Alþýðublaðið - 20.01.1960, Blaðsíða 15

Dryden ætlaði með var Rolls
Royceinn no' aður. En það var
ekki hægt að koma honum
upp mjóan stíginn að sykur-
ekrunni og þau urðu að fara
fótgangandi síðasta spölinn.
„Nú skaltu sýna hvað þú
ert dugleg að ganga, Binaca“,
sagð Moira þegar bíllinn nam
staðar.
„Ég vil það ekki“.
„Þú getur notað staf, Bi-
anca“.
„Ég vil það ekki. Ég vil láta
bera mig“.
„Þú getur gengið ef þú vilt“
— sagði Moira vingjarnlega.
„Það eru ekki meir en hundr-
að metrar“.
„Nei!“ kallaði Bianca móðg
uð.
„Þá langar þig ekkert til að
sjá. Það er ekk' íangt að ganga
hundrað metra til að sjá eitt-
hvað skemmtilegt".
Hún lét hana verða eftir í
bílnum og þau gengu af stað.
Zacharias, hávaxinn negri —
gekk fram og skyrpti á hníf-
inn. Owen leit kringum sig og
sagði: „Hvar er Bianca? Ætlar
hún ekki að koma?“
Þau gengu nokkur skref aft
ur á bak til að sjá bílinn. —
Sætið var tómt.
„Gott“, saeði Owen ánægð
ur. Svo hrukkað' h^inn ennið.
Moira leit í sömu átt.
Hún sá hvar Selina stóð
með Binkie á bakinu og horfði
á Zacharias.
Þau sögðu ekkert. Það var
auðvelt að sjá hvað skeð hafði.
Þau gengu bögul til mann-
fjöldans sem hrópaði og
skrækti: „Við erum til! Eftir
hverju er beðið? — Hvar er
lierra Dryden?“
„Hér er ég“, sagði Owen
og ruddi sér braut gegnum
mannfjöldann. „Ert þú til
Zaehar'as?“
„Ég er Hl, herra Dryden11.
Owen brosti og tók ofan
hattinn hanv, Setti uop
við hátíðleg tækifæri. „Einn,
tveir, þrír!“ taldi hann og veif
aði hattinum. Það leiftraði á
hníf Zachariusar. Grannir, —
rauðir stilkarn'r slmlfu og
féllu.
„Húrra! HúrraiV Þeir falla
til hæsri! Þetta verður go^t
ár!“ Alhr þutu fram til að
klappa Zachariusi á bakið. —
Svo dreiíðist fólkið í ýmsar
áttir til að bo~ða.
Moira gekk til Selinu og
settist á trjárót.
„Sel na“. spurði hún. —
,,Hvers vegna barstu Litlu
ungfrúna á bakinu upp eftir?“
Selina tuggði áðvir en hún
svaraði: „Frú Dryden sagði
mér að sækia hana“.
Það var þögult í bílnum á
heimleiðinni. Moira hafði oirð
ig fyrir vonbrisðum og Bi-
anca vissi að bað var henni
að kenna. Frú Dryden var ró-
leg og fjarlæg.
Ekki var ástándið betra við
miðdegisverðarborðið. Eftir
matinn fór Owen í burtu og
konurnar tvær vo”u einar.
„Frú Dryden, Bianca lærir
aldrei að ganga með þessu
móti“.
Frú Dryden gretti sig. „Ég
vildi að þér gætuð hætt að
kalla hana Biöncu. Það fer í
taugarnar á mér“.
„Fyrirgefið þér“, sagði Moi-
ra undrandi. „Það vissi ég
ekki“.
„Hún hefur verið kölluð
Binkie frá fæðingu. Ég skil
ekki hversvegna þér þurf ð
endilega að kalla hana Biön-
cu“.
„Hún bað mig um það“.
„Mér finnst það einkenni-
legt að þér eruð svo fús til að
gera það fyrir hana en jafn-
framt svo ströng ef hún biður
um annað. Um hvað voruð þér
eiginlega að hugsa í dag? —
Vilduð þér að barnið gréti
fyrir framan alla?“
„Ég áleit að hún ætti að
ganga til að sjá það sem hún
anca verður að læra að nota
vöðva sína er ekki svo?“
„Jú, það finnst mér. Brotin
hafa gróið vel saman. En ég
held að hún muni alltaf eiga
erfitt með sin vinstri fótar.
Samt Lnnst mér að þér hafið
gert kraftaverk á síífa öklan-
um. Það var vel gert“.
„Barn á þessum aldri þyrfti
ekki nudd ef hún beitti eitt-
hvað fætinum11, sagði Moira
móðguð. „Ef hún heldur á-
fram hér eftir eins og hingað
til er ekki von á góðu. Goód-
enhurst læknir, getið þér ekki
talað við frú Dryden um
það?“
„Ég?“ sagði hann hræðslu-
lega. „Það get ég ekki. Ég
vildi heldur láta höfúðið í
Ijónabúr. Hvað er að Moira?
Gengur yður illa?“
Hún sagði honum hvað
skeð hafði og endaði á: „Ég

að ná í hann en hann hafði
einstakt lag á að koma sér und
an“. Goodenhurst lyfti teboll-
anum og brosti. „Einhvem
daginn kemur ung stúlka sem
nær í hann. Bíðið þér bara
við“.
„Nei, það geri ég ekki, —
hló hún. „Þá verð ég komin
til London11.
„London? Já, alveg rétt, —
það minnir mig á dálítið. Það
var þessi læknir þarna á
sjúkrahúsinu sem þér voruð
á — hét hann ekki Fuller?11
„Jú, hvað er með hann?“
„Munið þér ekki að þér
sögðuð að hann væri svo met-
orðagjarn? Sé hann það því
sækir hann þá ekki um sjúkra
hús!ð í Jamaica?11
„Hvaða sjúkrahús?11
gat: vel talað við Owen eftir
matinn. Hún hlakkaði til að
geta gert það. Góð vinna fyr-
ir Steve — vinna þar sem
hæfileikar hans fengju að
njóta sín. Og hún gat hjálpað
honum!
22.
Owen settist við borðið og
Wellington dró fram stól Moi-
ru. Frú Dryden var með höf-
uðverk og máetti ekki við mat
borðið svo Moira gat ekki
fengið betra tækifæri.
Eftir matinn hallaði Owen
sér aftur á bak. „Þetta var
skemmtilegt. Mér finnst ekki
gaman að borða einn. En ég
ætti ekki að tefja yður það er
svo frámorðið11.
BELINDA DELL
NSEYJAN

v'.ldi sjá“, sagði Moira ákveð-
in. „En hún fékk ekki að gera
það. Selina bar hana“.
„Ég skipaði Selinu að gera
það“.
„Ég veit það frú Dryden!11
Henni fannst hún sjá aðdáun-
arglamna í bláu augunum og
hún hélt áfram, „Ég hef áð-
ur gefið yður í skyn að það
væri betra fvrir barnabarn
yðar að ganga meira — smá
snöl! Ff bi'in harf t. d. að ná í
eittbvað í herbérgi sitt . . .
„Ég man að þér hafið talað
um bað fyrr ungfrú Ðavidson.
Pn ép er ^ður ekki sammála.
Ég ætla ekki að segja þjónun
um að ná ekk' í það sem Litla
Ungfrúin vill fá. Binkie er til-
vonandi eigandi alls hér og
það væri ekki rétt að skipa
þannig fvrir . . .“
„TJngfrú Davidson11, sagði
frú P'wden svo og stóð á fæt-
ur. ..É? ræð hér. Þér eigið að
hucrsa um barnabarn mitt. Ég
yrði f*w'n ef bér gerðuð það
og levfðoð mér að ráða á mínu
eigin heimili11.
Hún gekk út úr herberginu.
Og Moira vissi að frú Dryden
fannst. hún hafa í eitt skinti
fyrir öH sýnt ungfrú David-
son í t.vo heimana.
21.
Þevar hún var búin í sjúk-
rastofunni daginn eft'r drakk
hún te með Goodenhurst
lækoi TTm lpið 0g þau voru
ein saaðí hún honum það sem
henni lá á hiarta.
„Goodenhurst læknir, Bí-
get eins sagt upp ef allar mín-
ar tilraunir til að fá hana til
að ganga enda eins11.
„Nei, það megið þér ekki
gera“, sagði hann. „Yður hef-
ur gengið svo vel h'ngað til.
Reynið að þola það eilítið
lengur. Það bitnar á barninu
ef þér gefist upp. Hugsið um
það hvernig Owen brygðist
við“.
„Já, það er satt læknir. —
'Veslings Owen. Hann vinnur
svo mikið og hvað fær hann
í staðinn?11
„Það veit ég nú ekki hvort
er ás^æða til að vorkenna hon
um. Hann á fallegt, gamalt
hús, mikla peninga, þjón á
hverjum fingri . . .“
„En hann á ekkert sjálfur.
Frú Dryden ssgði dálítið í
gærkveldi. Hún sagði að Bi-
anca eignaðist það allt. Það er
hart að eftirláta allt barni sem
maður á ekki sjálfur. Því hef-
ur hann ekki g ft sig?“
Goodenliurst læknir varð
vandræðalegur. „Kannski hef
ur hann aldrei orðið ástfang-
inn“.
Hún hugsaði sig um. „Nei,
það er víst ekki um margt að
ræða hér á Meröldun.
„Ekkj margar nei. Það hafa
verið nokkrar sem hafa reynt
„Lesið þér ekki blöðin?11 —
í æsing sínum stökk læknir-
inn upp og hellti te yfir bux-
urnar sínar. „Hvar er blaðið?
Nú það er nú líka sama. Það
á að opna nýtt barnasjúkra-
hús í Kingston — flott hús.
Barnett Wainwrigth á að
veita því forstöðú1.
„En hvað kemur þetta Full-
er við?“
„Var ég ekki búinn að segja
það? Wainwrigth vill fá að-
stoðarmann og það helzt
lækni sem er beinasérfræðing
ur. Haldið þér að Fuller vilji
það? Það er góð vinna. Ég get
sagt yður að ef Wainwrigth
lýst á hann þá nær hánn
langt11.
„Haldið þér að S'teve Full-
er fengi vinnuna? Hvaða með
mæla er krafist?11
„Það man ég ekki en ég
man að þegar ég las um þetta
varð mér einmitt hugsað til
hans“.
„En er hann ekki of ung-
ur?“
„Það er nú bara gott á nýju
sjúkráhúsi. Það er mikið að
gera og ekki hægt að hafa
gamla s'lakeppi eins og mig.
Owen gæti líka mælt með hon
um. Það hefur ekki svo lítið
að segja hér úti að Owen
mæli með manni og auk þess
er Fuller ungur og duglegur
læknir með nauðsvnlega
m'enntun og góð meðmæli. •—
Hann er fús til að vinna mik-
ið og reyna nvjar leiðir. Þetta
væri alveg tilvalið.
Moira hugsaði s'g um. Hún
„Það er það kannski. En ég
þarf að tala við yður11.
„Ég sé það á yður að það
er um eitthvað skemmtilegt11,
sagði hann og leit hugsandi á
hana. „Þér eruð að verða
brún. En hvað það er einkenni
legt þegar húðin er dekkri en
hárið11.
„Er það einkennilegt?11 —
spurði hún. „Ég á kannski að
vera í skugga, en mér finnst
það. synd“.
„Það er fallegt.11 Hún roðn
aði og hann hló. „Það kemur
alltaf á óvart að vera hrósað
er ekki svo. Þér eruð feimin
Moira . . .“ Hún roðnaði enn
meir og hann flýtti sér að
segja; „En hvað var það nú
sem þér ætluðuð að segja við
mig?“
Hún glevmdi strax feimni
sinni: „Það var um Steve Full
er“.
Owen var að láta glasið frá
sér. Hendi hans skalf og það
helltist úr glasinu.
• „Ó“, sagði Moira. “Ég skal
sækia klút.“
„Nei, það getur Wellington
gert. Hvað með Steve Full-
er?“
„Goodenhurst læknir var
einmitt að segia mér frá nýrri
stöðu við nýja sjúkrahúsið
hér nálægt . . .“ Hún sagði
honum allt í stuttu máli og
endaði mál sitt á: ..Gooden-
hurst læknir álítur að Steve
fái þessa v'nnu ef þér mælið
með honum11.
„Ég skil.“ Hann leit hugs-
andi framundan sér. „Hefur
Alþýðublaðið — 20. jan. 1960