það, Ow-
en. Segðu mér frá því hvað
Mclean sagði......“
11.
Wellington nam staðar fyr-
ir framan fallegar eikardyr.
„Þetta er herbergi yðar, —
urigfrú Davidson,“ sagði hann
og hneigði sig. Hann gekk
yfir herbergið og opnaði aðrar
dyr. ,Því miður er aðeins
sturta hér. Ef þér kjósið held-
ur kerlaug verðið þér að fara
í baðherbergið við enda gangs
ins. Solina sýnir yður hvar
það er.“
Moira stóð í svefnherberg-
inu og starði undrandi um-
hverfis sig. „Eig!ð þér við
að ég eigi að hafa allt þetta?“
„Lízt yður ekki á yður?“
spurði hann hræðslulega. —
„Frúin vill . . .“
Lízt mér ekki á mig? Þetta
er dásamlegt! Eg hef aldrei
haft jafn fallegt herbergi á
ævinni."
Það var hátt undir þak og
veggirnir voru málaðir mjúk-
um pastellitum. Svefnher-
bergið var fölblátt, en stofan
var græn.
Gluggarnir voru háir og
þunnir, röndótt silkitjöld
voru fyrir þeim. Húsgögnin
voru öll úr valhnetu og
teppið í svefnherberginu var
fannhvítt.
Brytinn brosti vingjarn-
lega til hennar og sagði: „Mat
urinn er til eftir augnablik.
Þér megið ekki verða of sein
ungfrú Davidson. Frúin bíð-
ur.“
„Nei, ég kem strax.“
Hún var að greiða sér, þeg-
ar hún heyrði í klukkunni. En
hún gat ekki hlaupið, hár*
hennar var mikið og þykkt
og hvenær sem var, gat það
fallið niður, ef hún gæfi sér
ekki nægan tíma til að greiða
sér.
.... ,Það er alltaf eitthvað
falskt við svona mikið ljóst
hár,“ sagði frú Dryden, þeg-
ar Moira kom inn. Hún gerði
enga tilraun til að dempa
rödd sína, þó hún hlyti að
hafa séð hana koma niður.
Owen vék til hliðar til að
Wellington gæti vísað Moiru
til sætis, en hann stóð kyrr
og beið þess að móðir hans
settist.
En frú Dryden leit óþolin-
mæðislega umhverfis sig. —
„Hvað hefur orðið af barn-
inu?“ spurði’ hún ergilega.
„Eg þoli ekki óstundvísi.
Wellington, farðu og sæktu
Litlu Ungfrúna."
„Já, frú Dryden“, sagði
Wellington og fór út.
„Við gætum byrjað að
borða,“ sagði Owen og dró
fram stólinn fyrir móður
sína.
„Það gætum við en við ger
um það ekki! ,Hún gerði sig
ekkert líklega til að setjast
heldur gekk að glugganum og
stóð þar og stappaði öðrum
fætinum í gólfið. „Hún hlýt-
ur að vita að v:ð bíðum eftir
henni, hún er hugsunarlaust
barn!“
„Við þyrftum ekki að bíða,
ef við færum aðeins að
borða,“ sagði Owens.
En frú Dryden vildi ekki
setjast og Moira vissi ekki
hvað hún ætti að gera. Hún
sagði hikandi: „Eg vildi gjarn
an þakka yður fyrir herberg-
in, sem ég fékk, frú Dryd-
en.“
6
„Ha? Nú, já.....Herberg-
in. Það er fallegt útsýni úr
glugganum á stofunni. Það er
þröngt þarna uppi, en ég vona
að þér kunnið vel við yður
þar.“
„Það geri ég þegar.“ Það
varð þögn aftur. Moira hafði
ekki meira að segja. Hún sá
greinilega að Owen var ergi-
legur og það var ekki nema
eðlilegt. Því Moire fannst að
frú Dryden gerði viljandi
mikið veður úr því að barnið
var ekki heima.
Wellington kom inn á-
hyggjufullur á svip.
„Eg get ekki séð Litlu Ung-
frúna nokkurs staðar frú
Dryden. Stúlkurnar segjast
ekki hafa séð hana í allan
dag.“
Owen leit upp. Frú Dryd-
en leit hægt og rólega á bryt-
ann. Hún pírði augum.
,Er það svo? Sendu Selinu
hingað inn.“
„Já, frú Dryden.“
Selina virtist hafa átt von
á þessu, því hún kom að
vörmu spori.
„Nú, Selina?“ spurði frú
Dryden.
„Hún bað mig um það, frú
Dryden. Eg sagði að hún
mætti það ekki, en hún grét
og hpn var hrædd. .. „Það
fóru grátviprur um andlit Se-
linu.
„Hvert fórstu með hana?“
„Ó, Frú .. • vældi Selina.
, Eg lofaði henni að segja eng-
um það. Eg lofaði henni frá
Dryden.......“
„Selina?“ sagði Owen vin-
gjarnlega. „Hvað gengur eigin
lega á?“
„Það er einfalt og hlægi-
legt!“ Málrómur frú Dryden
var ískaldur af andúð. „Bin-
kie hefur fengið Selinu til að
fara eitthvað með sig. Hún
sagðist ætla að gera það í
morgun ef einhver nýr kval-
ari kæmi til að kvelja hana.
Nú Selina — hvar er hún?“
Selina hristi höfuðið. Und-
irhakan skalf og tvö stór tár
runnu niður kinnar hennar.
„Þá það. Viljirðu ekki segja
það verður það svo að vera.
En þú verður að sækja hana
strax. Farðu strax! Og segðu
henni að ég sé mjög óánægð
með hana!“
12.
Owen ætlaði að segja eitt-
hvað en Moira varð á undan.
„Afsakið“, sagði hún feimn-
islega. „Hefur Binkie falið sig.
vegna þess að hún er hrædd
við mig?“
Frú Dryden beit á vör sér.
„Ég held ekki að hún sé
hrædd. Konurnar í okkar ætt
eru ekki hræddar. En hún vill
það ekki — það verð ég að
viðurkenna”.
„Ef það er svo, vildi ég
helzt að hún yrði látin vera
þar sem hún er“.
„Vera þar sem hún er? Mín
kæra ungfrú Davidson, hún
á að koma og borða og vera
kynnt fyrir yður eins og heil-
brigð vel uppalin ung telpa
en ekki fela sig eins og —
eins og einhver villimaður“.
Moira brosti. „Börn eru að
vissu leyti villimenn. Ég er
viss um að henni leiðist ef ,
hún er látin eiga sig og svo
verður hún svöng og kemur
af fúsum vilja“.
„Því miður er ég yður ekki
sammála. Binkie veit að hún
hegðar sér illa. Sé hún látin
eiga sig heldur hún að hún
hafi sigrað. Þér verðið að
sýna henni hver ræður“.
,Mig langar ekki til að ráða
yfir henni“, sagði Moira ró-
lega. „Ég vil að við verðum
vinir“.
„Samt...“
„Mamma“‘. Það var Owen
sem greip fram í fyrir móður
sinni. „Mamma, við eigum að
treysta Moiru. Hún veit um
hvað hún er að tala“. Hann
bætti við til Moiru: „Kann-
ske viljið þér útskýra þetta
nánar svo við skiljum við
hvað þér eigið? Ég er viss um
að það er hægt að útkljá þetta
á friðsamlegan hátt ef við vit-
um aðeins til hvers þér viljið
að þetta sé gert“.
Hún brosti þakklát til hans
þar sem hún stóð föl en á-
kveðin milli þeirra mæðgin-
inna. „Það er mjög einfalt. Ég
kom hingað til að hjálpa Bin-
kie. Því miður heldur hún að
ég sé hér til að — kvelja
hana og sé hún dregin burtu
núna heldur hún kannske að
ég ofsæki hana. Þá tekur það
marga mánuði fyrir mig að
vinna trúnað hennar og það
MWMWWWWWWWWMHWWWWWWmWWWMMWW
BELINDA DELL
SEYJAN

Alþýðublaðið — 14.: jan. 1960 £5